05: Dreaming

I'm already contented in my life. I have my supportive, caring, and loving family, my friends and most of all my boyfriend, Dexter. 

Sila pa lang the best na. That's why I'm thanking God because he gave them, in my life. Maslalo na si Dexter.

Wala na akong mahihiling pa. I smiled sweetly to the guy walking towards me. I already see my future with him. Yung sabay naming maabot lahat ng pangarap namin ng magkasama. after that I can see myself marrying him while we're having an exchanging vows, have kids with him while we're watching movies on the salas eating popcorn. Grow old with him yung tipong puting puti na yung mga buhok nyo, yung uugod ugod na kayo kung maglakad. And lastly mamahalin namin ang isa't isa hanggang sa huli naming hininga. Isn't a great idea?

"Hon, I love you, " Dexter said while crying.

"I love you too. Are you okay? Do we have a problem?" I asked in confusion.

"No. Nothing hon," he said assuredly.

I currently sitting at his bed while holding the picture frame of us hugging in some unfamous beach resort. 

His mom invited me to joined at their family dinner that's why I'm here. 

"You're like a Dictionary." He said, I looked at him with a puzzle look. 

"Because you add meaning to my life." dugtong nya.

In that simple word It's makes my heart twitter pated.

"Aw, why ang mais mo?" I chuckled.

He hugged me tightly and kissed my forehead,

"Sorry," I heard he whispered but it's not that clear.

"Huh?" he just shook his head.

Today is December 24, 11:11 pm naghihintay sa pagsapit ng pasko. I'm here at the balcony of my room looking at the moon habang ang pamilya ko nasa baba nagkakasiyahan. I smiled ng marinig ko ang pagbukas ng pintuan.

His scent. The way he touched. The way na ganito ang nararamdaman ko. Nervous, the way he makes me shudder. Alam na alam ko na.

"Hon," I giggled.

"Lythe, " he coldly said, no expression.

Nagulat ako sa narinig did he just called me by my name? 

"Hey, do you have some problem?" I nervously asked.

Lumapit ako sakanya wala 'man lang reaksyon, " Do we have a problem, hon?" I mostly whispered.

" Hey. Hon, " I almost begged when he doesn't response.

"Let's break up, " walang pag a-anlinlangan nyang sabi. 

Hindi pa mag sink in sa utak ko yung sinabi nya. Para akong nabingi.What did he say? Break up?! As in I'm going to let him go?!

"No way, hon!" I started crying, 

"Why?!" I almost shouted.

" May ginawa ba akong mali ha?! Ano?! Sabihin mo at itatama ko!" I started begging, kneeling in front of him.

"Let's end this here, Lythe. " sabi nya at inaalis ang mga kamay kong nakahawak sa kanya.

" NO!!" I screamed.

"I'm tired," 

"Kung pagod ka, pwes ako ang lalaban Dexter." I boldly said.

"Kahit gawin mo yan. It'll take that all into vanities." He said.

"No, it's worth it. Please don't do this to me. Mapagod o sumuko ka 'man, ako never kitang sususkuan." garalgal ko ng ani.

"I don't love you anymore, so please tama na. " I shook my head sa sinabi nya, ayoko ng pakinggan pa ang sususnod na sasabihin, " If you really love me papakawalan mo'ko." and it was a loud bang for me.

"I don't know what's the reason why you keep doing this" I said and stand.

"Do you know what's the reason behind this?" he ask and I nod waiting for him to continue.

"Pagod na pagod na ako sa ugali mo. I hate you being childish, sobrang ingay mo ang daldal mo nakakarindi sa tenga, sobrang arte mo akala mo kung sino, lahat ng sayo Lythe, nakakapagod."

"Pagod na akong mahalin ka. Pagod na akong pakisamahan ka. Pagod na ako sa mga naririnig kong panghuhusga sa atin. Hindi ko na kaya. Itigil na natin 'to. Tapusin na natin 'to. We don't deserve each other." dugtong nya.

Feeling ko anytime mag b-break down na ako. Parang nabasag ang puso ko na kahit kailan hindi na pwedeng mabuo ulit. Tango nalang ang ginawa ko hindi man lang ako naging ready sa ganitong sitwasyon. Never akong napagod. Mapagod 'man pero hindi ko naisipang sumuko.

Why?! Dexter. Why do you need to hurt me like this?!!

"I understand, I'm sorry for being me."again my tears streamed down to my face.

"I'm letting you go, be happy without me." I bitterly smiled, he just nodded unti unti na syang lumalakad papalayo sa akin.

Bago pa sya makalabas sa kwarto tinawag ko sya. 

I can't speak, it's hurt but I need to do this, "Hon, I'd still accept you if you come back." I smiled, wala man lang sya naging tugon at doon na nga sya tuluyang umalis.

Tumingin ako sa alarm ng bigla itong tumunog. It's already Christmas. Narinig ko na ang pag putok ng fireworks. Everyone is shouting because they're happy while I'm here at my room drowning in pain. At wala ng balak na umahon muli. 

It's Christmas when you left me, I left dumbfounded. 

"DEXTER!" I shouted. 

Oh gosh, it's just a dream na kahit kailan ayoko ng maalala ulit. Parang sariwa pa yung nangyare sa amin. Hinihingal ako habang hawak-hawak ang dibdib ko. 

It's a nightmare. 

"Lythe," 

"Beb," 

I looked around nagulat ako ng lahat sila nandito, mismo sa harapan ko. Mga gulat.

"Where am I?" I asked looking at my kuya na ngayon nakatayo na sa harapan ko may dala dalang bimpo.

"In my room, nawalan ka ng malay pagkatapos mong malunod. Bakit hindi ka lumangoy?" Kuya said.

"Mamatay na ako sa kaka-alala sayo, Lythe." Galit na sabi ni ate ka'agad naman syang inalalayan ni Zwei.

"Ano bang nangyayare sayo ha?" Ate Brianna carress my cheeks.

" You keep calling Dexter's name," Kuya said , kaagad naman akong napatingin kay Dexter pero ka'agad syang umiwas.

"Please don't do that again," Ate Brianna said.

"Tawag ng tawag si mommy nung malaman nya yung nangyare saiyo." 

"I'm so sorry, just call mom again paki-sabi na okay na ako. I want to rest first can I?" I asked they're just nodded at lumabas na except sa kila Niah.

"Lahat kami ay nagulat sa ginawa mo!" Sabrina exclaimed.

"Ano ba ang ginawa ko?" I asked in confusion, pero nag mamaang-maangan talaga.

"Duh, di mo ba narinig ang sinabi ni kuya Xav?" Hananiah asked and rolled her eyes.

"Hindi ko alam. That scenes is hunting me again kahit sa panaginip hinahabol pa din ako. " I said.

Why?! Why do you need to do this to me! Did you see that I'm so much in pain?! I'm so worthless. Naalala ko nanaman yung sinabi ni Dexter. He hates me. He hates the whole me.

"I'm sorry dahil eto lang ako." I whispered, sakto na para marinig nila.

"shh, tanggap ka namin kahit ano ka pa. You're already enough." Adi said, niyakap naman nila ako to makes me comfortable.

"Hush, magiging okay din ang lahat." Hananiah hugs me tightly.

"Ang speechless lang talaga ng mukha ng lahat mas lalo na si Dexter." sabi ni Sabrina habang tumatawa.

Natawa nalang din ako at napailing, " It's a legit laugh," dugtong ulit ni Adriana kay mas lalo lang natawa si Sab.

Ka'agad naman kaming natahamik ng dahil sa seryosong mukha ni Niah. 

"May iniisip ka?" 

"Meron," 

"Ano naman yun?" 

"It's a little bit confusing, kasi I noticed Calyx kanina." Pagputol nya at walang pasabing naupo sa kama kung saan ako nakahiga. "Nung oras na binabanggit mo ang pangalan ni Dex," putol nya muli. 

"Paputol-putol, ano ba gusto mong i-punto dito?" Pikon na ani ni Adriana.

" I can sense the pain in his eyes. Ops, don't assume first okay? Assumera ka e. Yung pananahimik nya kasi kanina." 

"Oh, Napansin ko din iyan." Sabrina.

"Alam nyo? Mema kayo. Hayaan nyo nalang sya malay nyo iba yung reason bakit ganon." sabi ko at tumayo.

" Malay mo totoo, alam mo namang lahat ng hinala nitong babaeng to nagiging totoo." Nakapameywang na sabi ni Adrianna.

"Gosh, dami nyong dama." I exclaimed.

"Btw anong oras na?" tanong ko habang nakatingin sa salamin.

Tama, huwag talaga ako mag assume kasi dyan nagsisimula yung love hanggang sa maging pain. 

Ayokong mag assume ito kasi ang mali sa akin ang mabilis ako mahulog once na nagpakita saakin ng motibo. Kaya at the end masasaktan ka. I don't want to rush that thing again. and. again. kasi once na nagmadali ako masisira ako ulit. Nakakalungkot lang, kasi in this very young age naranasan ko na yan. Nasaktan ng ke'aga yung bata kong puso. 

"Gabi na dai. Let's have dinner na kaya."yaya nila.

Tango nalang ang isinagot ko. I'm now wearing a pajamas. Sinuotan na yata ako ni ate kanina. Napayakap ako sa sarili ko ng dumampi ang lamig ng hangin sa balat ko. Gabi na nga dahil kitang kita na ang liwanag ng buwan. I really love the moon. 

Napatingin at ngumiti ako sa buwan. Napakaganda nya at nakakagaan ng pakiramdam. Everytime I'm in pain, stressed, the moon listens to my story silently. 

Ka'agad napatayo si Zwei ng makita nya kami papasok sa isang resto. Inalalayan ako para makaupo.

"I'm okay, Zwei. Don't worry." sabi ko, tingin nalang ang ginawad nya saakin pero patuloy pa rin sa pagaasikaso.

"Lythe, what do you want?" Kuya Brylle asked.

"Pwedeng lugaw? Ayoko muna ng ganitong pagkain." 

"Oo naman pwede, maghahanap ako. Teka lang." Sabi ni kuya Kendell ang kapatid ni Kuya Brylle.

Hindi nya na ako hinintay na magsalita dahil ka'agad na syang umalis.

"Drink this," napatingin ako kay kuya Genrev na may hawak-hawak na gatas. Kinuha ko naman iyon at ininom.

"Lythe wear my jacket muna. Nilagnat ka kanina." Tumayo si kuya Blad at dahan dahang sinuot sa akin.

" Be careful next time okay?" Kuya Joaquin said, I can see the sincerity in his eyes.

"Kuya Xav, tumawag sa akin sila Caryl malapit na daw sila." Rinig kong sabi ni Zwei. 

Nanlaki ang mga mata ko at gulat na napatingin kay kuya, "Kuya? Sila Caryl?"tanong ko na parang hindi narinig yung sinabi ni Zwei.

"Oo, nabalitaan kasi nila ang nangyare sayo kaya ka'agad silang bumyahe." 

"Reunion na ba to? Joke." Sabi ni Sab.

Gosh, gosh. I can't wait. Makukumpleto na ba kami!? 

"Oh, Lythe. Kain na," Binaba ni Kuya Kendell ang isang mangkok ng lugaw, mainit init pa.

Sinimulan ko ng kumain gano'n din ang mga pinsan ko pero hindi mawala sa isipan ko kung bakit parang kulang kami sa hapag kainan. Wala sila Dexter wala din si Calyx. Nasaan ba sila?

Hindi pa din mawala sa isip ko yung napanaginipan ko. Lagi nalang ganon yung nangyayare saakin. That memories is always chasing me. Buti pa sya di napapagod na habol habulin ako.

Napalingon ako sa mga nagsidatingan, "Caryl, Carly, Jeshua, Allana." Tawag ko sa magkakapatid. 

Ka'agad naman silang lumapit saamin at naki-yakap. Yumakap sa'akin ang kambal na sina Carly at Jeshua. Ramdam mong nagaalala talaga sila.

"Namiss kita,ate." sabi nila habang hawak hawak si Allana na siyam na taong gulang palang. 

"Hoi, Jetheo! Zwei!" sigaw ng magkambal. 

Tinignan pa nila ang ate nila para magpaalam na pupunta sila sa bestfriend nila, tango nalang ang isinagot ni Caryl at muli ng tumingin sa akin. 

"Ano Lythe? How are you? Are you feeling well?" Caryl asked while caresses my arms.

" I'm okay, ano ka ba!" I said and laugh, pero mukhang hindi sya natuwa sa inasta ko.

"You're not okay. Lagi kang ganyan. You always saying that I'm fine, I'm okay but the truth is not." she exclaimed.

"Nako , tama na yan. Halika na kayo at para makakain." Sabi ni Adriana at tinawag ang magkakapatid.

I hear caryl sighed I just smiled and walk away. Mamaya nalang kami magusap pag nakapag pahinga na sya. Nasa labas ako ng resto ng mahagip ng mga mata ko ang isang lalaki sa di kalayuan. Alam kong sa'akin sya nakatingin. Ang mga kamay ay nasa bulsa ng pantalon habang nakasandal isa isang malaking bato na nasa dalampasigan. In my curiosity pinuntahan ko ang lalaking sa di kalayuan. 

"Hey, who are you," I shouted ilang layo pa ang kilometro mula sa kinatatayuan nya pero sinisigurado kong maririnig nya.

Hindi pa din sya sumagot kaya kinuha ko na ang maliit kong kutsilyo na nakalagay sa aking bulsa. 

"I said, who. are. you! Are you deaf?!" sigaw ko malapit na sakanya.

Ka'agad syang umayos ng tayo kaya napaayos din ako at handa na sa kung ano mang mangyare. Maitataas ko na sana ang kutsilyo ng bigla nya itong kunin. Napaka-bilis ng kilos nya.

Kinakabahan ako, hindi ko alam kung anong gagawin ko. Tatakbo ba? Sisigaw? Makikipaglaban? Mag playing dead?

Pero isa na ang nasa isip ko ngayon ang tumakbo, bumilang ako hanggang sa maging tatlo ready na sanang tumakbo ng hilahin nya ang pulsuhan ko. 

"Aaaaaaa, " I screamed.

Napahawak ako sa tungki ng ilong ko dahil nasubsub ito sa dibdib dahil sa lakas ng pagkahila nya.

"Please, don't hurt me. Pakawalan mo na ako. I swear wala akong pagsasabihan. Just please huwag mokong patayin." I almost begged, starting to cry.

"Hey, it's me. Hush baby stop crying, " I stop when I heard a familiar voice, and there I saw Calyx.

He caresses my hair with a big smile pero hindi pa din maitatago yung lungkot na sinisigaw ng mga mata nya.

"Lyx, ikaw lang pala. Tinakot moko!"sigaw ko at pinagsusuntok sya sa dibdib, he just laugh.

"Why are you here?" he asked

"Hindi ba't dapat ako ang magtanong nyan?" I said sarcastically.

Inobserbahan ko ang kinikilos nya, " May problema ba?" I asked, but he just shook his head na para bang may ayaw syang sabihin sa akin.

Tinignan ko sya ng umupo sya sa malaking bato na ginaya ko din. Nakaharap kami sa maliwanag na buwan habang ang simoy ng hangin ay dumadampi sa balat ko ang mga alon ay napaka sarap naman sa pandinig. I love the view.

"If someone or something's bothering you, you can share. My ears is always ready, " I said and smiled.

"Since I was young pinangarap kong maging akin sya. Kahit hindi nya alam she's already mine. I can sense my future with her. Whenever where she is andoon ako but for her I'm just a stranger, parang hangin lang ako hindi nya naman na ako nakikilala e. I'm her stalker na nga," He letting out a low chuckle but there was a hint of pain along with it.

"But seeing her happy with another guy makes my heart break into pieces what more now she's in pain gusto ko syang ipagdamot sa totoo lang pero pa'ano? Pa'ano mangyayare iyon kasi isa ako mismo sa kinakayawan nya." he said, holding his tears na huwag bumagsak.