THEA'S P. O. V"WHAT TOOK YOU SO LONG? SA ANG LUPALOP KA BA NG MUNDO KUMAIN?”Kapapasok ko pa lang ng office, parang gusto ko na ulit lumabas dahil sa boses na narinig ko. Parang nawala lahat ng sayang naramdaman ko sa pagkain nang dahil sa nakakainis na boses na 'yon.Hindi ko muna s'ya pinansin at dumiretso lang ako sa table ko. Hinalungkat ko isa-isa ang mga drawer na nando'n at… bingo! Nakita ko na rin sa wakas 'yung wallet na hinahanap ko."Hey, woman. I'm talking to you—”"Alam ko at obvious namang ako 'yung kausap mo. Unless nababaliw ka na o may supernatural powers ka kaya may iba ka pang nakikita maliban sa'kin dito sa loob ng opisina mo.” sarkastikong putol ko sa kanya. Then I look at him. "Bakit ba?”Tiningnan n'ya 'ko ng mataman bago s'ya napabuntung-hininga."Remember the meeting I told you earlier? 10 a.m. sharp?” aniya.Meeting—shocks! Oo nga pala!Nataranta 'ko nang maalala ko 'yung tungkol sa bagay na 'yon. Pero imbis na ipahatala ko sa kanya 'yung pagkawindang ko ay
RUAN'S P. O. VOut of my frustration with that woman Thea, I thought of going out earlier than usual.Wala 'kong balak mag-cut off ng oras ko ngayon sa office pero nang dahil sa nakakainis na babaeng 'yon, 'eto ako ngayon. I am walking out of my building; going straight to the parking with my mind fixed on my destination—sa bar ni Tristan. I know, it was still so early to drink. Pero wala, eh. That woman already ruined my day. Therefore, I am certain that there's nothing left for me for this day.'Yon nga lang, paliko pa lang ako sa parking lot ay hinarang na 'ko ng isang babae."Sir Ruan! Sir Ruan!” she called.Ayoko sanang pansinin s'ya but she left me no choice. Humarang na s'ya sa harapan ko at bago pa 'ko makaiwas ay na-corner na n'ya 'ko."What?” inis na sabi ko na lang.The woman probably in her twenties just smiled at me. 'Tapos nilahad n'ya bigla 'yung kamay n'ya."Wala 'kong barya, Miss. Sa iba na lang.” sabi ko. Na-realize ko kasi na nanlilimos s'ya.Iniwasan ko na s'ya at
THEA'S P. O. VKinabukasan.Kulang na lang ay takpan ko ang mukha ko at buong katawan ko habang naglalakad ako sa hallway—hinihiling na sana, 'wag kong makasalubong si Ruan. Kung pwede lang na hindi rin muna s'ya pumasok ngayon, mas maganda. Kaso, mukhang imposible 'yon. Knowing na s'ya ang boss ang base kay Zara, nagbabawi raw ngayon ng trabaho ang kumag dahil matagal daw nitong napabayaan ang kumpanya.Kahapon, paglabas ko para magbayad kay Bechay ay may nalaman akong sobrang ikinakahiya ko ngayon."Oh, Ma'am, bumalik kayo agad. Kakain kayo?” bati sa'kin ni Bechay pagkalapit n'ya sa'kin. Ngiting-ngiti pa s'ya at parang tuwang-tuwa na nakita ako. Nginitian ko rin naman s'ya pero umiling ako bilang sagot sa tanong n'ya."Hindi. Babayaran ko lang sana 'yung nakain ko kanina. Tsaka 'yung pinangako ko na dagdag—”"Ho? Ano ba 'yan. Akala ko pa naman miss n'yo na agad 'yung luto namin dito kaya kakain kayo ulit.” parang nanghihinayang na sabi n'ya. "Pero 'yung sa kinain n'yo kanina, okay n
THEA'S P. O. VHabang nag-uusap kami ni Ruan, hindi nakaligtas sa'kin 'yung kanang kamay n'ya. Naka-full bondage kasi 'yon na para s'yang nabalian o ewan.Hindi ko agad 'yon napansin kanina dahil iniiwasan ko kahit mapatingin lang sa kanya. Pero ngayon na nakamasid lang ako sa kanya habang tahimik s'yang nakasandal sa swivel chair n'ya at nakapikit, doon ko mas napagmasdan pa ang kabuuan n'ya. Kasama na nga ang kamay n'ya na biglang nagkabalot."Napa'no 'yang kamay mo?” biglang nasabi ko sa kabila ng sobra-sobrang pagpipigil.Napadilat si Ruan sabay tingin din sa kamay n'ya. 'Tapos tumingin din s'ya sa'kin."Kapag ba sinagot ko 'yang tanong mo, gagaling na 'tong sugat ko?”Tinaasan ko s'ya ng kilay at inismiran."Malamang, hindi. Anong tingin mo sa'kin, may special powers?” asik ko sa kanya."'Yun naman pala, eh. Then what's the point of me being required to tell you about what happened to my hand? Pakialamera.”Naiinis na inirapan ko s'ya. Hindi na rin ako nagsalita pa."Concerned na
1 MONTH LATER… THEA'S P. O. VNgayon, masasabi ko nga na sobrang bilis talaga ng oras at panahon. Parang kahapon lang nang mangyari ang aksidente. Ngayon, saktong isang buwan na 'kong nagtatrabaho kay Ruan bilang secretary n'ya.I've already received my first paycheck at sa ngayon, nakalipat na 'ko ng tirahan. Isang simpleng apartment lang 'yon na may isa ring kwarto at maliit na sala. Medyo maliit, pero sakto lang naman sa'kin 'yung space dahil mag-isa lang naman ako at solo ko lang din naman 'yung lugar.As for my relationship with Ruan, gano'n pa rin naman. 'Yun nga lang, hindi na kami purely awayan lang nang awayan. Level up na kami ngayon kaya may "away-bati" na. Sometimes, we're okay. Sometimes, hindi. Kaya naman pala namin maging maayos at civil sa isa't-isa. 'Yun nga lang, mukhang hinahanap na talaga ng katawan namin ang pag-aaway namin at mga bangayan. Parang hindi na kumpleto 'yung araw namin kapag walang gano'n.Anyway, maaga 'kong naghanda sa pagpasok ngayon dahil napag-u
THEA'S P. O. VHabang naghihintay kay Ruan, hindi ko napigilan na magtingin-tingin at lumibot aa paligid.Maganda ang ambience ng kabuuan ng bahay n'ya. It was akso huge. Napaisip tuloy ako kung hindi ba s'ya nalulungkot na mag-isa s'yang nakatira sa gano'n kalaking bahay. Wala rin naman s'yang katulong so basically, solo n'ya lang talaga 'tong buong bahay.The grand entrance hall of the mansion was a study in stark contrasts. Malapad at mataas ang kisame, its soaring heights echoing the grandeur of the structure outside. Yet, the minimalism was evident in the simplicity of the design. Tipikal na yata 'yon at dapat na i-expect given the fact na lalaki s'ya. Walang ring pakalat-kalat na dekorasyon, just the barest essentials: isang malaking chandelier na gawa sa kristal, casting an ethereal glow on the polished marble floors. This grandness, however, was tempered by a sense of refined elegance. Every piece of furniture, from the sleek, modern sofas upholstered in rich leather to the mi
RUAN'S O. O. V"Hold that damn elevator's panel, witch!”I shouted so loud as I hurried my way to the closing elevator. The woman inside immediately made a move to hold the panel and prevent it from closing. Binilisan ko naman lalo lumakad para maabutan ko 'yon. Waiting for another time could just result to further hassle. Late na 'ko kaya kailangan ko nang magmadali.After I made my way to the elevator, I settled myself and didn't bother to say even a word to the woman inside. It was despite the fact that she, just made a not so huge favor. And I called her a "witch" as well. Pero hindi naman s'ya nagreklamo so I guess, that's just fine with her. Or maybe, she's a witch for real. Kaya wala na lang sa kanya na matawag ng gano'n. Hindi ko na rin tiningnan 'yung babae.The elevator's panel close once again and this time, no one in a hurry came to disrupt it just like what I did. Sumara 'yon ng maayos at nagsimula nang umandar pataas.But just as it was about to go up, the lights suddenl
THEA'S P. O. V"Damn, that's the worst! You should've called the social security to take you away from them!”Natawa na lang ako nang makita ko kung ga'no kaapektado si Ruan sa mga ikinuwento ko sa kanya tungkol sa buhay ko. Invested na invested s'ya sa buong panahon ng pagkwekwento ko. And now, his reaction said it all."I know. Sobrang daming paraan na pwede kong gawin para makaalis sana ng mas maaga sa kanila, 'di ba? But I didn't do so. Ewan ko; siguro kasi mas nanaig sa'kin 'yung kagustuhan ko na may matawag pa ring "pamilya" kahit papa'no. Tsaka umasa rin kasi ako no'n na magbabago pa sila. Masyado akong napaniwala sa sabi-sabi nila na lahat ng tao, may capability pa na magbago. Majority siguro, oo. Pero hindi lahat. Isa 'ko sa mga buhay na patotoo sa bagay na 'yon.” sabi ko. Napahinga ako ng malalim. Kasabay no'n, unti-unting nabura 'yung ngiti ko. "Pero okay na rin siguro. Tsaka kaya baka hindi ako nagkaro'n ng lakas ng loob na tumakas dati, kasi baka hindi pa talaga 'yon 'yun