Chapter Two

Napabalikwas ako nang makarinig ako ng hikbi. “Ano ba, Ara!” iritable kong tugon habang nagpupungas ng aking mata.

“Pinapagising ka kasi sa akin ni Mama, Ate. May balak ka pa raw bang pumasok?” tanong niya habang patuloy na humihikbi.

“Oh, bakit ka umiiyak? May nakakaiyak ba roon?” sarkastiko kong tanong.

Umiling siya at mas umiyak pa. “Ate…”

“Ano ba, Ara Kiara?! Huwag mo nang antayin na ibato ko sa’yo ‘tong vase.”

“Ate, paano kapag hindi na ako ang magiging top one ngayong quarter? Magagalit sina Mama at Papa sa akin. May mas magaling kasi sa akin ngayon. Lagi niya akong natatalo sa mga exams at recitations. Ate, hindi ko na alam ang gagawin ko,” paliwanag niya at tuluyang umiyak nang malakas.

Ara Kiara is just a grade four student. She’s my younger sister. Dalawa lang kaming magkapatid.

“At sino namang nagsabi na magagalit sila sa’yo?”

Natigil siya sa pag-iyak at muling humarap sa akin. Maliwanag na ang mukha ngayon.

“They will still proud of you. Hindi ka naman pumalya na maging top one ‘di ba? Simula kinder up to now. Isang malaking dahilan na iyon para maging proud sila sa’yo,” paliwanag ko habang sinusuklay ang kaniyang mahabang buhok.

“Talaga, Ate?” tanong nito habang pinupunasan na ang kaniyang luha.

“Oo naman. Magaling ka, Ara. Maging top one ka man o hindi, magaling ka. Ako ang numero unong naniniwala sa kagalingan mo.”

“Salamat, Ate Aria.”

“Mag-aaral ka nang mabuti, Ara.”

Tumango-tango lang siya at ngumiti. Lalabas na sana siya ng kwarto ko pero mabilis kong hinigit ang kaniyang braso at pinaharap sa akin. “Mag-aral ka kung hanggang saan lang ang kaya mo. Huwag mong pilitin ang sarili mo. Tandaan mo, Ara, na hindi parating ikaw lang ang laging mangunguna. Habang tumatagal ay mas makakakita ka pa ng mas higit sa’yo at hindi mo ‘yon kailangang higitan. Hangga’t ibinibigay mo ang best na mayroon ka, sapat na ‘yon para ikonsiderang mahusay ka,” paliwanag ko sa kaniya at hinayaan na siyang kumawala sa aking mga kamay.

Narinig ko nang muli ang masigla niyang boses na tinatawag si Papa upang maihatid na siya sa eskwelahan. Si Papa naman ay papasok na rin sa kaniyang trabaho bilang construction worker.

Napasapo ako sa aking noo nang maalalang may demonyo na akong superior ngayon. Kaya pala mabigat ang katawan kong kumilos dahil wala ako sa hulog pumasok.

“Aria, ano? Hindi ka na magta-trabaho? Ganiyan ka na lang?” tanong ni Mama habang nakapameywang.

“Masakit ang ulo ko.”

“Aba’y mas masaki kapag walang ulo! Bumangon ka riyan at tantanan mo ang pagiging walang kwenta.”

Her words always hitted me up. Kapag ganiyan na ang mga salitaan niya ay talagang mapapatayo ka na nang ‘di oras. “Walang kwenta agad,” bulong ko at nagtungo na sa banyo upang maligo.

Matapos kumain ng isang pandesal na may palaman na Mayonnaise ay agad na akong umalis ng bahay. Ayokong pumasok ngayon kung kaya’t magcu-cutting na lang ako. Kung dati ay hindi ko naranasan ‘yon ngayon at mararanasan ko na, sa trabaho nga lang.

Napadpad ako sa Grace Park Church at doon ay nagdasal na muna. Pagkatapos ay kumain ako ng mga street foods sa gilid ng 99 Hotel. Nagtungo ako sa Victory Mall upang doon ay mamili ng mga damit pamorma. Nakabili ako ng pantalon sa halagang 350 pesos, long sleeve plain white sa halagang 200 pesos at knitted crop top sa halagang 150 pesos.

Nang mapagod kakaikot ay nagpahinga muna ako sa couch doon at nagbukas ng cellphone. Pagka-open ng data ay halos sumabog ang cellphone ko sa dami ng notifications.

Pinakamaingay ang viber dahil doo ang communication namin sa work. Una kong binuksan ang F******k at tiningnan ang notifications doon. Wala namang ganap, puro mentioned lang ng mga f* friends na nagpapa-like ng picture ng nga pamangkin at anak nila. Sumunod ang t*****r, puro likes ng mga kadramahan ko. Sunod ay ang I*******m, nag-post ako ng picture ko kagabi dahil syempre pormado. Infairness, 100+ likes. Ang huli ay Viber, 99 unread messages galing sa group chat ng HR. Ten messages galing kay Martha. Fifteen messages galing kay Hanz at marami pang iba.

“Aria, you’re the only one who are not yet around here in company. Where are you? I am disappointed.”

“You are the HR Head, responsible to be around at office at least ahead of time of your work schedule.”

“Aria, hello? We are conducting a meeting right now regards to the new chain of operations. Where the hell are you?”

Bigla na lang akong napatayo nang mabada ang buong conversation sa HR Group. Feeling ko ay galit na galit na si Boss sa akin. Talagang ngayon pa sila nagpa-surprise meeting. Nanginginig akong nagtipa ng reply sa message ni Boss.

“Right away, Boss. Please accept my apology for not answering your messages due to keeping my phone locked in my bag. I am sorry, Boss.”

Napakagat ako sa aking labi nang makitang typing siya. No, two persons are typing. The second one is Redric. Kasali na siya sa buong group.

“Okay.”

Nakahinga ako nang maluwag sa reply ni Boss, ngunit ikinainit ng ulo ko ang reply ni Redric.

“Hurry up. You’re irresponsible to your job, making your superiors to wait on you just because of your stupid stuffs. What an HR Head.”

Wala talagang pahinga ang kahayupan niya kahit kailan. Fifteen members ang nandoon sa group na ‘yon tapos ay ganoon magsalita. Sa lahat ng group chat ay kasali ako, si Boss, si Hanz at si Redric. Ako, dahil hawak ko ang mga tao. Si Hanz dahil anak siya ng may-ari at Logistics Manager. Si Redric dahil Operations Manager at si Boss dahil siya ang may-ari.

Nagtipa ako ng ire-reply may Redric. Mariin ang pagtipa ko sa bawat letra.

“Apology, Mr. Operations Manager. This will be the last time.”

Pagka-send ay mabilis ko nang pinatay ang data at pumara na agad ng jeep. Hindi ko na binasa ang messages nina Martha at Hanz dahil alam kong puro ‘nasaan ka na’ lang iyon.

Mabilis akong nakarating sa office at agad-agad na nagtungo sa Conference Room. Doon ay kita ko na ang lahat ng Head Departments na nakikinig sa bagong Operations Manager.

“Good morning, everyone. Apology for being late,” sabi ko at yumuko sa kanila.

“It must be the last time, Miss Silvestre,” ma-awtoridad na sabi ni Redric.

Nanginginig ang tuhod ko sa sobrang inis. Pakiramdam ko ay pinapahiya niya ako. Kinuha ko ang upuan na nakatabi sa kaniya at inilipat iyon sa tabi ni Hanz. Natawa ang ilan pero siya ay nangunot lang ang noo at ipinagpatuloy ang pagdidiskusyon.

“So, we only have five suppliers? Iyon lang ang nakuha ninyo sa laki ng kumpanyang ito?”

He’s referring to me and Hanz.

“It should be expanded. There’s a lot of farm chicken here in the Philippines. The only reason why we got these low suppliers is because the handlers are irresponsible. Too lame and too lazy to find more supplier.”

Napapikit ako sa sobrang inis at ang kanto ng mesa ay kinokotong-kotongan ko na.

“Miss Silvestre, where are the location of these five suppliers?”

“Batangas, Bulacan, Tarlac, Pampanga and Zambales.”

“Mister Trey Wong, among those five, which has the best quality of chicken and always had the availability of the product we needed?”

“Batangas, I guess.”

“You just what? Guessing? Naghuhulaan lang ba tayo rito?”

Damn! Daig pa niya si Boss kung makapag-reklamo. Nakakapang-init na ng ulo. Pinapahiya niya kami ni Hanz. Ito na naman siya sa pagiging bida-bida niya.

“Batangas, sir. Batangas are the best supplier we had.”

Damn it, Hanz. In real life, ikaw ang may awtoridad na pahiyain siya dahil sa inyo itong kumpanya. Why do you let that fucking human step out your ego. Demonyo ka talaga Redric at walang bago roon.

I cleared my throat and fixed my coat. “Sir, let me correct what you’ve said earlier about the handlers who cannot take their responsibilities. Your words seem inappropriate. We just having a hard time to do multi-tasking job due to under managerial position at the same time. We are still giving our best we can do to find new suppliers.”

“Then where’s the new suppliers?”

Nasa pwet mo nagkakape.

“We are still contacting them,” nahihiya kong tugon.

“How long is that still?”

Hanggang sa mamatay ka.

“As soon as possible.”

“Okay, then. Add more five suppliers to impress me.

His statement made me laugh. Napatingin ang halos lahat ng mga tao sa loob ng Conference Room. “With all due respect, Mister Von Redric Wong, you’re just an Operational Manager and not the CEO of the company. We don’t need your impressive reaction. You are a leader and not a boss. Lead your member not just sitting comfortable and just wait your members to take your responsibility.”

“What’s your point?” malamig niyang tugon.

“You’re obliged to do find more suppliers, not to impress everyone but to make this company to grow more. Be a leader and teachable, sir. That’s more impressive.”

Boss’ cleared his throat. All gaze turned to him. “Von will be the one to find more suppliers. Hanz will still handling Chicken Logistics. Aria will still handling Human Resources and so on and so forth. You are all stick to your designated position. Adjourned!”

That’s the most satisfying statement I heard for today. Thank you, Lord. I gave Redric a smirk, he also does.

Nang makabalik sa office ay agad akong sinalubungan ng tanong ni Martha. “Anyare, ma?” tanong niya.

“Ay, sis, mas pinaboran ako ni Boss kesa sa kaniya! Kung nakita mo lang kung paano kami magpahiyaan sa isa’t isa malamang mapupudpod na naman ‘yang kuko mo kakangatngat.”

“Totoo ba? Ano’ng reaksyon niya?”

“Wala, nginisian lang ako. E, paano ba naman kasi, ang gusto niya ay tayo pa rin ang maghanap ng suppliers. Hello! It’s his job. At ang gusto pa niyang mangyari ay mapa-impress natin siya sa mga ginagawa natin.” We laughed. “Ay mi, sabi ko talaga sa kaniya ay hindi natin kailangan ng paghanga niya,” natatawa kong kwento sa kaniya.

“Totoo ba, mi? Sinabi mo ‘yon?”

“Sa true ‘yan, mi. Sabi ko talaga sa kaniya, hindi ka boss, you’re a leader!” panggagaya ko sa sinabi kanina.

“Teh, saan mo nabili ang tapang na ‘yan?”

“V-mall lang, mi. Laughtrip, tamang unwind pa ako sa Monumento kanina tadtad na pala ng chat si Boss sa viber.”

“Bakit ba kasi hindi nag-oopen ng viber? At bakit napunta ka sa Monumento?” kunot-noo nitong tanong.

“Wala kasi akong balak pumasok. Ayaw ko namang manatili lang sa bahay dahil boring kung kaya’t mas pinili kong mag-ikot ikot na lang sa Monumento. Teh, nakabili pa ako ng mga pamorma sa V-mall.”

“Awit sa’yo, mi. Pero I’m starting to hate Von na.”

“You must! Lalo na ngayon. Malamang ay tayo ang pagti-tripan no’n.”

“Galit na galit sa’yo sa group chat kanina, jusko. Pudpod na talaga ang kuko ko kakangatngat.”

Natawa ulit kami ngunit natigilan ako nang mapansin na kanina pa walang imik si Hanz.

“Teh, galaw galaw!” natatawa kong sabinat binangga pa ang balikat niyo ngunit hindi pa rin siya natinag.

“What’s with that aura, Hanz?” kunot-noong tanong ni Martha.

“N-nothing,” he stuttered while shaking his head.

“Weh? Sa amin ka pa talaga naglihim,” tugon ko.

He sighed deeply before he speaks. “Nagulat lang ako sa iniasta ni Von Kanina.”

“Paano ‘yong gulat?” sarkastiko kong tanong.

“Charot! Bakit ka magugulat, e likas nang walang hiya ‘yong pinsan mo na ‘yon,” dagdag ko pa.

“Hindi, e. Hindi ganoon si Von. Lagi ‘yong tahimik sa meetings. Hindi iyon nagbibigay ng ideas niya, instead gagawin na lang niya bigla. Ngayon iba, e.”

Nangunot ang noo ko at muling nagsalita. P-pero nakilala ko siyang ganoon na. Parati kaming nagtatalo at parati siyang hindi nagpapatalo.”

“Baka sa’yo lang siya ganoon, Teh!” anas ni Martha.

Bigla ay napaisip ako at parang hindi na ako mapakali.

“This is the first time na idinawit niya ako sa isang diskusyon.”

Napakagat ako sa labi ko. Mukhang nagsisimula na naman siyang paglaruan ako at talagang nandadamay na siya ng ibang tao. Redric is really a destroyer of my life. Until now, he is still chasing me.

“Huy,” sambit ni Hanz at doon ay natauhan ako.

“Ikaw naman ngayon ang nawalan ng imik,” natatawa niyang sabi.

Nagtungo na kami sa pantry upang doon ay kumain ng lunch. Kaming tatlo lang ang parating kumakain dito dahil ang ibang mga empleyado ay kaniya-kaniyang tungo sa malalapit na fast food chain. Crowded kasi rito sa Marulas at naglipana ang iba’t ibang food establishments kung kaya’t marami ka talagang pagpipilian, pero kaming tatlo ay nagbabaon na lang at dito na kumakain.

Nasa kalagitnaan kami ng pagku-kwentuhan nang biglang magawi si Redric sa amin. May bitbit itong pagkain. Mukhang nag-order lang sa Fast Food. “Puwede ba ako rito?” tanong nito.

“Oo naman, Von,” galak na tugon ni Hanz at pinaupo ito sa tabi ni Martha. Kaharap namin sila ngayon ni Hanz. Tila nawalan ako ng gana bigla. Kung kanina ay lamon ang ginagawa ko, ngayon ay mas makupad pa sa pagong ang pagsubo ko sa pagkain. I still didn’t give him a glance. Nasa pagkain lang ang atensyon ko. Nag-uusap usap sila pero ako ay nananatiling walang naririnig kunwari.

“Do we have an applicant, Karrie?”

“Nothing,” walang gana kong tugon habang nakatingin pa rin sa pagkain ko.

“Why?”

I shrugged, still didn’t bother to give him a look.

“That’s how you treat your Operations Manager?” tanong niya habang natatawa nang sarkastiko.

Binitawan ko ang mga kubyertos at binalingan na siya ng tingin. “Puwede bang tigilan mo na ‘yang kakabida sa posisyon mo? Lunch break naman ngayon kaya puwede kitang tratuhin na parang wala lang.” Tumayo na ako at nagsimulang maglakad palabas ng kumpanya.

Twelve-Twenty pa lang naman, may oras pa para kumain ng calamares sa labas.

“Aria, girl, wait!” Lumingon ako at nakita kong tumatakbo si Martha palapit sa akin. Nakalabas na kami sa kumpanya at kasalukuyang tumutusok na ng calamares. “Te girl, hawaan mo naman ako ng tapang mo. Naiwan mo talagang bukas ang bibig ni Von, infairness.”

“Dapat lang sa kaniya ‘yon. Nakakaumay! Laging binibida na O.M siya, e. Ako ba miski kailan ay ibinida ko ang pagiging HR Head ko? ‘Yong utak niya napasukan na rin ng hangin sa sobrang kahanginan niya, e.”

“Baka kasi may gusto lang sa’yo kaya todo papansin?”

Halos mabilaukan ako sa nginunguya kong calamares, hindi dahil sa sinabi ni Martha kundi dahil sa sobrang init nito. Anak ng! “Pabili ako palamig, te, dali!” Agad kong tinapalan ng palamig ang bibig ko.

“Hinay lang kasi sa pagnguya,” nakangiwing sabi ni Martha.

“Ano’ng sabi mo? Baka may gusto si Redric sa akin?” tanong ko at saka humalakhak. Nangingiwi siyang tumingin sa akin. “Konting-konti na nga lang ay iisipin ko ng bakla ang tukmol na ‘yon sa sobrang gigil niya sa akin, e. Hindi ko naman siya inaano,” tugon ko habang patuloy na humahalakhak.

Nang makabalik sa office ay agad na bumungad sa amin si Hanz na ngayo’y nakasimangot.

“Sino ka diyan, bi? Bakit simangot?” pang-aasar ni Martha.

“Dapat kahit hindi working hours ay gagalangin pa rin ang mga superior natin. Ria, what you’ve done earlier is rude. Walang matutuwa sa ginawa mo kanina.”

Napayuko na lang ako at hindi na umimik. Matapos niyang sabihin iyon ay bumalik na siya sa kaniyang office sa second floor. HR Office ang first floor. Audit, Logistics, Accounting, Marketing at Office ng Operations Manager ang nasa second floor. Lima kaming nandito sa HR Office. HR Clerk ang iba at sila ang gumagawa ng mga documents such as 201 files of applicants as well as existing employees, contract monitoring of the current employees and other clerical works. May sarili kaming room ni Martha na hiwalay sa tatlong clerk. Confidential din kasi ang ibang hawak namin kung kaya’t hindi kami totally na magkakakasama.

“Nakita niyo ba ang stapler ko?” tanong ko sa mga clerk.

“Parang hiniram po yata iyon ni Sir Hanz dahil nasira po ang stapler niya,” sagot ni Lindsey na isa sa mga HR Clerk.

Tila nakakuha ako ng dahilan upang bisitahin siya sa office niya at humingi ng sorry. “Okay, keep posting job hiring. We need more applicants. Pupunta lang ako sa logistics,” tugon ko at nagsimula nang maglakad.

Ang tinginan na naman ng mga nasa Accounting, Audit at Marketing Department ay kakaiba. Bago kasi ako makatungo sa Logistics Department ay madadaanan ko muna ang impyerno nilang opisina. Open ang office nila, cubicle lang ang nagsisilbing harang nila sa isa’t isa. Ganoon rin sa third floor. Doon naman ay ang Tax at Legal Department, inilagay iyon doon dahil sila ang may pinaka-confidential na files.

Kumatok muna ako bago pinihit ang seradura ng pinto at tuluyan nang pumasok sa Logistics Department.

“Good afternoon, Ma’am Aria,” galak na bati ng mga logistics staff.

“Good afternoon.”

Agad akong nagtungo sa room ni Hanz. I slide the glass door first at bumungad sa akin ang kunot-noo niyang itsura.

"Papasok na ako, ah," I said and stepped in. "Puwede ko bang mahiram muna 'yong stapler ko?" dagdag ko pa.

He opened his cabinet and take the stapler out of it. Inilapag niya lang iyon sa mesa. Ang cold! Lumapit ako at umupo sa bakanteng upuan na nakaharap sa kaniya. "Sorry na, Hanz," nakanguso kong sabi habang ang mukha ay nagpapaawa. Dahan-dahan niya akong tinapunan ng tingin. "Please," dagdag ko pa at saka yumuko.

"Karrie?!"

Gulat kaming napatingin sa pinto at doon ay tumambad sa amin ang galit na galit na mukha ni Redric. "So, this is how you work?" nakangisi niyang sabi habang papalit-palit ang tingin sa amin ni Hanz. Bakas pa rin ang galit sa kaniyang mukha.

"N-no. May kinuha lang ak-"

"Your fucking crews didn't do their job properly! Walang binabang produkto sa isang kliyente! Now, the client who didn't receiver her orders keep calling and cursing me, Karrie! Putangina! Ano'ng malabo riyan sa manifest para hindi maintindihan ng mga tangang tao mo?!" Binalibag niya sa sahig ang hawak niyang dokumento kanina. "Nagkakagulo kami sa dispatching tapos madadatnan ko kayong naglalandian lang dito?!"

"Sir, may kinuha lang po ako sa kaniya. Bibigyan ko ho ng memo-"

"Preventive suspension memo then terminate! Ipa-evaluate mo sa akin at ibabagsak ko! This is untolerable, Karrie, kumilos kayo!" hiyaw niya at lumabas na. Dali-dali kong kinuha ang stapler at saka lumabas nang nakayuko. Nakakahiya.