Ang malambot na liwanag ng bukang-liwayway ay pumasok sa mga kurtina, nagbigay ng mainit na liwanag sa silid. Si Aileen ay unti-unting nagising sa ilalim ng mga kumot na nasa kaniyang ibabaw ang kanyang mga talukap ng mata ay mabigat sa pagkatulog, ngunit isang banayad na kamay sa kanyang balikat an
Bumalik si Aileen sa sala. Ang banayad na tunog ng tawanan ay bumalik at ang salitan ng mga kubyertos ay pumuno sa maayos na dinisenyo ng sala habang kumakain na sila ng panghimagas na graham cake.Bumalik na kung saan nakaupo si Aileen, sa sofa katab ng kaniyang asawa, muli silang nanood ng movie.
Tumingin si Akee sa kanya, ang kanyang malalaking asul na mata ay kumikislap ng kawalang-sala. “Can I go with you, mommy la?” tanong niya, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa.“Oh, sweetheart, if pwede lang! Pero para ito sa mga matatanda ngayong umaga. I already promised to my friend. I will be ba
Kitang kita ni Aileen kung paano mapahinto sa kaniyang ginagawa si Mechille. Ang paglunok nito ay tanda lamang ng kaba na narramdaman nya. Mukhang ito rin ang gustong pag-usapan ni Mechille ngunit naunahan nya lamang ito na sabihin ang paksa.“It might sound like a bad question but that is the main
Naglakad si Agent Kevin sa bahagyang maliwanag at eleganteng dining room ng eksklusibong 5-star na restaurant. Sinilip niya ang silid, mabilis na nahanap ng kanyang matalim na mga mata ang kanyang client, si Aileen Fujitsu, na nag-iisa sa isang mesa sa sulok. Bahagya sayng nagtaka dahil umiiyak ito
Ang araw ay nakabitin nang mababa sa langit, nagbubuga ng mainit na gintong liwanag sa malawak na mansyon ng mga Fujitsu. Ito ay isang karaniwang Sabado ng tanghali, ang uri kung saan ang tawanan ay umuukit mula sa mga likuran ng bahay at ang amoy ng bagong gupit na damo ay umaabot sa hangin. Ngunit
Ang mga fluorescent na ilaw ay mahinang umuugong sa itaas, nagbubuga ng isang sterile na liwanag sa maliit na waiting room ng Fujitsu Hospital, ang hospital na pagmamay ari ng mga Fujitsu. Ang mga mahinang tunog ng mga medical equipment ay umuugong nang may ritmo sa kanilang paligid, isang patuloy n
Ang dakilang mansion ng mga Fujitsu ay pilit na lumalaban sa langit ng paglubog ng araw, ang dating pag-anyaya nitong aura ngayon ay nakabalot sa hangin ng kalungkutan at nakakatakot na larawan. Ang malawak na pag-aari, na may mga pader na nakabalot ng halos cctv at mga kabi kabilang guards, na nagi
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila