“Napakatalino mong tao Ms. Sophia,” sabi ni David sa kabilang linya. “Bait hindi mo hulaan kung bakit ako tumawag sa iyo,” pagpapatuloy pa nga niya.Nasa isang malambot nga na upuan si David ngayon at pinipigilan nga niya ang galit na sumisilab sa kanyang dibdib. Habang nagsasalita nga siya ay nakatingin nga siya sa nanghihina ng si Raymond na nakahandusay sa sahig. At ang kanya ngang mga mata ay may halong poot at pagkasuklam.Samantala naman hindi nga nagpapahalata si Sophia. Mahigpit na nga niyang pinipigilan ang kanyang kaba. Pinilit pa nga niya na matawa ng mahina na may kasaang pang-aasar.“BAkit hindi mo rin hulaan kung gaano ako kasaya ngayon?” sagot naman ni Sophia. “Nabawasan nga ang pabigat sa akin at ngayon nga ay may malaking kayamanan pa na kapalit. SA totoo lang ay wala nang mas sasaya pa sa akin,” pagpapatuloy pa nga ni Sophia.Habang nagsasalita nga si Sophia ay sinimulan na rin nga niyang gamitin ang mga testing software ng computer. Wala ngang ingay ang keyboard hab
CHAPTER 210Wala ngang nakakaalam kung alin sa kanilang relasyon ang totoo at kung alin ang peke. Maging si David nga ay hindi rin sigurado.Habang pinipindot nga ni Sophia ang mga letra sa kanyang keyboard ay unti-unti nga itong bumagal dahil sa malupit na tinig ni David. Namumula nga ang kanyang mga mata, puno ng poot at galit. Ngunit sa sumunod nga na segundo ay bumilis nga lalo ang kilos ng kanyang kamay.Kailangan niyang mahanap agad ang lokasyon ng mga ito at hindi na nga siya pwedeng magpaabala pa sa galit ni David.“Ano ang gusto mong kapalit ng isang tao na may kapansanan?” narinig nga nu Sophia ang boses ni Raymond. Paos ngaa ito at halatang dumaranas nga ng matinding sakit.“David, kung ikaw ang nasa kalagayan niya ay papayag ka ba na…..” hindi nga natapos ni Raymond ang sasabihin niya ng bigla na ngang sumigaw si David.“Manahimi ka,” galit na sigaw ni David na halos wala na nga sa kanyang sarili dahil sa sobrang galit.Kinagat naman nga ni Sophia ang kanyang ibabang labi
Mabilis at mabigat ang kanyang bawat paghinga. At bawat hinga niya ay parang pakikipaglaban sa matinding sakit.Nakabaluktot nga ang kanyang kaliwang paa sa isang hindi normal na anggulo at halata mo nga na may bali iyon. Bumulusok na rin nga ang buto sa kanayang balat at patuloy na lumalabas ang dugo mula sa kanyang sugat kaya naman nababasa nga ang kanyang damit at ang semento sa ilalim.Ang kanya ngang mukha ay puno ng pasa at galos. May tuyong dugo rin nga sa gilid ng kanyang bibig. Basang basa nga ng pawis at dugo ang kanyang buho na dumikit na nga rin sa kanyang noo. Dahan-dahan pa nga itong dumadaloy pababa sa kanyang pisngi.Puno rin nga ng sugat ang braso, balikat at likod ni Raymond. May ilan pa nga na malalim na sugat doon at halos makita na nga ang kanyang buto habang ang iba naman nga ay mababaw lamang. Pero bawat hiwa at bawat galos nga ay tahimik na nagsasabi kung gaano siya kalupit na pinahirapan.Bago nga tuluyang umalis si David ay sinindihan pa nga niya ang apoy sa
********Samantala naman nang makarating nga si Sophia at ang kanyang mga tauhan sa lugar kung nasaan si Rayond ang tanging bumungad nga sa kanila ay ang lumalagablab na apoy. Nagmadali pa nga sila na pumasok sa lugar na iyon at tinahak ang madilim at basang basement pero wala na nga silang nadatnan na tao roon.Napahigpit naman nga ang pagkakahawak ni Sophia sa kanyang cellphone. Alam niya sa puso niya na buhay pa si Raymond. Pero sa pagkakataong ito ay sigurado siyang malubha nga ang kalagayan nito.Hindi niya alam kung kinuha na naman ba si Raymond ni David. PEro kung alam na ni David na wala siyang pakinabang kay Raymond ay hindi na nga siya mag-aaksaya pa ng oras dito.At kung sinumn nga ang kumuha kay Raymond ngayon ay hindi nga iyon mapapalampas ni Sophia.Nag-aalab nga sa galit ang puso ni Sophia. Akala niya ay maililigtas na niya si Raymond ngayon. Akala niya ay may pag-asa na makasama niya itong muli pero mukhang huli na naman siya. Pero hindi nga siya makakapayag na ganon
CHAPTER 211“Baliw ka na ba?” hindi man nga malakas ang boses ni Francis pero tumagos nga ito sa katahimikan ng gabi— klaro, mabigat at matalim.Nanatili pa rin nga si Sophia na nakaupo sa driver’s seat. At mahigpit pa rin nga ang pagkakakapit ng kanyang kamay sa manibela at bahagya ngang nanginginig ang kanyang katawan dahil sa biglaang pagkabig niya sa kotse kanina.Dahan-dahan nga na tumingal si Sophia kay Francis. Bigla ngang kumislap sa kanyang mga mata ang isang emosyon na mahirap nga na maintindihan na galit, sakit at lungkot na nagsabay sabay nga.“Hindi mo ako naiintindihan,” mahinang sabi ni Sophia at bahagya pa nga na paos ang kanyang boses. “May mga bagay na hindi ko mapapatawad,” dagdag pa niya. Katulad na lamang nga ng ginawa ni David dahil wala ngang kapatawaran iyon. Hindi nga kayang pigilan ni Sophia ang galit na unti-unting lumalaki sa kanyang puso. At parang apoy nga iyon na hindi mapatay patay. Dahil paano nga ba niya pipigilan ang ganitong klase ng galit.Sa mu
“Baliw ka na. Baliw ka na talaga. Ihinto mo ang kotse,” sigaw ni David.Hindi nga kayang harapin ni David si Sophia. Dahil sino ba naman ang makikipagbanggaan sa tulad niya kung pwede naman siyang umiwas.Pero si Sophia nga ay wala nang pag-aalinlangan pa. Diretso pa rin nga ang kanyang tabo. At mukhang wala na ngang preno ang galit niya.WAla na ngang oras para umiwas si David. At kahit pa nga mamahalin ang kanyang kotse ay bumigay nga ang pinto nito nang bumangga ang kotse ni Sophia. Tumilapon ang sasakyan at gumulong nga sa kalsada nang dalawang beses bago nga ito huminto.Lumusot nga si David mula sa sirang pinto. Wasak ang itsura nito. Gulo-gulo pa nga ang buhok nito, may dugo ang buong mukha at hals hindi na nga ito makilala.May pulang guhit nga sa mga mata ni Sophia— dugo, galit at kabaliwan na unti-unti na nga na lumalamon sa kanyang katinuan.Noon pa man ay ganito naman na talaga si Sophia. Matigas, matapang pero marunong ngnag magpigil nang dahil kay Francis at kalaunan nga
Basang-basa nga ng pawis ang noo ni Sophia. At hindi nga niya napansin na nanginginig na ang kanyang mga kamay.Agad naman nga na bumaba si Louie ng kanyang sasakyan. Tahimik nga siyang lumapit kay Sophia. Wala namang galit sa kanyang mga mata kundi pag-unawa at isang uri ng kalmadong pag-aalaga.Tumingin nga siya kay Sophia mula sa likod ng bintana ng kotse“Sophia, bumaba ka na muna r’yan,” sabi ni Louie at malumanay nga ang kanyng tinig na parng isang magulang na kinakalma ang batang nawawala sa sarili.Alam naman niya na sa buong araw na iyon ay pilit nga na pinanatili ni Sophia ang kanyang lakas. Nakangiti pa nga ito na humarap sa mga stocholders ng Marquez Group kanina. Pero sa likod nga ng ngiting iyon ay nag-aabang lang nga siya ng isang tawag.At ang tawag na hinihintay ni Sophia ay ang magdadala sa kanya kay Raymond. Pero hindi nga iyon dumating. At ang huling pader nga na pumipigil sa kanyang pagbagsak ay tuluyan na ngang gumuho. At hindi na nga niya iyon kayang pigilan pa.
CHAPTER 212Bigla ngang nanghina si Sophia at napaluhod na lamang nga siya sa harapan ni David. At kasabay nga noon ang paglapit ni Louie habang si Sophia nga ay bahagya nang nakaluhod habang nakatingin nga ito sa duguang katawan ni David. Ang dating luhaan na mga mata niya ay napalitan na ngayon ng malamig na titig.“Nasaan sya?” paos ang boses na tanong ni Sophia kay David.Hindi naman nga nagsalita si David at para nga siyang walang naririnig.“Nasaan siya?” muli nga ay tanong ni Sophia at mariin nga ang pagkakasabi niya noonBigla naman ngang tumawa si David at pilit nga niyang iniinda ang sakit na nararamdaman niya. Ngumisi pa nga ito habang nagngingitngit ang kanyang mga ngipin.“Sophia, ang galing mo naman. Hindi mo ba siya kayang hanapin ng mag-isa?” nakangisi pa na sagot ni David.“Ang dami-daming tagahanga na babae ni Raymond. At kahit nga wala ka ay may iba namang pupunta para iligtas siya. At hindi ka na niya kailangan pa. Ano pa nga ba ang silbi ng tinatawag mong ‘pagligt
Isang halik nga iyon na parang parusa. Isang halik na parang pag-angkin. At hindi na niya gustong marinig pa ang pangalan ni Raymond mula sa mga labi ni Sophia.Sa isip ni Francis si Sophia nga ay sa kanya. At hindi ito kailanman dapat na maging kay Raymond.Nanginginig naman nga sa galit si Sophia. Pilit nga niyang itinutula si Francis na pumupwersa sa kanya pero hindi nga niya ito kaya lalo na at mas malakas nga talaga ito sa kanya at isa pa ay hindi pa naman talaga siya ganoon kalakas muli.Kaya naman mariin nga niyang kinagat ang dulo ng dila ni Francis. At nalasahan pa nga niya ang dugo nito sa kanyang bibig.Ngunit hindi pa rin nga siya binitawan ni Francis. At sa halip nga ay gumanti nga ito at kinagat nga nito ang gilid ng kanyang labi. At habang tumatagal nga pareho na nga nilang nalalasahan ang dugo.Lalo ngang lumalim pa ang bigat ng halik na iyon hanggang sa parehas na nga silang halos kapusin na ng hininga. At sa wakas nga ay binitiwan na ni Francis ang labi ni Sophia.Ng
“Yun na siguro ang nag-iisa kong anak,” mahina ngunit buo nga ang tinig na sabi ni Sophia. Bahagya pa nga na nanginginig ang kanyang kamay.“Alam mo ba kung bakit ako nakasakay sa wheelchair na ito? Yun ay dahil may sakit ako,” mariin pa nga na sabi ni Sophia. “At hindi na ako magkakaanak pa… kailanman,” pagpapatuloy p anga ni Sophia at doon na nga niya tuluyang sinabi ang isang masakit na katotohanan.Noong una nga na nalaman ni Sophia na nagdadalang-tao siya sa anak nila ni Francis ay sumagi nga sa kanyang isipan na ipa-abort ang bata. Ngunit pinigilan nga siya ni Dr. Gerome.sinabi nga nito na kapag itinuloy niya ang balak niyang iyon ay lalo lamang itong makakasama sa kanyang mahinang katawan. Ngunit kahit ano ngang pag-iingat ang ginawa niya y hindi rin nga talaga nailigtas pa ang bata. At habang lumilipas nga ang panahon ay lalo pa ngang nanghina ang kanyang katawan. At lalo pa ngang lumala ang kanyang karamdaman.Ramdam ni Sophia ang pagkalito ng kanyang isipan at ang pagkaliga
CHAPTER 216Hindi naman na nga naglakas pa ng loob si Francis na direktang sumulat kay Sophia. Kaya naman sa harap nga mismo ni Sophia ay tinawagan at kinausap nga niya si Dr. Gerome.Maaari nga na hindi alam iba ang tungkol dito pero si Dr. Gerome— siya ang mas nakakaalam ng lahat.At nang makumpirma nga ni Francis dito ang totoo ay tila ba nawalan nga siya ng lakas. Dumulas pa nga sa kanyang kamay ang kanyang cellphone at malakas nga itong bumagsak sa sahig.Halos hindi na nga makatayo si Francis. Nanginginig nga ang buo niyang katawan. Hindi nga niya maikuyom ang kanyang kamao. At a mga mata nga niya ay bakas nga ag labis na pagkalito at pagdududa sa sarili.“A-akin? Akin daw? P-pero bakit? Bakit hindi kay Raymond? Bakit akin? Paanong ngaing akin iyon?” sunod-sunod pa nga na tanong ni Francis at tila ba hindi nga siya makapaniwala sa katotohanan na iyon. Dahil kung totoo nga na anak niya iyon ay ano nga ba itong nagawa niya.Tumingin naman nga si Sophia sa gawi ni Francis at saka n
“Francis, ikaw mismo ang pumatay sa anak mo. Ikaw mismo ang nagplano para patayin ang tagapagmana mo,” sabi ni Sophia at patuloy pa rin nga sa pag agos ang kanyang luha habang sinasabi nga niya iyon.At talagang napakasakit nga nitong isipin. Siya ang nasaktan pero tila si Francis ay wala ngang pakialam. Paanong nagawa niyang patayin ang sarili niyang anak na para bang wala lang?“Bakit Francis? Bakit mo nagawa ito? Ikaw ang salarin dito. At iaw ang ugat sa lahat ng kasamaan na ito. Kaya dapat lang na magdusa ka rin kasama ko,” sabi pa ni Sophia.Nanatili naman nga na nakatayo lang si Francis at nakaatulala. Paa bang pakiramdam nga niya ay bigla ngang nawalan ng saysay ang lahat. At para bang wala siyang ibang naririnig kundi ang isang pangungusap na paulit-ulit nga sa kanyang isip.“Francis, ikaw mismo ang pumatay sa anak mo.’Napakurap kurap pa nga si Francis habang nakatingin nga siya kay Sophia at tila ba naguguluhan nga siya. Hindi nya alam kung anong ibig sabihin no’n? Paanong s
CHAPTER 215Sa mga sandali nga na iyon ay para bang tuluyan nang nakalimutan ni Francis ang lahat ng hindi nila pagkakaunawaan ni Sophia.Para bang hindi kailanman nangyari ang diborsyo, ang aksidente o ang lahat ng sakit sa pagitan nila. At para bang mag-asawa pa rin nga sila. At talaga namang nakakatawa nga iyon. KKung noon siguro ito ay maaaring natuwa pa nga si Sophia pero ngayon nga ay tila ba isa na itong katawa-tawang biro na lamang.“Francis, mukhang nakalimutan mo na ang lahat ng pader sa pagitan nating dalawa. Kailangan pa ba kitang paalalahanan ngayon?” sabi ni Sophia at saka nga siya napatingin sa red wine na nasa harapa nga niya at sa loob-loob nga niya ang may bahid nga ng pangungutya.“At saka kelan lang ako nakunan. Masyado pang mahina ang katawan ko. Hindi pa ako pwedeng uminom ng ganyan,” dagdag pa nga ni Sophia.Sa pagbanggit nga ni Sophia ng salitang ‘nakunan’ ay bigla ngang nagdilim ang mata ni Francis.“Huwag mo nang banggitin ang bagay na iyan sa harapan ko,” m
Dahan-dahan naman nga na tumayo si Sophia at muli nga siyang tumingin sa buong paligid at talaga ngang walang nagbago roon.Nandoon pa rin nga ang mga stuffed toys sa sofa na siya nga mismo ang naglagay. Ang mga couple mugs na siya rin nga ang pumili ay nakapwesto rin nga sa mesa. Ang mga upuan ay ganoon pa rin nga ang disenyo. Ang rystal chandelier na siya rin nga mismo ang nagdisenyo ay nandoon pa rin. At ang mga mural sa pader na isa-isa nga niyang pinintahan ng buong pagmamahal noon para sana salubungin ang isang bagong buhay ay naroon pa rin. At halos sa lahat nga ng sulok ng bahay na iyon ay may bakas pa rin nga ng kanyang presensya.“Bakit hindi mo ito pinapalitan? Bakit nandito pa ang lahat ng ito? Iniisip mo ba na babalik pa ako?” mga tanong sa isipan ni Sophia habang inililibot nga niya ang kanyang tingin.Marahil nga sa sobrang liwanag ng ilaw ay itinaasnga ni Sophia ang kanyang mga kamay at saka nga niya tinakpan ang kanyang mga mata. At pakiramdam nga niya ay para bang ma
“Pwede kang bumalik sa bahay natin,” sabi ni Francis at may bahid nga ng hinanakit ang kanyang boses. Matagal na kasing hinihintay ni Francis ito ang pagbabalik ni Sophia sa kanilang tahanan— sa tahanang itinuring nila na tahanan nilang mag-asawa.Ibinaling nga ni Sophia ang kanyang tingin at saka nga siya mahinang sumagot dito. At sa totoo lang ay wala nga siyang pakialam kung saan sila magkikita ngayon.“Sige, pupunta ako,” sagot nga ni Sophia.Pagkababa nga ng tawag ay nanatili pa nga rin na nakaupo si Sophia sa kanyang hospital bed habang hawak nga niya ang kanyang cellphone. At tila ba hindi pa rin nga siya nakakabalik sa kanyang sarili.Maya maya nga ay dahan-dahan na nga siyang tumingin kay Harold.“Dalhin mo ako roon,” mahina ang boses na sabi ni Sophia kay Harold. Alam kasi niyang narinig ni Harold ang buong pag uusap nila ni Francis.Hindi naman din kasi kalayuan ang bahay nila dati ni Francis noon sa ospital kung nasaan siya ngayon. At mga sampung minuto lang naman ang bya
CHAPTER 214Pero ano nga ba ang papel ni Bianca sa lahat ng ito?Mahal na mahal nga ni Bianca si Francis at sa sobrang pagmamahal nga niya rito ay hindi nga niya matanggap na may ibang babae sa paligid ni Francis. Lalong lalo namang hindi niya matatanggap na si Sophia pa ang magdadala ng magiging anak ni Francis.Kaya naman hindi na nga kailangang kumilos ni Francis. Sapat na nga ang ibalita niya ang pagbubuntis ni Sophia at si Bianca na nga ang bahalang gumawa ng paraan para tapusin ito.Ang pagkalaglag nga ng bata na nasa sinapupunan ni Sophia ay dahil nga sa iniinom niyang gamot.Matapos nga na maisakatuparan ni Bianca ang una niyang plano ay mas lalo nga itong naging mapangahas. At unti-unti nga siyang tumapang. Lahat nga ng bagay tungkol kay Sophia ay kinamumuhian niya. At gusto nga niya na tuluyan na nga na mabaliw si Sophia hanggang sa manghina nga ito at sa huli ay mamamatay na lang na parang isang tuyong bulaklak.Sa puso nga ni Bianca ay pareho lang silang anak ni Nelson per
Nanatili naman nga na tahimik si Louie at pinagmamasdan nga niya ang lahat sa harap niya. Ni hindi nga ito ngumingiti at hindi rin nga niya pinipigil ang galit ni Harold. Pero sa totoo lang ay pareho nga sila ng iniisip.Maya maya nga ay lumapit na nga siya kay Dr. Gerome.“Dr. Gerome wala na dapat tayong inaaksaya pa na oras. Kailangan na nating madaliin ito,” mahina ngunit deretsahan na sabi ni Louie.Pero sino nga ba ang maaaring gumawa nito kay Sophia? Wala nga silang kaide-ideya kung sino. At sa totoo lang ay iniisip nila na baka nadiskubre na ang totoong pagkatao ni Sophia na siya pala ang tunay na utak sa likod ng Prudence.Iniisip nila na baka gusto ng mga ito na pigilan ang pagdalo ni Sophia sa paparating na financial summit kaya gumamit sila ng ganito karuming paraan.Kung iyon nga talaga ang dahilan ay napakarami nga ng posible nilang kalaban kagaya na lamang nga pamilya Villamayor, pamilya ng mga Marquez, mga dating kasosyo at pati na rin ang mga tao na galing pa sa malal