Kabanata 1.1 "My Boyfriend Is Rich"

Noong bata pa ako, ikinuwento ng aking ama ang tungkol sa organisasyon na pinamamahalaan ng may malalakas na impluwensiya sa aming bansa. Ang organisasyon na ito ay pumatay ng maraming tao upang maipagpatuloy lamang ang pamamahala ng kanilang grupo sa maraming henerasyon. Dahil masyado pa akong bata noong ikinuwento ito ng aking ama, hindi ko na matandaan ng higit ang bawat detalye. Pero ang huli niyang habilin bago mamatay ay sariwang-sariwa parin sa aking ala-ala.

“Hanapin mo ang tagapagmana ng HoonYoonChoi. At sabihin mo sa kaniya ang tunay kong pangalan.”

Maraming taon na ang lumipas. Subalit hindi ko parin natutupad ang huling habilin ng aking ama.

‘Sino ang maglalakas ng loob ng hanapin ang nakakatakot na organisasyon na iyon?’

 "Here is my invitation card." Ibinigay ko ang puting sobre sa lalaking nakatayo sa entrada ng wedding hall reception. Pinagmasdan niya ako mula ulo hanggang paa. The way he looked at me is enough to make me feel intimidated.

‘Ginawa ko naman ang buo kong makakaya para magmukha presentable ha!’

“Welcome ma’am. Enjoy the party,” ang magalang niyang bati bago ibinalik ang sobre sa akin.  At least, dolling myself to look elegant has worked out well.

Ngayon ang araw ng kasal ng kaibigan ko noong high school. Siya ang mapalad na babae na nahanap ang kaniyang ‘the one’  sa New York. Kababalik lang nila dito isang linggo lang ang nakararaan, dahil dito nila balak ganapin ang kasal.

Noong magkita kami ng kaibigan ko nitong Lunes, ipinakilala niya ako sa kaniyang mapapangasawa at binigyan nila ako ng imbitasyon.

Tandang-tanda ko po kung gaano ako napanganga ng sobra matapos makita ang malaking diyamante sa singsing ng kaibigan ko. I was so jealous.

Sa pagsasantabi ng aking palakaibigang pagseselos, una akong namroblema sa damit na susuotion.  Pagkatapos gumugol ng halos isang oras ng pag-aagam agam, ginamit ko ang credit card upang makabili ng mamahaling damit. ‘Mayroon lang naman akong labingdalawang buwan para bayaran ito. Damn it!’

Habang naglalakad papasok, narinig ko ang malumanay na tugtog sa paligid kasabay ng mahinang pagtawa ng mga bisita.

Looking around, I found my anxiousness grew inside a foreign surroundings. Bawat sulok ay maliwanag. May maestro ng siyang gumagabay sa mga tumutugtog ng violin. And servants who serve the guest? They are like staffs from  7-stars hotel.

Lahat ng nasa paligid ay may suot na mamahaling mga damit. Napakaelegante ng kanilang pagtayo, pati narin mismo ang paghawak sa kanilang wine glass. Mula sa malaki at kaliit-liitang detalye, halatang ang mga tao rito ay nakatira sa mundong malayo sa aking kinagagalawan.

'I suddenly wanted to leave.'

"OMG Celine! Pumunta ka!" 

 The thick invisible shield around me, that kept me suffocated, has vanished the moment I heard a familiar voice. Mabilis akong  tumalikod upang tignan ang bida ngayong gabi.

“Kyla!” I called the lady in her white wedding dress.

Pakiramdam ko’y para akong aso na napakawag ng buntot nang magkita kami.

 "You are so beautiful today,” aking pagpuri.

Hinawakan ni Kyla ang magkabila kong kamay bago ngumiti at nagpasalamat. “Thank you. I am so glad that you came, Celine.”

Si Kyla ay mula sa mayamang pamilya. Magpagpakumbaba na siya mula pa noon, at kahit nakapangasawa na ito ng isa na may ginintuang kutsara sa bibig. Ibang-iba siya sa mga kaklase namin noong high school na hindi nauubusan ng oras para makahanap ng maipupuna sa akin.

“Pasensya na ha. Grabe kasi ang traffic kaya na-late ako. Sa wedding reception na tuloy ako dumiretso.”

“Ano ka ba, okey lang. At least pumunta ka.”

“Congratulations, Kyla. I am really happy for you.”

“Awww, thank you. Alam mo gusto ko pa sanang makipag-kwentuhan sayo ng matagal pero itong asawa ko, ipapakilala pa ko sa maramiiiiiiiiiiiii niyang kaibigan.”

Sabay kaming napatawa. Tinapik ko nalang ang kaniyang balikat upang damayan siya. “Okay, okay. Saka nalang tayo magkwentuhan.”

“Teka, nakita mo na ba ang table number mo?” tanong niya.

“Oo. It’s table number 9?”

“Oh okay. Sit there and enjoy the food. Alam kong dumiretso ka talaga sa reception para kumain,” sabi niya habang sinisingkitan ako ng mga mata.

“Grabe ka naman sakin. Pero hindi ko tatanggihan ‘yan.”

Kyla laughed once more before she walked away. At ngayon, naiwan na naman akong mag-isa.

‘Okay. So nasaan ang table number 9?’

Lumingon ako sa paligid. Hindi nagtagal, nakita ko narin ang lamesa na may nakapatong na kard na numerong siyam. Sa pagmamadali na makakain na, mabilis akong tumakbo sa puwesto at umupo na. Nakangiti kong pinagmasdan ang plato na plano kong punuin mamaya.

Subalit sa gitna ng pagdiriwang, naramdaman ko ang init mula sa mga titig malapit sa akin. Dahan-dahan kong inangat ang paningin. Then, I met three pair of eyes. May tatlong lalaking na kasama ko sa iisang mesa!

It was then, I was caught in moment of daze while looking at their beautiful appearances.

Ang unang lalaki ay may itim na buhok. It perfectly matches his black suit. He has rounded deer eyes with long lashes.His skin is as pale as snow I thought he doesn't have any blood left but his natural red lips told me he's alive. 

Ang pangalawang lalaki naman, na halos katapat ko lamang, ay may kakaibang awra malayo sa nauna. He has brown hair, beige skin, slanted cat like eyes with pair of plum cute eyebags to make them look cheerful yet gentle. He's wearing a brown turtle neck shirt under a gray and white checkered suit. Even if he looks as gentle as a prince I always imagined in any fairy tale books, the silver piercing on his left ear caught my attention. Though, it didn't affect his kind image because of his friendly smile. 

At ang panghuli ay ang lalaki na nakaupo sa gilid ko. Mayroon siyang mukha na kung magpapalit kami ng damit, kaya niyang talbugan ang pinakamagandang babae sa party na ito.  

He has long blonde hair which he tied with black hair band. Tanging mga lalaki na may magandang mukha lamang ang binabagayan ng ganitong hair style. At sasang-ayon akong nararapat lamang na papurihan siya.

He also has charming double eyelids eyes, straight nose and thin pinkish wet lips. Those lips parted a little as he stared at me in surprise. 

Matapos kong mag-ala fangirl sa tatlong gwapong lalaki, ito na ang panahong para masagot ang misteryo sa kakaibang pagkaka-ayos ng upuan.

 'Why did Kyla put me at the same table with these guys?' 

As if they can hear my thoughts, the black-haired guy dropped his cold question. "Why are you sitting here?" 

Ang bulaklaking ilusyon sa aking paningin ay napalitan ng bagyo. Napalunok ako dahil sa kaniyang malamig na tanong. Nang aakma akong sasagot ay biglang nagsalita ang lalaki na blonde ang buhok.

"Hey Cheollie~ Huwag mo naman siyang takutin," ang matamis niyang sambit.

Pagkatapos niyang magsalita, sumunod naman ang isa. “Hello, miss,” he called me in very friendly tone. “Puwede mo bang tignang muli ang imbitasyon mo? Sa tingin ko, nagkamali ka ng pinuntahang table.”

Iyan din ang hinala ko! Kaya naman agad kong tinignan ang imbitasyon na nasa aking kamay. Doon ko lamang napagtanto na ang imbes na siyam, anim pala ang numero na nakalagay sa kard! Nabaligtad ko siya kanina kaya akala ko 9!

 'OH MY GOSH! THIS IS SO EMBARRASSING!'

Kung maari lamang maglaho ng bula, kanina ko pa ginawa. Anyway, since that’s impossible, all that left is for me to apologize.

“P-Pasensiya na. Nagkamali nga ako ng napuntahan.”

Nang makayari sa paghingi ng tawad ay kumaripas na ako ng takbo papalayo.

 'Argh argh argh! Stupid me! How did I mistake 6 as 9?!'

 "Oh? Isn't that Celine?" someone said from the next table near the place I just walked away. Nang itungo ko ang paningin sa tumawag sa akin, nakita ko ang mga pamilyar ng mukha na kinamumuhian kong muling makita.

Akala ko, ang pagkakamali ko na kanina ang pinaka masamang mangyayari ngayong araw. But I realized that it was just the beginning of hell.

‘Mas pipiliin ko pang tumabi sa mga gwapong lalaki kaysa makita ang mukha ng mga bruhang nagpahirap sa akin noong high school.’

  

"What are you doing? Come and sit here!" paanyaya nila sa akin gamit ang mapagkunwaring mga ngiti.

Kahit pa hindi ako masaya na umupo sa tabi nila, wala akong magagawa. The number on their table indicates “6”. Kaya pinilit kong kaladlarin ang mabibigat kong paa papunta sa kanila. Then I sat on the empty seat with a sigh.

"Hindi ko akalain na invited ka rin pala, Celine." 

'Kyla is my friend so why shouldn't I?'

I anwered inwardly.

"Yeah, me too. I was so surprised to see you here, Celine."

‘I am surprised too and really hated to see you, idiots,’ sagot kong muli sa isipan lamang.

"Wow naman, kaya mo ng bumili ng mamahaling damit,” pagpuri ng isa habang pinasadahan ako ng tingin mula paa hanggang ulo. “Congrats Celine,” she sarcastically said.

‘Nakakainsulto ‘yon ah! Oo na! Ako na ang mahirap na may 12 months to pay para bayaran ang damit ko, samantalang kayo, kayang-kaya niyong bumili ng ganito sa isang swipe lang ng card! Shit.’

"Masayang-masaya kami na nakita kang muli, Celine. Alam mo ba, ikaw ang pinag-uusapan namin kanina.”

Talaga lang ha? Malamang na masaya lamang ang mga ito dahil nakita nilang muli ang paborito nilang bully-hin noon. And talking about me? Yeah. Like talking trash behind my back. Kabisado ko na ang mga galawan nito.

After cursing inwardly, I sipped a cold water. Mas maganda kung mananatili nalang akong tahimik. Hindi ko pwedeng suklian ang kamalditahan nila dahil ayaw kong masira ang kasal ni Kyla. Dahil kapag hindi ko ito pinigilan, tiyak na magkakaroon ng rambulan.

That is not a good idea since they outnumbered me.

“So, kumusta ka naman, Celine? Anong trabaho mo? Kasal ka na ba? If not, do you have a boyfriend? Anong klase siya ng lalaki? Is he rich?”

Nagtatanong sila, hindi dahil gusto nilang makasigurado na nasa magandang kalagayan ako. It was only a trap to drag me down.

Siyempre pa, hindi ko pwedeng sabihin sa kanila na pa-part-time part-time lang ako at walang regular na trabaho. I also don’t want to say that I never had the chance to date.  Sa lahat ng pagkakataon. Worst, it guided me to defend myself with absurd lies. 

"Nagta-trabaho ako noon as editor ng magazine. Pero iyong boyfriend ko kasi, ayaw niya na nahihirapan ako, kaya sabi niya, mag-vacation muna ako sa ibang bansa para makapag-relax relax. Ang swee niya 'no?”

"What?!" singhap nila sa aking kasinungalingan.

 “Who is your boyfriend? I mean, anong trabaho niya?”

‘Trabaho? Anong trabaho ang sasabihin ko?  Prosecutor? Doctor? CEO? Lawyer? Pero mas mabubuking ang kasinungalingan ko kapag nagsimula silang mag-imbestiga tungkol sa invisible kong boyfriend. I should say someone they didn't know. Yes. Someone... Someone like...'

"My boyfriend? Huh. He is the heir of HongYoonChoi organisation."

'HongYoonChoi! Bakit ko ginamit iyon? Nababaliw na ako!’

"HongYoonChoi? Ngayon ko lang narinig ang tungkol diyan," they uttered.

'Stop now, Celine. Don't say anything about HongYongChoi! Kapag pinagpatuloy mo ito, mapapahamak ka!’ Ang sabi ko sa sarili. Pero…

"Well, HongYoonChoi is one of the richest organisation in the world. And my boyfriend is their heir,” I continued.

'I'm doomed. I AM REALLY DOOMED.'

"Ah, parang narinig ko na ang pangalan na iyon. Saan ko nga ba narinig iyon?" Ang sabi ni Liza. Tumingin siya sa taas na waring ginagawa ang makakaya upang matandaan ang nakalimutan niyang impormasyon.

‘Kailangan ko ng itigil ang kahibangan na ito. Ano kaya ang magandang excuse para makatakas na?’  

"Hi ladies," a man from behind greeted. Nang tumingin ako sa likuran, nakita ko ang magandang lalaki na may blonde hair.

‘Anong ginagawa niya rito?’

Lahat sila ay nabighani sa kagandahang lalaki na kanilang nakita. Their eyes turned ito pair of hearts. Nagtataka ako kung bakit siya biglang pumunta sa lamesa namin. But when his hand landed on my shoulder, I had a bad premonition.

"I am sorry to take miss Celine in the middle of your sweet conversations. But her boyfriend is looking for her." 

'Boyfriend?! Anong boyfriend ang sinasabi niya?! Wala naman akong boyfriend!' 

Gamit ang nanlalaki kong mga mata, sinulyapan ko siya ng tingin. When he slowly turned into my side, I felt his grip tightened. 

'What is happening?!'