Ang mga fluorescent na ilaw ay mahinang umuugong sa itaas, nagbubuga ng isang sterile na liwanag sa maliit na waiting room ng Fujitsu Hospital, ang hospital na pagmamay ari ng mga Fujitsu. Ang mga mahinang tunog ng mga medical equipment ay umuugong nang may ritmo sa kanilang paligid, isang patuloy n
Ang dakilang mansion ng mga Fujitsu ay pilit na lumalaban sa langit ng paglubog ng araw, ang dating pag-anyaya nitong aura ngayon ay nakabalot sa hangin ng kalungkutan at nakakatakot na larawan. Ang malawak na pag-aari, na may mga pader na nakabalot ng halos cctv at mga kabi kabilang guards, na nagi
“I am scared,” napakagat sa labi si Iza habang kausap nya si Roman sa kaniyang kwarto. “What if tayo naman ang isunod nila? What if baka sugurin nila tayo rito?”“Shhh…” pagpipigil sa kaniya ni Roman sa mga isipin na hindi naman dapat dumadapo sa kaniyang utak. “Hindi ko hahayaan yan. I promise. Isa
## Kabanata: Ang Hindi Pamilyar na ShadowsAng mundo sa paligid niya ay umiikot sa mga nakalilitong flashes ng light at shadow, ang matinding pakiramdam ng paghatak mula sa pamilyar patungo sa hindi alam ay nagpadaloy ng takot sa kanyang puso. Si Roman ay palaging ipinagmamalaki ang kanyang kakayah
Ang orasan sa pader ay tumutunog nang patuloy, bawat segundo ay umaangkop sa walang hanggan habang nakaupo si Iza sa gilid ng sofa, ang kanyang telepono ay mahigpit na hawak sa kanyang mga kamay. Ang mansion na may maliwanag na ilaw, ang mga anino ay sumasayaw sa mga pader, ngunit ang paligid ay muk
Habang siya ay malapit nang sumuko sa pagkabigo, ang kanyang telepono ay tumunog muli. Ito naman ay isang text mula sa isang kaibigan, nagche-check kung kumusta na siya. Nagtitingin si Iza, ang kanyang puso ay mabigat pa rin sa pag-aalala, ngunit pinilit niya ang kanyang sariling sumagot, na nagbaba
Ang hangin ay puno ng tensyon, at ang malambing na tunog ng lungsod sa labas ay nagsilbing isang ironikong backdrop sa kaguluhan na nagaganap sa loob ng parking lot. Si Iza ay nakaupo ngayon sa passenger ng kaniyang malambot na sasakyan, ang kanyang ekspresyon ay halo ng pagkagulat at pagkakasala.
Maingat nilang pinlano ang bawat detalye, inaasahan ang mga potensyal na banta mula sa isang grupo ng mga mayayaman na kilala lamang bilang "The Loners." Nararamdaman ni Angela na siya ay may tiwala, marahil ay masyadong tiwala, na kaya nilang panatilihing ligtas ang mga Fujitsu. Ngunit ngayon, hab
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila