CHAPTER 1

As I stared at myself in front of the vanity mirror I suddenly questioned myself.

Masaya ba ako?

Ito ba talaga ang gusto ko?

Tama pa ba itong ginagawa ko?

Kasi hindi ko na alam kung ano na ang tama at mali. Hindi ko na alam kung ano ba ang tamang sundin kung ang puso ba o ang isip.

Sabi nila... Pinipili ng puso ang kasiyahan at pinipili naman ng isip ang tama. Sa kalagayan ko, pinili ko ang isip dahil 'yon ang sa tingin kong tama.

Today, I should be happy. I’ve always dreamed of getting married the way I want but why can’t I be happy? Bakit ang lungkot lungkot ng puso ko?

Is it because I’m afraid that in the end I made the wrong decision? or because I’m afraid of getting hurt eventually? Pero simula palang ay nasasaktan na ako...

"Ma'am, hinihintay na po tayo sa simbahan." anunsiyo ng isang staff ng wedding organizer namin.

I quickly wiped the tears from my eyes. I gave the woman a small smile and stood up. I followed them and they took me to the car with the flower design that would take us to church.

Sa araw na 'to, paninindigan ko na lahat ng desisyon ko. Pinili ko 'to, dapat panindigan ko. Sinimulan ko kaya dapat ako rin ang tatapos. After all, this is probably the right thing to do.

Ngumiti ka, Lovinia. Do not let them know that you are in pain.

I wrapped my arm around Daddy's arm. All their eyes were focused on me while there was a smile on their faces. Nakangiti ang lahat sa akin na tila ako ang pinakamagandang babae ngayon ngunit parang pinipiga ang puso ko.

Wala namang nakakaalam tungkol sa kasunduang kasalan na 'to. Iniisip ng lahat na... Happy marriage ito. Akala lang nila 'yon.

"Smile, lovinia." mariing bulong ni Mama. "Maraming tao mahiya ka naman." palihim niyang kinurot ang tagiliran ko kaya napangiwi ako.

Tumingala ako dahil sa nag-aantabay na luha sa aking mata. All of them look so happy but i can't find happiness in me. Sigurado akong iniisip ng iba ay tears of joy ang mga luha ko. Ayos na 'yon dahil ayokong kaawaan ako ng iba.

Ngumiti kaagad ako at tumayo ng tuwid. Mabibigat ang paghinga nang magsimula na kaming maglakad papalapit sa altar.

I stared at the man I was going to marry. Seryoso ang mga titig niya sa akin na tila may nais siyang itanong.  Kaagad akong umiwas ng tingin.

This is the man i used to loved then... Now we both just use ourselves for our own interest.

How will this marriage work if we are both in pain?

Nanginginig ang kamay kong tinanggap ang kamay ng lalaking papakasalan ko. Parehong mabigat ang aming paghinga nang humarap kami sa altar. My tears welled up habang nagsasalita ang nagkakasal sa amin. Marahil ay iniisip nito na tears of joy ang mga luha ko katulad ng iniisip ng iba.

"Lovinia... " ani Sergio para pukawin ang atensiyon ko.

We still need to make vows to each other.

How pathetic, we don’t even know where what we’re saying came from. Pati ba naman wedding speech namin ay scripted? Tangina.

"I now solemnly declare you husband and wife..." anunsiyo ng nagpapakasal sa’ min. "You may now kiss the bride."

We heard some whispers and screams as Sergio gently removed the veil from my head.

"Kiss! Kiss! Kiss!" maligayang hiyaw ng iba.

Sergio's jaw tightened. When our eyes met I could see him with anger and bitter emotions.

"I'm going to kiss you..." He reminded me seriously.

"We have to..." I whispered back while staring at his red lips.

And with that ... his lips met mine. Everyone was clapping, we could still hear a few congratiolations and screams but my full attention was on our lips.

Mabilis na halik lang 'yon. Pinagtagpo lang namin ang aming mga labi at kaagad rin na bumitaw at sabay na humarap sa lahat.

These people wants to see us happy as a newlywed. I faked a smile to give them satisfaction. After all, he uses me and I use him too. Hindi na rin naman ako lugi.

Nagpicture kami by batch. Picture kasama ang pamilya at picture naman para sa mga kaibigan lang. May picture din kami ni Sergio na kaming dalawa lang. Marami ang natutuwa, halos lahat yata ay masaya. Nakatanggap kami ng ilang pagbati bilang mag asawa.

Naunang umalis ang mga bisita patungo sa venue ng handaan.

"Sergio... Lovinia!"  nagagalak na tawag ni Abuela.

Siya ang lola ni Sergio, ang dahilan kung bakit kailangan niyang magpakasal.

Lumapit kami ni Sergio para salubungin si Abuela. Nakangiti ito kasama ang kaniyang Nurse na umaalalay sa kaniya.

"Congratiolations, apo... Lovinia. Masayang masaya ako na ikinasal na kayong dalawa. Ito lang naman ang hinihintay ko bago ako kunin ng Diyos." tumawa ang matanda.

"Abuela..." suway ni Sergio.

Natatawang umiling ang matanda. Humarap siya sa'kin at hinawakan ang mga kamay ko, hinila niya ako para yakapin siya. I hugged her back.

"Ikaw ang pinakamagandang bride na nakita ko, Lovinia. Masaya akong pinakasalan mo ang apo ko." she whispered to my ears.

I felt her warmth... But then... it's all just show. Nakokonsenya ako sa pagsisinungaling sa matanda. Humawalay siya ng yakap sa akin.

"Ihahatid kayo ng driver sa venue, Abuela." nagsalita na si Sergio.

Tumawa ang matanda bilang pagsangayon. Napakamasiyahin niya. Natatakot tuloy akong malaman niya ang katotohanan, ayoko siyang masaktan.

"Ang mga magulang mo, Lovinia..." ani Abuela.

Nakita kong nakangiti na si Daddy at Mommy habang naglalakad papalapit sa direksiyon namin. Nakipag besohan sila kay Abuela pagkatapos ay dumeretso sa amin ni Sergio.

"You are a married woman now, hija. Iwasan mo na ang pagiging suwail, huwag mong bibigyan ng sakit sa ulo ang asawa mo." nakangiting paalala ni Mommy ngunit may pagbabanta ang kaniyang mga mata.

Tumawa ang mga nakarinig. Humigpit ang pagkakapulupot ng mga braso ni Sergio sa aking baywang.

"Lovinia is a great woman, Mama. I'm sure she can be a great wife too." pagtatanggol ni Sergio.

"Naku, baka naman ikaw Sergio ang maging sakit sa ulo ni Lovinia? Pasaway ka pa naman, apo." gatong ni Abuela habang tumatawa.

Mukhang tuwang tuwa ang mga taong kasama pa namin at nakikinig. Nagkatuwaan pa saglit ang mga tao bago kami nakasakay ng kotse ni Sergio.

Kahit pagsakay namin ng sasakyan ay hindi na nagbago ang bigat sa aking dibdib. Sana ay matapos na kaagad ang gabing ito... gusto ko ng ipahinga ang isip at puso ko kahit saglit lang.

Pagkarating namin sa venue ay sumalubong sa amin ang mga bisita. Nakangiti at pumapalakpak. Mayroong host rin na nag bibigay entertain sa mga bisita.

Sergio took my hand and led me towards the bussiness man and woman he had invited at ilan pa sa mga kaibigan. Kailangan namin puntahan ang bawat lamesa upang kamustahin ang mga bisita at makipag kuwentuhan.

My job is to smile, it's not that hard because I'm a great pretender.

"You're so beautiful Mrs. Morgan. Hindi na ako magtataka kung bakit pinakasalan ka kaagad ni Sergio." ani ng isang lalaki. Tumawa ang mga bisita at sumangayon.

"Salamat," nginitian ko ang lalaki.

Tumango lang si Sergio at hinigit ako palayo roon at dinala sa kabilang table. Ganoon nga ang nangyari, kaunting kuwentuhan at pagpapakilala ang ginawa namin.

Sumakit na nga yata ang paa ko dahil sa mahabang takong ng sandals na suot ko.

Huminto kami ni Sergio nang makabalik kami sa sariling upuan. Inalalayan niya akong maupo, mukhang napansin niya ang pag ngiwi ko kaya tinitigan niya ako.

"Are you okay?" he asked.

"Masakit lang ang paa ko."

Nagulat ako ng lumuhod siya sa harap ko at bahagyang inangat ang laylayan ng gown ko. Napuno ng panunukso ang mga tao ngunit hindi iyon binigyang pansin ni Sergio.

"Woi! Anong ginagawa mo?" sita ko.

Naramdaman kong tinanggal niya ang heels ko sa paa at sumenyas sa isang staff, humingi siya ng soft slippers at band aid.

"May sugat na ang paa mo," deklara niya.

Napapikit ako ng marahan niyang hinilot iyon. Shit! Ang daming nakatingin! Dumating na ang slippers at isinuot niya 'yon sa paa ko.

"Wear this to make your feet comfortable."

Hindi nalang ako nagsalita at hinayaan siyang gawin ang gusto niya. Tumabi ng upo sa akin si Sergio at sabay naming hinintay matapos ang handaan.

"Best wishes for our newlyweds! Mrs. and Mr. Marquez!" everyone applauded then drank the champagne.

Tumagal ang party ng ilan pang oras. Si Mommy at Daddy ay nagsimula ng makipag kuwentuhan sa mga bussiness man marahil para makilala sila ng mga ito at ipagyabang na ang anak nila ay ikinasal na sa isang Marquez.

Nilingon ako ni Sergio ng bumuntong hininga ako at kinusot ang mga mata ko. Dahil hindi ko maramdaman na kasal ko ito ay inaantok na ako.

"Do you want us to leave?" He asked in a worried tone.

Umiling ako. "Hindi na, Sergio. Tapusin nalang natin 'to."

He sighed and shook his head. Tumayo siya kaya naagaw niya ang atensiyon ng lahat. Nagtataka ko siyang tinitigan.

"Everyone.. Thank you to those who attended one of the special days of my life." he smiled wearily. "My wife and I will spend the rest of the night. We will leave you first, I hope you enjoy this night. Thank you for coming everyone."

Inalalayan ako ni Sergio na tumayo mula sa aking kinauupuan. Napuno ng panunukso ang mga tao dahil sa maaga naming pag alis.

"Aasahan na ba namin ang little Sergio and Lovinia?" panunukso ng isang lalaki.

"Naku, sigurado akong magandang bata ang baby. Napakaganda at guwapo ng magulang, e." gatong pa ng isang matanda.

Ginawaran lamang namin sila ng kaswal na ngiti bago umalis. Kanina lang ay nagpaalam na rin si Abuela na mauuna ng umalis.

"Let's spend the night at the rest house first, our flight to Palawan is tomorrow." deklara niya matapos buhayan ang makina ng sasakyan.

"Okay..."

"Magpahinga ka na muna. I'll just wake you up when we get there."

I closed my eyes and forced myself to sleep. This night has been tiring for me.

No one even comforted me. Not even my parents comforted me. This is how fucked up my life is...

To be continued....