PROLOGO.

Sabik ako habang naglalakad patungo sa lugar kung saan ko balak sorpresahin si Clark. Umuwi kasi ako galing maynila para ipagdiwang ang monthsary namin na magkasama. Pero hindi ko inaasahan na ako pala ang masusurpresa sa mga oras na iyon.

Malayo pa lang ngunit tanaw ko na mula sa p'westo ko ang dalawang tao na masayang nag-uusap habang magkahawak ang kamay. No'ng una akala ko mali lang ako nang hinala. Ngunit no'ng makalapit na ako sa kanila ng hindi nila namamalayan doon naging malinaw sa akin ang lahat.

"Ang ganda ng panahon ngayon 'no? Pero mas maganda ang taong kasama ko ngayon." Sabi ni Clark habang nakatingin sa katabi niyang babae.

Napalingon naman sa kanya si Lhauren dahil napansin niyang sa kanya na pala nakatingin si Clark. "Ha? Ay hehe, ikaw talaga napaka bolero mo." Nagblush ito sabay palo nito sa braso ni Clark dahil sa kilig.

'Tch. Grabe, 'di manlang namalayan na may tao sa likod nila dahil abala sa paghaharutan.' Sabi ko sa isip ko habang pinipigilan na sugurin sila. Hindi ko na kasi alam ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Pakiramdam ko sasabog na ako sa sobrang galit at sakit na nararamdaman ko.

Muling nagsalita ang magaling kong boyfriend. "Haha. Ako, bolero? Totoo naman ha. Maganda ka kaya at para sa akin wala nang mas gaganda pa sa'yo."

Aba, iba rin bumanat ang mokong.

"We? Sigurado ka? Baka nga iyan rin ang madalas mong sabihin kay Serenity 'pag siya ang kasama mo." Tugon nito at halatang 'di kombinsido. Medyo natahimik sila saglit. "Napag-isip-isip ko lang. Paano kung malaman ni Serin itong tungkol sa atin Clark? Ano'ng gagawin mo?"

Hindi agad nakapagsalita si Clark. He sighed. "Hindi ko pa alam. Ano ka ba? 'Wag mo nga munang isipin iyan. Ang mahalaga ngayon tayo. Mayasa tayo sa isa't isa, magkasama tayo."

"Pwes. Ngayon alam ko na." Hindi ko na napigilan ang sarili ko kaya nagsalita na 'ko.

"B-babe?" Nauutal niya akong tinawag. Pareho na silang nakaharap sa akin at animo'y may nakitang mulo.

Mas lumapit ako sa kanila at binigyan ng isang malakas na sampal si Clark. "H’wag mo akong matatawag na babe!" Napataas na ang tono ng boses ko at nag-umpisa nang pumatak ang mga luha sa mga mata ko. "Kailan pa? Clark kailan pa ito? Sabihin mo sa'kin. Bakit? Nagkamali ba 'ko? Minahal naman kita nang tapat ha. A--alam mo iyon, 'di ba?" Gumagaralgal na ang boses ko. "Binigay ko lahat nang tiwala ko sa'yo. Kasi sabi mo iba ka sa mga lalaking nakikita ko. Sabi mo hindi ka manloloko. Pero bakit ngayon nagawa mo pa rin akong lokohin? Katulad ka rin pala nila."

"At ikaw, Lhauren." Ibinaling ko naman ang paningin ko sa kanya. "Matalik kitang kaibigan. Parang kapatid na nga ang turing ko sa'yo eh. Akala ko mapapagkatiwalaan kita. 'Yon pala, akala ko lang. Ikaw ang sumira sa pagkakaibigan natin." Hindi na siya makatingin sa 'kin ngayon.

"Mga manloloko kayo." Iyan ang huli kong nasabi habang nakatingin sa mga mata ni Clark bago ako tumalikod at naglakad papalayo sa kanila.

Hindi pa ako nakakalayo nang biglang hawakan ni Clark ang braso ko upang pigilan ako. "Serenity, magpapaliwanag ako." Nasanay akong 'babe' o 'Serin' na nickname ko ang tawag niya sa 'kin. Pero ngayon yung mismong pangalan ko na ang tinawag niya.

Huminto ako at nilingon siya. "Magpapaliwanag? 'Di mo na kailangan magpaliwanag. Kasi malinaw na sa akin ang lahat. Sana pala itinext mo na lang ako para hindi na ako nag abalang pumunta dito. Sayang rin ang ipinamasahe ko mula Maynila papunta dito." Bahagya pa 'kong tumawa para pakalmahin ang sarili ko. "Pero okay lang. At least nalaman ko ngayon ang totoo. Kung 'di pa siguro ako pumunta dito ngayon hindi ko malalaman na matagal mo na 'kong niloloko. I'm too surprised."

Nag-uumpisa na namang pumatak ang mga luha sa mata ko kaya tumalikod na ako. Pero naalala ko na may hawak nga pala ako ngayon. "Ah, nakalimutan ko nga pala iabot sa'yo 'to. Pinaghirapam ko 'yang gawin nang ilang lingo." Isa itong portrait sketch namin dalawa. Hiniling niya kasi sa akin noon na mag-aral akong gumawa ng portrait dahil puro landscape painting lang daw ang ginagawa ko. 'Pag natuto na daw ako saka ko daw iguhit ang larawan namin.

"Sana maging masaya kayo sa isa't isa. Sa huling pagkakataon sasabihin ko ito sa'yo. Mahal na mahal kita. Malaya ka na 'babe'."

Pagkatapos kong sabihin iyon sa kanya tuluyan na akong umalis. I'm too broken at this moment. Sobrang nadurog ang puso ko. Ganito pala ang pakiramdam kapag niloko ka ng taong pinagkatiwalaan at minahal mo na sobra. Iyong tipong sa panlabas mong pisikal ay wala kang makikitang sugat. Pero sa loob-loob mo ay para'ng paulit-ulit ka nang pinapatay.

Hindi ako iyakin na tao pero ngayon ang mga luha ko ay parang waterfalls na hindi mapigil sa pag-agos. Gan'to nga siguro kapag broken-hearted ang isang tao, nagiging emosyonal kahit pigilin ang sarili niya.

Clark was my childhood boy bestfriend. Sabay kaming lumaki dito sa probinsya at no'ng naging teen ager na kami nagtapat siya sa akin ng feelings niya. Sinabi niyang matagal na siyang may gusto sa akin at humingi siya nang permiso sa tatay ko para manligaw. He started courting me when I was sixteen years old at hindi naman siya nahirapan sa panliligaw because we both have feelings to each other. Sinagot ko siya no'ng 18 years old na 'ko. He's my first love, my first boyfriend and yet my first heartbreak too.

Kaya ngayon hindi pa rin magsink in sa utak ko ang mga nakita at nalaman ko. I didn't expect it would be happened someday. At ang mas masakit pa ay 'yung kaisa-isa kong girl bestfriend ang dahilan nang panloloko niya sa akin. Sana manlang na-inform ako 'di ba? Para hindi ganito kasakit. I can't believe this.

And that was the day I started to unbelieve in forever. Sabihin na nilang bitter ako pero totoo naman kasi, WALANG FOREVER! Hindi ko naman nilalahat pero marami talagang manloloko ngayon. 'Yung sa una lang sila magaling, sa una lang sweet, sa una lang 'yung mga efforts nila. Lulunurin ka nila sa una ng mga sweet words, promises at mga mapanlinlang na salita.

Tulad ng: 'Mahal na mahal kita'; 'Ikaw lang at wala ng iba'; 'Hindi kita ipagpapalit kahit kanino'; 'Hindi ko kayang mabuhay kung wala ka'; 'Ikaw lang ang nais kong makasama habang buhay; at marami pang ibang kasinungalingang salita. Tapos ikaw naman 'tong asang-asa, paniwalang-paniwala. Pero ang totoo hanggang salita lang talaga ang mga 'yan. Because those sweet words and promises have poison that can kills your heart and left the scars. So be ware to whom you trust and don't easily reckon with their words.

'Sa buhay natin may mga pagkakataon talaga na hindi natin inaasahang mangyayare. Dahil sa mundong ito walang permanente. Ang isang bagay ay maaaring magbago sa isang iglap lang. Kaya mas mabuting lagi kang handa sa bawat pagkakataon at huwag sobrang umasa para hindi ka lubos na masaktan.'