Episode 2

Bumuntong hiniga si Natasia. “T-That’s mine. I’m sorry. Nakalimutan ko lang nu’ng pumasok ako sa kwar—” 

Ibinato ni André ang cellphone niya sa pader. Napakagat na lang ang dalaga sa ibabang labi nang makita na basag na basag na ito. 

“I trusted you. I gave you the keys that night, kaya walang ibang magnanakaw ng folder aside from you. Tell me, how much did they pay you, huh?” sarkastikong litanya ng lalaki. 

Wala na siyang ibang pagpipilian kundi tumayo at sampalin ito. Bumakat ang palad niya sa kaliwang pisngi nito. 

“H-Hindi ako bayaran ng kahit na sino, Sir André. Hindi ko rin alam kung sino sa mga tao rito ang nagnakaw ng lintek na project plans mo!” singhal niya. 

Marahan na hinawi ni André ang buhok atsaka inayos ang kwelyo. “You are fired.” pinagdiinan pa nito ang litanya atsaka itinuro ang pintuan. 

Pairap niya itong tinalikuran. Dinig na dinig ang mga yabag ng takong niya na tumatama sa marmol na sahig habang naglalakad palabas ng gusali. 

Kailangan niya ng trabaho pero kahit kailan ay hindi siya makapapayag na ipahiya nito sa harapan ng mga tao. Durog na durog ang puso niyang dumiretso sa hospital para bisitahin ang kanyang Lolo Fael na kasalukuyang nagpapagaling mula sa operasyon. 

Pinagmamasdan niya ito habang namamahinga. Kumunot ang noo ni Natasia nang mapansin ang message na nag-pop up sa cellphone ni Lolo Fael. 

“As of 3:46 pm, may sasabog na bomba malapit sa Room 207 kung nasaan ka naka-admit.” mahinang pagbasa niya sa mensahe. 

Nagngalit ang panga niya sa patong-patong na galit. Ibinaling niya ang masamang paningin sa matanda na ngayon ay seryoso ang pagkakatitig sa kaniya. 

“A-Apo, p-pasensya na. Ilang a-araw na akong ginagambala ng mensaheng iyan p-pero a-ayaw kong ilipat mo na naman ako ng h-hospital…” paliwanag nito.

Pilit na nilalabanan ni Natasia ang paglutang ng isipan dahil sa patong-patong na problema na kinakaharap nila ngayon. Ngunit sa puntong ito, mas nanaig sa kanyang isipan ang pag-iisip sa kung sino ang salarin sa pagbabanta sa buhay ng kanyang Lolo na sigurado siyang kakilala nila.

Dalawang armadong lalaki ang pumasok sa loob ng silid nang biglang bumukas ang pintuan bago pa man siya makatayo para i-lock ito. Kasabay ng malakas na pagdagundong ng kanyang puso ang mga sigawan ng mga tao mula sa corridor. 

“A-Anong ginaga— tulong!” 

Isang malakas na pagpukol ng baril ang tumama sa ulo ni Natasia dahilan para mawalan siya ng  balanse. Tanging pagmamakaawa ni Lolo Fael ang narinig niya bago pa tuluyang magdilim ang kanyang paningin. 

Namulat ang mga mata ni Natasia sa loob ng maalikabok na bodega. Nakasabit ang kumukundap-kundap na bumbilya sa tapat kung saan siya nakaupo. Pilit siyang nagpupumiglas sa lubid na mahigpit na nakapalupot sa kanyang mga kamay. Tinitiis niya ang hapdi ng pagkiskis ng tali sa kanyang balat. 

Impit na pag-ungol niya ang umaalingawngaw sa apat na sulok ng silid. Wala nang ibang gamit sa loob kundi ang lamesa sa kanyang harapan. Naningkit ang mga mata niya nang tingnan ang mga litratong nagsabog sa ibabaw nito. 

Naninindig ang mga balahibo ni Natasia sa naiisip na baka nalalabi na ang kanyang oras sa mundong ihabaw. Napapailing na lamang siya habang iniisip ang magiging sitwasyon ng kanyang Lolo kung maiiwanan itong mag-isa sa buhay.

Nasa sisenta anyos na ang matanda at kumplikado na ang kalusugan. Limang taon pa lang si Natasia nang kupkupin nito matapos masawi ang buhay ng sundalo niyang Ama sa giyera. Higit dalawang dekada na rin silang magkasama nito kaya’t tiyak na guguho ang mundo ng matanda kapag tinuluyan siya ng mga dumukot sa kanya. 

Iniayos niya ang pagkakaupo sa bakal na upuan mang marinig ang marahang pagbukas ng pinto. Iniluwa nito ang matangkad na lalaki na nakasuot ng itim na maskara. Nakasuot ito ng long sleeves na hapit na hapit sa maskulado nitong pangangatawan. Malakas na sigaw ang pinakawalan niya nang tanggalin nito ang nakatapal na tape sa kanyang bibig.  

“Pucha! Kidnap for ransom ba ‘to?! Maawa ka sa ‘kin, wala akong pera. P-Pakawalan mo na ako, please!” pagmamakaawa ng dalaga. 

Sa puntong ito, hindi niya mapigilan ang pagkawala ng natitirang luha sa kanyang mga mata. Naestatwa ang kanyang katawan nang hubarin ng lalaki ang maskara. 

“I love the way how you plead, Natasia.” 

Napabuga ng hangin si Natasia at mariing napalunok. “S-Sir André? Ikaw ang mastermind sa pag-kidnap sa ‘kin? Please, pakawalan mo na ako. Trust me, i-inosente akong tao!” aniya. 

Ngumisi ng patagilid ang lalaki. Lumuhod ito para pantayan siya. “Shh, enough. No one will believe in  your alibi. It’s too late, hear me?” mahinang saad nito sa kanya.

“O-Oo…”

Inboluntaryong tumingala ang ulo niya nang bahagyang masabunutuan ni André. Nanlilisik ang mga mata nitong nakatingin sa kanya na para bang handa na itong kumitil ng buhay. Nanuot sa kanyang pandinig ang nakapanlolokong halakhak ng lalaki. 

“But of course, I won’t set you free for nothing.” ani André. 

Naliligo ang katawan ng dalawa sa sari-sariling pawis dahil sa mainit na temperatura ng lugar. Pilit na pinapakalma ni Natasia ang sarili sa kabila ng galit na tila nag-aalburutong bulkan. Kumunot ang noo niya sa pagtataka matapos gumuhit sa isipan ang mga salita nito. 

“A-Anong ibig mong sabihin?” 

Kaagad na dinuraan niya sa mukha ang lalaki nang biglang lumapat ang mga labi nito sa kanyang pisngi. Blangko ang reaksyon ni André habang pinupunusan ito ng palad. 

“Marry me.” tipid at nagyeyelong sagot nito. 

Napapapikit siya nang tila isang bomba na sumabog sa kanyang pandinig ang mga sinabi nito. Tila malunok niya ang dila nang mawalan ng kibo. 

Isang malaking palaisipan iyon para sa kanya gayong halos isumpa na André ang buong pagkatao niya kanina sa meeting.

“A-Anong k-kailangan mo sa ‘kin? Hindi ako tanga para magpakasal sa ‘yo. Kahit kailan, hindi ko pinangarap na matali sa isang demonyong kagaya mo!” wika ni Natasia. 

Ginamit niya ang natitirang lakas para kalagin ang sarili. Seryoso naman ang pagmumukha ni André habang pinagmamasdan siya. Pansin din niya ang nakayukom na kamao nito.

Nag-iwas siya ng tingin. “Shit! Alam niya kaya ang tungkol sa nangyari sa ‘min nu’ng gabi?” tanong niya sa isipan. 

Mariing lumunok si Natasia. Naramdaman na niya ang hapdi ng gasgas niyang lalamunan dahil sa kasisigaw magmula pa kanina. 

“Madali naman akong kausap. Any last words for your Lolo?”