LOGINShare
Chapter 2
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Hindi ako nakinig sa kanya, dumiretso pa rin ako. Nagulat ako sa nakita ko, mga patay. Ang brutal ng pumatay sa kanila.
"Jusko, sino ang walangyang gumawa nito sa kanila? Bakit ganito katindi?" rinig kong sabi ng isang professor.
Anim silang patay sa tingin ko studyante rin sila dito, dahil suot nila ang uniform ng university.
Napalunok ako sa nakikita ko, ang buong back school ay walang ibang makikita kundi kulay pula. Nagkalat ang kanilang dugo, ang parte ng kanilang katawan ay hiwalay sa katawan nila, ang braso, binti at ulo nila ay hindi mawari kong sino ang tunay na nagmamay-ari nito. May nakita rin akong mga daliri, mata, laslas ang leeg, ang ilan sa kanila mulat pa ang mga mata.
Hindi ko nakayanan kaya umatras ako, sumuka rin ako sa tabi. Parang chinap-chop sila, grabe ang pumatay sa kanila. Sino kaya siya? wala naman siyang puso, ng mahimasmasan ako sa pagsusuka, tumayo ako ng maayos.
Dumating na ang mga pulis, kaagad silang rumesponde.
"Lumayo kayong lahat, 'wag kayong hahawak ng kahit ano." police officer na pinagtutulukan kaming maka-alis sa crime scene.
Wala kaming nagawa kundi ang umalis, kasi talagang hindi mo kakayanin ang amoy ng dugo at ang mga lagay ng mga patay. Nilisan namin ang lugar, hinayaan ang mga pulis na mag-imbestiga. Inutusan kami ng mga professor na bumalik sa kanya-kanya naming classroom.
Dahil sa nangyari, wala kaming pasok. Naging tahimik din ang araw ko, wala sa wisyo ang mga nambubully. Nagkalat ang mga pulis tinatanong ang lahat ng taong nakakakilala sa mga namatay, nakasama rin ako sa mga taong natanong.
Ayon kasi sa sinabi ng isa kong kaklase, ako raw ang huling taong nakasama nila which is totoo naman. 'Nung araw kasi na 'yon, hapon na. Oras na ng uwian, inabangan nila ako na lagi naman nilang ginagawa. Silang grupo ang laging present sa pambubully sa'kin, pero pagkatapos nila akong iwan na parang basahan, pagbabatuhin, sira-sirain ang damit ko. Umalis na sila na may ngiting tagumpay, pagka-alis nila tahimik na niligpit ko ang gamit ko at umuwi na.
Hindi ko naman sila pinapatulan, kasi wala din akong mapapala marami sila iisa lang ako. Wala akong laban sa kanila, saka paki-alam ko ba sa kanila.
Pero kahit ganun, naaawa pa rin naman ako sa kanila, grabe kasi yung tinamo nila talagang di mo makikilala mga pagmumukha nila.
Nang walang napala sa'kin ang pulis. hinayaan nila na akong maka-uwi.
"Ya, nandito na po ako." sigaw ko pagkapasok ko pa lang ng bahay.
Lumabas galing kusina si yaya, kunot-noo siyang tumingin saakin.
"Anong klaseng tingin yan, Yaya?" tanong ko.
Umupo ako sa one seater couch. Lumapit sa'kin si yaya ng nakapamewangan ng bewang, at nakataas ang isang kilay tila nagtataka kung bakit ang maaga akong umuwi.
"Bakit 'kay aga mo yata? Tumakas ka na naman 'no! Ikaw talagang bata ka! kailan ka ba titino? Hindi na ako magugulat kung bukas tanggal ka na naman sa school mo." panenermon niya.
Hinubad ko ang suot kong rubber shoes.
"Hindi na nga ako umaangal dyan sa klase ng pananamit mo, 'kay ganda-ganda mong dalaga!" naiiling niyang sabi ng may pagkadismaya.
"Yaya, wala po kaming pasok. Kasi may nangyari pong 'di maganda, kaya pina-uwi po kami ng maaga." paliwanag ko.
Alam ko kasing di siya titigil, hanggat hindi ako nagpapaliwanag.
"Nangyari? Bakit? Binully ka naman ba? Sinaktan ka naman ba nila? Sumagot ka nga, iha!" yung ekspresiyon niya napalitan ng pagkahestirikal.
"Yaya, relax! Isa-isang tanong lang, nag-iisa lang ako. Para ka naman si manong guard, e." reklamo ko.
Tumahimik naman siya, pero naghihintay pa rin siya sa sasabihin ko. Lihim naman akong sumimangot, bumuntong hininga ako.
"Wala pong nangyari sa'kin. May natagpuan po kasing patay sa school namin, mga kaklase ko." sabi ko.
Lumaki ang kanyang mata.
"Anoo? Sino daw ang may gawa?" gulat niyang tanong ni yaya.
Kumibit-balikat ako.
"Malay ko." walang buhay kong sagot.
"Jusko! mag-iingat ka lagi, iba na ang panahon ngayon." pagpapayo niya.
Tumango ako bilang tugon.
"Oh siya! magpahinga ka na, nang makakain ka na ng meryenda." kalmado niyang sabi.
Tumango ako, bumalik na ulit siya sa ginagawa niya. Tumayo na ako, aakyat na sana ako ng hagdan ng magsalita si yaya
"Ay, iha! Nakalimutan kong sabihin, may package na dumating para sayo." biglang sabi ni yaya.
Package?
"Kanino po galing?" takang tanong ko.
"Walang nakalagay, pangalan mo lang ang nakasulat." sagot ni yaya.
Kahit nagtataka pa rin ako, tumango na lang ako. Umakyat at pumunta ako ng kwarto.
Pagbukas ko pa lang, nakita ko kaagad ang package nasa ibabaw ng kama ko. Sinarado ko ang pinto, itinapon ko naman sa kung saan ang bag ko. Hinawi ko ang lahat ng nakakalat, mga librong nasa sahig, damit, mga plastic ng junk foods na kinain ko kagabi, mga unan, kumot. Para ngang may dumaan na buhawi, dahil sa sobrang kalat.
Muntik na akong madapa, dahil sa natisod ako. Inis kong sinipa ang bagay na nakaharang.
Pagkalapit ko sa package, tiningnan ko ito ng maigi. Hinanap ang address o pangalan man lang ng sender pero wala, pangalan ko lang talaga.
Kumuha ako ng cutter to open it. Pagkabukas ko, isang kahon ang bumungad saakin. Kunot-noo ko itong kinuha, binuksan ulit. Tumaas ang kilay ko na kahon pa rin ang laman.
Pinaglalaruan ba ako, ng kung sinong hudas na sender?
Binuksan ko ito ng binuksan, hanggang sa makita ko ang puting sobre.
" A letter? " I said questioningly.
Seriously? Talagang pinackage pa, para lang sa isang letter? Ano 'to? Sobre pero wala namang bukasan o nakalagay. Wala namang lagayan ng papel, inikot-ikot tapos tinataktak baka sakaling mahulog kung may sulat man.
May napansin ako sa ibaba nito. Sa bandang kanan, may nakasulat na U.D.M
" U.D.M? " wika ko.
What is the meaning of this three letters?
Hinaplos ng hinlalaki ko ang tatlong letter, nagulat ako ng biglang magbago ang kulay ng sobre from white to black with gold.
What is this thing?
May naka-ukit na design sa both side nito, may bilog sa gitna, which I think the lock of this envelope.
Binuksan ko siya, pero di ko mabuksan. Napatingin ako sa kamay ko at sa cutter. Di kaya?
Sinugatan ko ang daliri ko gamit ang cutter. Napapikit ako sa hapdi, tiniis ko na lang. Itinapat ko ang aking daliri sa bilog nito, hinayaan kong matuluan ito ng dugo ko.
Inilayo ko ang aking kamay ng narinig ko ang pag-click at paggalaw nito. Pinanood ko ang kusa nitong pagbukas, pagkatapos may lumitaw na holographic human.
" Good day, Ms. Maria Aljea
RhexylSalvez. We are inviting you to come to our school. Our University is suitable and appropriate for you, to cultivate and develop your hidden ability. If you are interested, press CONFIRMED, and if undecided, we'll give you one day to decide." she said."What's school?" I asked.
" I'll tell you when you are fully decided. Enjoy your day, Ms. Salvez." she said saka siya naglaho.
Napalingon ako sa pinto ng bumukas ito, pumasok si yaya na may dalang pagkain.
"Dinalhan na kita ng makakain." sabi niya saka inilapag ang tray of food.
Dumapo ang tingin niya sa package.
"Binuksan mo na? Anong laman?" tanong niya.
"Nothing, just a sh*t! I mean, a prank. Wala namang laman, wrong send siguro." sagot ko.
"Anong nangyari sa daliri mo?" pag-aalalang tanong niya.
Napadako ang tingin ko sa sobre. Bumalik na ito sa dati, kulay puti na ulit.
"Nasugatan po ng cutter habang binubuksan ang package." sagot ko kay yaya.
"Saglit, kukuha ako ng panggamot." sambit ni yaya.
Hinawakan ko ang kamay niya.
"No need, Ya. I'm okay, ako na lang po ang gagamot." pagtanggi ko.
Tiningnan niya ako ng maigi.
"Wala lang po ito, maliit na bagay lang po ang sugat na 'to, hindi ako mamatay." sabi ko.
"Speaking of patay, panigurado akong ibabalita yun mamaya. Yung mga sinabi mong natagpuang patay sa school niyo." saad niya.
"Panigurado po yun, highlight pa." walang gana kong sabi.
Humiga ako sa kama, ipinikit ko ang aking mata. Biglang pumasok sa isip ko ang itsura 'nong mga namatay, nakakadiri kasi talaga. Babaliktad talaga ang sikmura ng sinuman ang titingin o makakakita.
"Jusmeyong bata ka talaga! kakalinis ko pa lang ng kwarto mo. Pero ngayon, mukha na namang binagyo." narinig kong panenermon ni yaya.
Hindi ko pinansin ang lintanya ni yaya, narinig kong bumukas ang pinto. Akala ko umalis na siya, pero nagulat ako ng may bumato sa'kin ng unan.
"IKAW NA BABAE KA! MATANDA KA NA, HINDI KA PA RIN MARUNONG MAGLINIS NG KWARTO MO. MARUMI PA RIN KASING RUMI MO! " bulyaw ng bumato sa'kin ng unan.
Napabangon ako sa pagkakahiga, gulat akong nakatingin sa kanya.
" Mom? " Me
Anong ginagawa niya dito? Naligaw ata.
"Don't mom-mom me! Look at your place, sobrang kalat. Linisin mo mga ang mga basura mo." malamig niyang sabi.
Tumingin ako kay yaya, sinagot niya ang nagtatanong kong mata with her apologizing look.
Tahimik akong tumayo, pinulot ang mga kalat isa-isa. Marahan akong gumalaw, nag-iingat na wag makagawa ng hindi maganda sa mata niya.
"BILISAN MONG KUMILOS! MAGLILINIS KA PA NG KWARTO NAMIN. ANG KUPAD-KUPAD MO TALAGA!" inis at iritableng sabi ni mom.
Tumango ako, medyo binilisan ko ang kilos.
"Ikaw, Rosie! Bakit naka-anga ka pa dyan?" tanong ni mom kay yaya.
Tiningnan ko si yaya na biglang natauhan, at tarantang lumabas ng kwarto.
" You and that stupid ugly, are both stupid and useless!" salubong ang kilay nito at galit na saad ni mom.
I close my eyes, napa-iling na lang ako. Kapal ng mukha!
"Maraming taon na nga akong hindi naka-uwi, tanga at walang kwenta ka pa rin!" inis niyang sabi.
Pagkatapos kong mapulot lahat, itinabi ko muna sa tabi. Itinago ko rin sa bag ang puting envelope. Hindi ko alam kung bakit pinadala saakin iyon, ang weird nga, kasi di naman sinabi kung anong school.
Natauhan ako sa pag-iisip ko ng tumilapon na lang ako, tumama ang kamay ko sa matulis na bagay. Nahilo rin ako sa impact ng pagtama ng ulo ko sa pader.
Kalma self! Patience Rhexyl!
"Stop daydreaming, idiot!" bulyaw na sabi sa'kin ni mom.
Good thing, nakalabas na si Yaya. Marahil ay nagtataka kayo. Yes, she's indeed my mother. Swerte ko di ba? Mula ng mamatay si Grandma, nagbago ang buhay ko, mula sa maganda at masaya napunta sa mala-impyernong buhay.
Lahat ng klaseng pananakit physically, mentally at emotionally ay ginawa niya na. She hate and despite me, hindi ko alam kung bakit.
When I was 8 years old. I did everything to survive. I almost died, I was beaten, poison and whipped. Itinapon nila ako sa bangin and left me like a garbage. Mabuti na lang, nahanap ako ni yaya, at dinala dito.
Naging tahimik ang buhay ko, nang mapadpad ako dito sa bahay na 'to. Pagmamay-ari ng kamag-anak ni yaya, which is binigay sa kanya.14 years na ang nakalipas. I survived at the young age, I work hard para may makain kami at makapag-aral ako.
But still, mapaglaro sa'kin ang tadhana. Nakawala ako sa kamay ng sarili kong pamilya, pero nabuhay pa rin ako kasama ang mga taong mapang-husga, mapang-api at mapanakit.
Walang araw na hindi ako ang center of the eye ng mga bully. Sa lumipas na taon, natutunan kong dedmahin ang lahat ng ginagawa nila, kusa na akong lumalayo at umiiwas.
And now, after a long years. Here she is, standing like nothing happened. Grandma remind me, not to hate her, love her, and just understand her. I did what she said, whatever they did to me before, I let it past cause they are my parents, my family.
"Honestly, I'm impressed." I heard she said.
She squat in front of me, tumingin siya saakin ng matalim at blangko.
"Your still alive, after poisoning you. Tell me, how did you survive? What did you do?" taka niyang sabi pero may bahid ng pagka-uyam.
"Ow! Oo nga pala, that woman! Your sh*t yaya help you, and there you are. Do you think you can hide from me?" she add coldly.
"I am not hiding." mahina kong sabi, nakayuko ako avoiding her gaze.
"Really? What if, just what if. I kill her, after all she's use----" I cut her.
"LEAVE!" I coldly said, not looking at her.
I respect her, I really do.
I clinched my fist firmly, Cool down self!
Marahan akong tumayo, ignoring the wound I've got.
"Maglilinis na po ako ng kwarto ninyo." mahina at magalang kong sabi.
Hahawakan niya sana ako, pero kusa na akong umiwas sa kanya. Alam ko ang susunod niyang gagawin, dali-dali akong lumabas ng kwarto. Tinungo ang guest room para linisin.
Napabuntong-hininga na lamang ako. Sa totoo lang, I admire her. She's beautiful in and out, innocent, charming, lovable, thoughtful, and caring. Siya 'yong klase ng ina na hihilingin mong maging ina. But sad to say, hindi siya ganyan sa'kin, kabaliktaran.
Related chapters
Touch and Die   Chapter 3
She hate me, disgust me. Ang tingin niya sa'kin ay isang patapon, basura, alipin, walang kwenta, walang silbi, mahina, lampa, pangit, walang class, punching bag, at stress reliever. That's who I am to her, but to me she's still my mother.Muli akong napabuntong-hininga, ginawa ko na lang ang dapat kong gagawin.Kinabukasan Maaga akong gumising, ayaw ko mang pumasok ng maaga pero ayaw kong maabutan sila. Maglalakad na lang ako papuntang school.Pagkababa ko, nakita kong aligagang nagpupunas ng sahig si Yaya."I'm sorry po, ipagtitimpla na lang po kita ulit." hinging paumanhin ni yaya.Nanatili akong nakatayo, pinagmamasdan lang sila. Pumasok sa kusina si yaya, napadako ang tingin ko sa dalawa. Si dad ay nagbabasa lang ng newspaper habang si Mom, kita mo sa mukha niya ang sobrang inis.
Touch and Die   Chapter 4
* Warning: *Thirdperson's P.O.VKalalabas niya lang galing bathroom, kakatapos niya lang maligo. Sakto ring tumunog ang cellphone niya. Lumingon siya sa gawi nito habang pinapatuyo ng tuwalya ang buhok niya. Lumapit na siya rito ng hindi ito tumitigil sa pagtunog, sinagot niya ang tawag."What is it?" malamig niyang tanong."Hey! wala bang hello muna? or hi! kamusta na?" tugon sa kanya ng kabilang linya."Mas malamig ka pa sa klima dito, e." may himig na pagtatampo na saad nito.Naimagine niya rin na nakanguso ito ngayon. She rolled her eyes."Tsk! Why are you calling me? Don't call me if you don't have any news to tell." sabi niya sa malamig pa ring tuno."Ito naman, oh. Masyado ka talagang ano! Di ba pwedeng namimiss lang kita?"
Touch and Die   Chapter 5
Rhexyl's P.O.VMaagang akong bumangon sa higaan, pumasok sa bathroom at bangag na napatitig sa salamin. Nitong mga nakaraang araw na lumipas ay lagi akong umaalis ng maaga sa bahay, to avoid my parents.Bumuntong-hininga ako, isang panibagong at nakakabagot na araw na naman.Agad naman akong nakapag-ayos ng sarili, when everything is done. Binuksan ko ang pinto, sumilip muna bago tuluyang lumabas. Marahan akong bumaba ng hagdan, nag-iingat na huwag makagawa ng ingay para di magising ang demonyo este si mom.Bukas na ang ilaw pagdating ko sa baba, tip toe akong lumakad papalabas pero nahinto ako sa gitna ng may marinig ako. Napalingon ako sa bukas na TV."May natagpuang patay dito sa palikong daan. Ayon sa imbestigasyon, nawalan ng preno ang sasakyan dahilan para ito'y malakas na sumalpok sa malaking puno." saad ng reporterPinakita nito ang nasa
Touch and Die   Chapter 6
"Ayaw mo? Okay, madali naman akong kausap. Dar!" sambit ni feeling reyna.Nakangiting asong kumilos 'yong tinawag na Dar. Hahampasin na sana siya pero agad ng dinilaan ni girl ang sapatos ni feeling reyna.Napangiwi naman ako. Uto- uto! Ngumisi naman siya sa ginawa ng babae. Tuwang-tuwa siya sa ginagawang paglinis ng sapatos niyang halatang dinumihan, gamit ang dila ni ate girl nilinis niya ang mga ito.Tumingin si feeling reyna sa isa sa kasama niyang lalaki. Tumango na may pinahihiwatig. Nanlaki ang mata ko sa sunod na ginawa nito. Binaril nito ang babae sa ulo. Kumalat ang dugo nito sa sahig.Sa gulat ko, nakalikha ako ng ingay na ikinalingon nila. Sh*t! Tumalikod na ako at kumaripas ng takbo. Dali-dali akong umakyat ng hagdan. Lalo ko pang binilisan ang pagtakbo, narinig ko ang mga hakbang nilang papalapit sa'kin. Putcha! Hinahabol pa ako.Malalaking hakbang ang ginawa
Touch and Die   Chapter 7
Mrs. Villaruel P.O.V After calming my students about false alarm, I did talk to Ms. Rhexyl Salvez. I was indeed harsh to her, but what she did is unforgivable.I never saw here wearing school uniform, always late. Maraming professor ang nagrereklamo sa kanya, ayaw nila itong tanggapin dahil lagi lamang siyang tulog sa klase. Maging ang exams and quizzes niya ay mga bagsak lahat.Pinagbigyan ko na siya 'nung una pa lang. Pero ngayon, hindi na pwede. Napabuntong hininga na lang ako. Being dean is really a stressful.Napa-angat ako ng tingin para tingnan kung sino ang pumasok ng hindi kumakatok."Hey! Friend, miss me?" she asked."Rhena?" gulat kong sabi."What's with your face? Para kang nakakita ng multo, and look at your face. You look awful, an
Touch and Die   Chapter 8
Rhexyl's P.O.VMarahan kong iminulat ang mga mata ko. Bumaling ako sa bandang kanan ko. Muli akong napapikit dahil nabigla ang paningin ko sa sikat ng araw. Itinaas ko ang kanang kamay ko para matakpan ang liwanag.Nang maka-adjust ang paningin ko, inilibot mo ang paningin ko sa lugar kung nasaan ako.Nasa sariling kwarto na ako? Paano ako napunta dito?Bumangon ako, napadaing ako. Pakiramdam ko parang may nakapatong na sampung hallowblocks sa batok sa bigat at sakit. Marahan kong itinabingi ang leeg ko, kanan at kaliwa.Marahan kong hinaplos ang leeg ko. Naalala ko kung bakit masasakit ang katawan ko.Tsk! Kahit anong iwas ko talaga, lumalapit pa rin sila.Tumayo ako at umalis ng kama. Pinatunog ko ang katawan ko, at na
Touch and Die   Chapter 9
Thirdperson's P.O.VSabay na lumisan ang sampung sasakyan, ang susundo sa mga bagong mag-aaral. Kanya-kanya silang lugar na pupuntahan.Pagkatapos nilang masundo ang kanilang susunduin ay muli silang nagtagpo-tagpo, at sabay-sabay nilang tinungo ang kanilang paroroonan.Hindi nakikita ng mga nasa loob ng sasakyan ang kanilang dinaraanan kaya naman mas pinili nilang libangin ang kanilang mga sarili.Maraming oras ang kanilang gugugulin, marating lang ang University of Der Mord. Ito ay isang marangyang paaralan at napakakilalang unibersidad. Ang paaralang hinahangaan ng lahat ngunit iilan lamang ang pinapalad, at pinahihintulutan na makapasok. Mapapatalon ka sa tuwa kapag sinewerte kang makapasok.Anim na oras ang lumipas bago nila narating ang malaking tarangkahan ng University. Ito ay mataas at malaki. Kulay itim, tingkad na tingkad ang tatlong letrang nakaukit dito. Nakal
Touch and Die   Chapter 10
Rhexyl P.O.VHuminto ang glass elevator, bumukas ang pinto. Pagkalabas ni Ms. French ay sumunod naman sila. Huli akong lumabas pero nahagip ng mata ko ang number ng floor na hinintuan ng elevator.16th floorAng taas pala ng paaralang ito. 16th floor mga ateng. Minutes past, may binuksan ng pinto si Ms. French. Office na yata ito ni Dean."Mr. Dean, the newbies are here." rinig kong sabi ni Ms. French.Pumasok ang mga nasa unahan ko kaya sumunod na rin ako. Tumigil kami sa tapat ng table ni Dean. Lihim akong napasimangot, gurang na si Dean."Hello, fellows." ngiti niyang bati sa'min."Hi, Mr. Dean. We are glad to be here in your university." sambit nilang lahat na may ngiti sa labi.Nakangiwi ko silang tiningnan. Kailan pa sila nagpractice ng sabayang pagbigkas? Hindi ako na-infor
Latest chapter
Touch and Die   EPILOGUE
~~~~ AFTER 6 MONTHS ~~~~Marahan kong inilapag ang bouquet of flowers sa puntod niya. Kay tagal rin mula ng dumalaw ako sa kanya."Hi daddy Leo, its been a while since I visit you. Sorry, marami lang kasing nangyari. Ngayon lang ako nagkaroon ng panahon to visit you. Hindi ka naman magtatampo hindi ba?" nakangiti kong ani."But I know you don't, you love me so much kaya hindi mo iyon magagawa." I added.Naalala ko ang memories namin together. He maybe not my real father but for me he is. Kahit kailan hindi ko siya ipagpapalit. Sa kanya ko naramdaman ang pagmamahal ng isang ama."Aljea," Napalingon ako kay Sylvester.And yes, I'm alive.Buhay ako, hindi ko kayang iwan ang taong nag-iisang nagmamahal sa'kin.~~~~
Touch and Die   Chapter 132
Helaria P.o.vHindi ko napansin na sarado na pala at tuluyang nailibing na si Rhexyl.Rhexyl might be cold pero sweet at mapagmahal siya inside.Believe me kapag nakilala mo na siya, at napamahal na siya sa'yo. He will treat you like her family.Nagtataka siguro kayo if who I am.I am Helaria, the girl they talk about na patay na. I am Breeze girlfriend na hindi ko alam if ako pa rin.And I'm step sister of Crelly na ako talaga ang tunay na anak ng mga inakalang magulang ni Crelly.Maliit pa lang ako ay sadyang lapitin na talaga ako ng disgrasya.Then, I met Rhexyl. She save me from my kidnapper.Same age lang kami pero namangha na ako sa kanya sa oras na iyon dahil sa murang edad she knows how to fight. Pinatay niya ng walang hirap ang mga kidnapper ko.She is very snob and cold. Akala ko hindi ko na muli siya maki
Touch and Die   Chapter 131
Rhexyl's P.O.VMarahan kong iminulat ang aking tingin. Bumungad sa'kin ang kulay asul na kalangitan. Naririnig ko ang mga huni ng ibon. Nakikita ko ang nagliliparang paru-paro at tutubi.Napabangon ako, bumungad sa'kin ang malawak na lugar na napupuno ng mga bulaklak. Nasa gitna ako nito.Kunot-noo akong tumayo.Where I am? Why I am here? Nagsimula akong maglakad. Hindi ko alam kung nasaan ako eksaktong naroroon. But I feel so light, walang nararamdaman na iba.Pakiramdam ko, I am content and happy.Tinuloy ko ang paglalakad. Habang naglalakad ako ay nawiwili akong tumitingin sa paligid ko. And ganda at ang sariwa ng hangin.I wanna stay here, forever.Dito na lang ako.Ito ang tipo ng lugar na gusto ko. Tahimik with good ambiance. Hindi ko aka
Touch and Die   Chapter 130
Rhena's P.O.V Walang paglayan ang sakit na nararamdaman ko. Pakiramdam ko bilyon-bilyong karayom ang nakatusok sa'king dibdib.Walang tigil ang pagtulo ng aking mga luha. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong umiiyak.Isa-isa kong tiningnan ang album. Lahat ng larawan ni Rhexyl ay nandito. Mula sa nasa loob siya ng incubator, noong isang taon siya, dalawa hanggang umabot ng walong taon.Ngunit lumilipas ang taon napansin kong unti-unting umiiba ang kulay niya.Naramdaman ko ang sakit ng unti-unti na niyang tinatago ang itsura niya.Nakita ko ang aking larawan sa loob ng kahon. Marahan ko itong kinuha. Pagtingin ko sa likuran mayroong nakasulat.~~~Grandma said, she's my mother. I can't deny it cause we are look a like. But I know she hated me. She doesn't love me. She don't want me. And since she doesn't want me, I don't
Touch and Die   Chapter 129
Lahat ng ginawa ko sa kanya ay bumalik lahat sa'kin. Lahat ng sakit, pahirap, pang-aalipusta ay naalala ko lahat.Nanginig ang buo kong pangangatawan. Nanghina at hindi ako makapaniwala.Hindi ito totoo. I am just dreaming.Marahan akong napabaling sa dalawang brown envelope na nasa ibabaw ng kama. Nanghihinang pumunta ako ng kama saka inabot ito.Nanginginig na binuksan ko ang isa sa mga ito.99.9% positive Nakalagay sa DNA results na Ang biological father ni Rhexyl ay si Franco, ang asawa ko.Kahit sobrang nanginginig ang kamay ko ay pilit ko pa ring binuksan ang isa.Malakas na humagulgol ako, nailagay ko sa bibig ko ang aking kamay.Same results as my husband. Nanghihina akong napaupo sa sahig."I-It c-can't be." nanghihina kong ani.Nanlalabo ang aking panin
Touch and Die   Chapter 128
Dapat ko bang sabihin sa kanya? Muli akong humugot ng hininga."She's in critical condition. Ang lason na nilagay niya sa dagger ay mabilis na kumalat sa katawan niya. Sylvester's trying to revive her. Rhexyl is determined to give your wish." ani ko.Hindi ko alam kung saan siyang lugar dinala ng apo ko. Binibigyan niya lang kami ng update about Rhexyl's condition.I know my son won't give up on her. Sylvester's love Rhexyl so much. He will do everything for her."And this, pinabibigay sa'kin ito ni Rhexyl, it's for you." Inilapag ko ang puting sobre sa kanya.Ngumiti ako sa kanya."Hindi na rin ako magtatagal pa. I have to go." ani ko saka marahang tumayo.Tahimik kong nilisan ang Restaurant. I'm hoping na sana makahanap pa ng reason si Rhexyl para muling mabuhay at manatili sa tabi ng apo ko.
Touch and Die   Chapter 127
Adelle's P.O.VNandito ako ngayon sa isang Korean Restaurant waiting for Rhena's arrival. Today, I decided to give something to her from Jorgia.Pagkatapos ng nangyari kagabi ay tila bumalik ang lahat sa normal. Wala talagang natirang Heackler Clan. Burado lahat, nilinis ng batang 'yun lahat.Wala ring nakalabas o salita mula sa mga natirang bisita. Natatawa pa nga ako dahil ilan sa Connel clan ay pinuri si Rhexyl dahil daw sa magandang show na binigay sa kanila.They said, Sylvester's girlfriend is indeed amazing and stunning. 'Kay husay raw pumili ni Sylvester. Naiiling na lamang ako sa tuwing naaalala ko iyon.Pero ang ikinabahala ko ay ang ginawa ni Rhexyl. She's willing to do her mother long time wish.--- Flashback --- Nakatanggap ako ng text na magkikita kita kami dito sa
Touch and Die   Chapter 126
Ang tanga ko. Hinayaan kong mawala sa'kin ang anak ko. Ako ang may kasalanan kung bakit kinamumuhian niya ako ngayon.At ang masakit, isa ako sa mga taong nais siyang paslangin. Sumang-ayon ako sa kagustuhan ni Rhena na maisilang siya ng maaga upang mawala ito at para na rin sa tradition na mayr'on ang aming pamilya.Ang alam ng angkan namin ay anak ko ang bata kaya lahat ay nais mawala ang bata.Hindi ako tumutol dahil ang alam ko ay hindi ko siya anak. Kung alam ko lang, kung nalaman ko lang ng maaga. Sana --- sana nagawa kong pigilan ang asawa ko. Sana nagawa ko siyang mailigtas. Sana naprotektahan ko siya.Sana naging ama ako sa kanya. Sana naparanas ko sa kanya ang pagmamahal ko. Sana katulad ni Franklin ay nagabayan at naalalayan ko siya."I hate you! I hate you! You killed my dad! I won't forgive you! You killed my dad." She hated me. At hindi ako ang itin
Touch and Die   Chapter 125
Franco's P.O.VPagkauwi namin dumeritso agad ako sa mini bar ko dito sa mansion. Agad akong kumuha ng wine at mabilis na nilagok ng isahan.I am mad to myself. Wala akong nagawa para kay mom. Hindi ko inakala na ga'nun pala si mom namatay. At sa kamay pa ng taong pinagkakatiwalaan ni dad.Renzo and dad are both friends. Dad trusted Renzo so much. He never doubt that guy kahit alam kong mayr'on mali sa lalaking iyon. I don't trust that guy, naiinis ako sa tuwing nakikita ko siya at lalo na kapag tumitingin siya kay mom. But dad doesn't notice it.I tried to tell it to my dad but he denied it and he doesn't believe it. When mom died, Renzo's always there for my dad. He help him to recover but I didn't know that he was the reason why mom died.Inis kong hinampas ng malakas ang table. Malakas ko ring ibinato ang hawak kong bote ng wine. Naglikha ito ng ingay.
