KABANATA 2 (His Story)

“Let’s eat,” usal ng kanyang lolo kasabay ng marahang paghiwa nito sa karne na nasa plato.

Ilang minutong tahimik silang kumakain nang ang isa sa kanyang mga pinsan na kasalo nila sa hapag ang nagsalita.

“Lo, I want you to meet my girlfriend, Lilian. Hon, this is my lolo, Don Graciano Hermuenez. The one and only founder of the best winery in the Philippines. Ang El Hermuenez.” Pagmamalaki nya.

Tumikhim ang matandang Hermuenez at tinitigan ang dalaga. Ngumiti ito sa kanya ngunit hindi man lang sya nito ginantihan maski tipid na ngiti. Sa halip, ipinagpatuloy nito ang pagkain. Medyo napahiya ang dalaga at itinuon na lamang muli ang atensyon sa kanyang plato. Hinawakan sya sa kamay ng kanyang nobyo at sabay silang napatitig sa isa’t-isa ng may kahulugan.

Napuna naman ito ng asawa ng Don na si Donya Eloisa Hermuenez. Kaya agad syang nagsalita.

“Napakaganda mo naman iha, saan kayo nagkakilala ni Achilles? Naku, alam mo bang napaka pihikan ng apo kong iyan.” Nakangiting turan ng donya.

Ginawaran din naman sya ng ngiti ng dalaga at tumugon, “One of our common friends po ang nagpakilala sa amin, then naging friends po muna kami hanggang sa manligaw sya sa akin.”

“It’s nice to know na may bumihag na sa puso ng apo ko. Kapag umiral ang pagkasutil nya, don’t hesitate to tell me at ako ang unang pipingot sa tenga ng batang iyan.” Aniya ng ginang habang tatawa-tawa ng malumanay.

“Ikaw Haniel, kailan mo balak magpakilala ng nobya? Hindi ka na bumabata. Baka naman mamatay na lamang ako ng hindi naa-abutan ang magiging apo ko sa tuhod sa iyo,” masungit na tanong ni Don Graciano kay Haniel na tahimik na kumakain.

Tumigil sa paggalaw ng kobyertos ang kamay ni Haniel at uminom ng tubig, bago nagsalita.

“Humahanap pa ho ako ng tamang babae na nararapat sa apelyidong Hermuenez. I don’t want to give our precious surname to anyone who doesn’t deserve it,” makahulugang sambit nya bago tinapos ang huling subo ng pagkain.

“Ikaw naman oh, bata pa naman ang Haniel natin. Don’t pressure him. Malay mo naman ay may napupusuan na ang apo nating ito at humahanap pa ng magandang tyempo upang lumigaw. Hindi ba Haniel?” tugon ng donya.

“Siguraduhin mo lamang na may maipakikilala ka. Wala sa pamilya natin ang duwag pagdating sa panliligaw ng babae. Walang nakatatanggi sa isang Hermuenez, tandaan mo iyan, Haniel!” muling tugon ng Don.

Natahimik ang lahat, maging ang mga pinsan nya ay hindi na nagawa pang magsalita. Habang ang Donya ang napangiti na lamang.

Ilang saglit pa ay tumayo na si Haniel at nagpaalam dahil tapos na s’yang kumain. Ngunit sa totoo lamang ay halos hindi nya malunok ang pagkain dahil sa tuwing magkakaroon sila ng family dinner kasama ang mga pinsan nya ay lagi na lamang napag-uusapan ang tungkol sa girlfriend o kaya naman ay ang pag-aasawa. Sawang-sawa na sya sa topic na ito sa kanilang pamilya.

Pakiramdam nya na ang tanging misyon lamang ng kanyang lolo ay siguraduhing magtutuloy-tuloy ang apelyido ng kanilang pamilya at walang sinuman ang makakapigil dito.

Kinaumagahan ay sinabihan sya ng kanilang kasambahay na pumunta sa study room ng kanyang lolo. Hindi nya alam kung bakit kaya agad s’yang sumunod.

Pagbukas nya ng pinto ay nabungaran nya ang kanyang lolo at lola kasama ang abogado nito na si Mr. Edmer Salvador. Mukhang may seryosong pinag-uusapan ang dalawa na hindi napansin ang kanyang pagdating.

Kaya naman tumikhim muna sya bago nagsalita, dahilan upang maagaw nya ang atensyon ng dalawa.

“Ipinatawag nyo raw po ako, lolo.”

“Yes, come here. Umupo ka at may mahalaga akong gustong sabihin sa iyo,” pag aanyaya ng kanyang lolo na agad naman n’yang tinugon at naupo katabi ng kanyang lola Eloisa.

Nagkatitigan silang maglola ngunit may kakaiba sa mga titig ng kanyang lola na hindi nya maipaliwanag. Bigla tuloy s’yang kinabahan.

‘May kung ano sa pag-uusap na ito, I smell something fishy,’sambit nya sa kanyang sarili.

Tumikhim ang kanyang lolo bago tumingin sa kanya ng matalim at nagsalita, “Mr. Salvador is done writing my last will and testament. At bilang ikaw ang aking ka isa-isang tagapagmana ng lahat ng aking ari-arian ay karapatan mong marinig ang bawat salitang nasasaad sa testamento.”

Tumango sya bilang tugon sa sinabi ng kanyang lolo, kaya naman tumingin ito kay Mr. Salvador hudyat na maaari na s’yang mag-umpisa sa pagbabasa ng testamento.

“Ako si Graciano Hermuenez, ay isinasalin ang lahat ng aking kayamanan sa ka isa-isang apo ko na si Haniel Hermuenez, ang ka isa-isang anak ng aking anak na si Michael Hermuenez. Mula sa mga sakahan sa Zambales, hanggang sa El Hermuenez winery kasama na rin ang lahat ng shares ko sa kumpanya at maging ang lahat ng bank accounts sa mga bangko na nakapangalan sa akin.”

Nagbubunyi ang buong pagkatao ni Haniel sa tagpong ito, hindi nya alam kung bakit biglaan ang pagpapasyang ito ng kanyang lolo ngunit napakasaya nya na sa wakas ay ipapasa na sa kanya ang nararapat para sa kanya.

“Maging ang lahat ng mga bahay, kotse at mga paupahan ay ililipat ko sa kanyang pangalan. Ito ay magkakaroon lamang ng bisa kung…”

‘Kung? May kundisyon? May ipapagawa sya sa akin? Oh, come on! Sinasabi ko na nga ba at hindi maaaring ibigay lamang sa akin ng basta-basta ni lolo ang lahat ng pagmamay-ari nya ng walang hinihinging kapalit’ Paghihimutok nya sa sarili.

“Ang aking apo na si Haniel Hermuenez ay magdadala ng kanyang nobya na kanyang pakakasalan sa loob ng anim na buwan hanggang isang taon. Mas mainam kung sya ay may maipapakita ring anak. Dahil kinakailangan ng mga Hermuenez ang tagapagmana at kailangan itong mag tuloy-tuloy sa mga susunod pang henerasyon. Kung hindi sya magkapagpapakita sa itinakdang araw, ang lahat ng mga ari-ariang nabanggit ay paghahati-hatian ng magpipinsang sina Achilles H. Castillo, Harold H. Faustino, Rafael H. Garcia, at Lucas H. Castillo.”

Nanlaki ang mga mata ni Haniel sa kanyang narinig, kaya naman napatayo sya at nagsalita,

“What? Is this some kind of a joke, lolo? Ano? Nobya? As in girlfriend? Tapos pakakasalan ko pa? Tapos anak? Ano ba naman ‘yan lolo. Ano ‘to sapilitan?” bulalas nya habang nakapamewang na rin dahil sa kanyang nalaman.

“Sa tingin mo ba ay nagbibiro ako? Kung sa tingin mo ay isa itong biro, well try me, Haniel. Provoke me. Let’s see kung sino ang mai-iwang walang ni isang kusing sa bulsa!” Pang hahamon ng kanyang lolo.

“Graciano! Huwag ka namang masyadong marahas sa ating apo. Sya na lamang ang natitira sa atin simula nang mawala ang mga magulang nya,” pag-aalo ng asawa habang hinihimas ang braso.

“Iyon na nga ang punto, Eloisa! Sya na lamang ang nag-iisang taong nagdadala ng apelyido ng pamilya Hermuenez. Bakit hanggang ngayon ay wala parin syang naihaharap sa atin kahit isang babae man lang? simula nang nagbinata sya hanggang ngayon ay wala ni isa. Ano na lamang ang mukhang ihaharap ko sa mga ninuno natin kung mapuputol sa kanya ang apelyidong matagal nilang iningatan?” Pagmamatigas ng matandang Hermuendez.

“This is not fair, lolo! Sinabi ko na sa inyo noon, na hindi ko pa nakikita ang babaeng karapat-dapat sa apelyido natin. Hindi ako katulad ng mga pinsan ko na kung sino-sino na lamang ang ipinakikilala sa inyo tapos makaraan lamang ang ilang buwan ay ibang babae na naman ang ipapakilala. At bakit po ba atat na atat kayong makilala kung sino ang babaeng pipiliin kong makasama habang buhay? May lakad ho ba kayo? Sinusundo na po ba kayo ni San Pedro?” matatas n’yang sagot na ikinabigla ni Donya Eloisa.

“Haniel! Ipreno mo ang bibig mo! Hindi lahat ng salita ay pwde mong sabihin porke’t alam mo! Mukhang nakakalimutan mo na yata ang salitang paggalang!” Nagulat din si Haniel sa naging tugon ng kanyang lola ng mabanggit nya ang salitang San Pedro. Mukhang may hindi sya nalalaman dito.

“Sorry po. Hindi ko po sinasadya, lola,” mas malumanay na ang kanyang pananalita at natauhan sa naging reaksyon ng kanyang lola, bihirang bihira ito magalit kaya naman hindi nya inaasahan na magiging ganito ito ngayon.

Bumuntong hininga ang kanyang lolo, tinanggal ang salamin sa mata at kinusot ang mga mata gamit ang likod ng kanyang kamay bago muling ibinalik ang salamin.

“I am dying, Haniel. I have cancer, stage 3 liver cancer.” Humagulhol na lamang ng iyak ang kanyang lola nang banggitin ng kanyang lolo ang tungkol sa kanyang sakit.

Maging sya ay hindi makapaniwala, na ang magiting na si Don Graciano Hermuendez ay gugupuin ng isang kanser. Hindi nya lubos maisip na hahantong sa ganito ang kanyang sitwasyon. Nanlalambot ang mga tuhod na napaupo s’yang muli.

“H-how come? W-when did it happen? W-why?” utal-utal n’yang tanong. Hindi nya aam kung ano ang dapat na maging reaksyon sa pangyayaring ito.

Oo nga at masungit at may pagka diktador ang kanyang lolo pagdating sa kanilang pamilya, ngunit ito ay may mabuti ring puso, lalo na sa kanyang mga tauhan. Nasaksihan nya kung paano nito tulungang makabangon sa kahirapan ang lahat ng mga empleyado nya. Kahit na dis oras ng gabi ay babangon ito para lamang pagbuksan ang mga tauhan n’yang nangangailangan.

Kaya napaka imposibleng paniwalaan na ang katulad ng kanyang lolo na bukas palad sa mga tao ay pagdaraanan ang ganitong karamdaman.