Salamat sa inyo, loves!
Philip"Marcus Blackwood is…" Sarah started.
Sarah Napuna ko na bumaba si Megan sa kanyang mamahaling kotse at huminto sa tapat ng villa. ‘Anong problema ng malditang ito?’ Activating my security system, naaasar na tinungo ang gate nang may halong kuryosidad. "Yes?" tanong ko, sinalubong ang tingin niya. May maskara ng paghamak sa kanyang mukha. Replying, "So, totoo nga ang balitang narinig ko, na dito ka nakatira sa villa na hindi nalalayo sa Serenity Pines Estate? Why? Dahil gusto mong mapalapit kay Philip?" Pinagkrus niya ang mga braso. I smiled sweetly. "Megan, dito ako nakatira dahil gusto kong mapalayo kay Philip. Kung gusto kong mapalapit sa kanya, I will live in Serenity Pines Estate, specifically on his bed." Halatang nagalit ang bruha. "You’re so shameless! Dahil hiniwalayan ka na ni Philip, inaakit mo naman ngayon si Mr. Benner! Are you his bedmate now that Philip is ignoring you?" Inikutan ko siya ng mata. "Sa totoo lang, mas nagtataka nga ako dahil ikaw itong nagbibigay ng pansin sa akin. What do you want
Sarah Habang naroon kami sa tapat ng salon, sinagot ni Jane ang sinabi ko, "My brother had too much problem on his plate, Sarah. He was scolded by my father yesterday when he visited the mansion." "Huh? Why?" Pinagpatuloy ko ang trabaho namin ni Jakob at wala akong ideya sa araw-araw na buhay ni Philip. "Sa palagay ko, alam na kasi ng board members at ilang supporters ng Luminary Productions na naghiwalay na kayong dalawa. Sa loob ng isang taon, ang madalas na isama ni Brother Philip ay si Megan sa ilang business events at occasions. Nagkaroon na kasi ng ideya ang publiko na may relasyon silang dalawa. Gustong ilabas ni Dad na totoo ang balitang iyon para hindi masira ang imahe ni Brother Philip sa ilang business associates. Nakadagdag sa diskusyon si Madam Cornell at gusto nilang patunayan ang estado nina Brother Philip at Megan. "Kakaunti lang ang nakakaalam na ikaw ang napangasawa ni Brother Philip. Ang iba ay iniisip sa simula pa lang na si Megan talaga ang pinakasalan ng mga
Sarah Lumalaro ang daliri ni Philip sa aking balat, gumagapang sa bawat himaymay ng katauhan ko at inililipad iyon sa kung saan. Napasinghap ako at napakapit sa kanyang braso, dumiin ang katawan ko sa pagkakalinang sa kanyang malapad na dibdib nang maglandas ang kanyang daliri sa puson ko at pumalooob iyon sa aking suot na thong. "Sarah, kaya mo akong pabaliwin nang ganito. Nagagawa ko ang mga bagay na imposible at hindi ako makapag-isip nang tama. Ang gusto ko lang naman ay angkinin ka," bulong ni Philip sa aking tainga habang humahaplos ang kanyang daliri sa aking hiwa. Nag-aapoy sa pagnanasa ang kanyang titig, ngunit may hindi maikakailang lalim sa kanyang pagmamahal. Sa sandaling ito, malayang dumadaloy ang tiwala sa pagitan namin, na nagpapahintulot sa kanya na tuklasin ang bawat bahagi ng aking pagkatao. Luminya ang ungol ko lalo na nang maramdaman ang kanyang daliri na masarap na humaplos sa aking kaselanan. "Philip! Aah…" I gasped, biting my lip to stifle the sounds thr
Sarah Inuulap ang aking isipan. Kalalabas ko pa lang ng bath area matapos makapagpalit ng kasuotan, sinalubong ako ni Jane. "Na-relax ka ba?" she asked, her cheeks tinged with a faint blush. I noticed the other salon staff shared her embarrassment; one even cleared her throat nervously before slipping into the bath area for cleaning. Siguradong narinig nila ang halinghing ko sa loob. "D-did you hear it?" I stammered. Tumango si Jane, namumula ang pisngi. "And everyone else. But don't let it bother you. What can they do about it, really? Besides, you and Philip are—" "Ex-spouses!" I interjected. Shocks! It was scandalous! Noon ko lang napuna ang kanyang pagbabago. "Wow! You look great!" "Really? Thanks! Hindi ako makapaniwala na magagawan pa nila ng paraan ang buhok ko. I'm happy!" she said. Maganda ang pagbabagong naganap sa awra ni Jane. Namumula pa rin ang kanyang mga mata gawa ng pag-iyak ngunit mas maaliwalas na ngayon ang kanyang awra. Mas maikli na ang kanyang buhok ng
Sarah Pumasok si Josh sa kwarto, nakakunot ang noo sa pag-aalala. "Sino ang mga lalaking iyon?" tanong niya, may halong kuryosidad ang boses. Mukhang nakasalubong niya ang mga siraulo kanina. "Just a couple of idiots," pakli ko, ramdam ko ang iritasyon. Umupo siya sa couch na naroon sa tabi. "Kung nagawa mong magpunta rito sa bar, it means you're doing good." "Yes! Gusto kong uminom ng gamot sa tuwing may panic attack ako, pero dinadaan ko sa pagkain. Kinakalma ko rin ang sarili ko at saka iniiwasan ko ang mga bagay na hindi maganda at iniisip ko kung ano ang makatutulong sa akin." Josh's gaze remained fixed on me. "That's good to hear! Pero ano ang madalas na rason kung bakit nagt-trigger ang panic attack?" I met Josh's gaze, unsure if I should disclose the truth. Ngunit dahil nasabi ko na sa kanya na magtitiwala ako sa kanya, paliwanag ko, "Tuwing naaalala ko ang sobrang sakit noong mag-asawa pa kami ng boss mo, doon ako hindi ako makahinga, at lumalabo o dumidilim ang aking
Sarah Binalikan ko ang araw ng mga pinag-usapan namin ni Jakob matapos kong ayusin ang gamit ko sa villa—ang araw noong dumating ako sa villa ni Amir mula sa Henderson. Naroon din ako sa parehas na puwesto sa kitchen island habang ngumunguya ng sliced fruits. I asked Jakob to navigate my security. Pinag-uusapan din namin ang trabaho. Bigla kong naisip si Josh, ang bodyguard ni Philip. “Naguguluhan ako kay Josh,” I said. Iniisip ko kasi na kailangan ko rin i-meet ang bodyguard. “Josh who?” tanong ni Jakob, huminto ang mga daliri niya sa keyboard habang buong-buo niyang inilipat ang atensyon sa akin. Naroon pa siya sa opisina ng BM Technologies sa kasalukuyan. "Philip's bodyguard. Remember when I asked you to investigate him, and we discovered that his identity records were created only six months ago?" I explained. “Oh, that!” sa palagay ko ay naalala niya rin sa wakas. “Do you have his photo?” “Hello? Bakit ako magkakaroon ng picture ni Josh? Isa pa, anong gagawin mo sa
SarahSinuri ko ang envelope na ibinigay sa akin ni Josh, pinag-isipan ko ang laman nito. Gaano ako kasiguro na tulong iyon mula sa kanya at hindi para ipahamak ako.
Jane "Jane!" Umalingawngaw sa hallway ang boses ni Brody kaya natigilan ako. Oh no! He was really here. Sinilip ko ang peephole at natagpuan ko si Brody na nakatayo sa kabilang bahagi ng pintuan na hindi maayos ang pagkakalagay ng kanyang necktie. Bukas pa ang butones nang pinakamalapit sa kanyang leeg. Bubuksan ko ba ang silid o hindi? "I know you're there, Jane," he said, his voice low and steady. Huminga ako ng malalim, dahan-dahan kong pinihit ang seradura at saka nagharap ang mata namin parehas. May ilang buwan din kaming hindi nagkita. Napuna niya yata ang namamaga kong mga mata kaya kita ko ang pagkabigla sa kanyang labi. Humakbang siya papasok at itinulak ng kanyang binti ang makapal na kahoy ng pintuan pasara. Nabigla ako nang sakupin niya ang labi ko at ipinadama sa akin ang kasagutan na naglalaro sa puso ko. Sa loob ng dalawang taon na naghiwalay kami, naiwasan namin ang intimacy. Kaswal kaming magkita sa tuwing pupunta ako dito sa siyudad. Madalas niya akong tinata
JaneKailan nga ba ako nahulog sa kanya nang sobra? That night when he was abroad for a business meeting. Nagkaroon ako ng sakit noon dahil sa sobrang pagtatrabaho. Probably it happened four years ago.Mula sa Paris ay dama ko ang pagkahilo nang umuwi ako sa penthouse namin sa London. I sneezed when I texted him. Me: ‘Kararating ko lang mula sa business trip. Anong gusto mong kainin for dinner?’Nakatanggap kaagad ako ng sagot mula kay Brody: ‘I have a business trip to New York. Hindi mo nasabi sa akin na ngayon pala ang balik mo.’Gusto ko kasing sorpresahin sana si Brody kaya inilihim ko ang tungkol dito. Hindi niya rin sinabi sa akin na may business trip siya.Me: ‘Alright! Mag-ingat ka!’Namumula na ang ilong ko sa kababahing. Naligo lang ako saglit at umiikot ang paligid ko na nahiga sa kama. Hindi maayos ang pakirtamdam ko sa magdamag. Ang natatandaan ko lang noon ay nangangatog ako sa lamig, pinagpapawisan ako nang sobra at nais kong bumangon sa higaan ngunit hindi ko magawa.
Jane Hindi ko napigilan na lumuha habang nakatingin sa mala-fairy-tale na kasal nina Philip at Sarah. Narito kami sa Dubai; sa mansiyon ni Grandpa Mitchell at narito ang ilang malalapit na kaibigan at kamag-anak para saksihan ang intimate na kasal ng mag-asawa. Nakaramdam ako ng kakulangan habang pinagmamasdan kung paano sila magpalitan ng kanilang mga pangako ng pag-ibig, kung paano nila sabihin sa isa’t isa ang kanilang pagmamahal. Totoo nga siguro ang sabi nila; nararamdaman mo na parang may kulang sa iyong buhay kapag paikot-ikot lang ito. Opisina, trabaho, Cornell mansion at pagkatapos ay babalik ulit sa dati. Pagkatapos ng seremonyas, niyakap ko nang mahigpit si Sarah, nagbabadyang tumulo ang mga luha. “Congratulations, love!” Nagpatuloy ang salo-salo, ngunit wala dito ang puso at isipan ko. Alam kong kailangan kong bumalik sa London para pakalmahin ang naguguluhan kong emosyon. “Auntie Jane, are you alright?” asked Iris. Kasama ko siya sa bilog na mesa at si Rowan. Pi
Sarah Nagpadala sa akin ng mensahe ang ama ko na si Mr. Benner sa muling pagkakataon. Nakipagkita na ako sa kanya para tapusin na rin ang sama ng loob ko. Kasama si Trey ay tinungo ko ang hotel suite kung saan siya tumutuloy. Pinagbuksan ako ng kanyang alalay ng pintuan. “Good afternoon, Ms. Mitchell!” wika niya sa akin, nakangiti. “Hi!” “Tumuloy po kayo,” aniya. Gumilid siya para ako bigyan ng daan. Hinakbang ko ang carpet hanggang sa magtagpo ang mata namin ni Mr. Benner. Naka-wheelchair na lang siya sa kasalukuyan, halata sa kanyang balat at buhok ang katandaan. Sobrang tagal na rin noong itinakwil niya ako bilang anak. “I'm so happy to see you, Sarah,” he said, his voice filled with emotion. “Malaki ang ipinayat mo, anak…” ‘Anak…’ Iniabot ko sa kanya ang dala kong regalo. “Tatlong libro ito mula sa paborito mong writer,” usal ko sa kanya. Tumango siya. “Salamat! Uh, do you want something to eat?” Hindi niya na hinintay ang tugon ko. “Carla, please order somethin
Sarah Inalis ni Philip ang kasuotan ko para alamin kung ano ang anyo ko sa kasalukuyan. "W-why are you doing this? Philip, I have to remind you na galing ako sa coma. Hindi ako pwedeng makipagtalik," tapat kong sabi. Halos dalawang taon na gamot lang ang bumuhay sa akin; hindi pa ako nakabawi sa isang buwan. His gaze softened immediately. “Oh, Sarah, no. That's not why… I'm not trying to take advantage of you. It's just that…” Sinuri niya ang balat ko, ang braso ko na numipis. Bahagya akong naasiwa sa kanyang ginagawa. “You've lost so much weight.” Napapangitan na ba siya sa akin? Lumabi ako at naningkit ang mata ko sa kanya. "What do you mean by that? Pangit na ba ako?" "No, no. No, babe!" mariin niyang tanggi. "That's not what I meant. It's just..." Matagal bago nagpatuloy si Philip. "Malinaw sa isipan ko ang araw na binaril ka ni Marcus. Nakalarawan sa isip ko ang huli mong anyo noon. May ilang buwan na rin noong huli tayong nagkitang dalawa at gusto ko lang i-take note sa
Philip Narito ako sa Serenity Pines Estate dahil nais kong magkaroon ng kaunting oras sa sarili ko, kahit bago man lang maghating-gabi at lumipas ang araw ng aking kaarawan. Sinubukan kong magpakaabala sa trabaho para hindi ko maalala si Sarah. Ngunit malakas ang impluwensiya niya sa puso ko. Pagkapasok ko pa lang ng pintuan, tila nakikita ko ang mas batang si Sarah sa couch doon sa living space, naghihintay sa aking pagdating… Tumayo siya para kumustahin ako. Tinanong niya ako kung kumain na ba ako… Ngayon ay ala-ala na lang ang mga iyon. Humigpit ang pagkakabilog sa kamao ko. Naglakad ako patungo sa kusina, kung saan kumikinang sa liwanag ng buwan ang mga marble countertop. Nanginginig ang mga kamay nang abutin ko ang crystal decanter, nagbuhos ng matapang na scotch. Ang likidong amber nito ay kumikinang, nag-aalok ng panandaliang pagtakas mula sa aking mga iniisip. Binili ko itong Serenity Pines noong ikalawang gabi na naging mag-asawa kami ni Sarah, sinisiguro na may sapat
Sarah Nang tanungin ako kung ano ang una kong pupuntahan, isang direksiyon ang itinuro ko. Mahal ko si Philip at kaarawan niya ngayon, ngunit hindi ko palalampasin na makita na muna ang mga anak ko. Pumailanlang ang bell ng paaralan, at bumuhos ang paglabas ng mga bata mula sa magarang bakal na pintuan. Maya-maya pa ay iniluwa niyon ang kambal, nakasunod sa kanila ang malaking bulto ni Josh na siniguro ang kanilang kaligtasan. Hindi nila ako namukhaan sa una dahil malaki ang ibinaba ng timbang ko kumpara noong huli naming pagkikita. Naiintindihan ko ang anumang reaksiyon nila… habang-buhay ko silang iintindihin. Yakap ni Iris ang rabbit doll, si Rowan naman ay hawak ang lunch box nilang dalawa. Nagsimula akong lumuha hanggang sa labuin niyon ang mga mata ko. Ayad kong hinawi iyon para makita nang mas malinaw ang kambal. Malaki din ang diperensiya ng ipinagbago nila. Mas mataas na ngayon ang mga anak ko. May salamin sa mata si Rowan, at mas pumusyaw ang balat ni Iris. My be
Sarah Tila ako dumaan sa napakahabang panaginip. Noong panahon na nagluluksa ako sa pagkamatay ng unang anak ko, Isinarado ko ang isip ko sa lahat, walang bagay na nakapagpasaya sa akin dahil alam ko na hindi ako okay. Tulad noon ay tila sarado ang isip ko at para bang may makapal na yelo na nakabalot dito. Ngayon ay paulit-ulit ang pagmamaneho ko at makailang beses din na huminto daw ako para pagmasdan ang papalubog na araw. Patungo na ako sa dilim, ngunit sa tuwing madidinig ko ang tinig ng mga anak ko… si Philip… pinagpapatuloy kong magmaneho muli sa direksiyon ng liwanag. Isa pa, bakit nadinig ko rin ang tinig ng aking ina? Matapos iyon ay nagdrive muli ako, ngunit walang kulay, para akong nagd-drive sa napakahabang kalsada na disyerto ang magkabilang panig. Sa kabila ng walang kulay na kapaligiran, nakakita ako ng kapanatagan sa mahabang paglalakbay. *** Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Masyadong malabo at wala akong maaninag sa paligid, kasunod niyon ay ang pa
Philip Lumipas ang isang linggo, dalawa, tatlo… Kinailangan na akong paalisin ni Ethan dahil may mga pasyente na mas nangangailangan ng pasilidad ng ospital. “Pwede kitang dalawin sa Serenity Pines o kaya naman ay kahit sumaglit ako sa Luminary Productions kung kailangan linisin ang mga sugat mo,” panimula ni Ethan. Hindi ako kumibo. Gusto ko sanang manatili rito sa ospital dahil narito si Sarah. May takot na naglalaro sa aking dibdib at hindi ako makatulog nang maayos dahil sa matinding pag-aalala. Natatakot ako na baka bigla na lang akong balitaan na wala na ang asawa ko, bumigay ang kanyang katawan o kung ano mang mga salita na hindi kanais-nais. Kaya lang, paano ang mga anak ko. Maraming bacteria at hindi maganda sa kalusugan ng apat na taong gulang ang ospital. Kailangan ko rin protektahan sina Iris at Rowan. Habang nagsusuot ako ng malinis na t-shirt, hindi napigilan ni Rowan ang magtanong. “Uncle Ethan, are we going home? Iiwan na ba namin si Mommy?” ani Rowan. Nakiki