Chapter 1

Chapter 1

Makalat ang silid. Puno ng wrappers, plastic bottle at walang lamang kahon ng pizza ang bumungad sa aking ina. Awtomatikong nag-iba ang reaksyon niya nang makita ang kwarto kong parang dinaanan ng bagyo.

"What's with your room,Erica?!"pasigaw na sabi ni Mommy sa harap ng camera. Itinuro-turo pa niya ang mga kalat kong nasa kama, sahig at sa table ko.

I just rolled my eyes and munched the cheesecake in annoyance. Here we go again.

"Don't worry, Mom. Maids will clean ---"

"Iyan! 'Yan! You always depending the maids to clean your room. My Ghadd,Bibay! You're old enough! Pero ni sariling kwarto mo, hindi mo malinis!..._At isa pa, wala ka na bang plano sa buhay mo?

"Of course, I have Mom. But I'm not yet ready to manage our business" sagot kong naging sanhi naman niya ng pagkabigo.

For Christ sake, I'm still 2O and I want to learn things slowly! Ayokong minamadali! Gustong kong gawin iyon kapag gusto at handa na talaga ako. Indeed, I wanted to enjoy first my life though nasa 20's na ako. Gusto kong gawin muna ang mga bagay na hindi ko nagagawa bago ako magseryoso sa trabaho lalo na sa business na nakatuka na sa akin.

Limang buwan na simula nang makapagtapos ako ng pag-aaral. They said I'm lucky kasi maaga akong nakatapos at mayaman pa but, why should I care? Kaya nga sigurong lumaki akong spoiled brat dahil lahat ng gusto ko nakukuha. Well, that's how my parents loved me. Only child lang kasi ako kaya lahat ay ibinibigay nila sa kanilang nag-iisang unica ija.

Parehong nasa ibang bansa ang aking mga magulang. You guess it, right! Dahil sa business na naman. My family owned luxurious hotels, restaurant, fashion house, and we export different kinds of goods all over the parts of the world. Ganyan ang pamilya ko kayaman. But despite of it, we are still on the top 2. Macabait Family is the top 2 among the richest people all over the world. I don't know whose the rank 1. Paki ko ba? Ayaw ko ng kilalanin pa dahil sigurado akong mapupunta naman sa business ang ating usapan. In fact, I really don't hate business but yeah, as what I have said, I want to enjoy first my life. Ayokong magiging matanda dahil lang sa negosyo na iyan. 

"FERN ERICA ''BIBAY'' MACABAIT, are you listening to me?!

And that wakes me up. It really hit me hard. Daldal at sermon ng sermon si Mommy pero ipinapalagpas tenga ko lang ito but when she, screamed my complete name ay tila nagising ang aking espirito. I really hate it whenever they mentioned my name because obviously, it's really sucks. Okay na sana iyong, Fern Erica pero pinalayawan ba naman ako ng Bibay. It's really disgusting! Nakakasuka. At isa pa, Macabait? What the hell? Hindi bagay sa akin. Mukha lang ang mukhang anghel sa akin pero ugali, huwag mo na lang banggitin dahil nangingitil ako ng tao. Palaban, maldita at walang inuurungan ito. Hate me if you want, paki ko ba?

"I'm not deaf Mom so don't shout my name. At isa pa, hindi ka ba nagsasawa sa panenermon sa akin?"

"Hindi! Hangga't hindi pumapasok sa kokoti mo ang mga sinasabi ko..."aniya. Hindi ko na lang ito papatulan kasi masasayang pa ang laptop ko kapag nagkataon. Paulit-ulit na lang. Nakakasawa.

"Mom, where is Dad?" I cut her off. 

If you would ask me, I really like my Daddy than Mom because he understand me in everything. Hinding-hindi pa niya ako nasesermonan. Siya rin ang kakampi ko kapag pinapagalitan ako ng ina ko.

"Nasa trabaho. Kaya ka lumaking bratinella eh kasi may nagtatanggol sa iyo..." Napabuntong hininga siya. Umayos ng upo at tiningnan ako ng seryoso. " Bibay, Anak. Tumatanda na kami ng ama mo, sana naman magpakatino-tino ka diyan. Kikilos ka na lang ba kapag wala na kami? Please, learn to manage our business kasi walang ibang magmamana nito kundi ikaw. Ikaw lang. Naiintindihan mo ba?"

Artista talaga itong ina ko eh. Ang pagkakaalam ko, ang masasamang damo ay matagal mamatay. At kabilang din siya roon. Siyempre, saan pa ako nagmana? E di sa kanya mismo. Tumango na lang ako pilit. Hinding-hindi ko pa gagawin iyon. End of discussion!

"Good! Mabuti't nagkakaintindihan tayo. Oh sige na, we will just call you if we have vacant time. Alagaan mo sarili mo lalo na't wala kami diyan. Huwag kang gala ng gala. We miss you, anak"

" Miss you too, Mom. Send my regards to Dad" I told her. Though, nagkakagalit kami ni Mommy but I won't deny the fact that I really missed both of them. Kung nababantayan at nandito siguro sila mula pagkabata hanggang paglaki ko, I will never be a spoiled brat. How sad.

After we bid goodbyes, I closed my laptop and stood up from my bed. Oh, speaking of gala? Well, pupunta pala ako ng mall ngayon para magshopping. I have six credit cards so I must used these. 

I walked to my closet not minding those trash I've thrown away. I know when I returned after, it will be back to its original beauty. Of course, pinapasahod ang mga katulong kaya nararapat lang sila ang maglinis at hindi ako. I have 100 pair of shoes and sandals while my clothes are uncountable. Kung anong trending, binibili ko. Lahat-lahat not minding its price. I don't have a hard time in picking my outfit. I only chose the blue croptop paired with a white jeans. Hindi naman maitatangging binibiyayaan ako ng ganda at tangkad. I have a perfect jawline plus the fact, that I have dimples on the both side. My height is 5'8 that's why most of the modeling agencies offered to me but I just say yes to the few of them. Bahala na kung magpatayan sila, wala akong paki. But when in comes to attitude, hinding-hindi ako magiging mabait kahit MACABAIT pa ako.

I immediately start my engine using my black Ferrari car. Just a few minutes of driving, I arrived in a mall with a glee in my face.

"That's amazing " I blurted out after kong makipagovertake sa mga ibang sasakyan. Indeed, it was a wonderful ride.

When I got out from my car, I wore my shade before I entered the entrance door. The guard greeted me but I just walked straightly. From my pheripheral version, I noticed how people stretched their neck as I step-toed in the mall. I'm now the center of attention and I don't care. That's my line, wala akong paki! Magpakasawa silang tingnan ako nang mainspired sila ganda ko.

"Miss, ikaw ba si Fern Erica? 'Yong model sa bench?" a girl asked me. I stopped because literally she's blocking my way. Nasa harap ba naman at muntik pa akong magkaheart-attack dahil sa biglaang pagsulpot niya. Wala ba siyang manners?

My eyes were screaming in irritation because of this girl infront of me who's smiling at me. Thankfully, I have my eyeglass that she couldn't noticed my raging eyes. I felt the flashes of camera. They're taking picture of us.

"Ikaw nga! Pwede po bang magpapicture?" she giggled.

It's showtime, Erica. Magpaplastikan na naman. Just for publicity, I smiled and nodded.

"Of course, why not?"

Tinawag niya ang isang babae at ibinigay dito ang phone niya. 

"1,2,3....smile"

I smiled again for the meantime. I guess, we have six photos. 

"Thank you po. Ang ganda ninyo talaga"

"Welcome and thanks" I answered in return. 

Ang akala kong isa lang ang magpapicture pero umabot ng sampu. Gusto ko silang pagtutulakin at sigawan para makaalis na but, I can't. Sana pala hindi na ako pumunta rito. 

"Salamat po Miss Erica, we will support you always"

Tumango lang ako sa kanila at kaagad ng umalis. Yuck, I'm sweaty! Nakakadiri. Didikit-dikit ba naman sa 'kin. My gosh! Bumili muna akong wig at iba pang mga kolorete nang hindi na nila ako makilala. And I'm satisfied with the outcome, I looked different.

Ipinagpatuloy ko na ang pagshohopping ko. I confidently walk kasi wala ng lumalapit sa akin para magpapicture. Sino ba naman ang magpapicture sa mukhang nerd? Yeah, that's my temporary look for my shopping galore. Kahit ayoko sa look na ito but I endure it just for the sake of this so called gala of mine. Pagkauwi ko matapos nito, maliligo talaga ako ng ilang beses. Baka lumipat ang mga germs nila akin. How gross they are. 

Just a short span of time, I already brought bags, sandals, and accessories for myself. Kumain rin ako sa isang restaurant na siyang pagmamay-ari namin kaya no bills. After that, ay pumasok na ako sa elevator patungong groundfloor. Pagkatunog nito ay kaagad akong lumakad palabas.

"What the hell?!" I shouted when someone hit me. Napaupo ako at natapon rin ang mga paper bags na bitbit ko dahil sa lakas ng impact. Wala pang sinuman ang bumabangga sa akin, ngayon lang! Tumayo ako dahil sa galit at inis. Bitch mode on.

"Bakit mo ako binangga?! And you didn't even have the guts to help nor say so---"

"Sorry isn't in my vocabulary,Miss. And one more thing, hindi ako ang may kasalanan 'cause in the first place, ikaw ang hindi tumitingin sa dinadaanan mo" He cut me off in the mid-sentence. His voice is cold as an ice and I could feel it.

I raised my brow because of this man infront of me. Kahit nakacorporate attire siya and professionalism is on him but, I won't give him a damn. Halatang ayaw magpatalo pero sorry na lang siya. Hindi ako ang may kasalanan! Siya!

"You, Jerk! Tumitingin ako sa dinadaanan ko, ikaw ang hindi!" I defended myself even though, it's my fault. I admit, ako nga ang hindi tumingin sa daan kanina kasi busy ang utak ko pero hindi ako magpapatalo sa lalaking ito.Wala pang nakakatalo sa kamalditahan ko! At mas lalong hindi ako papayag na ang lalaking kaharap ko ang makakatumba sa akin! Hinding-hindi!

He took a glance with his luxurious watch. The smell of wealth is on him. I can sense. He eyed me and I could feel the fire on it.

"I'm just wasting my time here" Nagsimula siyang talikuran ako na mas lalong ikinagalit ko.

"Walang hiya ka! Gago ka!"

"You dumbass! How shit you are!"

Paulit-ulit ko itong sinigaw hanggang sa huminto ito at malalim akong tinitigan.

"Yes, I'm a jerk pero maprinsipyo akong tao. Hindi ako tumutulong, magsosorry at mas lalong hindi ako luluhod sa mga taong tatanga-tanga! Nerd na nga, ang lakas mo pa ng loob. Alam mo naman sa sarili mo na ikaw ang mali at hindi ako. Remember this Miss, hindi ako kabilang sa mga taong santo!"

And that , he left me dumbfounded. Damn! What's happening? Gwapo nga pero lagpas tore naman ang sungay! Walang hiya!