Episode 4

Mahigpit na yapos ang sumalubong kay Natasia mula sa pinsang si Karina nang makauwi siya ng bahay. Matipid na ngisi lang ang ibinigay ni Natasia sa pinsan dahil sa naghahalong takot at pag-aalala. 

“Buti naman at ligtas ka! S-Sino ba ang nag-kidnap sa ‘yo, Ate? Paano ka nakatakas?” sunod-sunod na tanong mula kay Karina ang pumukol sa kanyang isipan. 

Bumagsak ang balikat ni Natasia tsaka ibinaling ang tingin sa kawalan. Parehas silang naupo sa hagdanang semento ng bahay. Magaan ang palad ni Karina na hinimas ang kanyang likuran nang maramdaman nito ang bugso ng kanyang damdamin. 

“Si Sir André.” 

Nagsalubong ang kilay ni Karina sa pagkagulat. Bigla itong tumayo sa kanyang harapan. Tila isang tsismosa itong nakapamewang habang naghihintay ng sagot ni Natasia. 

“‘Yang lalaking ‘yan? Eh, ‘di ba may nangyari sa inyo nu’ng celebration niyo sa Res—” 

Mabilis na tinakpan ni Natasia ang bibig ng pinsan. Inaya na niya itong pumasok sa loob ng bahay bago pa man nito masimot ang natitirang pasensya niya. 

Bakas pa rin ang pag-aalala ni Karina para sa kapakanan niya sa kabila ng prente nitong pagkakaupo sa couch. Hindi naman nag-atubili si Natasia na ikwento rito ang tunay na nangyari. 

Nagulantang pa nga si Karina nang malaman na wala na siya sa trabaho. Nalungkot ang pinsan niya dahil batid nito kung gaano kalaki ang bayarin ni Lolo Fael sa hospital. Idagdag pa ‘yung mga iniresetang gamot para rito. 

“So, anong plano mo ngayon? Ligtas ka naman na sa mokong na ‘yon?” takang tanong ni Karina. 

Nagdadalawang isip na tumango na lang si Natasia. “Sa totoo lang, hindi ko alam. Gusto lang niyang pakasalan ako. Ayoko naman na ganu’n!” nandidiring sambit ni Natasia. 

Sumang-ayon naman ang pinsan niya. Alam ni Karina ang lahat ng sikreto niya ngunit hindi niya binanggit dito ay ang iniaalok na malaking halaga ng pera ng CEO kapalit ng pag-angkin sa kaniya. Hindi pa siya handang sabihin ito dahil sa takot na baka husgahan siya ng pinsan. 

Naglaylo muna si Natasia noong gabing iyon at hindi bumisita sa hospital katulad ng bilin sa text ng kanilang Lolo kay Karina. Sumaglit muna siya sa palengke. Nadatnan niya ang mga tao na pormal ang kasuotan sa labas ng kanilang bahay pagkauwi. Kaagad na lumapit ang isang babae na kasamahan ng mga ito nang matanaw siya. 

Inaya naman ito ni Natasia na pumasok sa loob ng bahay matapos malaman na si Lolo Fael ang sadya ng mga ito. 

“Ms. Natasia Ramirez, right? I’m sorry to inform you that we’ll foreclose this property because of three hundred thousand debt of Mr. Rafaelo Ramirez.” paliwanag ng babae. 

Hindi na muling nakapagsalita pa si Natasia at tanging pagtango na lang ang naisasagot sa kausap. Balisang-balisa ang isipan niyang tumungo sa hospital para bisitahin si Lolo Fael nang makaalis ang bisita. Nadatnan niyang kasalukuyan na iniimbestigahan ng Pulisya ang hospital nang makapasok siya sa loob nito.

Gustuhin man ni Natasia na magwala ngunit awtomatikong lumambot ang kanyang puso nang mahagkan siya ni Lolo Fael. Nalaman niya na tumanggi ang matanda na isuplong sa mga Pulis ang nangyaring insidente sa kaniya dahil sa takot na muling mailagay sa kapahamakan ang kanilang buhay. 

Panandalian muna silang nagkamustahan bago ipakita ni Natasia ang puting envelope rito. “Lo, bakit hindi mo manlang sinabi sa ‘kin na malaki ang utang mo sa bangko?” nanginginig ang boses ng dalaga. 

Naiinis niyang kinamot ng palad ang talukap ng mga mata. Sa kabilang banda, sunod-sunod naman na lumunok si Lolo Fael. Pinamumutlaan na ito ng labi sa nebyos. 

Binasa ng matanda ng laway ang mga labi nang makaramdam ng panunuyot mula rito. “Apo, Tasyang, pasensya ka na. Ayoko lang na makadagdag stress pa sa iyo lalo’t ikaw na ang nag-aasika—”

“‘Yan naman ho ang problema sa inyo, e! Lagi na lang kayong ganyan. Ilang beses ko bang dapat sabihin sa inyo na hindi na dapat kayo naglilihim sa ‘kin, Lo? Tingin mo ba ngayon, hindi ko poproblemahin ang lintik na ‘yan?” wika ni Natasia. May kalakasan ang boses niya.

Bahagya namang napayuko si Lolo Fael sa pagkapahiya. “P-Pasensya na…” may pagsisisi sa boses ng matanda. 

“Saan niyo ba dinala ‘yang three hundred thousand na utang niyo, Lo? Tsaka, bakit pa kayo umuutang? Binibigyan ko naman kayo ng—” 

Awtomatikong tumikom ang bibig ni Natasia nang sumagi sa isipan ang dating pagkalulong sa sugal ni Lolo Fael.

“‘Wag niyo sabihin inubos niyo ‘yung pera sa sugal niyo?” paglilinaw niya.

Kumpirmado kaagad niya na tama ang kanyang kutob sa ekspresyon ng mukha ng matanda. Napasabunot si Natasia sa sarili. Inihagis niya ang papel na hawak-hawak. 

“Lolo naman! Saan tayo kukuha ng pera ngayon para makahanap ng apartment, ha? Nawalan ho ako ng trabaho tapos ganito pa? Walanghiyang buhay ‘to!” bulyaw ni Natasia. 

Sa mga oras na ito, wala na siyang ibang maisip na paraan kundi umiyak nang umiyak hanggang sa tuluyan nang maging bato ang puso niya. Para sa dalaga, siya na yata ang pinakamalas na tao sa mundo. 

“Bakit ako pa? Tangina! Ang malas-malas ko.” saad ni Natasia sa isipan. 

Tinapik ni Lolo Fael ang balikat niya. “May sasabihin pa ako sa ‘yo…” 

Marahan na itinaas ni Natasia ang ulo para balingan ito ng tingin. Hindi niya maiwasan ang paghiling na sana ay good news naman ang magiging bukambibig ni Lolo Fael sa kaniya dahil pakiramdam niya ay masisiraan na siya ng bait kapag nadagdagan pa ang problemang nagkakagulo sa kanyang isipan.

“Lo, ano po ‘yun?!” 

Napatayo siya sa kinauupuan nang biglang sapuhin ni Lolo Fael ang dibdib nito. Inalalayan ito kaagad ni Natasia sa likuran nang pilit itong suminghap-singhap ng hangin. Natataranta niyang kinabog-kabog ang likuran nito para pakalmahin. 

Kahit paano ay nakampante naman ang loob ni Natasia nang mapakalma ito ng mga nurse na tinawag niya. Ilang minuto niyang pinagpahinga si Lolo Fael sa higaan. Kasalukuyang nakahiga ang dalaga sa couch nang marinig ang pagtawag nito ng kanyang pangalan. 

Kalmadong lumakad si Natasia palapit dito. “Lo, kamusta na po? Okay na po ba kayo? Mamaya na po tayo mag-usap, advice ng Doctor na magpahi—”

Mahigpit na hinawakan ni Lolo Fael ang kanyang braso. “Papatayin nila ako…” bulong ni Lolo Fael na sakto lang ang lakas para marinig niya.