CHAPTER 3

"Next week there will be a celebration with the company regarding a succesful big project. I want you to clear your schedule para diyan."

Gusto ko sanang komontra ngunit hindi ko na sinubukan pa. As much as possible, we need to publicize our relationship. We need to show people that we support each other no matter what those achievements are so that we can convince them that we truly love each other.

"May lakad kami bukas ni Hope maaga akong aalis bukas." pinatuyo ko ang buhok ko gamit ang blower.

Through the reflection of the vanity mirror ay nakikita ko ang reaksiyon at galaw niya. He is walking lazily towards me, kakauwi niya lang gaoing trabaho.

"Saan ang punta niyo?" he asked.

He started unbuttoning his white longsleeves. Oh my God, Lovi! Stop noticing even his small things about him!

A ghost of smirk played on his lips. He shifted a bit and he completely took off his longsleeves, he is now topless. Napakurap-kurap ako at nagpatay malisya sa nakikita.

"Hindi ko pa alam and it's none of your bussiness," humarap ako sa kaniya ng may maisip. "You know, we have to make rules. And number one is not to interfere with one's privacy."

Kumunot ang noo niya. Lumapit siya at inabot sa'kin ang polo niya. Tinanggap ko naman 'yon at kinuha ang hanger sa gilid ko, sinampay ko 'yon.

"Privacy? I just want to know where you're going, Lovi."

"Sergio, may mga bagay na hindi na natin kailangang panghimasukan sa isa't isa." bumuntong hininga ako at humarap na sa salamin para suklayin na ang buhok ko.

Hindi pa rin nakaimik si Sergio at hindi maipinta ang mukha habang pinapanood ako. Kakaibigang ligaya ang naramdaman ko nang maisip na nagawa ko 'yong sabihin ng may lakas ng loob.

"Let's face it, Sergio. We know that were both gaining from whatever we call it what we're doing and that's it. We should still know each other’s limits." Smile success curve on my lips secretly.

Nanatili siyang nakatingin sa akin, iritado at nagtitimpi.

"Lovi, I don’t think that privacy you’re referring to for just a simple question won’t be hurt." nagtitimping bumuntong hininga siya. "Why are your reasons always vague?"

Iritadong hinarap ko siya. Binitawan ko ang suklay at taas noong hinarap siya. I can't even admit that I know I'm conscious of his closeness, especially since he doesn't have clothes on. Dimwit!

"I'd like to keep my own privacy, Sergio and I don't think you need to bother with that anymore. Hindi naman talaga tayo totoong nagmamahalan, 'diba? Hindi rin naman magtatagal ang kasal na ito kaya para saan pa ang panghihimasukan natin ang buhay ng isa't isa? Maybe it's enough that we benefit each other." matapang kong sagot sa kaniya.

Umangat ang gilid ng kaniyang labi at ilang saglit siyang nakipagtitigan sa akin. His eyes seemed to speak of doom. I suddenly remembered the innocent Sergio I had known before.

Pero nagbago ang inosenteng Sergio na 'yon dahil sa pagiging makasarili ko. Grabe maglaro ang tadhana... Pareho niya kaming napikot.

Malamig na tumango siya sa'kin. Tinalikuran niya ako. He started removing his wristwatch at linapag 'yon sa bed side table. Pagkatapos ay kinuha niya ang nakasabit na tuwalya. Bago pumasok sa loob ng banyo ay humarap siya sa akin.

"If that's what you want ... Privacy then." malamig niyang sinabi at tinalikuran ako.

Nagulat ako ngunit kaagad ding nakabawi. Well, that was a quick decision of him. I thought he would still argue that. Nagkabit-balikat nalang ako at tinapos ang pagsusuklay bago humiga sa kama.

Wala naman sigurong masama sa minungkahi ko. Ayoko rin magkaroon ng malalim na koneksiyon sa kaniya bukod sa pagiging mag asawa hindi rin naman ito magtatagal.

Nakatulugan ko nalang ang pag iisip. Ni hindi ko na nga nahintay na lumabas si Sergio sa banyo.

The next day, i woke up eight in the morning. Pikit ang isang mata habang pinipilit ko namang idilat ang isa dahil sa silaw mula sa liwanag sa labas ng balcony na tumatagos sa loob ng kuwarto.

Kahit tinatamad pa ay pinilit ko ng bumangon. Saglit kong tinignan ang kama. The white sheets exploded on my side but on the other side, it looks kinda neat. Saan naman siya natulog?

Masiyado niya bang dinamdam ang pinag-awayan namin kagabi? Gosh...

Tumayo nalang ako at sinuot ang de kutsong puting tsinelas sa sahig. Dumeretso ako ng banyo para maligo.

Pupunta kami ngayon ni Hope sa OB for check-up. And I also take pills to maintain my period but this time, nag desisyon kami na magpa-inject nalang ng birth control sa OB dahil inalala ko rin ang unang kasunduan namin ni Sergio. It's not that I'm assuming that something could happen to us but I just have to be careful.

Ayokong may mabuo... Hindi pa ako handa magkaroon ng anak. I don't know if I can be a mother in this situation. I can't even make the right decision for myself. It was as if I was always lost, nowhere to go.

And I don’t want my child to be formed out of unlove. Sergio and I's marriage is only temporary... maghihiwalay din naman kami pagkatapos naming gamitin ang isa't isa.

"Nagpaalam ka ba sa asawa mo?" si Hope.

Napatingin ako sa labas ng bintana ng kotse. Mabuti nalang ay tinted ang salamin kaya hindi masiyadong masakit sa mata ang sikat ng araw sa labas.

"Yeah, kagabi pa." humarap ako sa kaniya.

"Mabuti pumayag. Sabagay... takot lang niya na may mabuo." naasiwa siya. "Boys are boys, afraid of responsibilities. Bihira ka nalang makahanap ng lalaking handang tumanggap ng responsibilidad."

"Sergio is a responsible man." sinubukan kong depensahan si Sergio. "It's just that ... he has other responsibilities and I'm not part of it." isa lang ako sa mga bagay na gagamitin niya para sa kaniyang responsibilidad.

She smirked while looking straight at the road.

"Kaya nga hulog na hulog ka sa kaniya, 'diba? High school palang tayo ay hindi na lingid sa kaalaman nating lahat ang naging relasyon mo kay Sergio." she tsked. "Pero bigla ka nalang nakipaghiwalay."

Ngumuso ako. "Ikaw din naman, ah! Kung makapag sermon ka naman parang ang happy ng naging love life mo."

"Ginaya mo naman? Ano 'to bestfriend goals?" tumawa kami pareho.

Pagkarating namin sa hospital ay inasikaso kaagad kami since Hope had already made an appointment.

Hapon na ng matapos kami kaya dumeretso kami sa mall para maglibot. Kapag may nagustuhan ako ay binibilhan niya ako. Bukod sa siya ang bestfriend ko, siya rin ang sugar mommy ko. Solid!

I’ve enjoyed the time with Hope since it was also a long time since the two of us last went out. It's like girls bonding.

"Plano mo mag resign sa company ng parents mo?" she asked.

Naglalakad kami ngayon sa BGC, naghahalo na ang kulay kahel at asul na langit. Tunay na nakakaakit ang langit tuwing papalubog na ang araw. I would never get tired watching sunsets.

"Iyon ang gusto ni Sergio." nilingon ko siya. "I don’t know why but there’s something in me that feels relief whenever I think I’m away from my parents. Like a bird lost in its cage. Hindi ko tuloy alam kung masama ba 'yon o hindi. But I don’t want to lose them. All I want is freedom." I smiled weakly.

Siguro dahil... Buong buhay ko ay inilaan ko lang ang sarili ko sa kanila. Not even minding if I'm happy. I did everything just to make them happy with me. To make them proud.

Sometimes I want to hate them but every time I think that they gave me a life... Nawawala ang galit ko. I still want to see the good side of everything.

"Iyon ay dahil nagawa mo na silang bitawan. You always cling to them, depend on them. As if you have no way of life of your own." bumuntong hininga siya. "It's not wrong to look up at them, Lovinia. We have so much to thank our parents for but that's it. You have done your part as their child. But they did not treat you well."

"Hope... " umiling ako.

"Kumain na ngalang tayo ng ice cream. Nalulungkot din ako kapag nakikita kitang malungkot." she held my hand. Then she smiled sweetly at me.

Dumaan muna kami sa Baskin Robbins para kumain ng ice cream.Somehow my heart felt relieved.

Ano na kayang mangyayari sa akin? Tinanggap ko ang offer ni Sergio para matulungan ang magulang ko sa firm.

I can't deny that using Sergio's last name, many businesses have invested in our company. He also made a large investment, which is why the state of my parents' business is gradually returning to the top.

Ngayong solve na ang problema ng magulang ko... Paano na ako? One of the reasons why I accepted Sergio's offer was to make my parents proud of me. Proud sila sa akin dahil nagpakasal ako sa isang business man katulad ng gusto nila.

I remember back then .. I had a relationship with a poor man and they were mad at me. They forced me to break up with him because I didn't seem to have a good future with him. They let me choose whether it was that man or my parents. I was too young then ... I still need a parent. Of course, I chose them.

Paano nalang kapag nalaman nilang palabas lang ang lahat ng ito? Palabas lang ang kasalan na naganap? Sino na ang tatanggap sa akin?

"Woi! Kanina pa umiilaw 'yang phone mo. Baka nag text na ang asawa mo." nginuso ni Hope ang phone ko na nakapatong sa Dashboard.

Nagmamaneho na siya pauwi, ihahatid niya ako. Sinilip ko ang cellphone ko para basahin ang text. Galing kay Sergio.

Sergio :  Asan ka na? Uwi ka ng maaga. Sabay tayong kumain.

Sergio : I cooked your favorite. Bicol express, right?

Tuluyan ng nanalo ang dilim sa langit. Nagkalat ang mga makikinang na bituin sa langit. Isa-isang bumubukas ang ilaw ng mga street light at mga buildings.

Kanina pa siya nag text. Sigurado na akong hindi na niya ako nagawa pang hintayin para makasabay kumain.

"Sure ka na hindi na kita ihahatid sa inyo? Malayo pa ang lalakarin mo, Lovi." nag aalalalang pangungulit ni Hope.

Ngumiti ako sa kaniya kasabay ng pag iling. Kanina pa may tumatawag sa cellphone niya... Sigurado akong importante 'yon pero hindi niya lang sinasabi.

"Nah... Kaya ko na. Sila ang dapat mag ingat sa akin." tumawa ako.

"Tss! Sige na, ingat sila sayo. Text me when you get home, hmm?"

"Yes, madame." inasar ko pa siya lalo.

Tinapik ko ang kotse niya bago sumenyas na umalis na siya. Nang mawala na sa paningin ko ang sasakyan niya ay pumasok na ako sa loob ng village. Minuto lang ang itinagal ng paglalakad ko bago makarating sa harap ng bahay.

Nakita ko siya sa harap ng gate habang nakapamulsa. His full attention is now on me. He was wearing only a white fitted t-shirt and conton pajamas.

"Ginabi ka... mag- isa ka lang?" sinalubong niya ako.

Pagod na umiling ako. Sinara niya ang gate at sabay kaming pumasok sa loob ng bahay.

"Bakit nasa labas ka? Ang lamig lamig na, Sergio." naglakad ako papuntang kusina.

"Hinihintay kita. Sabay tayong kakain, 'di ba? Nag text ako sayo, Lovinia." marahan niyang sabi.

True to his words, I saw the table with two plates. Everything is arranged, mukhang ako nalang ang kulang.

Natulala yata ako sa lamesa kaya si Sergion na ang nagsalin ng tubig para sa akin. Inabot niya 'yon at kaagad ko namang tinanggap.

"Salamat," uminom ako. "Sana hindi mo na ako hinintay... Lumamig pa tuloy ang pagkain."

"Iinit ko nalang... Mag palit ka muna ng damit pagkatapos ay bumaba ka dito. Sabay tayong kakain." pinilit niya pa rin.

Hindi na ako nakipagtalo pa. Tumango nalang ako at dumeretso sa kuwarto namin para magpalit ng damit.

I just took a half bath for a while to freshen up. I wore black lingerie because those were my only sleeping dresses.

Pagkababa ko ay naabutan ko si Sergio na tamad na nanonood ng TV. Nang magtagpo ang mga mata namin ay kaagad siyang tumayo at dumeretso sa lamesa.

Kaagad akong natakam sa ulam. Tama siya, paborito ko nga ito. Nagsandok ako ng kanin at ulam. Sinalinan naman ako ng juice ni Sergio sa aking baso.

Tahimik lang kami sa hapag habang kumakain. Parehong hindi nagsasalita. Tanging tunong lang mga kubyertos ang gumagawa ng ingay.

"Sa susunod na bukas," inagaw ko ang atensiyon niya. "I'll file my resignation sa kumpanya."

"Sasamahan kita. I'll just set my schedule."

"Huwag na, Sergio. Saglit lang naman 'yon at isa pa, wala na tayong sapat na groceries para sa susunod na bukas. Sa market ang diretso ko bukas." uminom ako ng tubig pagkatapos.

"Exactly. Grocery natin 'yon, dapat tayong dalawa ang bibili. Ako na ang magbubuhat." diretso ang tingin niya sa akin.

Saglit akong nakipag titigan sa kaniya bago umiiling na ipinagpatuloy ang pagkain. Napakatigas pa rin ng ulo niya. Fine, bahay niya naman ito. Pera niya dapat gagamitin dahil naghihirap na ako.

"Bahala ka..." bulong ko.

Naunang matapos kumain si Sergio ngunit nanatili itong nakaupo at pinapanood akong kumain. Inaamin ko naman... mabagal talaga akong kumain.

Pagkatapos kong kumain ay tumayo kaagad ako at niligpit ang mga plato namin. Nakipag agawan pa siya sa pagliligpit, tinaasan ko siya ng kilay kaya kaagad din siyang bumitaw.

"Ikaw na ang nagluto, ako naman ang maghuhugas. Galing ka pa sa trabaho mo kaya alam kong pagod ka na. Umakyat ka na sa taas para makapagpahinga ka na rin." sabi ko habang pinupunasan ang lamesa. 

Dumeretso ako sa kusina bitbit ang mga plato. Nilapag ko 'yon sa sink, nagsuot muna ako ng apron dress pero hindi na ako nag abala pa na itali iyon sa likod. Nagsuot rin ako ng dishwashing gloves sa aking kamay.

Sinimulan ko ng banlawan ang mga hugasin. Halos mahugutan ako ng hininga ng tumayo siya sa likuran ko.

He grabbed my waist and pulled me closer to him. Tumama ang mainit niyang hininga sa batok ko.

"Sergio..."

"You should tie this," he tied the apron behind me.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at humugot ng malalim na hininga nang matapos niyang itali ang apron sa baywang ko. Napapikit ako nang magpahinga ang dalawang kamay niya sa aking baywang. Damn, Sergio!

"Sergio, umakyat ka na sa taas..." mabigat ang paghinga ko.

"Hmm... I'll wait you upstairs." he whispered.

"Matulog ka na..." sabi ko.

"Yeah... Later, sabay na tayo." ayaw patalo.

Hindi na ako nagsalita dahil mukhang hindi rin siya titigil. Saglit kaming nasa ganoong posisyon habang ako ay naghuhugas. Ramdam ko pa rin ang mabigat niyang mga kamay sa aking baywang.

Para akong nabunutan ng tinik ng bitawan na niya ako at nagpaalam na aakyat na sa taas.

How can I not fall for you if you've always been like this, Sergio?

To be continued...