Chapter 3: The Cage

Bago pa ako makagalaw, lumapit si Dominic. Mabagal, pero sigurado parang isang predator na alam nang wala nang kawala ang biktima. Ang pintuan sa likuran niya ay nanatiling bukas, pero pakiramdam ko, kahit anong gawin ko, hindi ako makakatakas.

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Mapanuri. Para bang sinusukat niya kung hanggang saan ang kaya kong itago.

"Hindi ka sumagot,"

aniya, bahagyang tumaas ang isang kilay.

"Hindi mo ba ako na-miss?"

Hindi ko alam kung anong mas dapat kong katakutan ang presensya niyang masyadong malapit o ang epekto ng boses niyang tila dinisenyo para guluhin ang utak ko.

"Hindi kita kailangang ma-miss,"

sagot ko, pilit pinatatatag ang boses ko.

"You never really left."

Isang mapanganib na ngiti ang gumuhit sa labi niya.

"Smart answer."

Pero ang susunod niyang ginawa hindi ko inaasahan

Bigla siyang lumapit pa. Masyadong malapit. Napalunok ako.

"Ano'ng gusto mong laro ngayon, Ava?"

bulong niya, mababa, halos lumulutang sa pagitan naming dalawa. Alam kong hindi ako pwedeng umatras. Hindi ko pwedeng ipakitang natitinag ako. Pero ang tanong... hanggang kailan ko ito kakayanin?

"Ano'ng gusto mong laro ngayon, Ava?"

Ang boses niya ay parang bulong ng demonyo sa tainga ko malamig pero may halong init na hindi ko maintindihan.

Hindi ako umatras, kahit gusto kong lumayo. Bawal magpakita ng kahinaan.

"Hindi ako naglalaro, Dominic."

Isang ngisi ang sumilay sa labi niya, para bang natutuwa siya sa sagot ko.

"Oh, Ava... but you are."

Bigla siyang lumapit pa, bahagyang yumuko, at idinampi ang labi niya malapit sa tainga ko.

"At sa larong ito…"

bulong niya.

"Ako lang ang nananalo."

Napalunok ako. Alam kong dapat akong matakot. Pero bakit, sa halip na kabahan, may kung anong kilabot na dumaloy sa akin isang bagay na hindi ko gustong maramdaman.

"We'll see."

Ipinakita kong hindi ako natitinag. Pero ang hindi ko inaasahan, ang sumunod niyang ginawa Bigla niyang hinawakan ang baba ko, marahan pero may kontrol.

"Oh, we will."

Hindi ko alam kung bakit nanlamig ang katawan ko dahil ba sa takot? O dahil sa paraan ng paghawak niya sa akin, na parang… pag-aari na niya ako?

Pinilit kong hindi ipakita ang pag-aalinlangan sa mga mata ko. Pero nang hagurin ng hinlalaki niya ang gilid ng labi ko, hindi ko napigilang mapasinghap.

"Anong gusto mong patunayan, Dominic?"

tanong ko, pilit na pinananatili ang boses kong matatag.

Bahagya siyang tumawa, mababa at puno ng misteryo

. "Patunayan? Hindi ko kailangang may patunayan, Ava."

Lumapit pa siya. Mas lalong kumitid ang pagitan namin.

"Pero ikaw…"

Bumaba ang tingin niya sa labi ko, saka muling bumalik sa mga mata ko.

"Handa ka na bang patunayan na akin ka na talaga?"

Muling bumigat ang katahimikan sa pagitan namin. At sa moment na ‘yon, narealize ko Wala akong ligtas.

Parang isang hindi nakikitang gapos ang pumalibot sa akin, isang paalala na mula ngayon, ako ay pag-aari na ni Dominic Velasco.

Hinayaan ko ang sarili kong huminga ng malalim, pinipilit ipanatili ang kontrol sa sarili ko. Hindi ako pwedeng matinag. Hindi ko siya pwedeng bigyan ng kasiyahang makita akong mahulog sa mga patibong niya.

"Akin ka na, Ava. Alam mong wala ka nang atrasan,"

bulong niya, halos nakadikit na ang labi niya sa pisngi ko.

Tumayo ang balahibo ko. Pero imbes na umurong, tumingin ako diretso sa mga mata niya madilim, puno ng kung anong emosyon na hindi ko mabasa.

"Sa papel, oo."

Bahagya siyang ngumiti, pero ang titig niya ay nanatiling matalim.

"Sa lahat ng aspeto."

"Hindi kita pagmamay-ari, Dominic."

Katahimikan. Saglit lang, pero sapat para maramdaman ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin.

Tapos, bigla siyang tumawa. Mababa. Mapanganib.

"Ava, Ava, Ava… Alam mong hindi ka na makakatakas."

Lumapit siya, tinakasan ko siya ng isang hakbang paatras, pero hindi sapat para mapalayo ako.

"Hindi ko kailangang tumakas,"

sagot ko, pilit pinapatibay ang boses ko.

"Dahil wala naman akong balak manatili."

At doon, nawala ang ngiti niya. Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa amin. Tapos, sa isang iglap Hinila niya ako palapit.

Nagpantay ang mga mukha namin, at naramdaman ko ang init ng hininga niya sa balat ko. Mas lalong lumakas ang tibok ng puso ko, pero hindi ko ipinakita.

"Mali."

Ang boses niya ay bahagyang bumaba, halos paos.

"Dahil hindi ako ang lalaking basta mong iiwan."

"Tingnan na lang natin."

At sa saglit na ‘yon, alam kong mas delikado pa siya kaysa sa inakala ko.

Dahil para kay Dominic Velasco… Ang isang beses na pagpirma ko sa kontrata ay habambuhay na hatol.

At ngayon, heto na ako nakaupo sa loob ng kanyang marangyang mansyon, pero pakiramdam ko’y nakakulong sa isang hawla.

Tahimik akong nagmasid sa paligid. Malalaki ang bintana, ang mga kurtina’y mamahalin, at ang buong silid ay sumisigaw ng kayamanan. Pero sa kabila ng ganda nito, hindi ko maiwasang makaramdam ng bigat sa dibdib.

Ito na ang magiging mundo ko mula ngayon. Biglang bumukas ang pinto Si Dominic.

Suot pa rin niya ang itim na long sleeves niya, bahagyang nakasalikop ang manggas hanggang siko, at bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones sa kwelyo. Mapanuri ang tingin niya, parang sinusukat ang reaksyon ko.

Nagtagpo ang mga mata namin, at hindi ko alam kung bakit parang may malamig na kamay na humawak sa leeg ko.

"Miss mo ba ako, Ava?"

Napalunok ako.

Sa tanong niyang iyon, alam kong ang tunay kong laban ay ngayon pa lang magsisimula.

Nagtagpo ang mga mata namin ako, puno ng pag-aalinlangan; siya, puno ng kumpiyansa. Alam kong gusto niyang guluhin ako, sirain ang pader na itinayo ko sa pagitan namin. Pero hindi ako bibigay. Hindi ngayon.

Huminga ako nang malalim.

"Hindi kita na-miss, Dominic."

Ngunit imbes na mainis, ngumisi lang siya isang ngiti na nagpapahiwatig ng isang larong siya ang may kontrol.

"Talaga?"

Bumaba ang boses niya, puno ng panunukso.

"Then why do you look so nervous?"

Napakuyom ako ng palad.

Bago pa ako makasagot, Alam kong nasa loob na ako ng laro niya. Ang tanong kaya ko bang lumabas?