Chapter 1

Chapter 1

    ISANG mahigpit na yakap at hálik sa noo ang nagpagising kay Lia. Noong buksan niya ang mga mata, unang bumugad sa kanya ang mukha ni Lance, ang kanyang asawa. 

May maliit na ngiting naglalaro sa mga labi ng lalaki habang nakatitig kay Lia. Inayos pa nito ang buhok na nakaharang sa kanyang mukha na kinangiti rin ni Lia. 

“Magandang umaga, Lia,” bulong ni Lance na kinalawak ng ngiti lalo ni Lia. Hindi pa nakuntento si Lance, pinatakan nitong muli ng hálik ang noo ng asawa at ilang segundong nakalapat ang labi nito sa noo niya bago humiwalay si Lance. 

“Ang agang lambing na naman ng asawa ko,” tukso ni Lia sa lalaki na mahina nitong kinatawa. 

“Hindi mo ba gusto ang ginagawa ko?” biglang tanong nito na kinalaki niya ng mga mata. Seryosong nakamasid naman si Lance sa kanya kaya ang ginawa ni Lia, mabilis na bumangon sa kama at hinagis ang sarili patungo sa direksyon ng asawa. 

“Gustung-gusto ko! Gusto kong ganito ka,” aniya at kinawit ang dalawang braso sa leeg ni Lance para mahigpit itong yakapin. “Magandang umaga rin, Lance. Mahal kita.”

Narinig ni Lia ang bumilis na tibok ng puso ni Lance na lihim niyang kinangiti. Naramdaman niya rin ang mahinang pagtawa ng asawa at ang paghalik nito sa tuktok ng ulo niya. 

“Mahal din kita, Lia.”

Bumungisngis si Lia at tiningala si Lance. Hanggang ngayon, hindi pa rin siya makapaniwala na asawa niya ang isang katulad nito. 

Si Lance ang tipo ng lalaking lilingunin mo nang paulit-paulit dahil sa angkin nitong kaguwapuhan. Matangkad si Lance, may kalakihan ang katawan dahil batak ang katawan nito sa pagkukumpuni at pagkakarpintero na trabaho ng asawa at bumagay ang moreno nitong kulay na hindi nakakasawa sa paningin ni Lia. Tall, dark and handsome, ika nga nila. Sa katunayan, madalas nga niyang pisilin ang mga braso ng asawa dahil tuwang-tuwa siya sa kulay ni Lance. 

Kung sa mukha naman, papasa ring artista ang asawa sa itsura pa lang. Malago ang mga kilay nito na binagayan ng nangungusap nitong mga mata, matangos ang ilong at hindi makapal ngunit hindi rin manipis ang labi nito. 

Kaya noong magising siya sa ospital na walang naalala sa katauhan at nagpakilala si Lance bilang asawa, hindi kaagad siya naniwala. 

Hindi dahil hindi ito katiwa-tiwala kundi dahil sa isip ni Lia, pumatol ito sa katulad niya? Itong guwapong lalaking ito? 

Bumalik tuloy sa balintanaw ni Lia ang nangyari. 

Noong buksan niya ang mga mata at daluhan ng mga doktor, ito ang taong bukod tangi na nakitaan niya ng pag-aalala base sa ekspresyon nito. Nang umalis na ang mga doktor pagkatapos kausapin ang lalaki, tumingin ito sa kanya. 

“H-Hi?”

Dumaan ang hindi maipaliwanag na ekspresyon sa mukha ng lalaki at nabigla siya noong inilang hakbang lang nito ang pagitan nilang dalawa bago siya nito ikinulong sa mahigpit na yakap. 

“You're alive. You didn't leave me, Ame. Thank you for surviving the accident,” paulit-ulit nitong bulong sa kanya na hindi naman niya maintindihan. 

Ang ginawa niya, tinulak niya ang lalaki na agad naman itong humiwalay sa kanya at nagtatakang tumingin dito. 

“S-Sino ka?”

“A-Amelia? You don't remember me?”

Bahagyang kumirot ang ulo ni Lia kaya sinapo niya iyon. “A-Aray...”

“—Lia!” Tumayo ito at mukhang lalabas ngunit pinigil niya ito. 

Tiningnan niya ang lalaki. “Ako ba iyong tinatawag mong Lia? Kilala mo ako?”

Muling naging kumplikado ang ekspresyon ng lalaki na hindi na nagawang intindihin ni Lia. Pilit niyang iniisip kung may naalala ba siya tungkol sa sarili ngunit mas lalo lang umiigting ang pagkirot ng ulo niya kaya tumigil siya.

Marahas na bumuntonghininga naman ang lalaki at umupo sa gilid ng kama niya. Pinanood ni Lia ang gagawin nito. 

“...Kilala ba kita?” Siya ang unang nagbasag sa katahimikan. 

Nanlaki ang mga mata niya noong marahang kunin ng lalaki ang dalawang kamay niya at hálikan iyon. Hala, ano ’to?! 

“O-Oy—” Pumiksi siya ngunit nagsalita ito na kinatigil niya sa paglikot. 

“I-Ikaw si Lia... Ikaw si Lia Deneiro. At ako naman si Lance, ang asawa mo...”

Kumurap-kurap ang mga mata ni Lia. Ano raw? Itong lalaking kaharap niya, asawa niya raw? Hindi nga? 

Tumitig siya sa lalaki at pinagmasdan ang mukha nito. Bakit parang binibiro lang siya nito? Hindi ba 'to joke time? 

“Asawa mo ako?” Tinuro niya ang sarili. Tumango ang lalaki at mas humigpit ang pagkakahawak nito sa kamay niya. 

“Totoo talaga? Weh? Hindi mo ako binibiro?”

Dumaan ang pagtataka sa mukha ng lalaking kaharap niya. Ang ginawa naman ni Lia, binawi niya ang mga kamay rito na sandaling puminta sa mukha ng lalaki ang pagkataranta. 

“L-Lia—”

Sinapo ni Lia ang mukha nito gamit ang magkabila niyang kamay at sinipat-sipat ito. Pagkagulat ang naging reaksyon ng lalaki ngunit hinayaan nito si Lia sa ginagawa nito. 

“Sigurado ka bang asawa mo ako? Nagustuhan mo ako? E ang guwapo-guwapo mo po. Sure ka talaga?”

Umawang ang bibig ng lalaking nagpakilalang Lance at napatanga sa mukha ni Lia. Dahil sa pagtulala nito, marahang dinuldol ni Lia ang panturo sa pisngi nito. 

“Ang guwapo talaga, oh,” bulong niya pa. Mas lalong nanlaki ang mga mata ng kaharap niya. “Asawa mo ako, ha?”

“O-Oo...”

“Okay, wala nang bawian ’yang sinabi mo, ha? Asawa mo na ako. Pero bakit mo ako naging asawa? Sa guwapo mong iyan, naging asawa talaga kita?”

Napakurap uli ang mga mata niya noong hapitin siya ni Lance ng yakap at ipatong ang ulo niya sa pagitan ng leeg at balikat nito. 

“Pinakasalan kita kasi mahal kita, Lia.”

Namilog ang mga mata ni Lia at mayamaya lang, napahagikhik siya. Hindi niya mawari pero noong marinig niya ang sinabi nito, ibayong saya ang naramdaman niya. 

Tumingala siya at kumikislap ang mga mata na tiningnan niya si Lance. Niyakap niya rin ito at pagkatapos, nagsalita. 

“Okay, asawa ko. Mahal din kita!”

Naramdaman niya ang biglang paninigas ng katawan nito ngunit mayamaya lang, isang hálik sa tuktok ng ulo niya ang ginawa nito bago siya niyakap. 

“Salamat, Lia. Salamat at buhay ka.”

    “LIA? Sumasakit ba ang ulo mo? Bakit ka tulala? Sabihin mo sa akin kung may problema ka—”

Parang nagising si Lia sa nag-aalalang boses ni Lance. Tumingala siya sa asawa, maliit na ngumiti rito at mahinang iniling ang ulo. “May naalala lang ako.”

Hindi napansin ni Lia ang pagbabago ng itsura ni Lance sa narinig at ang pagdaan ng kung anong emosyon sa mata nito. “A-Anong naalala mo?”

“Hmm? Naalala ko iyong nagpakilala ka sa akin na asawa kita.” Tumawa siya pagkatapos. “Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwalang napakaguwapo ng asawa ko. Tingnan mo,”biro niya rito at sinapo ang mukha ni Lance. “Ang guwapo talaga!”

Palihim na nagpakawala ng malalim na hininga si Lance, ngumiti at sinapo rin ang mukha ni Lia. “Maganda ka, Lia. At napakabait pa.”

Nagpigil ng ngiti si Lia dahil sa seryosong boses ni Lance na halatang nagsasabi naman ng totoo. Maganda siya, mabait pa! Ah, kinikilig siya dahil sa asawa! At dahil hindi mapagilan, tinago niya ang mukha sa dibdíb ni Lance at humalakhak. 

“Lia, baka hindi ka makahinga,” anito at hiniwalay siya sa katawan nito. Malawak na ngiti ang binigay niya rito bago humiwalay nang tuluyan kay Lance. Tumayo na ito sa pagkakaupo sa kama at sinulyapan siya. 

“Magpahinga ka pa kahit kaunti, ha? Magluluto lang ako ng agahan natin.”

Napamaang si Lia at balak na niyang bumaba ng kama nang pahigain siya ni Lance muli sa kama.

“Ako nang magluluto, Lance. Pagod ka pa sa trabaho mo kahapon tapos ngayon ikaw pa magluluto? Ako na,” tanggi niya sa gagawin nito pero umiling din si Lance. 

“Lia, pagod ka dahil sa dami ng nilabhan mo kahapon. Ako na ang magluluto ngayon. Anong gusto mong kainin?”

Dahil alam niyang hindi niya mapipigil si Lance, tumango na lang si Lia at natutuwang tumingin sa asawa. 

“Asawa ko, gusto ko ng sinangag, d***g na danggit tsaka prinitong kamatis. Pwede ba iyon?”

“Any—Kahit ano, para sa 'yo, Lia.”

Bago lumabas ng kwarto si Lance, hinalikán pa siya nito sa pisngi at nagtuloy ang lalaki sa kusina. Ngiting-ngiti namang naiwan si Lia sa kwarto nila at dahil wala na si Lance, gumulong-gulong muna siya sa kama habang kilig na kilig ang puso. 

Ang swerte niya talaga sa asawa! Guwapo, makisig, pasensyoso, marunong magluto, at pinakagusto niya sa lahat, ramdam niyang mahal na mahal siya ni Lance. Pakiramdam ni Lia, isa siyang diyosa na pinagsisilbihan ng isang adonis. 

Muli siyang impit na tumawa bago siya tumayo sa kama at inasikaso ang kwarto nila. Hindi naman pwede na si Lance lang ang kikilos. Dapat tumbasan niya rin ang ginagawa ng asawa kaya ang gagawin niya ngayon, tutulong din sa pagluluto nito. 

Inasikaso nga ni Lia ang kwarto at lumabas para tingnan kung anong ginagawa ng asawa. Nakita niyang nagpriprito ito ng hiling niyang ulam at sabay na inaayos ang bawang na ilalagay sa sinangag. 

“Anong maitutulong ko?”

Napaangat ng tingin si Lance sa ginagawa at nang makita siya, napailing na lang ito. 

“Makulit ka talaga, Lia.”

“Mahal mo naman,” tukso niya rito. Hindi sumagot pabalik si Lance pero lumawak ang pagkakangiti nito. 

Tumulong nga siya sa asawa at wala itong nagawa kundi ang pagbigyan uli siya. 

    NAKAALIS na si Lance papasok sa trabaho dahil may tinatapos pa itong mga kabinet, mesa at upuan na bubuoin. Isang karpintero kasi ang asawa sa isang kilalang furniture shop na hindi kalayuan sa kanila. 

Siguro dahil sa galing ni Lance bukod pa sa itsura nitong nakatatawag pansin, marami laging nagpapagawa at bumibili ng mga muwebles sa gawaan. Kaya maganda rin ang kitang inuuwi ni Lance sa kanya. 

Dahil naiwan sa bahay, nagdesisyon si Lia na gawin ang libangan niya: ang magtanim ng mga gulay sa bakuran nila. 

Lumabas nga siya ng bahay at kinuha ang mga binhi na ililipat niya sa plot ng lupa na hinukay nila ni Lance. Tutal at tapos naman na siyang maglaba at wala nang aasikasuhin sa loob ng pamamahay, dito na lang muna niya ilalaan ang oras. 

Pagpunta niya sa maliit na taniman, nakita niya na busy rin sa pagtatanim ang kapitbahay nila sa sarili nitong bakuran. Dahil nakakahiyang hindi ito batiin, binati ni Lia ang kapitbahay niyang si Josie. 

“Magandang umaga, Josie. Nagtatanim ka rin?”

Mababang harang lang ang pagitan ng bahay nilang dalawa at kung tutuusin, parang dikit nga ang bahay nila.

“Oh, Lia, magandang umaga rin. Oo nagtatanim ako. Umalis na ba ang asawa mo kaya nasa taniman mo na naman ikaw?”

“Maraming gawa si Lance ngayon kaya pumasok na. Eh wala naman akong magawa kaya aayusin ko na lang itong vegetable garden ko.”

Dahil nagkasundo sila sa pag-uusap tungkol sa mga tanim, hindi napansin ni Lia ang paglipas ng oras habang kausap ang kapitbahay. Nang tumaas lang ang tirik ng araw at humahapdi na ang pakiramdam niya, doon lang sila nagdesisyon na pumasok na ng bahay. 

Nag-asikaso na si Lia ng pagluluto para kapag nakauwi si Lance mamayang hapon, may dadatnan itong pagkain. 

Binuhos ni Lia ang atensyon sa pag-aasikaso ng kakainin nila at nang bahagyang dumilim, noong marinig niya ang langitngit ng pintong bumukas, mabilis siyang tumakbo patungo roon at sinalubong si Lance. 

“Lance, maligayang pagbabalik!”

Medyo pagod man ang nababasa sa mukha ni Lance, noong makita siya nito ay umaliwalas iyon. Binuka nito ang dalawang kamay at yumakap naman si Lia rito. 

“Na-miss kita, Lance,”bulong niya. 

“Miss din kita, Lia.”

Mahihinang halik ang ginawa nito sa tuktok ng ulo niya na kinatawa ni Lia habang kinikilig din ang pakiramdam.

“May pasalubong pala ako sa 'yo,”anito. 

Itinaas ni Lance ang hawak na supot at kahit hindi gaanong maaninaw ni Lia ang laman noon, naamoy niya naman na lechong manok ang dala-dala ni Lance. 

Ito iyong hiniling niya noong isang araw kay Lance. Hindi niya akalain na bibili nga talaga si Lance ng sinabi niya para pasayahin siya. Dahil sa tuwa, pinatakan niya ng halik ang pisngi nito at kinuha ang supot. 

“Thank you, Mister ko.”

Tinapik lang ni Lance ang ulo niya at hinaplos iyon pagkatapos. “Basta para sa 'yo.”

Ah, ang swerte niya talaga kay Lance! Hinding-hindi siya magsasawa na sabihin iyon. Kaya kahit hindi sila mayaman basta't hindi kapos sa mga kailangan, kuntento na si Lia basta ba kasama niya ang asawa. 

    PINATÁY ni Rock ang siga ng sigarilyong hawak niya gamit ang paa at mariing inapakan iyon. Tinanaw niya ang bahay na pinasukan ni Lancelot at matagal na tumitig doon bago siya walang salitang tumalikod. 

She's safe. That's what matters. 

×××××