Chapter 1: The First Encounter

CHAPTER 1

The First Encounter

"Who are you?"

"I am the reaper."

"Reaper? K-Kamatayan? As in the one who took souls?"

The man in all black clothes, black shoes, and black fedora is looking straight into my eyes. He may be in his 20s? 30s? I don't know. Everyone...everything stops like someone clicked 'pause' from the remote control. I am the only one moving. I mean...we.

"Then, why are you here?" My heart is going to explode. Why is he here? Is he coming to get me?

He looked at me like I am an insane person. "Nakikita mo ako?" he asked.

Excuse me, but I'm really losing my sanity here. Why is everyone not moving? Mannequin challenge ba 'to? "Is this some kind of joke? Are you crazy?" tanong kong muli.

"I'm not," tipid niyang sagot. Tinignan niya akong muli at tumingin sa isang maliit na itim na kahon na galing sa suitcase na dala niya. May nakadikit na puting papel sa gitna nito at may nakasulat na salita gamit ang baybayin. "Anastasia Italia?" banggit niya sa pangalan ng mama ko.

My mind is really in a blank haze. Did he just say my mother's name?

"Creep. Bakit kilala mo ang mama ko? Isa ka rin ba sa inutangan ng papa ko?" tanong ko sa kanya. I don't know why I managed to say something like that to a grim reaper (if it's true) like him. Baon na kami sa utang. Lahat ng ari-arian namin, naibenta na namin ni mama dahil sa lintik na mga utang na iniwan ni papa.

Nasa hospital si mama ngayon. Sumikip na naman kasi ang dibdib n'ya. Hindi ko na alam kung saan kukuha ng pera. Buti na lang nasa public hospital lang kami kaya hindi ganoon kabigat ang gastusin para sa medical needs ni mama.

Isang taon lang ang tinagal ko sa college dahil bigla na lang nawala si papang parang bula at iniwan kami ni mama at ni Oyo (bunso kong kapatid na 7 years old) sa ere at kami ang nagdudusa sa pagbabayad sa mga utang na naiwan niya.

Mabuti na lang at mababait ang mga staff sa hospital na pinagdalhan ko kay mama. Isa na rito ang kaibigan kong sina Paul at Paula na mga nurses doon. Pumayag silang iwanan ko muna si Oyo sa hospital tuwing papasok ako sa mga trabaho ko kada araw.

Cashier sa isang coffee shop sa umaga, service crew naman sa hapon hanggang alas-otso ng gabi. Hindi ko na magawang pag-aralin si Oyo sa paaralan dahil sa pagkayod ko sa araw-araw para may maibayad kami sa mga kinsenas-katapusan na mga bayarin at kami ay may makain.

Kumunot ang noo n'ya. Halos magsalubong ang kilay niya sa pagtitig niya sa pagmumukha ko. Muling bumuka ang bibig niya para magsalita. But his words hang in the air, he just closed his mouth shut.

"Bakit mo ako nakikita? Bakit sa harap mo ako lumabas? Bakit sa harap mo ako nagpakita?" sunud-sunod na tanong n'ya sa akin.

"Ano bang malay ko? Ikaw nga 'tong pasulpot-sulpot d'yan."

With a flick of his fingers, everyone continues to move. And with just that, he vanished into the thin air. Leaving me so confused and dizzy, I just heard someone shouted and I felt the strong push on my back sending me with a loud thud to the ground.

I blacked out.

***

I woke up to the sound of crying.

Someone was crying loudly. It was as if she was wailing. "Help!" someone shouted.

I tried to open my eyes and squinted. The sun was shining brightly on my face. I can see blurry figures standing beside me. They're all looking down at me with wide eyes and gasping. Some are clutching their chests and shaking their heads in disbelief.

When my eyes started to see clearly, I realized that they were not exactly looking at me.

They're looking at someone besides me.

I sat myself up. I could feel that the ground was wet and kind of warm.

Did it rain?

"Help! Please call for help." A vehicle was approaching us and from there, a man and a woman with layers of gloves on their hands and masks on their faces emerged from the ambulance.

I decided to look around. That's when I saw an elf truck at the side of the road. It must have rummaged through the vendors' stalls on the sidewalk and white smoke was coming out of the truck's engine.

I looked at the medics and saw a girl lying on the ground with a puddle of blood.

Oh my God.

S'ya ba yung tumulak sa 'kin? I owe her my life.

"Kapag may nangyaring masama sa anak ko, hinding hindi kita mapapatawad," nanggagalaiti sa galit na sabi ng babae sa akin. She looked devastated.

"I-...S-Sorry po," I trembled.

She looked at me with fury and run towards her child being carried on a stretcher.

Tears run down on my face. Magkahalong gulat at kalungkutan ang bumabalot sa akin ngayon.

Kung ako siguro ang nasa katauhan ng ginang kanina ay maaaring ganoon rin ang magiging reaksyon ko. Pero on the other side, nagpapasalamat ako kasi mayroong sumagip sa akin. Hindi sa natutuwa ako sa nangyari pero paano na lang kung ako ang naaksidente? Paano si mama? Paano na si Oyo? Paano na ang mga bayarin namin? Sino ang sasalo sa mga responsibilidad ko?

Nanlulumo akong naglakad papunta sa coffee shop na pinapasukan ko. So many things happened this morning. The encounter with the grim reaper is the one I'm most bothered with.

Feeling ko naka-drugs ako eh. Am I hallucinating?

Natapos ang shift ko sa coffee shop. I collected my things and went to my next duty. The fast-food restaurant.

"Thank you for coming!" sabi ko sa pinakahuling costumer na pinagsilbihan ko sa buong night shift ko dito.

I cleaned the tables and went to wiping the mirrored windows clean.

The shift ended and I went to grab some food to eat for Oyo and mama. I settled on a piece of ham and cheese sandwich while walking my way to the hospital.

Konting lakad na lang at malapit na ako sa hospital.

I smiled at the guard outside saying good evening and he said the same to me while I walk past him.

The hospital's lobby was peacefully quiet. I reached my mother's room. Apat na kama ang naroon at sa ngayon ay dalawa pa lamang ang okupado, yung isa sa mama ko.

"Ma,"ginising ko si mama at ipinakita ang dala kong plastic ng kanin at ulam na nasa styro.

Napansin kong nakain na ni Oyo ang rasyon na pagkain na nasa overbed table sa tabi ni mama. Pinisil ko ang matabang pisngi niya at nagising naman siya habang hinahaplos-haplos ang pisngi niyang namumula mula sa pagkakakurot ko.

"Salamat 'nak," sabi ni mama habang nagsimula nang kumain. "Kumain ka na ba?" tanong niyang muli.

"Opo, ma. Kanina pa po," sabi ko habang iniaabot kay Oyo ang isang burger at juice drink na binili ko. Ginulo-gulo ko ang buhok niya. "Oyo ang taba-taba mo." Sinamaan ako ng tingin ni Oyo at itinulis ang nguso. Ang sarap talagang lokohin ni Oyo. "Joke lang," pag-alo ko.

Gustong-gusto kong ikuwento kay mama ang nangyari kanina ngunit hindi ko ginawa. Ayoko na kasing bigyan pa ng iisipin si mama. Malamang ay nerbyusin na naman siya at sa halip na lumabas na kami ng hospital ay magtagal pa kami rito.

Biglang umiyak ang batang nakahiga sa kama na nasa may pinto. Sa lakas ng iyak nito ay nagulat si Oyo. Huminto naman ito agad ngunit bigla na lamang nanginig ang buong katawan. Nasa edad na sampung taon na siguro ito.

Nagmamadaling lumabas ang babaeng bantay nito at tinawag ang mga nurse.

Sa pagsara ng pinto, biglang may umihip na malakas na hangin.

Unti-unting bumagal ang paggalaw ng mga tao sa kwartong kinaroroonan namin.

Bumukas ang pinto at pumasok ang isang lalaking nakasuot ng itim mula ulo hanggang paa. This can't be him right?

He locked gazes with me.

Nanlaki ang mga mata n'ya at napatakip sa bibig. Napahinto siya sa paglalakad at napaturo sa akin. "I-Ikaw na naman?" sabi niya.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. 'Di ba't siya ang pumasok sa pinto? Ako ba ang naglakad papasok sa kwartong ito at nagpahinto ng paggalaw ng tao? Sa halip na ako ang ma-shock, eh s'ya pa ang naunang magulat sa aming dalawa.

Tumingin siya sa maliit na kahong dala niya tulad ng kaninang umaga. "Markus Santos?" nakatingin s'ya na parang hindi makapaniwala.

"Are you for real?" Sa halip na matakot ako eh malapit na akong maubusan ng pasensya. "Mukha ba akong lalaki?"

Tumikhim siya at tumingin sa batang nasa kabilang kama. "Markus Santos," ulit niya sa pangalan ng bata. Bumukas ang mga mata nitong nakapikit at tumingin sa lalaking nasa harap niya.

Bumangon ang bata mula sa pagkakahiga sa kama. Naiwan ang katawan niyang nakahiga roon. So kaluluwa niya iyong tumayo?

Ako naman ang nanlaki ang mata ngayon. Ang mga ganitong pangyayari ay napapanood ko lang sa mga TV shows at pelikula noon.

"Saan po tayo pupunta? Ano pong nangyari? Hindi po ba natin isasama si nanay?" tanong ng bata sa lalaking ito.

Hindi nagbago ang itsura ng lalaki. Blangko pa rin ang ekspresyon nito. "Sumunod ka lamang sa akin." May kakaibang pwersang nakapaligid sa kaniya na parang boluntaryong lumakad kasunod niya ang bata. Huminto siyang muli at lumingon sa akin. "May kakaibang nangyayari. Ikaw lamang ang nakakakita sa akin sa ganitong katauhan. Kung sana ay may kakayahan lamang ako para mabura sa alaala mo ang mga nangyari, ay gagawin ko." Pinatunog niyang muli ang kaniyang mga daliri at bumalik nang muli sa normal ang galaw ng mga tao.

Humagulgol ang babaeng nasa tabi ng bata pagkatapos sabihin ng doctor na wala na itong hininga. "Time of death: 11:45 pm."