II

Carina’s Point Of View

Nang makarating na kami sa kanilang bahay ay halos makalimutan ko lahat ng mga impormasyong pinaghirapan ni sir Sergeibev na i-explain saakin.  Doon ko lang napansing kakaiba talaga ang accent nila. Hindi  ko alam kung matatakot,mai-intimidate, or mapapahanga ba ako. Pero sa kalaki-laki at kaganda-ganda kasi ng bahay nila na para nang tinalo na ang palasyo ng Disney eh sino ba kasi ang hindi mapapatanga at makakalimot sa sirili nila, diba? 

“Good afternoon sir, and ma’am. Welcome back.” Pag-greet ng matandang babaeng napakakinis padin ang kutis. Siguro pag hindi niya tinawag na sir si sir Sergeibev ay mapagkakamalan ko siyang asawa niya. 

Tumango naman si sir. “Good afternoon Tatyana. This is her, miss Carina Historina. Please tour her around for a moment so I can inform this to Arkady.” 

“Yes sir. This way please, ma’am Carina.” 

“O-okay po-I mean,okay ma’am.” Nagkakaba kong sagot sabay sumunod sa kanya sa kung hindi ako nagkakamali ay kusina. 

At nang makarating nga kami ay lahat ng makikitang laman ay pinatunayan lang saakin na tama ang hinala kong kusina ang pupuntahan namin. Kaso lang, ang kanina ko pa napapansin ay kung bakit halos maitim ang theme ng disenyo ng bahay na ito. 

‘Siguro mahilig silang pamilya sa maitim.’

“This is the kitchen, this one here is the fridge. You can just tap this if you are to get something inside. Then, this is the ove-“

“ Chto znachit, ty nashla mne sidelku?!  I ona na samom dele iz Azii?! Konkretno Filippiny?!  Chto, chert voz’mi,ty dumayesh’ obo mne?!” (What do you mean you got me a caregiver?! And she’s actually from Asia?! Specifically Philippines?! What the hell do you think of me?!) 

Halos napatalon kaming dalawa ni ma’am Tatyana dahil sa biglang sigaw na parang kidlat ang pag-alingaw-ngaw. Dahil sa pagkabigla ay hindi ko namalayang napahawak sa braso ni ma’am Tatyana. Na sa kabutihang palad ay nginitian niya ako bilang pang-aliw. Kaya pinilit ko ding ngumiti kahit ang ngiti niya ay halatang may halong pagka-awa. Hindi ko lang alam kung sa akin ba o sa dalawang amo namin.

“That’s just some father and son moment miss Carina. Please don’t worry.” 

“I see,father and son moment here is quite loud then. “ Komento ko sabay tingin kung saan nanggagaling ang tumaginting na boses na magpapa-akala talaga sayong may isang diyos na nagalit at biglang bumaba sa lupa sabay bigkas ng mga salitang pang sinauna.

“Sometimes.” Pagsang-ayon ni ma’am Tatyana, na may kahalo ulit na hindi maintindihang paagka-awa at pag-aalala sa kanyang mukha. “Do you want to visit your patient’s room?” 

Nabigla ako sa ini-alok niya. “Is it alrig-“

“Ne nado,Arkadiy, eto dlya vashego zhe blaga. Dumayesh’,ya stal by khodit’ I prosit’ luchshikh v mire gruzchikov,yesli by ne schital tebya svoim synom?!”(Don’t Arkady, this is for your own welfare. Do you think I would go around and ask for the best caregivers in the world if I don’t think of you as my son?) 

Napahinto ako sa paglalakad dahil narinig kong boses iyun ni sir Sergeibev. “Ma’am Tatyana, are you sure they are just bonding? It seems like they are cursing each other. Pardon me but,it is what my instinct says.” 

Kakaiba kasi ang tono ng boses ni sir Sergeibev kaya hindi ko mai-magine na ayos lang sila. Ah teka,baka bingi ang anak niya kaya…..

Ngumiti ng marahan saakin si ma’am Tatyana. “You want to see your patient’s bedroom right?” 

Nagtaka ako kung bakit gusto niyang tignan ko ang kwarto ng magiging pasyente ko kaya tumango nalang ako, ngunit nang pumunta na kami ay parang naintindihan ko kung bakit. Para siguro ilayo niya ako sa pagdinig sa boses ng mag-amang hindi mo masasabi kung talaga bang nag-bobonding o nag-aaway na. Dahil halos sa forth floor naman ang kwarto ng pasyente ko!

“I’ll be going down to cook for food. Please feel free to explore miss Carina.”

“What?”

“I’ll come back later.”

…………………

Naiwan nalang akong nanginginig sa harap ng napakalaking pinto dahil sa pag-iwan saakin ni ma’am Tatyana. Nagtataka tuloy ako kung napakarami ba ng ginagawa niya na halos iwanan na niya ako dito na parang turistang inihatid sa kanyang hotel room. Pero dahil wala akong pwedeng gawin kundi ang pumasok,dahan-dahan ko itong binuksan. 

‘Pwede ba talaga akong pumasok kahit walang permiso ang aking pasyente?’ 

Napakadilim ng buong kwarto kaya hinanap ko ang switch ng light ngunit nangayayat na ang mata ko sa kahahanap sa dilim ay wala akong nahanap na anong puti kaya ang flashlight nalang ng phone ko ang ginamit ko. Clear na glass ang wall niya ngunit hindi yata pumapasok ang ilaw sa labas dahil wala talagang liwanag. Pero napakaganda pala ng bakuran nila. Lalo na at dito ako sa taas tumitingin. Parang aerial view ng magical garden. Dahil meron ding maze! 

‘Iba talaga pag nasa-maganda at advance na bansa ka-‘ “Ahhhhhh!!!!” 

Kagyat akong napalukso sa pinakamalayong gilid nang may mailawan akong parang ahas na tumitingin saakin. 

‘Ano yun?! Bakit para talagang ahas?!’ 

…………………………….

Halos nanigas ako sa kinatatayuan ko ng ilang minuto ngunit wala akong naramdamang kong anong gumagalaw kaya nakaluwag ang aking paghinga. 

‘Siguro ay ilusyon ko lang iyun dahil sa sobrang kadiliman ng kwartong ito’. 

Iyun ang paniniwala ko.Pero nang may maapakan akong parang switch na sa flooring nakakabit,biglang bumunyag saakin ang halos kakaibang mundo.  At sa mga nakikita ko ngayon ay hindi ko alam kung normal pa ba ang aking pasyente o baliw na. Siguro ay ito ang gusting ipakita ni ma’am Tatyana para magkaroon ako ng idea kung ano ba talaga ang magiging pasyente ko. At para na rin siguro makapag-decide ako kung talaga bang mananatili ako dito hindi.

‘Pero ano naman ang ginagawa ng napakaraming pictures ng tao dito na may x ang bawat ulo-“huh!” Oh my gosh! Serial killer ata ang magiging pasyente ko! Akala ko ba Huntinghon’s disease ang meron siya?!’

Dahil sa pagkatakot ay agad akong tumakbo sa pinto ngunit nahinto pa ako sa naapakan kong parang underwear.

‘At ano naman ang ginagawa nito dit-‘

“Ne!” (Don’t!)

“AHHHHHHH!”

……………………….

Dahil sa pagkabigla,hindi ko namamalayang nakasigaw na pala ako. Ngayon ay tinititigan ako na parang kinuha ko ang pinaka-favorite niyang laruan ng lalaking sa tingin ko ay aking pasyente.

 ‘Iba talaga ang kagwapuhan ng mga lalaki dito. Halos lahat na ata ay nakaka-‘

“Who.told.you.to.enter?”

Nangangalatay ang aking mga pang automatikong humahakbang patalikod dahil sa hindi maipaliwanag niyang pagbigkas ng mga salita. Lalo na’t napakatigas ng accent nito,para talagang nakarinig ako ng isang sinaunang diyos na galit na galit. Idagdag pa hindi maipintang kompleksyon nito habang napakalaki ng mga hakbang nito patungo saakin.

‘Ngayun ko lang nakitang nakakatakot pala ang itsura ng mga gwapo kapag naga-‘

“I ask who told you to enter?!”pag-uulit niya sabay pinadoble ang lakas ng boses. 

Dahilan kung bakit ako natapilok ng wala sa oras. Buti nalang at napaupo ako sa malambot na higaan.Ngunit hindi padin talaga ako mapakali. Nararamdaman kong nakabuka ang aking bibig pero ‘yun lang. Hindi ko padin mahila ang boses ko dahil ata sa sobrang pagkamaga ng aking bunganga sa pagkakatunganga. Kaya kung ang pagiging estatwa ang magsasalba saakin sa sitwasyong ito, magagalakan talaga akong titigan ng deretso sa mata si Medusa. 

‘Ahhhhh! Bakit ba ako tinititigan ng ganito!? Para naman akong magnanakaw ng ilang beses bumalik pero ngayun lang nahuli!’