Kagaya ng ipinangako ni Roman kay Iza ay huminto nga sila sa isang sikat na coffee shop sa Tanay nang madaanan nila ito. Nakapagpaalam naman na sila sa director at dahil doon ay napagdesisyonan ng lahat na huminto muna rito sa coffee shop para magkape.“Kaya pala super sikat,” bulong ni Iza nang tig
“N -nay, uuwi po ako ngayong araw,” naiiyak na sabi ni Lily sa kaniyang inay habang patuloy na humihikbi. “Pinayagan na po ako ng mga amo ko. Bago po magdilim ay nandyan na ako sa bahay.”Kumalma na sya kanina matapos kausapin si Iza ngunit hindi nya napigilan ang sarili na muling humagulgol sa iyak
Tila ba na sa ulap si Lily habang patuloy na nakatingin sa labas. Paunti na nang paunti ang mga nagtataasang building na nakikita nya. Ang mga puno ay tila ba unti unting nangingibabaw sa gilid ng mga kalsada. Hindi nya tuloy maiwasang maalala ang unang araw na lumuwas sya ng Manynila. Parang kahapo
Lumabas kaagad si Lily ng hospital at hinanap ang lalaki. Tumingin sya sa mga taong lumabas na nasa harapan ngunit napahampas sya sa kaniyang noo dahil ni hindi man lang nya tinanong ang nurse kung anong kulay ng damit nito o kung ano ang itsura. Napapikit sya ng mariin at minura ang sarili.“Nagmam
Naging smooth ang takbo ng three days shoot nila Iza. Naging mabilis lang ang pagtake ng mga scenes dahil na rin sa tulong ng kaniyang mgaka-eksena. Sa katunayan ay hindi sya nahirapan dahil sa mga advise na ibinigay sa kaniya ng mga katrabaho nyang veteran na. Ang pressure na nararamdaman nya ay na
Naging matagal din ang naging byahe nila Roman at Iza. Nakaidlip pa nga si Iza kanina at nabitin lang ang tulog dahil nakarating na sila sa building ng Fujitsu. Nang makababa sa van ay naglipat ng gamit si Roman papunta sa kaniyang sasakyan na ginamit nila kanina.“Tulungan na ktia,” sabi ni Iza kay
“Are you sure?” paulit ulit na tanong ni Roman kay Iza. “Gusto mo talaga na pumasok ako?”“Oo nga,” sagot nito. “Baka mamaya mapabayaan mo na yung company mo, mapagalitan ka pa nila mommy. Ilang araw ka ng hindi pumapasok.”Pinipilit ngayon ni Iza na pumasok si Roman sa trabaho nito. Napag-alaman ny
Umuwi si Iza na gulong gulo ang isipan. Tulala sya hanggang ngayon at hindi nya alam kung paano sya nakauwi. Napaupo sya sa sofa at napahilamos sa kaniyang mukha.Bakit ngayon pa? Bakit ngayon pa na handa na syang umamin kay Roman na nagpapanggap lamang sya na walang naaalala?Napakagat sya sa kani
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila