Kabanata 3: Swerte

"WAG kang umuwi, don't leave me here Cams please," nag puppy eyes si Reina sa kaibigan habang hinihila ang laylayan ng damit nito. Dinalaw ulit siya ni Camille sa ospital at gaya noon ay kinukulit siya nitong umuwi. 

Pero dahil mas matigas pa sa hallow blocks ang kaniyang ulo ay hindi nanaman nanalo si Camille sa kaniya. Nungkang umuwi siya at pag piyestahan ng mga reporter.

"Rei, kailangan kong mag beauty rest dahil may photoshoot ako bukas!" pilit nitong tinatanggal ang pagkakahawak niya sa laylayan ng dress na suot.

"Cams wag kang umuwi ngayong gabi," paki-usap niya sa kaibigan. "Natatakot akong mag-isa dito."

"At ngayon ka pa natakot kung kailan halos gawin mo na itong tirahan?" sarcastic na anito.

"Pakiramdam ko kasi may multo dito," nahihiya niyang tugon, ngunit hindi pa rin niya binibitawan ang pagkakahawak sa laylayan ng dress ng kaniyang best friend.

Naiiling naman na pinitik ni Camille ang noo niya. Napangiwi si Reina at hinaplos ang nasaktang noo gamit ang kaliwang kamay.

"Hindi totoo ang mga multo Rei! My God ilang taon ka na ba at naniniwala ka pa rin sa ganyan?!" lalong humaba ang nguso ni Reina sa tugon ng kaibigan.

Nagtatampong binitawan ni Reina ang damit ni Camille sabay higa sa kama at nagtago sa ilalim ng comforter.

"Hindi ako takot sa multo noh!" mataray na aniya. "Sige umalis ka na."

"Okay! Aalis na ako ha, goodnight!" narinig ni Reina ang pagbukas at pagsara ng pintuan. 

Dahan-dahan siyang sumilip sa comforter upang siguraduhin kung naka-alis na nga ba si Camille. Gayon na lamang ang panlulumo niya nang hindi makita ni anino man lang ng best friend niya.

"Iniwan nga talaga ako hmp!" binaklas niya ang comforter at masama ang loob na naupo sa kama habang panay ang scroll sa kaniyang f******k account.

NANG makaramdam ng uhaw ay tumayo siya at tinungo ang water dispenser na nasa tabi ng bintana. Hindi sinasadyang napadako ang tingin niya sa labas. Nag aagaw na ang dilim at liwanag dahil mag sisix thirty na ng gabi.

From her room she can see the perfect view of the sunset. Natapos nanaman ang isang araw at tuluyan ng nilamon ng dilim ang liwanag. Sinong makakapagsabi kung bukas ba ay araw pa din ang muling sisikat? O isang napakalakas na ulan ang bubuhos? Indeed everything is uncertain.

Bagama't madilim ay hindi nakatakas sa paningin ni Reina ang lalaking nasa kabilang kalsada, nakatingin ito sa itaas, direkta sa kinaroroonan niya. Kahit malayo ay masasabi niyang may katangkaran ang lalaki, nakasuot ito ng puting T-shirt at dark faded jeans na pinatungan ng mahabang leather jacket. Pilit niyang inaaninag ang mukha ng lalaki pero dahil malayo ay hindi niya nakita ang itsura nito.

Kinapa niya ang kaliwa niyang dibdib, nang maramdaman ang pagbilis ng tibok ng kaniyang puso. Mas mabilis sa normal na tibok nito, kinakapos din siya ng hininga dahil sa bilis niyon, tuloy ay inisang lagok niya ang tubig na kinuha niya sa water dispenser.

Kasabay ng huling patak ng tubig sa baso ay ang pagkalma ng tibok ng kaniyang puso. Muli niyang tiningnan ang direksyon na kinaroroonan ng lalaking matangkad ngunit wala na iyon doon.

"Baka reporter lang 'yon," kumbinsi niya sa sarili bago hinawi ang kurtina at naglakad patungo sa kaniyang kama. 

NAALIMPUNGATAN si Reina dahil sa kakaibang pakiramdam. Parang may nakatingin sa kaniya mula sa kung saan. Marahan niyang iminulat ang mga mata.

Pansamantala siyang nasilaw sa ilaw na nagmumula sa veranda ng private room na kinaroroonan niya, ngunit agad ding natauhan nang may maaninag na nakatayo roon. 

Kinusot niya ang mga mata sa pag-aakalang namamalik-mata lamang siya, pero hindi nawala ang ang bulto ng matangkad na lalaking naroon. Kapareho ng suot nito ang lalaking natanaw niya kaninang hapon sa labas ng ospital. Agad na bumundol ang kakaibang pakiramdam sa kaniyang dibdib. Naroon nanaman ang abnormal at mabilis na pagtibok nito na parang nakikipag marathon. 

Pinakatitigan niya ang lalaki ngunit agad na nagtaasan ang mga balahibo niya sa batok nang bigla itong ngumisi at kumaway sa kan'ya.

"Waaaaaaahhhh! May manyak! May manyak!" paulit-ulit na tili ni Reina, na siyang nagpagambala sa payapang gabing iyon. 

Agad namang nagsipag-takbuhan ang mga nurse na nakaduty dahil sa labis na pag-aalala sa pasyenteng artista at sa eskandalosang sigaw nito.

"Ma'am Reina, ano pong nangyari?" mahinahon at magalang na tanong ng nurse na may maiksing buhok at height, kasunod nito ay ang nurse na bakla, mas makapal pa ang make up nito sa payaso at ang mala dambong head nurse ay nakasunod din.

"Hindi lang po kayo ang pasyente dito Miss, nakaka-abala po ang sigaw ninyo," bagama't may 'po' ang pagkakasabi ng head nurse ay tunog sarkastiko naman iyon. 

"M-may l-lalaki kanina! N-nandiyan sa veranda!" nanginginig na itinuro niya ang direksyon na kinaroroonan ng lalaki kanina, ngunit walang tao roon.

"Huh? Nasaan na iyon?" nalilitong tanong niya sa kaniyang sarili. 

"Wala naman Miss eh!" inis na anang baklang nurse matapos nitong buksan ang pinto patungo sa veranda at i check iyon. 

"N-nandiyan s'ya k-kanina paggising ko! N-ngumiti pa nga s'ya sa akin eh!" giit niya, naiiling naman siyang tiningnan ng tatlong nurse. 

Sa isip ng mga ito ay gumagawa lang siya ng kwento at nagpapapansin. 

"Baka puyat lang kayo Miss," ngiti ng nurse na may maikling buhok. 

"Tulog ka na ulit Miss, naaabala mo ang ibang pasyente," inirapan pa siya ng head nurse bago ito umalis at sinensyasan ang dalawang kasama na sumunod. 

Naiwan nanaman si Reina sa loob ng kaniyang silid kasama ang kakaibang pakiramdam. Hinaplos niya ang kaniyang kaliwang dibdib, mabilis pa rin ang tibok ng kaniyang puso. 

What's with this freaking heartbeat? 

"I'll tell Doc. Ilagan to check my heart. Baka epekto to ng aksidente." muli siyang nagtalukbong ng comforter at iniwasang mapatingin sa may veranda dahil sa takot na baka naroon nanaman ang lalaking multo.

"THERE'S nothing wrong with your heart Ms. San Agustin," ipinakita sa kaniya ni Doc. Ilagan ang resulta ng kaniyang laboratory.

"But--"

"I suggest Miss, na ayusin mo na ang discharge paper mo. Dahil yan sa anxiety kaya feeling mo ay may mali sa heartbeat mo, nahohomesick ka lang," suhestiyon ng Doctor. Aalma pa sana si Reina pero mabilis na naisara ng Doctor ang pinto ng silid niya.

Wala nang nagawa pa si Reina nang iwan siya ng Doctor para gawin ang daily rounds nito.

"LAZARO!" pabagsak na naupo si Lazaro sa kaniyang swivel chair. Nakasunod naman sa kaniya si Leo, kakalabas lang nito mula sa Laboratory kaya naman may nakasukbit pang Lab coat sa balikat.

"Ano ba kasi 'yon?!" naiiritang tanong niya sa lalaki.

Hindi naman sila close ni Leo pero simula noong naaksidente si Reina at pagpupumilit nito na konektado ang aksidente sa pagkawala ng dormant body ay palagi na siya nitong inaabala .

"Help me investigate!" itinukod nito ang dalawang palad sa kaniyang lamesa at tinitigan siya sa mata. Nagmukha tuloy siyang kinokorner ng jowa sa sarili niya lamesa!

"Distance your face!" mahina niyang itinulak ang noo ni Leo. Pero ang gago ay nginisihan lamang siya na parang manyakis.

"Naniniwala talaga akong konektado ang aksidente ni Rei sa dormant body," hinila ni Leo ang bakanteng upuan at naupo sa harap niya.

"How can you say so?" seryosong tanong niya.

Nagpakawala ng mahabang buntong hininga si Leo. "Naniniwala ka ba na sinuwerte lang si Reina kaya siya nakaligtas sa aksidente?" 

Saglit siyang napaisip. "Hindi ko alam, parang imposible pero ewan?!"

"Exactly my point Laz," inabot nito ang litrato ng aksidente ni Rei pati na ang kabaong at ang litrato ng lalaking hindi na maaninag ang mukha.

"Kung ang dugo na 'yan ni Reina ang naging daan para mabuhay ang dormant body..." naiiling na tingin si Leo sa labas ng kaniyang opisina. "Then Rei's life must be at risk. Siguradong babalikan siya ng dormant body na iyon."

"What do you mean? May gagawing masama ang dormant body na iyon kay Reina?" kinakabahang tanong niya. Kahit naman tinanggihan niya ang alok ni Reina ng kasal ay ayaw naman niya na mapahamak ito. Mahal niya ang babae bilang kaibigan at kapatid.

"Maybe not, maybe yes. Hindi natin alam. Ang mahalaga ay mahanap natin ang dormant body na iyon bago pa siya makalapit kay Reina," tinago ni Leo ang mga litrato sa bulsa ng lab coat niya at tumayo saka nilahad ang palad sa harap ni Lazaro.

"You may dumped Rei, but I know you love her and you wanted to protect her," anito ng seryoso. "Let's cooperate, you protect Rei, I'll finish our experiment and our goal is to find that dormant body." 

"Are you sure we're gonna do this?" nag-aalangan pa rin na tanong niya. Ayaw man niyang maniwala pero pag si Rei ang pinag-uusapan at ang kaligtasan nito ay willing siyang gawin ang lahat. 

"Yes." deretsong sagot ni Leo "So? Partners?"

Tinanggap ni Lazaro ang kamay ni Leo na nakalahad at nakipag shake hands dito. "Fine. Para kay Rei. Partners."

Ngiting tagumpay na tinapik ni Leo ang kaniyang balikat bago tumalikod at kumaway. 

"I'm done with my business here. Gonna work with my lovelife. Bye!" anito bago sinara ang pinto ng kaniyang opisina. 

Ilang oras ng naka-alis si Leo pero nilalamon pa rin ng malalim na pag-iisip si Lazaro. Ang mga sinasabi ni Leo ay mahirap paniwalaan, pero hindi naman porke't hindi ka naniniwala sa isang bagay ay hindi na iyon totoo. Maaring imposible para sa kaniya pero maari rin naman na posible talaga.

"Ang gulo na!" tumayo siya at kinuha ang susi ng kaniyang Honda Civic plano niyang puntahan si Reina sa ospital. Hindi rin niya maunawaan ang trip nito sa buhay, wala na namang masakit sa katawan ay mas pinipili pa rin na magkampo sa loob ng ospital at araw-araw na magtiis sa amoy ng mga alcohol at kung ano-ano pang disinfectant.

"Reina, may dala akong ice crea--" nabitawan ni Lazaro ang dalang pasalubong sa dalaga nang makita walang tao aa kama nito. Tinungo niya ang banyo ngunit wala ring tao roon.

Halos liparin ni Lazaro ang nurse station para alamin kung nasaan si Reina habang panay ang pag faflashback sa kaniyang utak ng pag-uusap nila ni Leo. Paano kung nawala si Reina dahil kinuha ito ng dormant body at kung ano nang masama ang ginawa nito sa dati niyang nobya!

"Miss, nasaan si Reina San Agustin? Bakit wala s'ya sa room n'ya?" sunod-sunod na tanong niya sa nurse on duty. 

"Si Ms. San Agustin?" may tiningnan itong records bago siya hinarap.

"Kaninang 9 am ay nagpa discharge na s'ya," para namang nabunutan ng tinik sa lalamunan si Lazaro dahil sa narinig. Akala pa naman niya ay napahamak na si Rei. 

"Kasalanan 'to ni Leo eh! Napapraning ako kakaisip dahil sa kaniya!" bubulong-bulong na panininisi niya kay Leo. 

"Sir may sinasabi ka po?" nagtatakang tanong ng nurse. 

Ngumiti siya. "Wala, salamat Miss."

SAKAY SA motor na hiram sa Papa niya ay mabilis iyong pinaharurot ni Reina, pabalik sa bahay niya sa St. Therese Village. Wala siyang pinagsabihan na nag pa-discharge na siya sa ospital. Pahirapan pa nga ang paglabas niya dahil hanggang ngayon ay may mga reporter pa rin sa labas at inaabangan ang pagpapakita niya sa publiko.

Ayaw din naman niyang manatili na sa ospital lalo na ngayong pakiramdam niya ay palaging may nakamasid sa kaniya. Dagdag pa ang abnormal na tibok ng puso niya, na kahit anong uri ng test ay hindi masabi kung anong nangyayari sa organ niyang iyon. 

"Rei!" nilingon niya ang tumawag sa pangalan niya. Sa likod ng kaniyang motor ay ang Honda Civic na pagmamay-ari ng hudyo niyang ex na si Lazaro.

Imbes bagalan ay mas binilisan pa niya ang kaniyang pagpapatakbo, wala siyang paki-alam kung nalalabag na niya ang speed limit. 

Naihampas ni Lazaro ang kaniyang palad sa manibela ng sasakyan matapos makitang parang racer na pinaharurot ni Reina ang sasakyan nito para lang huwag niyang abutan.

"Ano to?!" inihampas ni Reina aa dibdib ni Lazaro ang papel na inabot nito nang maabutan siya ng lalaki sa may intersection. 

"Ticket. Lampas sa speed limit ang pagpapatakbo mo Ms." nakangisi pang anito. 

"Oh tapos?" taas kilay na tanong ni Reina sa lalaki. 

May hinugot si Lazaro sa bulsa nito at ipinakita sa kaniya ang badge at ID nito. Nanlaki ang mga mata ni Reina matapos matanto ang kagagahang ginagawa niya. Sino ba naman kasi siyang tanga na nakipag karera sa isang pulis!

"I am the Chief of Police Ms." He stated as a matter of fact tone. "May karapatan akong bigyan ka ng karampatang parusa sa paglabag mo sa batas trapiko "

"Pisti ka talaga!" naiinis na inabot ni Reina ang limang daan sa lalaki.

Paaandarin na sana niyang muli ang kaniyang motor nang biglang hablutin ni Lazaro ang susi nito. 

"I"ve change my mind Rei. Hindi na kita bibigyan ng parusa tutal ay first offense pa lang naman," nakangiting anito. 

Walang reaksyon ang mukha ni Reina habang nakatingin kay Lazaro. 

"Ang kapalit?" kunwari ay naiinip na tanong niya sa lalaki. Pero ang totoo ay nagcecelebrate na siya sa likod ng isip.

Sino ba s'ya para tanggihan iyon? Bukod sa wala siyang record na reckless driving sa pulisya ay iwas chismis na rin dahil kapag nakunan nanaman siya ng mga paparazzi ay tiyak na mainit-init na chismis nanaman ang aabutin niya kinabukasan!

"You'll drive my car from now on," anito at inilahad ang susi ng Honda Civic. 

"You're kidding!" napapantastikuhang bulalas ni Reina pero hindi naalis ang seryosong ngiti ni Lazaro. 

"I'm not." matigas na anito at walang pakundangan siyang hinila paalis sa kaniyang motor. 

"Fine! Let me go!" iwinakli niya ang kamay mula sa pagkakahawak ng lalaki. "Wag mo nga akong hawakan!"

"Bakit?" 

"May allergy ako!" irap ni Reina sabay hablot ng susi sa lalaki.

"Allergy?" naguguluhang Tanong ni Lazaro.

"Allergy sa mga sinungaling at mang-iiwan!" Reina spattee before she turned her back and open the driver's seat.

"Iisipin ko na lang na break up gift mo sa akin ang kotseng ito," sarcastic na aniya habang pasakay sa kotse ni Lazaro na ngayon ay sa kaniya na.

"Pakibalik na lang kay Papa ng motor ha!" mataray na utos ni Reina kay Lazaro bago walang pasabing pinasibad ang kotse palayo sa kinaroroonan nila. 

Lihim na sinundan ni Lazaro si Reina hanggang sa makarating at makapasok ito sa loob ng bahay bago niya ibinalik ang motor ng Papa ni Reina sa bahay ng mga ito.