CHAPTER 173Pakiramdam naman ni Francis ay parang may kung ano nga na nakabara sa kanyang lalamunan at kasabay nga noon ang mapait na pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib.Mahigpit nga niyang hinawakan ang kamay ni Sophia at halos durugin nga niya ito dahil sa higpit ng kanyang pagkakakapit.Ramdam na ramdam naman din ni Sophia ang matinding sakit na para bang mababasang ang kanyang buto sa lakas ng pagkakahawak sa kanya ni Francis pero hindi nga niya ipinahalata na nasasaktan nga siya.Ang mga mata nga ni Francis ay nanatili nga na nakatingin kay Sophia at puno nga ito ng lamig at hinanakit. Sa harap niya ngayon ay may isang babae na maliwanag ang ngiti ngunit ang mga salitang binitawan nito ay parang kutsilyo na tumarak sa kanyang puso.“Ang batang ito ay anak namin ni Raymond,” muling sabi ni Sophia.Ang mga salita nga na iyon ay para ngang kulog na dumagundong sa pandinig ni Francis. Dahil kung ang bata na iyon ay anak nga ni Raymond ay ano na nga ba sya ngayon kay Sophia?Ang
At kahit nga makasama ni Sophia si Raymond balang araw ang nakaraan nila ni Francis ay hindi kailanman mabubura. Sa tuwing makikita nga ang bata na ito ay mababanggit din ang tatlong taon nilang pinagsamahan ni Francis at muli ngang bubuksan ang sugat na matagal na niyang gustong kalimutan.Ayaw na ni Sophia na bumalik sa nakaraan. Kaya naman lalo nga siyang nagmatigas at matapang niyang sinabi ang isang kasinungalingan na kailangan niyang panghawakan.“Ang batang ito ay anak ni Raymond. Anak naming dalawa,” matigas pa na sabi ni Sophia.Pinanindigan nganniya ito. Mahigpit nga niyang ikinuyom ang kanyang kamao at bahagya nga niyang kinagat ang kanyang labi. Dahil sa tingin niya ay ito ang tama at ang nararapat. At kahit na anong mangyari ay paninindigan niya na kay Raymond nga ang bata na nasa sinapupunan niya.Seryoso nga na tiningnan ni Sophia si Francis at ang kanya ngang mga mata ay nanatili nga na malamig. Isang mapait na ngiti rin ang gumuhit sa kanyang labi habang mahina nga na
Lalo pa ngang kumalim ang tingin ni Francis kay Sophia at ang lamig nga sa kanyang mga mata ay paramg yeli na hindi natutunaw.“Sophia ang pagmamahal mo sa akin ay hanggang dooon lang pala,” sabi ni Francis at saka nga niya dahan dahan na binitawan ang kamay ni Sophia. At nanatili nga na madilim ang kanyang mga mata. At bahagya pa nga na pang uuyam na nakapinta sa kanyang labi.Sa mga sandali naman nga na iyon ay sakto naman na lumabas nga si Bianca sa isang silid sa ospital. Napatigil pa nga siya sa kanyang paglalakad ng makita niya sila Francis at Sophia na magkalapit at tika nasa isang matinding alitan. Hindi nga niya maitago ang matinding selos na naglalagablab sa kanyang puso. Hanggang ngayon kadi ay sariwa pa rin sa alaala ni Bianca kung paano siya pinahiya ni Sophia sa isang dinner party kung saan napahiya at kinutya nga siya ng maramingbtao. At ngayon nga na nasa harapan niya ulit ang babae ay agad nga na nagdilim ang kanyang paningin at agad nga siyang lumapit sa mga ito.“A
CHAPTER 174Nakaramdam naman nga si Bianca ng matinding galit sa kanyang dibdib habang iniisip nga niya ang sitwasyon na kinakaharap niya. Nahawakan na lamang nga niya ng mahigpit ang baso ng tubig na nasa kanyang harapan ngunit kahit na malamig nga ang hawak niya ay hindi nga nito napawi ang nag aapoy niyang emosyon.Bigla ngang may lumitaw na kakaibang ngiti sa labi ni Bianca ng may bigla nga siyang maisip. Naisip kasi niya na kailangan nga na uminom ng gamot ni Sophia na binigay ni Dr. Gerome. Sigurado nga siya na iinumin nga ito ni Sophia pero wala ngang nakakaalam kung ano nga ba talaga ang laman noon.************Samantala naman ang ina ni Bianca na si Belinda ay kasalukuyan nga na nasa isang beuty treatment nang matanggap ang tawag ng kanyang anak. Nang marinig nga niya ang boses ni Bianca na tila ba may bumabagabag nga rito ay hindi niya napigilan na mag alala para rito. Lumayo nga muna siya sa ibang tao at agad na humanap ng tahimik na lugar upang kausapin ito.“Ano na nama
Mahigpit naman nga na hinawakan ni Bianca ang kamay ng kanyang ina at ramdam nga ni Belinda ang lamig na gumapang sa kanyang balat na para bang hinahawakan siya ng demonyo.At sa sobrang takot nga ni Belinda ay hindi nga siya makatingin ng diretso kay Bianca.“H-Hindi ko alam. W-wala akong alam na ganong g-gamot,” kandautal pa na sagot ni Belinda.Isang malalim naman na buntong hininga ang pinakawalan ni Bianca at tila ba napakalungkot nga nito.“Tsk. Sayang naman. Hindi ko pa pala agad makakamit ang gusto ko,” malungkot na sagot ni Bianca at saka nga niya muling tiningnan ang kanyang ina. “Mom kailangan mo akong tulungan. Magkasama tayo sa laban na ito. Naiintindihan mo naman ako hindi ba? Hindi mo naman diguro ako pababayaan hindi ba?” sabi pa ni Bianca at ang kanya ngang mga mata ay nanatiling kalmado ngunit sa kabila nga ng katahimikan nito ay may matinding kasamaan nga ang nakapaloob doon.Pakiramdam naman ni Belinda ay nanlamig nga ang kanyang buong katawan. At parabang may naka
“Mama…” rinig ni Sophia na tawag ng bata na iyon, at isang tawag nga iyon na puno ng lungkot at sakit. “Wala naman pong naghihintay sa akin. Masakit po. Ayoko na,” sabi pa ng bata.Gustong gusto naman ni Sophia na abutin nga nag kamay ng munting bata na ito na unti unti na nga na lumalayo. Gustong gusto ni Sophia na isigaw na wag itong umalis pero hindi nga niya magawa.Ngunit sa kabila nga ng pagsisikap na maabot ang bata ay unti unti na siyang nilamon ng kadiliman.At kahit pa nga nawalan na siya ng malay ay patuloy na dumadaloy ang kanyang masaganang luha na tanda ng panghihinayang at sakit na hindi nga niya maipahayag.**************Mula naman sa di kalayuan ay may isang matangkad na pigura ang nakamasid. At walang iba nga iyon kundi si Francis.Ang kanya ngang mga mata ay malamig at puno ng lungkot habang nakatutok ang kanyang tingin kay Sophia. Halos mamuti na nga ang kanyang kamao dahil sa higpit ng kanyang pagkakakuyom.Habnag pinagmamasdan nga ni Francis ang walang malay na
CHAPTER 175Ramdam na ramdam naman ni Francis ang lungkot sa kanyang puso habang tinititigan niya si Sophia. Ang kanyang mga mata ay nanatili nga na malamig na puno ng hindi maipaliwanag na damdamin.Hindi naman na niya itinanggi na hindi siya si Raymond. At sa halip nga ay iniabot niya ang kamay nito at saka nya marahang hinaplos ang ulo ni Sophia at bahagya pa nga na awa sa kanyang tingin.“Masyado ka ng pagod at mahina pa ang iyong katawan. Kulang ka pa sa dugo at lakas kaya ka nagkasakit,” mahinang sabi ni Francis kay Sophia saka nga niya hinawakan ang namumulang kamay nito at saka niya marahan na hinaplos ito.“Tinurukan ka kanina kaya hindi mo maaaring gamitin ang kamay mo ngayon. Masyadong mahimbing ang tulog mo kanina at naipit mo ang isa mong kamay. Ayaw na kitang gambalain kaya sinabi ko sa doktor na sa carotid artery mo idaan ang suwero mo,” pagpapatuloy pa ni Francis.Ang mukha ni Sophia ay maputlang maputla nga at walang kasigla sigla at tanging sakit lamang ang makikita
“Bakit ba iniisip mo pa rin siya?” marahas ang tinig na tanong ni Francis ngunit may bahid nga ng sakit. “Wala na ang anak ninyong dalawa. Sophia tanggapin mo na ang katotohanan. Hindi talaga kayo para sa isa’t isa ni Raymond. Naiintindihan mo ba iyon?” pagpapatuloy pa nga niya.Naging madilim nga ang ekspresyon ng mukha ni Francis habang mahigpit nga niyang hinawakan sa balikat si Sophia. Ang kanya ngang mga titig dito ay matalim na puno ng pwersahang emosyon.“Kung ang bata na iyon ang nag uugnay sa inyong dalawa ni Raymond ay wala na iyon,” madiin pa nga na sabi ni Francis. “Tinali mo lang ang sarili mo kay Raymond dahil sa batang iyon hindi ba? Ngayon na wala na siya ay marami ka nang ibang pagpipilian,” dagdag pa niya.Muli ngang sumakit ang ulo ni Sophia at bigla nga siyang naguluhan. Magulong magulo nga ang kanyang isipan ngayon at tila ba hindi nga niya kayang ayusin ang kanyang damdamin.Dahan dahan nga na nag angat ng kanyang tingin si Sophia at tinitigan nga niya si Francis
May nalalasahan na nga sila na dugo mula sa kanilang mga bibig ngunit imbes nga na huminahon si Francis ay mas lalo pa nga na napukaw ang apoy sa kanyang dibdib.Gustong gusto na nga na lumaban ni Sophia pero hindi nga niya magawang itulak palayo si Francis dahil wala nga siyang kalakas lakas man lang. Ang kaya lang nga niyang gawin ngayon ay tanggapin ang marahas nitong halik habang patuloy na pumapatak ang kanyang masaganang mga luha.At dahil nga sa desperasyon ni Sophia ay mariin nga niyang kinagat ang ibabang labi ni Francis. Kaya naman napasinghap nga ito sa sakit at agad na napaatras at ang kanya ngang tingin kay Sophia ay puno nga ng galit.“Baliw ka na,” mahina ngunit matalim na bulong ni Sophia habang habol nga niya ang kanyang hininga at yakap ang kanyang sariling mga tuhod. “Isa kang baliw, Francis,” may diin pa na sabi niya.Bigla ngang nagdilim ang mga mata ni Francid at tila b apilit nga niyang itinatago ang isang emosyon na hindi niya kayang ipahayag.“Sophia binibigya
“Bakit ba iniisip mo pa rin siya?” marahas ang tinig na tanong ni Francis ngunit may bahid nga ng sakit. “Wala na ang anak ninyong dalawa. Sophia tanggapin mo na ang katotohanan. Hindi talaga kayo para sa isa’t isa ni Raymond. Naiintindihan mo ba iyon?” pagpapatuloy pa nga niya.Naging madilim nga ang ekspresyon ng mukha ni Francis habang mahigpit nga niyang hinawakan sa balikat si Sophia. Ang kanya ngang mga titig dito ay matalim na puno ng pwersahang emosyon.“Kung ang bata na iyon ang nag uugnay sa inyong dalawa ni Raymond ay wala na iyon,” madiin pa nga na sabi ni Francis. “Tinali mo lang ang sarili mo kay Raymond dahil sa batang iyon hindi ba? Ngayon na wala na siya ay marami ka nang ibang pagpipilian,” dagdag pa niya.Muli ngang sumakit ang ulo ni Sophia at bigla nga siyang naguluhan. Magulong magulo nga ang kanyang isipan ngayon at tila ba hindi nga niya kayang ayusin ang kanyang damdamin.Dahan dahan nga na nag angat ng kanyang tingin si Sophia at tinitigan nga niya si Francis
CHAPTER 175Ramdam na ramdam naman ni Francis ang lungkot sa kanyang puso habang tinititigan niya si Sophia. Ang kanyang mga mata ay nanatili nga na malamig na puno ng hindi maipaliwanag na damdamin.Hindi naman na niya itinanggi na hindi siya si Raymond. At sa halip nga ay iniabot niya ang kamay nito at saka nya marahang hinaplos ang ulo ni Sophia at bahagya pa nga na awa sa kanyang tingin.“Masyado ka ng pagod at mahina pa ang iyong katawan. Kulang ka pa sa dugo at lakas kaya ka nagkasakit,” mahinang sabi ni Francis kay Sophia saka nga niya hinawakan ang namumulang kamay nito at saka niya marahan na hinaplos ito.“Tinurukan ka kanina kaya hindi mo maaaring gamitin ang kamay mo ngayon. Masyadong mahimbing ang tulog mo kanina at naipit mo ang isa mong kamay. Ayaw na kitang gambalain kaya sinabi ko sa doktor na sa carotid artery mo idaan ang suwero mo,” pagpapatuloy pa ni Francis.Ang mukha ni Sophia ay maputlang maputla nga at walang kasigla sigla at tanging sakit lamang ang makikita
“Mama…” rinig ni Sophia na tawag ng bata na iyon, at isang tawag nga iyon na puno ng lungkot at sakit. “Wala naman pong naghihintay sa akin. Masakit po. Ayoko na,” sabi pa ng bata.Gustong gusto naman ni Sophia na abutin nga nag kamay ng munting bata na ito na unti unti na nga na lumalayo. Gustong gusto ni Sophia na isigaw na wag itong umalis pero hindi nga niya magawa.Ngunit sa kabila nga ng pagsisikap na maabot ang bata ay unti unti na siyang nilamon ng kadiliman.At kahit pa nga nawalan na siya ng malay ay patuloy na dumadaloy ang kanyang masaganang luha na tanda ng panghihinayang at sakit na hindi nga niya maipahayag.**************Mula naman sa di kalayuan ay may isang matangkad na pigura ang nakamasid. At walang iba nga iyon kundi si Francis.Ang kanya ngang mga mata ay malamig at puno ng lungkot habang nakatutok ang kanyang tingin kay Sophia. Halos mamuti na nga ang kanyang kamao dahil sa higpit ng kanyang pagkakakuyom.Habnag pinagmamasdan nga ni Francis ang walang malay na
Mahigpit naman nga na hinawakan ni Bianca ang kamay ng kanyang ina at ramdam nga ni Belinda ang lamig na gumapang sa kanyang balat na para bang hinahawakan siya ng demonyo.At sa sobrang takot nga ni Belinda ay hindi nga siya makatingin ng diretso kay Bianca.“H-Hindi ko alam. W-wala akong alam na ganong g-gamot,” kandautal pa na sagot ni Belinda.Isang malalim naman na buntong hininga ang pinakawalan ni Bianca at tila ba napakalungkot nga nito.“Tsk. Sayang naman. Hindi ko pa pala agad makakamit ang gusto ko,” malungkot na sagot ni Bianca at saka nga niya muling tiningnan ang kanyang ina. “Mom kailangan mo akong tulungan. Magkasama tayo sa laban na ito. Naiintindihan mo naman ako hindi ba? Hindi mo naman diguro ako pababayaan hindi ba?” sabi pa ni Bianca at ang kanya ngang mga mata ay nanatiling kalmado ngunit sa kabila nga ng katahimikan nito ay may matinding kasamaan nga ang nakapaloob doon.Pakiramdam naman ni Belinda ay nanlamig nga ang kanyang buong katawan. At parabang may naka
CHAPTER 174Nakaramdam naman nga si Bianca ng matinding galit sa kanyang dibdib habang iniisip nga niya ang sitwasyon na kinakaharap niya. Nahawakan na lamang nga niya ng mahigpit ang baso ng tubig na nasa kanyang harapan ngunit kahit na malamig nga ang hawak niya ay hindi nga nito napawi ang nag aapoy niyang emosyon.Bigla ngang may lumitaw na kakaibang ngiti sa labi ni Bianca ng may bigla nga siyang maisip. Naisip kasi niya na kailangan nga na uminom ng gamot ni Sophia na binigay ni Dr. Gerome. Sigurado nga siya na iinumin nga ito ni Sophia pero wala ngang nakakaalam kung ano nga ba talaga ang laman noon.************Samantala naman ang ina ni Bianca na si Belinda ay kasalukuyan nga na nasa isang beuty treatment nang matanggap ang tawag ng kanyang anak. Nang marinig nga niya ang boses ni Bianca na tila ba may bumabagabag nga rito ay hindi niya napigilan na mag alala para rito. Lumayo nga muna siya sa ibang tao at agad na humanap ng tahimik na lugar upang kausapin ito.“Ano na nama
Lalo pa ngang kumalim ang tingin ni Francis kay Sophia at ang lamig nga sa kanyang mga mata ay paramg yeli na hindi natutunaw.“Sophia ang pagmamahal mo sa akin ay hanggang dooon lang pala,” sabi ni Francis at saka nga niya dahan dahan na binitawan ang kamay ni Sophia. At nanatili nga na madilim ang kanyang mga mata. At bahagya pa nga na pang uuyam na nakapinta sa kanyang labi.Sa mga sandali naman nga na iyon ay sakto naman na lumabas nga si Bianca sa isang silid sa ospital. Napatigil pa nga siya sa kanyang paglalakad ng makita niya sila Francis at Sophia na magkalapit at tika nasa isang matinding alitan. Hindi nga niya maitago ang matinding selos na naglalagablab sa kanyang puso. Hanggang ngayon kadi ay sariwa pa rin sa alaala ni Bianca kung paano siya pinahiya ni Sophia sa isang dinner party kung saan napahiya at kinutya nga siya ng maramingbtao. At ngayon nga na nasa harapan niya ulit ang babae ay agad nga na nagdilim ang kanyang paningin at agad nga siyang lumapit sa mga ito.“A
At kahit nga makasama ni Sophia si Raymond balang araw ang nakaraan nila ni Francis ay hindi kailanman mabubura. Sa tuwing makikita nga ang bata na ito ay mababanggit din ang tatlong taon nilang pinagsamahan ni Francis at muli ngang bubuksan ang sugat na matagal na niyang gustong kalimutan.Ayaw na ni Sophia na bumalik sa nakaraan. Kaya naman lalo nga siyang nagmatigas at matapang niyang sinabi ang isang kasinungalingan na kailangan niyang panghawakan.“Ang batang ito ay anak ni Raymond. Anak naming dalawa,” matigas pa na sabi ni Sophia.Pinanindigan nganniya ito. Mahigpit nga niyang ikinuyom ang kanyang kamao at bahagya nga niyang kinagat ang kanyang labi. Dahil sa tingin niya ay ito ang tama at ang nararapat. At kahit na anong mangyari ay paninindigan niya na kay Raymond nga ang bata na nasa sinapupunan niya.Seryoso nga na tiningnan ni Sophia si Francis at ang kanya ngang mga mata ay nanatili nga na malamig. Isang mapait na ngiti rin ang gumuhit sa kanyang labi habang mahina nga na
CHAPTER 173Pakiramdam naman ni Francis ay parang may kung ano nga na nakabara sa kanyang lalamunan at kasabay nga noon ang mapait na pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib.Mahigpit nga niyang hinawakan ang kamay ni Sophia at halos durugin nga niya ito dahil sa higpit ng kanyang pagkakakapit.Ramdam na ramdam naman din ni Sophia ang matinding sakit na para bang mababasang ang kanyang buto sa lakas ng pagkakahawak sa kanya ni Francis pero hindi nga niya ipinahalata na nasasaktan nga siya.Ang mga mata nga ni Francis ay nanatili nga na nakatingin kay Sophia at puno nga ito ng lamig at hinanakit. Sa harap niya ngayon ay may isang babae na maliwanag ang ngiti ngunit ang mga salitang binitawan nito ay parang kutsilyo na tumarak sa kanyang puso.“Ang batang ito ay anak namin ni Raymond,” muling sabi ni Sophia.Ang mga salita nga na iyon ay para ngang kulog na dumagundong sa pandinig ni Francis. Dahil kung ang bata na iyon ay anak nga ni Raymond ay ano na nga ba sya ngayon kay Sophia?Ang