Ramdam niya ang pamamanhid ng kanyang katawan. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan ngunit pakiramdam niya ay wala na siyang control dito. For the first time, she felt this useless.Isa-isang pumasok sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya humantong sa ganitong kalagayan. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at ramdam niya ang panunubig ng kanyang nakapikit na mga mata. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Ang nagagawa niya na lang ngayon ay ang patalasin ang kanyang pandinig.And then she heard a baby’s cry. Sumikdo ang kanyang dibdib. She wanted to get up and get the baby but she couldn’t even move a limb. It’s like she’s paralyzed. At kahit tinig niya ay hindi niya mahagilap. She wanted to talk, to call for someone to help her. Ngunit hindi. Hindi niya magawa.Kaya naman wala siyang ibang choice kundi ang mahiga na lang doon, nakapikit, at parang patay na nakikiramdam lamang sa paligid. Marami siyang naririnig na mga
Months passed and Alana finally got discharged from the hospital. It wasn’t an easy kind of journey for her. Sa loob ng ilang buwan niyang pananatili sa hospital ay naramdaman niya ang kalinga ng kanyang pamilya. She haven’t seen her stepmother–– Rita, for quite some time now. Wala na rin naman siyang planong makita ito.“Bakit ka umiiyak diyan? Dress lang naman ang sinusukat, hindi wedding gown.”Wala sa sarili siyang napakurap nang marinig ang nagsalita. Nilingon niya ito at nakita si Joey na nakataas ang kilay sa kanya. Mahina siyang natawa sa behavior nito at humugot ng malalim na hininga.Speaking of Joey, naging successful din ang operation ng kanyang ina na si Lumina. Na-i-discharged nila ito at kasalukuyan nang nagpapagaling sa Amerika. Hindi niya nga alam kung anong ginagawa ng babaitang ito rito sa Pinas.“I’m not crying,” she denied and scoffed. “Sinipon lang ako.”Umismid din naman ito sa kanya. “So anong plano mo kay Yuen? Sa pagkakaalam ko, na sa basement pa rin siya han
“Alana!”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa tumawag sa kanyang pangalan. Isang ngiti ang gumuhit sa kanyang labi nang makita ang kanyang stepmother at stepsister na pumasok sa loob ng kanyang opisina.“Tita!” she greeted her stepmother and stood.Lumapit siya rito at yumakap nang mahigpit sa kanyang kinikilalang ina ngayon. Her father died two years ago. Ngunit bago ito mawala ay iniwanan siya nito ng bagong pamilya na mag-aalaga sa kanya bago lumisan ang kanyang ama.She also greeted her stepsister, Joey. Niyakap siya nito nang mahigpit at muli siyang bumaling sa kanyang stepmother. Nakangiti ito nang malapad sa kanya at halos maningkit na ang mga mata nito.“Have a seat, Tita, Joey.” Nangiti niyang iminuwestra ang longue area ng kanyang opisina para makaupo ang kanyang stepmom at stepsister.Nagmamadali namang umupo si Joey sa mahabang sofa at itinanday ang mga paa sa babasaging mesa sa gitna. Mahina siyang napailing. Ilang beses niya nang nasabihan ang kanyang kinakapatid
Hindi maalis sa isipan ni Alana ang naging usapan nila ng kanyng stepmother. Kahit kailan ay hindi pa sumagi sa kanyang isipan ang magkaroon ng anak, lalo na sa panahon ngayon. Kahit masasabi niyang padami na nang padami ang investors ng kanyang negosyo, still, hindi pa rin ‘yon sapat para magkaroon ng anak.Maghanda pa nga lang ng proposal, hirap na siya e. Ang magkaroon pa kaya ng anak na sobrang mahal ang bayad sa ospital?“Ang lalim naman yata ng iniisip mo.”Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang matalik na kaibigan na si Alora. Isa ito sa mga taong malapit sa kanya. They met way back in college and they’re called the twin A’s. Kasi magkatugma ang kanilang pangalan: Alora and Alana.Humugot siya ng malalim na hininga. “Wala. Naisip ko lang ang sinabi ni Tita sa ‘kin. About sa pagkakaroon ng anak. What do you think, Lora?”“I think that’s nonsense,” diretsong sambit nito. “I mean, duh? Why are you gonna do that? Ikaw pa nga itong nagbabalak mag-initiate ng proposal, tapos bib
She bit her lower lip as she pressed the code on his door. Nang bumukas ito ay agad niyang hinugot ang phone mula sa kanyang purse para i-text si Paulo na dumiretso ng uwi. She’s excited. Kahit wala sa isip niya ang magkaroon ng anak, she’s excited to hear his opinion about having a baby.Matapos ay muli niyang sinilid ang phone sa loob ng bag at tinulak na pabukas ng pinto. Ngunit ang ngiti niya ay unti-unting napawi nang mapansin niyang bukas ang ilaw sa living room. Her brows furrowed. Maingat niyang hinubad ang kanyang suot na sapatos at papasok na sana siya ng living room nang dumapo ang kanyang paningin sa lagayan ng sapatos.Bumilis ang tibok ng kanyang dibdib nang makita ang isang pares ng pulang high heel na nasa shoe rack. Wala sa sarili niya itong pinulot at tinignan. This isn’t hers. May mga heels siya ngunit ang pinakaayaw niyang kulay ay red!Kaninong heels ito?“Uhm…”Wala sa sarili siyang napatingin sa pinto ng silid ng kanyang kasintahan dahil mula roon ang tinig. Mul
“NO. I’M NOT GONNA do that,” he said while gritting his teeth.Malakas na hinampas ng kanyang ama ang mesa dahilan para mahulog ang mga gamit na nakapatong dito, including the papers fell as well. Ngunit nasindak ba siya? No. He was even amused to see his father this mad.Sinabi ng kanyang secretarya na mayroon siyang meeting ngayong gabi at heto ang ama niya, pinatawag siya sa mansion para sa isang walang kwentang usapan.“You’re not getting any younger, Rhett. Anong gusto mong mangyari? Ang tapusin ang henerasyon sa ‘yo?!” galit nitong sambi.“Hon, calm down,” pagpapakalma ng kanyang ina sa kanyang ama na kulang na lang ay lumabas ang litid sa galit. “Let your son decide for his life.”“Let him decide? Until when, Rita? Hanggang sa maging ugod-ugod na siya?” baling nito sa kanyang ina saka ito muling tumingin sa kanya. “I and your mother are not getting any younger, Rhett. You are our only son and you’re planning to end the generation with you?!”That’s right. He’s the only son of t
He clutched and stomped on brake. Sakto rin ang pagdating niya sa finish line. He won, but he’s still in a sour mood. Pinatay niya ang kanyang makina at lumabas ng sasakyan. Kasunod niya si Lucifer at ang panghuli ay si Alas. Parehong mga miyembro ng Pericolosi ang dalawa habang siya ay sa ibang organisasyon.“May pakpak yata sasakyan mo, e.” Natatawang lumabas ng sasakyan si Lucifer. “Oh, ba’t parang ikaw pa mas lugi samin sa mukha mo ah.”Inirapan niya lang ito at hinubad ang suot na helmet. Naglakad siya patungo sa bench at humugot ng malalim na hininga. Umupo siya roon at nilapag ang helmet sa kanyang tabi.“What happened?” kunot-noong tanong ni Alas.Tatlo lamang sila rito sa racing area na pag-aari ng mga Vazquez. Wala ang may-ari dahil na sa Cebu ito, abala kakahabol sa shota niya na parang hindi. Tahimik ang buong paligid dahil gabi na at tatlo lang sila.Kinuha niya ang bottled water at binuksan ito saka tinunga. Matapos ay tinapon niya ito sa malapit na basurahan at inis na
“That was my drink,” sambit niya habang nakakunot ang noo.Aba, kahit pogi ito at nakakalaglag ng panty, that’s still her drink. Hindi dapat ito nang-aagaw ng tagay ng iba dahil hindi ‘yon magandang tignan. At saka, siya rin ang magbabayad kaya hindi talaga pwedeng mang-agaw ng shot.“And?” tanong nito na para bang nang-iinsulto.Pakiramdam ni Alana ay parang umakyat sa kanyang ulo ang lahat ng kanyang dugo at gusto na niyang manapak. But she doesn’t want to ruin to create chaos. Magulo na nga ang isipan at buhay niya, manggugulo pa siya rito?Hindi naman ganon kakapal ang pagmumukha niya, e no?“And? That was mine. If you want to have a drink, why don’t you order?” naiiritang tanong niya rito.Kumunot ang noo ng binata sa kanyang sinabi. “What if I don’t.”“Then don’t drink. Don’t go around and stealing someone else’s glass because it wasn’t your order in the first place,” sambit niya rito. Tumingin siya sa baso na wala ng laman at pilit na kinakalma ang sarili. “Ikaw ang magbabayad
Months passed and Alana finally got discharged from the hospital. It wasn’t an easy kind of journey for her. Sa loob ng ilang buwan niyang pananatili sa hospital ay naramdaman niya ang kalinga ng kanyang pamilya. She haven’t seen her stepmother–– Rita, for quite some time now. Wala na rin naman siyang planong makita ito.“Bakit ka umiiyak diyan? Dress lang naman ang sinusukat, hindi wedding gown.”Wala sa sarili siyang napakurap nang marinig ang nagsalita. Nilingon niya ito at nakita si Joey na nakataas ang kilay sa kanya. Mahina siyang natawa sa behavior nito at humugot ng malalim na hininga.Speaking of Joey, naging successful din ang operation ng kanyang ina na si Lumina. Na-i-discharged nila ito at kasalukuyan nang nagpapagaling sa Amerika. Hindi niya nga alam kung anong ginagawa ng babaitang ito rito sa Pinas.“I’m not crying,” she denied and scoffed. “Sinipon lang ako.”Umismid din naman ito sa kanya. “So anong plano mo kay Yuen? Sa pagkakaalam ko, na sa basement pa rin siya han
Ramdam niya ang pamamanhid ng kanyang katawan. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan ngunit pakiramdam niya ay wala na siyang control dito. For the first time, she felt this useless.Isa-isang pumasok sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya humantong sa ganitong kalagayan. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at ramdam niya ang panunubig ng kanyang nakapikit na mga mata. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Ang nagagawa niya na lang ngayon ay ang patalasin ang kanyang pandinig.And then she heard a baby’s cry. Sumikdo ang kanyang dibdib. She wanted to get up and get the baby but she couldn’t even move a limb. It’s like she’s paralyzed. At kahit tinig niya ay hindi niya mahagilap. She wanted to talk, to call for someone to help her. Ngunit hindi. Hindi niya magawa.Kaya naman wala siyang ibang choice kundi ang mahiga na lang doon, nakapikit, at parang patay na nakikiramdam lamang sa paligid. Marami siyang naririnig na mga
“How is she?” Agad na napatayo si Rhett nang lumabas ang doctor mula sa loob ng emergency room.For the very first time in his life, he’s trembling out of fear. He wanted to go inside and check, but he’s too scared to know the truth. What he witnessed a while ago is making his knees tremble.The doctor looked at him in the eye. Sa mga tingin pa lang nito ay pakiramdam niya’y nanghihina na siya. Hindi niya alam. Hindi niya kaya. He wanted to convince himself he’s just hallucinating. That maybe this is all just a nightmare.“I’m sorry to say this but...” Humugot ito ng malalim na hininga. “Your wife had a second degree burn. Magpasalamat na lamang tayo at hindi siya umabot sa third degree burn. At magpasalamat din tayo na ligtas ang bata.”Mariing naikuyom ni Rhett ang kanyang kamao. Hindi niya mawari kung para saan at kung bakit kailangang magpasalamat sa mga nangyari. Alana was burned! A second degree burn that probably peels her skin! And his child…Napatayo si Rita sa kanyang kinau
TRIGGER WARNING!!“Please, Yuen. Nakikiusap ako. Bitiwan mo ang bata. H’wag mo siyang idamay! Kung galit ka sa akin, ako na lang! H’wag na si Astrid. Please, not the child!”Paos na paos na siya ngunit pinilit niya pa ring sumigaw para pigilan si Yuen. She didn’t know na darating sa ganitong punto si Yuen. He looks so kind to her at first and it seemed like he couldn’t hurt a fly.But looking at the Yuen in front of her right now. Holding the crying baby upside down and below them is the tanker filled with fire. Sobrang sakit na ng dibdib ni Alana sa kakaiyak. Gusto niyang tumayo ngunit may sugat na siya sa hindi niya mabilang na pagsuntok at saksak sa kanya ni Yuen kanina.Ngunit lahat ng ‘yon ay pilit niyang iniinda. She tried to crawl but the maid whom she was talking to in the room slapped her hands with some wire that stings so bad.“Ce que je voulais vraiment, c'est que tu me choisisses, Alana. C'est vraiment difficile ? Je suis prêt à tout pour toi. Tu sais quoi, je peux modifi
After taking a bath with Astrid, the maid helped her carry the child while she’s busy washing the clothes na dinumihan ni Astrid. Nandito sila ngayon sa banyo at tahimik lamang ang maid na naghihintay sa kanya.“Uhm, may phone ba kayo rito?” she asked, trying to open a conversation between her and the maid.Tumango ito. “Oo naman. Kahit na sa gubat kami ay mayroon din naman kaming gadget. Pahirapan nga lang sa signal.”She nodded her head. “Dala mo ba ang phone mo ngayon?”Alana was hoping for the woman to nod her head. But to her disappointment, umiling ito at humugot ng malalim na hininga. “Hindi ako nagdadala ng phone sa tuwing may ginagawa akong trabaho. Ayaw kong mapagalitan ako ni sir Yuen.”Ngumuso si Alana. “But can you lend me your phone even just for a moment? May tatawagan lang sana ako. Nakalimutan kong magbilin ng napkin sa mga umalis kanina para makapagbihis ako rito.”“Ganoon po ba? Sige po. Kukunin ko po pagkatapos niyong maglaba ng lampin ni baby,” saad nito.Agad na
Malapit nang sumapit ang umaga. This is one of the longest night she ever experienced. Hindi siya natulog. She was awake the whole night, trying to find ways to escape this hell with her baby. Ngunit kahit anong gawin niya ay wala siyang makitang ibang paraan para makatakas dito.She looked at the milk feeding bottle and noticed it’s almost empty. Wala na ring formula rito kaya’t parang gusto na naman niyang maiyak. Kumakalam na ang kanyang sikmura at nakakaramdam na rin siya ng hilo. She has an anemia and she’s scared it would attack right now.“Waving goodbye with an absent-minded smile. I watch her go with a surge of that well-known sadness. And I have to sit down for a while…” mahinang pagkanta niya habang hinahaplos ang pisngi ng dalaga. “The feeling that I'm losing her forever. And without really entering her world. I'm glad whenever I can share her laughter. This funny little girl…”This is one of her favorite songs na lagi niyang kinakanta sa tuwing inaayusan niya si Aurora. S
“Why are you doing this?” mahina niyang tanong dito.Tulog na tulog ngayon ang bata sa kanyang kandungan habang kaharap niya si Yuen. Kanina pa silang dalawang walang imik. Hindi niya tuloy alam kung makakaramdam ba siya ng takot o ano.“Why did you lie to me the moment I woke up from the hospital?” she asked softly. Sobrang paos na ang kanyang tinig ngunit pinipilit pa rin niyang makapagsalita.“Because I don’t want you to go back to your old life. I want you here with me.” Mahina itong natawa. “Ngunit kahit pala anong gawin ko, kahit nakalimot ka na, Rhett is still inside your heart. I don’t know what to do to replace him. Ako ang nakasama mo nang matagal at nakasama mo nang mga panahong naghihirap ka. Bakit hindi na lang ako?”“Yuen…” she whispered. “I’m sorry. Hindi ko naman ginusto ang lahat.”Umismid ito at muling tumunga sa hawak nitong alak. Nanatili ang kanyang tingin dito. She bit her lower lip as she stared at him. He lost weight, that is what she noticed. Nanlalalim na an
Nagkagulo na ang lahat ngunit hindi niya pa rin mahanap ang kanyang mga anak. May humila kay Riley at hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakaktaong ibigay si Astrid dito. Gising na ang bata dahil sa mga ingay ngunit hindi man lang ito humihikbi.“Aurora! Ryo!”Mabilis ang kabog ng kanyang dibdib dahil sa mga palitan ng putok. Hindi niya alam kung saan siya magtatago. She torn between hiding and looking for her kids. Ang batang hindi sa kanya ang hawak-hawak niya ngayon habang ang mga anak niya ay hindi niya alam kung nasaan na.Nagsisimula nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang nakayukong tumatakbo at panay ang lingon sa paligid. At dahil sa panay ang lingon niya sa paligid ay may nakabanggaan siyang lalaki.She was about to apologize when the man held her arm. “Tara na po, Miss Alana. Sunod po kayo sa ‘kin.”“Nakita niyo ba ang mga anak ko?” she asked with her shaking voice.“Opo. Na sa sasakyan na po. Halina po kayo.”Walang pagdadalawang-isip na sumama si Alana sa pag-iis
Panay ang kanyang paglilibot ng tingin. Hindi niya alam kung bakit siya nakakaramdam ng takot ngayon. Wala namang nangyayari. Everything is good. May mga nakakalaro ang kanyang mga anak na bantay sarado niya naman.Wala siyang nakakausap bukod kay Rhett. May ngumingiti sa kanya ngunit hindi niya magawang ngitian pabalik dahil sa anxiety na nararamdaman ngayon. Sinabi na niya kay Rhett ang tungkol sa bagay na ‘yon at mukhang agad naman itong naalamarma. As he should! Mas lalo siyang hindi mapapakali kapag wala lang kay Rhett ang kanyang sinabi.“You must be Alana.”Nilingon niya ang mag-ari ng tinig at nakita ang isang babae na may malapad na ngiti sa labi at kung hindi siya nakakamali, she was the woman on the stage a while ago who was holding the child. Mukhang ito ang ina ng bata.Pinilit ni Alana na ngumiti at pinanood itong lumapit sa kanya.“Can I take a seat?”“Sure,” agad na sagot ni Alana at tinuro ang upuang inupuan ni Rhett kanina.Rhett excused himself a while ago dahil may