CHAPTER 1: THE REUNION

The morning sun peeked through the thin curtains of Lila Vernia’s small apartment. Tumayo siya sa harap ng salamin, inaayos ang kanyang makinis at mala-marinong uniporme. Ang gintong pakpak na nakakabit sa kanyang dibdib ay kumikislap nang mahina. Ngayon ang kanyang unang araw bilang isang flight attendant sa Skyward Airlines, one of the most prestigious in the country. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang inaayos ang kanyang buhok into a tight bun.  

“Mama, ang ganda mo!” si Mia, ang kanyang tatlong taong gulang na anak, clutching a stuffed bunny. Her wide, curious eyes mirrored Lila’s own.  

Lumuhod si Lila, puno ng pagmamahal ang kanyang puso. “Salamat, anak. Kailangan nang pumasok sa trabaho si Mama, okay? Magpakabait ka kay Tita Clara.”

Mia pouted but nodded. “Okay. Love you, Mama.”  

“Mas mahal kita,” bulong ni Lila, hinalikan ang noo ng kanyang anak. Kinuha niya ang kanyang bag at nagmadaling lumabas ng pinto, puno ng kaba ang kanyang tiyan.

+++++

The airport buzzed with life. Hawak-hawak ni Lila ang kanyang badge habang papalapit sa crew briefing room. Ang ibang flight attendant ay masayang nag-uusap, puno ng tawanan ang paligid. Pakiramdam ni Lila ay wala siya sa lugar, like a puzzle piece that didn’t fit.  

“First day?” a friendly voice asked. Isang babaeng may mainit na ngiti ang iniabot ang kanyang kamay. “Ako si Sarah. Huwag kang mag-alala, magiging maayos din ang lahat.”

Lila smiled back, grateful for the kindness. “Thank you. I’m Lila Vernia.”  

Bago pa sila makapag-usap nang husto, biglang bumukas ang pinto. Isang matangkad na lalaki na nakapilot uniform ang pumasok, ang kanyang presensya ay agad namang kumontrol sa silid. Ang kanyang matalas na panga at matalas na asul na mga mata ay kapansin-pansin, ngunit ang kanyang ekspresyon ay malamig at malayo.

“That’s Ethan Lowells,” bulong ni Sarah. “Ang bantog na piloto. Gwapo, pero… well, makikita mo rin.”

Lila’s breath caught.

Ethan.

Her Ethan.

Ang lalaking hindi niya nakita sa loob ng tatlong taon. Mabilis na kumabog ang kanyang puso nang magkrus ang kanilang mga mata. Sa isang iglap, ang kanyang malamig na maskara ay nawala, at nakita niya ang pagkabigla sa kanyang mga mata. Ngunit kaagad din itong nawala, pinalitan ng kawalang-pakiramdam.

“Let’s get started,” Ethan said, his voice firm and emotionless.  

+++++

The flight was packed. Lila moved through the cabin with practiced ease, nag-aalok ng mga ngiti at tumutulong sa mga pasahero. Kinakabahan siya, ngunit ang kanyang determinasyon ang nagpapatuloy sa kanya.

Sa kalagitnaan ng flight, isang pasahero sa first class ang kumuha ng kanyang atensyon. Gwapo siya, may kaakit-akit na ngiti, ngunit ang kanyang mga mata ay masyadong matagal na nakatingin sa kanya.

“Can I get you anything else, sir?” Lila asked politely.  

“Just your number,” he replied with a smirk.  

Pilit na ngumiti si Lila. “Pasensya na po, hindi po kasama iyon sa serbisyo namin.”

The man leaned closer. “Come on, sweetheart. Don’t be like that.”  

Bago pa makasagot si Lila, isang malamig na boses ang pumutol sa hangin.

“Is there a problem here?”  

Ethan stood beside her, his gaze fixed on the passenger. His tone was polite, ngunit may bahid ng pagkairita na nagpabalik sa lalaki.

“No problem,” the passenger muttered.  

Ethan turned to Lila, his eyes hard. “Do your job. Huwag mong hayaang maapektuhan ang mga pasahero.”

Lila’s cheeks burned. “I wasn’t—”  

“Save it,” Ethan interrupted, walking away.  

Nagkatinginan ang ibang flight attendant, at ramdam ni Lila ang bigat ng kanilang tahimik na paghuhusga. Ipinikit niya ang kanyang mga mata, pinipigilan ang mga luha.

+++++

After the flight, Lila retreated to the crew rest area. Walang tao sa maliit na silid, at sa wakas ay pinakawalan niya ang kanyang mga luha. Sumandal siya sa isang upuan, nanginginig ang kanyang mga balikat.

“Why does it still hurt so much?” she whispered to the empty room.  

Biglang bumukas ang pinto. Mabilis na pinunasan ni Lila ang kanyang mga luha, ngunit huli na. Nakatayo si Ethan sa may pintuan, ang kanyang ekspresyon ay hindi mabasa.

“Lila,” he said, his voice softer than before.  

Tumalikod siya. “Ano ba ang gusto mo, Ethan?”

He hesitated, then stepped inside. “I didn’t mean to… I just…”  

“Ano?” singit niya, nanginginig ang boses. “Inilagay mo ako sa kahihiyan sa harap ng lahat. Yun ba ang plano mo?”

Nanigas ang panga ni Ethan. “Sinusubukan kong tumulong.”

“Tumulong?” pilit na tumawa si Lila. “Hindi ka pa rin nagbabago, ano? Malamig pa rin, malayo pa rin. Nananakit pa rin ng tao nang walang pag-aalala.”

May kislap sa mga mata ni Ethan—galit, pagsisisi, hindi niya masabi. “Wala ka nang alam sa akin ngayon, Lila.”

“And whose fault is that?” she shot back.  

Naging tahimik ang silid, ang tensyon ay makapal na parang maaaring putulin. Binuksan ni Ethan ang kanyang bibig para magsalita, ngunit ang tunog ng mga yapak sa labas ang nagpahinto sa kanya.

“We’re not done,” he said finally, turning to leave.  

Pinagmasdan siya ni Lila habang papalayo, nananakit ang kanyang puso. Itinakip niya ang kanyang mukha sa kanyang mga kamay, ang bigat ng nakaraan ay pumipigil sa kanya.

+++++

Habang naghahanda ang crew para sa susunod na flight, napansin ni Lila na si Ethan ay nakatingin sa kanya mula sa kabilang dulo ng silid. Ang kanyang tingin ay matindi, parang sinusubukan niyang unawain siya. Tumalikod siya, ngunit nanatili sa kanyang isip ang tanong.

Why did it still hurt so much?  

And why, after all these years, did Ethan still have this effect on her?  

Umugong ang makina ng eroplano, at huminga nang malalim si Lila. May trabaho siyang kailangang gawin, may anak siyang kailangang buhayin. Hindi niya maaaring hayaang gambalain siya ng nakaraan.

But as the plane soared into the sky, one thought refused to leave her mind.  

This was only the beginning.  

+++++

As the flight continued, Ethan approached Lila again, his expression unreadable. “Kailangan nating mag-usap,” wika niya nang mahina. “Tungkol kay Mia.”

Lila’s heart stopped.

How did he know about Mia?