Chapter One

Payapang nagpapahinga si Gaia sa isang bahay-kubo sa gitna ng kagubatan nang maramdaman niya ang malakas na kabog sa dibdib niya. Isa ’yong pakiramdam na mahirap balewalain na waring kinakabahan siya sa isang bagay. Mabilis siyang bumangon at naghanap ng maaaring itakip sa kaniyang mukha. Nakita niya ang isang tela na nakasabit sa sandalan ng upuang kawayan. Kinuha niya iyon at ginamit upang takpan ang mukha niya bago lumabas ng kubo. Tinahak niya ang direksyon patungo sa lokasyon ng hell entrance—isang lagusan na magbubukas sa araw na ito. Iyon ang dahilan ng malakas na kabog sa dibdib niya. Tila konektado sa kaniya ang lugar na iyon.

Ilang saglit pa ay nakarating na si Gaia sa lokasyon ng lagusan. Malayo pa lang ay ramdam na niya ang nagwawalang hangin. Naririnig niya rin ang galit na paghampas ng alon sa ilalim ng bangin. Humawak siya sa isang puno para manatili sa p’westo. Maghihintay siya roon hanggang bumalik sa payapa ang kalikasan. Iyon ang magiging hudyat para kumilos siya. Kailangan niyang masiguro na walang panganib na hatid ang sinumang papasok sa kaharian ng Forbideria. Tungkulin niya iyon bilang premiere guard ng dooms gate—ang pader na humaharang sa sinumang papasok ng kaharian.

Nang bumalik sa kalmado ang kalikasan, natanaw ni Gaia ang nakalutang na sasakyang pandagat mula sa kinatatayuan niya. Wala naman siyang natatanaw na sakay niyon. Marahil naaksidente ito habang dinadala ng nagwawalang alon papasok hell entrance. Walang pagdadalawang isip siyang tumalon sa tubig, upang hanapin ang sakay ng bangka. Hindi naman siya nabigo, dahil nakita niya ang isang lalaki. Wala itong malay at dahan-dahang lumulubog sa tubig. Lumangoy siya at hinabol ang lalaki. Nang mahawakan ay agad niya itong inangat. Akala niya ay nag-iisa lang ito ngunit napansin din niya ang isa pang lalaki. Wala rin malay at patuloy na lumulubog sa tubig. Inilagay muna niya sa pampang ang unang lalaki bago muling lumangoy upang saklolohan ang isa pang estranghero.

Nasaan ang isang ’yon?

Nahirapan si Gaia hanapin ang ikalawang lalaki. Paulit-ulit siyang sumagap ng hangin bago muling lalangoy hanggang matanaw niya ito. Tila wala itong lakas na nakalubog sa tubig.

Nariyan ka lang pala. Pinahirapan mo pa ako, estranghero.

Mabilis siyang lumangoy patungo sa lalaki. Hinawakan niya ang kamay nito at hinila paitaas. Akala niya ay wala itong malay, pero naramdaman din niya ang paghawak nito sa kamay niya. Napansin pa niya ang bahagya nitong pagmulat, pero lumuwag din ang hawak nito at tuluyang nawalan ng malay.

Pagkarating sa pampang, sinuri ni Gaia ang pulsuhan ng dalawang lalaki. Maayos naman ang mga ito at malayo sa panganib.

“Saang lupalop kaya nagmula ang dalawang ito?” naguguluhan niyang tanong sa sarili.

Hindi pamilyar sa kaniya ang kasuotan ng dalawang estranghero na animo’y mga uniporme ng sundalo. Kulay puti at asul ang kombinasyon ng mga kulay at patunay iyon na hindi nagmula sa kaharian ang mga ito. Siniyasat niya ang katawan ng dalawang lalaki hanggang makita niya ang pagkakakilanlan sa damit ng dalawa.

“Ngayon, alam ko na kung bakit narito sila. May pakay sila sa Forbideria.”

Napansin ni Gaia na bahagyang gumalaw ang kamay ng huling lalaking iniligtas niya. Tumakbo naman siya sa likuran ng bato para magtago sa pag-aakalang magigising na ito. Hindi pa ito tuluyang nagigising nang marinig naman niya ang mga nagmamadaling yabag palapit sa direksyon nila.

“May mga pangahas na pumasok sa Forbideria. Ipagbigay alam niyo ito sa premier guard! Magmadali kayo!” utos ni Trey—ang namumuno sa grupo.

“Opo!” sagot ng mga kasama nitong guwardiya at nagmamadaling umalis.

“Dakpin ang dalawang ’yan at dalhin sa kulungan habang wala pang utos ang premier guard.”

Binuhat ng mga guwardiya ang dalawang lalaki na hindi pa rin nagkakamalay. Nakatanaw lang naman si Gaia hanggang mawala ang mga ito sa paningin niya. Bumalik siya sa bahay-kubo at nagpalit ng damit bago muling lumabas. Umupo siya sa ugat ng punong kahoy malapit sa bahay. Hindi rin nagtagal ay dumating ang isang babae na may parehong wangis sa kaniya—ang kakambal niya. Ito ang dahilan kaya kailangan niyang itago ang kaniyang mukha dahil nasa labas ito ng kubo upang mamasyal. Ipinagbabawal ang kambal sa Forbideria kaya’t kailangan niyang itago ang tungkol sa kapatid niya.

“Kumusta, Tana? Anong lugar ang pinuntahan mo ngayon sa loob ng kaharian?” tanong niya rito.

Bumuntong hininga si Tana at tumabi sa pagkakaupo niya. Inilagay nito ang dalawang kamay sa likod ng ulo bago sumandal sa katawan ng puno.

“Nagtungo ako sa huling dibisyon ng Forbideria at nalaman ko kung gaano kahirap ang kalagayan ng Atar. Kaya lang, nagtataka ako kung bakit umiiwas sila sa akin nang makita ako. Sinasabi pa nilang ako raw ang malas na nagpapahirap sa Atar. Ikaw ba ang tinutukoy nila, Gaia? Bakit iniisip nilang malas ka? Ikaw ang premier guard na nagpapaangat sa Atar ngayon, ’di ba? Anong dahilan para maging ganoon ang turing nila sa ’yo?”

Umiwas ng tingin si Gaia sa kakambal. Hindi niya kayang ipagtapat dito ang totoong dahilan kung bakit sinasabing malas siya. Iyon ang sikretong matagal na niyang dinadala sa katawan niya. Hanggang ngayon, wala pa rin siyang solusyon para mawala iyon at patuloy siyang pinahihirapan no’n.

“Huwag mo nang isipin iyon, Tana. Oo nga pala, kailangan ko nang umalis. Huwag kang lalabas ng bahay-kubo habang wala ako rito. Delikado sa labas at baka mapahamak ka kapag may nakakita sa atin. Hintayin mo na lang akong bumalik para makalabas ka ulit.”

“Sige, Gaia. Tatandaan ko ang mga sinabi mo.”

Bahagyang ngumiti si Gaia bago nagpaalam sa kakambal. Nakalayo na siya sa bahay-kubo nang maramdaman niya ang hapding bumalot sa katawan niya. Napaluhod siya sa sakit habang yakap ang sarili niya.

“P-please, huwag ngayon,” may pagmamakaawa niyang bulong.

Pakiramdam niya ay mauubusan siya ng hininga at hindi niya alam kung saan siya kukuha ng lakas para tumayo. Nanlalabo rin ang mga mata niya, pero pinilit niyang huwag mawalan ng malay. Paulit-ulit siyang bumuntong-hininga at kahit papaano ay nabawasan ang kirot sa katawan niya.

Nang bahagyang umayos ang kaniyang pakiramdam, tumayo na siya at bumalik sa dooms gate para gawin ang trabaho niya bilang premier guard. Nakasalubong naman niya si Trey bago makarating sa quarter tent niya.

“Premier,” magalang nitong bati sa kaniya.

Tumango lang siya rito bago pumasok sa tent.

“Ano’ng nangyari dito habang wala ako?” tanong niya pagkaupo.

“Premier, may dalawang estranghero na pumasok sa dooms gate kanina. Kahina-hinala ang pananamit nila at baka isinugo sila ng mga kalaban para maging ispiya.”

“Nasaan sila ngayon?” muli niyang tanong kahit alam niya ang tungkol sa tinutukoy nitong dalawang estranghero.

“Ikinulong po namin sila habang naghihintay ng utos mo, premier. Ano po ang gagawin naming sa kanila? Itatapon ba namin sila sa blackhole o hahayaang mabulok sa piitan?”

“Hindi na kailangan. Dalhin mo sila sa harapan ko. Ako ang huhusga sa dalawang ’yon.”

“Masusunod, premier.” Aalis na sana si Trey, pero muli itong bumaling kay Gaia. “Muntik ko ng makalimutan, premier. May natanggap po pala akong sulat kanina mula sa kastilyo. Ito po.” Ibinigay nito ang selyadong papel sa kaniya.

“Salamat. Makakaalis ka na,” saad niya pagkakuha sa sulat.

Pag-alis ni Trey, binuksan ni Gaia ang selyadong papel. Mahigpit niyang naikuyom ang mga kamay nang makita ang nilalaman ng sulat. Isa ’yong pagbabanta na nagpakulo ng dugo niya.

Hindi mo kailangan magpasikat para umangat. Hindi mo ’yan madadala sa kamatayan mo. Mananatili kang mababa sa paningin ng mga tao. Tumakas ka na habang may pagkakataon ka pa.