Chapter 03

“NO. I’M NOT GONNA do that,” he said while gritting his teeth.

Malakas na hinampas ng kanyang ama ang mesa dahilan para mahulog ang mga gamit na nakapatong dito, including the papers fell as well. Ngunit nasindak ba siya? No. He was even amused to see his father this mad.

Sinabi ng kanyang secretarya na mayroon siyang meeting ngayong gabi at heto ang ama niya, pinatawag siya sa mansion para sa isang walang kwentang usapan.

“You’re not getting any younger, Rhett. Anong gusto mong mangyari? Ang tapusin ang henerasyon sa ‘yo?!” galit nitong sambi.

“Hon, calm down,” pagpapakalma ng kanyang ina sa kanyang ama na kulang na lang ay lumabas ang litid sa galit. “Let your son decide for his life.”

“Let him decide? Until when, Rita? Hanggang sa maging ugod-ugod na siya?” baling nito sa kanyang ina saka ito muling tumingin sa kanya. “I and your mother are not getting any younger, Rhett. You are our only son and you’re planning to end the generation with you?!”

That’s right. He’s the only son of the Fuentabella’s seventh generation. Kaya siya pinatawag ng kanyang ama rito sa mansion para kausapin tungkol sa pagkakaroon ng anak na wala naman sa kanyang plano.

He believes that settling down and having a kid is just a pain in the ass. He’s not good with handling kids and every woman that he knew only wants him for money. Kaya ayaw niyang mag-asawa. Pero heto ang ama niya, pinagmamadali siya.

“I’m still twenty-eight. What’s in a rush?” bagot niyang tanong. “I can marry who I want and I’ll have a child if I want to. Not now.”

“Really?” sambit ng ama na para bang china-challenge siya. “Okay, then. You left me with no choice.”

Kumunot ang kanyang noo. “What do you mean?”

“I’m only giving you a year, Rhett Fuentabella. A year to present me your bloodline, your child. I don't give a fvck if it’s a boy or a girl. Because if not…” Sumama ang tingin nito sa kanya. “Wala kang makukuhang sintemo sa ‘kin.”

That made him chuckle. Dumikwatro siya ng upo at mapang-uyam na tumingin sa kanyang ama. “Was that supposed to scare me, then? Do you think I still need your money? Kaya kong tapatan ang pera mo, Dad.”

“At lahat ng pamana ko ay ibibigay ko kay Yuen,” dugtong nito dahilan para unti-unting mawala ang ngisi sa kanyang labi. “Yuen has been eyeing to hold my company and I’m not blind not to see that. So I’m giving you a deal, Rhett. A year.”

“But, Hon…” pag-angal ng kanyang ina. “That’s too much. Rhett is our son. Hindi mo naman siguro pwedeng pagkaitan si Rhett ng mamanahin. And besides, Yuen is just your nephew.”

“I don't care,” saad ng kanyang ama at mukhang pinal na ang desisyon nito. “It’s either he’ll give me a grandchild, or Yuen will have everything. Kaya mo namang tapatan ang yaman ko, ‘di ba? I don't think you still need my wealth.”

His jaw clenched. His father is provoking him and that’s obvious. At alam niya rin na seryoso ito sa sinasabi nito. The last  time his father said he’ll give something to Yuen, tinototoo nito.

Yuen is his cousin, his mortal enemy. Lahat ng meron siya ay para bang inaagaw nito sa kanya at ayaw niya sa ganon. Even his favorite toys before. Kapag sinabi ni Yuen na may gusto itong laruan niya at narinig ng kanyang ama, ibibigay nito agad kahit na paboritong laruan niya pa. Kaya naman nagtatanim na siya rito ng galit.

“Stop pushing me into my limits,” mariing sambit niya sa ama.

“Rhett!” sita ng kanyang ama. “Leave the place now. Ako na ang bahala sa ama mo.”

Padabog siyang tumayo at sinipa ang center table ng kanyang ama sa loob ng library nito. It was made of glass, kaya agad itong nabasag sa isang malakas niyang pagsipa. Agad siyang lumabas ng library at lumabas ng bahay.

Panay ang pag-igting ng kanyang panga na kahit nakapasok na siya sa loob ng sasakyan ay parang may papatayin siyang tao. He’s mad. Alam na alam ng kanyang ama kung paano siya galitin.

A child? Who wants a child at this age?! Ni kasintahan nga ay wala siya, e. Ang anak pa kaya?

Hindi kailanman naisip ni Rhett ang magkaroon ng anak sa ganitong edad. He thinks it’s too early to have a child. Masaya siya sa buhay niya ngayon. He’s able to do what he wants and he can travel as far as he wanted na walang iniisip na mayroon siyang pamilyang iniwan.

He wanted to keep this life. But that old man… damn.

Napatingin siya sa kanyang phone nang mag-ring ito. Irita niya itong sinagot at dinikit sa kanyang tenga. “What do you want?”

“Race?” pag-aaya ng diablo na ngayon niya lang narinig. “Na sa Pinas ako.”

“Aiden will see us,” he replied.

“He’ll never know,” saad ni Lucifer at humalakhak. “Ngayon lang ako pinayagan ni Lyla kaya tara na. Do you wanna bet for a thrill?”

Tumingin muna siya sa rearview mirror saka niya pinaandar ang sasakyan. “How much?”

“A hundred?”

Hmm, sounds fun.

“Call.”

“Good. Same location. We’ll be waiting.”

Kumunot ang kanyang noo. “What the hell do you mean we? Are you planning to ambush me?”

Magkaiba kasi ang grupong kinabibilangan nilang dalawa ni Lucifer at bawal ang magkabilang grupo na magkasama para iwas sa gulo at alitan dahil parehong mainit ang kanilang ulo. But look at this devil.

“Kapangalan ko lang si Satanas pero one-fourth lang sa ugali niya namana ko. H’wag mo naman akong ganyanin. Ang kirot mo sa atay,” saad nito. “Kami lang ‘to nila Alas. Wala si Cameron, don't worry.”

He nodded. Hindi na siya sumagot pa. Agad niya nang pinatay ang tawag at humugot ng malalim na hininga.

Maybe a race will calm him down…

Or maybe not.