TSBM Chapter 1 - Inabandong Mag-Ina

Donna Point of View

"I'm Pregnant."

"Then, Abort that child."

Natigilan ako sa kaniyang sinabi. Para akong napako sa aking kinatatayuan habang ang mga mata ko'y nanginginig na nakatitig sa pagmumukha niyang walang kahit anong bahid na emosyon ang lumabas.

"A-Anong sinabi mo?" utal na tanong ko.

"Bingi ka ba? Ang sabi ko ipalaglag mo," kalmado niyang sabi na wari'y wala itong kahit anong balak para sa aming anak. Nakaupo ito ngayon sa swyft sofa, nakasandal at nagbabasa ng magazine. Naka-cross ang kaniyang mga paa. Ang buong atensyon ay nasa kaniyang binabasa.

Hinablot ko ang binabasa nito at itinapon sa sahig.

Napatayo ito nang galit na galit. "Are you insane?! Hugh!" Dinakot niya ang braso ko. Umarko ang mga kilay at bumilis ang paghinga't pandidilat ng mga mata nito laban sa akin. Mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa braso ko sanhi ng pagtutulak ko sa emosyon niya na sumabog. Ramdam ko ang mga bumabaon nitong kuko sa aking laman. Dinig na dinig ko rin ang malalakas na kalabog ng puso nito na halos kumawala sa harap ko.

"Buntis ako Val! Anak mo ito!"

"So what!? I said, abort that child!"

Napalunok ako at napasinghap.

"What?" Hindi ako makapaniwala na ang lalaking minahal ko sa loob ng tatlong taon ay magagawang patayin ang bata sa sinapupunan ko.

"Hindi! Hindi ko kayang ipalaglag ang bata. Maawa ka Val, kahit sa bata na lang." Nagmamakaawa kong wika sa kanya. Nanginginig na ang buong kalamnan ko sa pakikiusap ko sa kanya pero kahit ano pa ang takot at sakit na nararamdam ko dito sa puso ko ay hindi ko ito hinayaan na manalo at ipakita sa harapan nito na literal ang pagiging mahina ko.

Imbis na maawa sa akin ay nginisian niya lang ako pabalik. Pahiwatig na wala nga siyang pakialam sa akin mas lalo sa bata.

"I'm done with you." Walang preno niyang saad na siyang pumigil sa paghinga ko at mas lalong yumanig ang mundo ko sa sumunod nitong ginawa at binitawang mga salita. Pag-a-alab niyang tinuro ang tiyan ko at bilang Ina ng batang sinusuka nito, ang mga salita niya't kilos ay naging matulis na bagay na humihiwa sa puso ko. "That child is not mine, anak mo 'yan sa lalaki mo. Abort it or I'll kill that fetus in your womb?"

Umawang ang labi ko dahil sa mga salitang naririnig sa kanya at nagdilim ang paningin.

SLAP!

Hindi ako pumayag sa kaniyang matalim na tingin sa akin kaya't para maging patas ay pinasadahan ko rin ito nang panlilisik, mata sa mata. Ipinangako ko sa sarili ko na wala ni isang patak ng luha muli ang tutulo sa mata ko dahil sa lalaki.

Tumigas ang panga nito sa pagkakasampal ko sa kanya. Sinalo ang namumula niyang pisngi at umawang ang kanyang labi sa lakas na pagkakasampal ko.

'He deserves it. He f-cking deserves it.'

Imbis na magalit siya sa ginawa ko ay gumuhit lang ang linya sa labi nito habang mayabang na tumatango. Binitawan niya ang braso ko. Ipinagkrus ang mga kamay, at hindi mapakaling hinilamos ang panga at bibig. Nagpalakad-lakad nang paulit-ulit at pabalik-balik. Tumigil ito sa paglalakad. Ngayon ay nakaharap naman siya sa glass high window ng building sa loob ng condo unit nito. Ipinantay ang mga paang humarap sa akin. Simula noon magpahanggang ngayon wala na siyang pinagbago, siya pa rin ang kilala kong Valentine Huang, ang lalaking pinanganak sa mundo para magpaiyak ng mga babae. Pero sa kabila ng lahat ng masamang ugali nito at masasamang impresyon at sinasabi ng mga tao sa kanya ay nagawa ko pa rin siyang mahalin at tanggapin kung sino man siya at kung ano man ang tunay na pagkatao niya. Sa loob ng tatlong taon bilang sekretarya niya hindi naging madali ang trabaho ko sa kanya, kahit hating gabi ay tinatawagan ako nito at pinapapunta kung nasaan siya naroroon. Kapag palpak ang trabaho ko ipapaulit nang ipapaulit niya ang mga ito at pinagbabawalan akong umuwi kahit dis-oras na ng gabi. Basta maipasa o magawa ko lang ang nais niya o mga pinag-u-utos bago pa mag-umaga. At dapat ang lahat ay na-a-ayon sa kanyang panlasa na perpekto at polido katulad ng mga matataas niyang pamantayan sa lahat ng mga ginagawa nito maging sa pagiging CEO niya sa family business ng pamilya Huang. Sa kabila ng lahat ng mga araw na lumipas, sa mga panahong kasama ko siya ay hindi ko inaasahang nabihag niya ang puso ko. Ipinaramdam niya sa akin ang pagmamahal ng isang lalaki na kahit kailan ay hindi ko pa nararanasan sa buong buhay ko. Ang mga pangako niya na pinanghahawakan ko, panghabambuhay na pagmamahal at walang iwanan hanggang dulo. Pero napakalaki ko palang tanga na nagpauto ako sa lalaking akala ko kaya niyang tuparin ang lahat ng mga binitawan niyang pangako at pangarap para sa aming pamilyang bubuuin.

'So nasaan ako ngayon? Saan ako dinala ng pag-ibig ko sa kanya? Sa Basurahan. Tinapon niya lang ako, kami ng anak n'ya, at siya ang unang bumitaw sa aming sinumpaang pagmamahalan sa isa't isa.'

"Leave, bago ka pa maabutan ng fiance ko."

Bumuga ako ng hangin at itinaas ang baba upang pigilan ang pagluha. "F-Fiance m-mo?"

'Para akong tinaga nang pinong-pino hanggang sa magpirapiraso ako.'

Suminghap ito at inilagay ang kanyang mga palad sa bulsa. "Oo. And she's three weeks pregnant, with my own child."

"Three weeks pregnant, with my own child!"

"With my own child."

"With my own child."

"With my own child."

Bumagsak ang luha ko sa 'king narinig at paulit-ulit pa itong nag-echo sa aking isip. Pilit niyang idinidikdik sa maliit kong kokote ang pagiging ganap na ama nito sa babaeng papakasalan niya, samantalang ang anak n'ya sa akin ay nais na niyang mawala at patayin? Hindi ko maigalaw ang buong katawan ko, pakiramdam ko para akong nilamon nang buong-buo ng lupa at hindi na makaahon sa pagkakabaon.

Kahit anong paghagulhol ko at halos magwala ako sa buong unit ay wala itong naging tugon. Tanging blankong mata, nakanoo't ang noo, magkasalubong na kilay at pantay na linya sa mga labi lang niya ang tanging namumutawi.

"Buntis din ako. Buntis ako at anak mo rin ito. P-Paano ako? Sige nga, paano kami ng anak mo!?"

Huminto ito sa paulit-ulit na paglalakad ng pabalik-balik sa kanyang direksyon pansamantala. Tatlong metro ang layo sa pagitan naming dalawa at tinitigan ako mula ulo hanggang talampakan.

Tumaas ang mata nito sa aking mukha. "Hindi mo ako maloloko! Malay ko bang magaling kang magsabay-sabay ng mga lalaki sa kama sa loob palang ng isang araw." Gumuhit ang isang manyak na linya sa dalawang mata niya at labing mapanukso habang titig na titig sa aking katawan.

Napaawang ang labi ko at nanginginig na napalunok. Bumilog at mas lalong lumaki ang reaksyon ng aking mga mata sa labis na pagkamuhi ko sa kanya. Hindi ko akalain na gano'n lang pala ang tingin n'ya sa akin simula't una. Mababaw at pumapatol kung kani-kanino, ni-hindi nga ako nagsusuot ng kahit anong kolorete sa mukha at nakikipagdate o nageentertain ng mga lalaki.

Ngayon ay nakawala na ako sa pagkakaestatwa at naigalaw ang aking mga buto. Humakbang ng paabante, tatlong metro papunta sa kanya.

"Ang kapal ng mukha mo, Val! Ikaw nga itong nagkaroon ng anak sa babae mo, tapos ako ngayon ang binabaliktad mo?" Buong lakas kong idinuro-duro siya sa dibdib nito pero sa bawat pagduro ko sa kanya ay hindi man lang siya tinatablan o natitinag man lang. "Bakit mo ginagawa ito sa akin huh? Deserve ko bang saktan mo, sa kabila ng lahat na binigay ko ang buong ako sa 'yo?" nakapanlulumo kong pag-iyak habang wala siyang magawa kun'di panoorin lang akong nahihirapan at nasasaktan sa harap nito.

Inayos ko ang sarili bago lumabas sa apat na sulok ng malaking silid na ito. Inipit ang buhok. Bumuga ng hangin at suminghap. Inihanda ang sarili pagkalabas ng unit na ito. Magpanggap na natural lang ang lahat at empleyado lang ako ni Val. Sumunod kong pinunasan ang aking luha sa pisngi. Mahinang kinurap ang dalawang talukap ko sa mata para maibsan ang pamamaga nito. Inunat at pinatunog ang leeg. Shinake ang mga kamay para mawala ang pangangatog sa buong katawan ko. Muling huminga ng malalim at ibinuga ang mainit na hangin sa loob na naipon at inulit ito ng tatlong beses nang kumalma ako.

I tried to walk out full of confidence and fiercely but someone ruined it immediately.

"Huwag ka ng magpapakita pa sa akin."

Napahinto ako sa paghakbang at binitawan ang doorknob ng pinto. Pagkapoot na damdamin na muli siyang hinarap pagkatapos bumuga ng hangin.

"Huwag kang mag-alala, simula sa araw na 'to patay ka na sa amin ng anak mo." Pagkabitaw ko sa mga salitang ito ay agad na akong tumalikod. Pero bago ko siya iniwan, nakita kong natigilan siya dahil sa sinabi ko. Alam kong hindi siya makapaniwala na sinabi ko iyon; isang hagupit ng sampal sa lahat ng kasalanan at pagtataksil niya sa akin.

_ _ _ _

"B-Baby," yapos ko sa aking tiyan sa malungkot na tono. Pinipigilan ang pag-iyak at magdrama dahil wala naman ito sa bokabularyo ko ang maging iyakin o magpakita ng kahinaan. Huli na ito, at wala ng kasunod. Suminghap ako at ngumiti para sa anak ko. "Kahit wala ang Daddy mo, nandito naman si Mama. Palalakihin kitang busog sa pagmamahal tulad ng pagpapalaki sa akin at pagkalinga ng aking ina, ang 'yong lola. Gusto mo ba 'yon baby ko?"

Kahit anong sakit ang dulot sa akin ng ama ng anak ko ay hindi ko magagawang kamuhian ito ng sukdulan dahil kahit papaano may magandang naiwan naman siya sa akin, at ito ang anak ko. At kahit ano mang galit ang mayroon ako sa ama niya ay hindi kailanman madadamay ang anak ko dito.

Pagbukas ko ng pintuan palabas ng cubicle ay tumambad sa akin ang maumbok na pisngi na tinurukan ng botox at ang retokada nitong dibdib at pwet. "Here you are, women! Look at yourself disgrasyada katulad ng ina niya."

Akala niya ba madadala ako sa pangiinsulto niya?

"Wala kang karapatang insultuhin ang nanay ko at kahit na ako, dahil wala ka sa kalingkinan ko, Lea stick!"

Mukang nabuhayan ang dugo niya sa mga sinabi ko dito.

"How dare you to call me that nickname!?"

Akmang lalapad na ang magaspang nitong palad sa pisngi ko ng maunahan ko na siyang sampalin.

SLAP!

Umawang ang labi niyang sinapol ang pisngi. Lumuwa ang mga mata nito habang naghahabulan ang bilis na paghinga niya at pagwawala na makaganti nang dahil sa ginawa kong pagsampal ng malupit sa retokada niyang pagmumukha.

Napailing ako at napabuga ng hangin 'saka siya pinasadahan ng matatapang at mapangutyang tingin na tiyak akong hindi niya malilimutan.

"O? Asan na ang tapang mo? Nasa pwet mo?" anas ko sa mapangbwesit na mukha. Kitang kita ko ang pagbabaga at pagngingitngit na kanyang tugon.

Sa kanto namin walang sino man ang kayang tumabla sa akin. Ni-kahit tenga ko ay hindi nila kayang hawakan. Kapag narinig lang ang 'Donna ang binansagang siga ng bayan' ay tatakbo na sila palayo sa akin.

Napabalikwas ito ng tayo mula sa pagkakasandal at kinuyom ang kamao. Nagsimula ng maningkit pa lalo ang maliliit niyang mga mata sa pagpupuyos.

"Ang kapal mo talaga, Donna! Kaya hindi ka mahal ni Dad," sinabi niya ito habang umiiyak.

Pero imbis na mahabag at maawa dahil sa pag-iyak nito ay mas lalo lang kumulo ang dugo ko dahil sa pagbanggit niya sa taong kinasusuklaman ko. Siya si Lea Sofia Lee ang kapatid ko sa aking ama.

"Tsk! Ang pangit mong umiyak, Lea! Baka pumutok ulit 'yang nasa pisngi mo. Lumabas na naman ang kemikal diyan at maging waterfalls pa." Pagtikhim ko't paghalukiphip. Halos ngumuwa siya na parang sanggol sa loob ng C.R. habang muling idinampi nito ang kaliwang palad niya sa nasampal na bahagi at iniinda ang hapdi at sakit na bumaon kong kamay sa kanyang pisngi. At ang pagreal talk ko sa kanya ay tagos hanggang buto ang sakit.

Napababa ako ng tingin at napatingin sa kanyang retokadang dibdib. "Sakto babagsak diyan sa bulubundukin mong pekeng hinaharap, stick na babae."

***

Natigil lang ang away namin nang mag-vibrate ang kanyang telepono.

Inayos niya ang sarili bago inikot ang mata sa akin nang siya'y tumagilid sa harap ko. Pinahid ang mga luha sa pisngi nito bago niya sagutin ang tawag.

"A minute to go sweetie. Papunta na 'ko."