Umuwi si Iza na gulong gulo ang isipan. Tulala sya hanggang ngayon at hindi nya alam kung paano sya nakauwi. Napaupo sya sa sofa at napahilamos sa kaniyang mukha.Bakit ngayon pa? Bakit ngayon pa na handa na syang umamin kay Roman na nagpapanggap lamang sya na walang naaalala?Napakagat sya sa kani
Nagkaroon ng kaunting liwanag sa magulong isipan ni Iza. Kung hindi dahil kay kath ay baka tuluyan na syang lumipad papuntang Japan. Mabuti na lamang kahit papaano ay natauhan sya sa mga sinabi ni Kath kanina. "I think I can't do this," mahinang bulong nya sa kaniyang sarili.Ngayon ay hawak nya an
“Good morning,” bati ni Angela nang makapasok sya sa bahay ni Kath. May bitbit itong bag para sa gagamitin nila mamaya.“Hey, good morning,” bati pabalik ni Kath sa kaniya. “Kumain ka na?”“Yup, I am already full,” sagot ni Angela. “Thank you!”“Umupo ka muna,” singit ni Iza.Umupo si Angela sa isa
Hindi maiwasan ni Ruby na kabahan habang na sa harapan ng pintuan ng office ni Roman. Nagdadalawang isip pa sya kung papasok pa ba sya o hindi sa loob. Pero dahil importante ang sasabihin nya ay wala syang choice kung hindi ang kumatok.It’s been three days already nang maging cold si Roman sa mga e
Nagtataka man si Roman ay hindi na nya pinansin pa ang sinabi ng waiter sa counter. Umakyat sya sa taas bitbit ang order nilang apat. Pag-akyat nya ay nabautan nya pa rin ang mga Rosales at ang secretary nya na nag-uusap pa rin. Marahil ay tungkol pa rin sa proposal nila.“Omg, thank you so much,” a
Tila ba binuhusan ng malamig na tubig si Iza sa kaniyang kinauupuan nang marinig at makita ang balita sa tv. Hindi sya makagalaw at tila naging bato. Ang mga staff ay nakatitig sa kaniya, malungkot ang mga mata at gulat sa mga narinig at nakita.Dinaluhan si Iza ng director at hinagod ang likuran ni
Naalipungatan si Kath nang makarinig ng tawag sa kaniyang phone ng paulit ulit. Medyo maaga pa at hindi ito ang normal na gising nya tuwing day off nya. Napadilat sya ng kaniyang mata at kinapa ang kaniyang phone sa gilid ng kama.“Grabe, umagang umaga. Wala pa akong maayos na tulog,” bulong nya sa
“Kumain ka na muna,” sabi ni Angela kay Iza at inilapag ang paperbag sa tabing upuan nito.. “Huwag mo naman pabayaan ang sarili mo. You look tired and helpless.”Kahapon pa kasi hindi kumakain si Iza at ang tanging ginawa lamang nya ay ang tignan si Roman sa loob habang nakaratay ito. Dumating na ka
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila