Pagkabalik ko sa condo ko ay awtomatiko akong nawalan ng balanse dahil sa sampal ni Rocco. “What the fuck, Mayi. You’re still meeting him?” galit niyang tanong. “Mali ka ng iniisip,” mahinang sabi ko. “Anong mali na naman sa natuklasan ko!? Sabihin mo!” nang hablutin niya ang leeg ko at itayo ay kusa akong umiyak. Do I have to act again to fool you? Natigilan siya at dahan-dahan na lumuwag ang sakal niya, galit siyang napatitig sa mukha ko ngunit yumakap ako sa kanya. Hindi mo pa nakukulong ang gumahasa sa mommy ko, Rocco. Kaya kailangan ko pa itong gawin. Halatang natigilan siya nang sunod-sunod akong umiyak habang nakayakap sa kanya. “S-Sorry,” mabilis niyang sabi at niyakap ako pabalik. “Sorry Mayi,” halos mandiri ako nang halikan pa niya ang tuktok ng ulo ko. Nilakasan ko pa ang pekeng iyak para mapaniwala siya, “Hinila niya ako dahil nalaman niyang kinakasama kita ngayon, nagalit siya dahil sabi ko gusto ko ng ikaw ang maging abogado sa kaso ni mommy.” Pagku
Hirap na hirap at hinang hina ngunit pagkarating ko sa harapan niya ay nagulat siya sa itsura ko, “M-Mayella,” napatayo siya ngunit napaluhod ako sa tapat ng mesa niya. “W-What happened to you?” hindi makapaniwala niyang pinantayan ang tangkad ko sa pagkakaluhod. Sunod-sunod akong umiyak sa harapan niya. Ibinaba ko ang baril sa harapan niya dahilan para gulantang siyang mapasulyap doon at titigan ako. “T-The police are coming,” pabulong na sabi ko. “D-Defend me, attorney.” Hindi makapaniwala niya akong tinignan, humagulgol ako sa harapan niya at wala siyang nagawa kundi yakapin ako ng mahigpit. “Shh,” ngunit hindi niya ako nagawang patahanin, hanggang sa narinig ko ang malakas na pagbukas ng pinto. “Is Mayella Zamora here?” Narinig ko ang tinig ng pulis mula sa pinto. “Y-Yes,” mahinang sagot ni Eros at tinulungan ako tumayo. “You don’t need to take her forcely, a-ako na mismo ang magdadala sa kanya sa presinto,” he stammered. “Atty. Fuentabella, she’s the suspect
Maya-Maya ay pumasok ang abogado ni Santiago, masama ang tingin. “What are you doing here?” galit na tanong ni Eros ngunit nilampasan lang siya nito. “You think you’re gonna escape the law? Umasa ka na lang—” “Umalis ka na rito,” sabi ni Eros at hinawakan sa braso ang lalake na nagsubok lumapit. “Bitawan mo ako!” sigaw nito. Kaibigan siya ni Rocco. “Makukulong ka Mayella!” “I don’t fucking care! Umalis ka rito!” Tinulak na siya ni Eros dahilan para umawat kaagad si Adrielle at Isaiah. “Kuya..” “Putangina. Get out!” bulyaw ni Eros, umiwas tingin ako at pinigilang maluha. “I’ll make sure you serve a lifetime sentence inside the prison—” “Then bring it on kung sino ang makukulong sa kanilang dalawa. ‘Cause I’m not gonna let you do that easily. Bring it on,” banta ni Eros. Tumayo si daddy dahilan para mag-alala ako ngunit halos matumba yung lalake na abogado nang itulak ‘yon nang malakas si daddy papalabas. “Get out!” sigaw ni daddy at sinaraduhan ng pinto ang lalake.
“T-Tangina kasi,” rinig kong mura niya. Huminga siya ng malalim hanggang sa maya-maya ay umiiyak na dumating si Espiranza dala ang mga papel at folders. Binitiwan niya ‘yon sa kama at lumapit sa akin bago ako mahigpit na niyakap. “H-How are you huh? N-Nasaktan ka ba? B-Buntis ka? Kailan pa Mayi? K-Kailan pa—” Umawang ang labi niya at malakas na humagulgol. “P-Pùtangina ng mga Santiago na ‘yan!” galit na galit niyang bulyaw habang malakas na hunahagulgol. Basang-basa ang balikat ko sa grabeng pag-iyak niya. Habang si Eros ay napaiwas tingin at napapahid ng luha. Wala akong nagawa kundi maiyak na lang rin, hanggang sa sunod-sunod na dumating ang mga kaibigan ko at lahat sila ay umiiyak. Galit na galit at higit sa lahat ang mga magulang ko ay hindi matanggap ang kalagayan ko. “Putanginà! Nasa ospital ang anak ko ano’t naka-posas!” sigaw ni daddy at halos kwelyuhan ang pulis. “Alisin niyo ang posas! Hindi kriminal ang anak ko!” bulyaw niya dahilan para mabilis siyang awatin
A few days later.. I was returned to the detention center. Kaharap ko si Eros at Espi ngayon at problemado silang dalawa. “I’m okay. I could s-stay a few days inside,” mahinahon na wika ko. Umiwas tingin si Eros. “It’s not safe, you’re pregnant and those Santiagos will do anything to harm you.” “Pero Eros wala naman tayo magagawa—” “Yeah, so I’m making a deal with them. I’d let you stay but not inside where you can be harmed.” Matipid ko siyang nginitian sa sinabi. Tahimik si Espi dahil hindi rin niya matanggap na hindi napatawan ang probation na in-apply nila. Until the last hour of visiting hours, Eros stayed with me. Nang ilang minuto na lang ay naluluha ang mga mata niyang nagpaalam sa akin. “Ayoko umalis,” mahinang sabi niya at niyakap ako. Tinapik ko ang likuran niya at isinandal ang pisngi ko sa kanyang dibdib. ‘Natatakot ako..’ “I’ll be fine,” malumanay na sabi ko. Hanggang sa magsabi na ang police officer at walang magawa si Eros kundi bitawan ang kamay
“Ang sweet naman ni attorney,” nakangiting sabi ng mga kasama ko dahilan para ngumiti ako at alukin sila. “Kuha lang kayo, h-hindi ko naman mauubos ‘to,” mahinahon na sabi ko dahilan para manlaki ang mata nila at ang unang dumapo sa mata nila ay ang biscuit.Napangiti ako nang makita silang natutuwa. Ngunit natigilan kami lahat nang bumukas ang pinto ng selda at dumating ang mga naka-bento box na pagkain.“Pinadadala ni Atty. Fuentabella,” sabi ni officer at natigilan ako nang ilapag niya ang sa akin sa mismong harapan ko at may prutas pa ‘yon.“Ayieeee!”Ang mga kasama ko ay hamak na mas matanda sa akin, siguro ay sampung taon ang agwatan ng mga taon namin ngunit mababait sila at balita ko may anak sila sa labas ng kulungan.Dahil doon ay kumain na kami habang dinadaldal nila ako. Ang mga fans ay dinala na rin at ang isa ay nakatutok sa akin. “Salamat officer,” mahinang sabi ko.“Walang anuman madam, si attorney rin naman ang bumili ng mga ‘yan. Ipinuslit ko lang,” wika nito kaya ng
Another day has come and I was excited to meet Eros in the afternoon, visiting hours kasi ay 2pm onwards. Nag-ayos ako kahit papaano dahil ayokong makita niya na nahihirapan ako sa loob.Ngunit bago pa man ay napahinto ako nang maiwan ako sa loob ng selda dahil may service time daw ang mga kasama ko. Tahimik lang akong nakaupo habang inaantay mag-2 PM.1 PM naman na mabilis rin ang oras. Habang nakaupo ako sa kama ay inaayos ko ang ibang gamit hanggang sa may pumasok sa selda at buong akala ko na sila na ay napahinto ako.‘A-Anong ginagawa niya dito?’Halos mabitiwan ko ang hawak na suklay nang makaharap si Rocco. Mabilis na kumabog ang dibdib ko at parang lalabas ang puso ko sa kaba.Mabilis na namawis ang mga palad ko sa paghakbang niya. “A-Anong ginagawa mo dito? B-Bawal ka dito!” malakas na bulyaw ko at galit siyang tinitigan.“Sa tingin mo makakalabas ka pa dito?” nakakaasar niyang sabi dahilan para kumuyom ang kamao ko.“I’m willing to play dirty just to make sure you’ll rot ins
Espiranza’s Point Of View.Ngayon ay kasama ko si Atty. Eros Fuentabella, ang lover ng isa sa matalik kong kaibigan. Galit na galit siya ngayon dahilan para manatili akong tahimik.“Look! Atty. Fuentabella, if the court said no, then that’s it! Hindi mo kailangang sirain ang reputation mo just because of a girl!” Nakangiwi kong sinamaan ng tingin si Bela. Senior ko siya at batchmate siya ni Atty. Eros.Nakakainit siya ng ulo. Kontrabida ang kingina.“Just because of what?” galit na nilingon ni Eros si Bela. Napailing na lang ako, mas marami pa akong dapat isipin.“A girl?” umawang ang labi ni Eros at sarkastikong ngumisi. “That’s my woman, Mayella is my fiance and she’s pregnant. Sa tingin mo mali pa rin ang gagawin ko attorney?!” bulyaw ni Eros.Nagitla naman si Bela. Buti nga sa kanya.“Pero reputasyon mo ang nakasalalay! Hindi na ba siya makatiis sa kulungan ng isa pang linggo? Next week naman na ang appeal—”“Rocco’s hurting her inside. Makatiis?” hindi makapaniwalang usal ni Eros
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a