Chapter 3

Chapter 7

Azelline’s POV

“Sigurado kang okay lang yung suot ko? Baka naman mukha akong matanda nyan, ha” nakaharap ako sa salami habang pinagmamasdan ang suot kong bestida.

“Ang kulit mo naman bestfriend, eh! Maganda nga yung damit”

“Ahh ganon, yung damit lang ang maganda?” tinaasan ko sya ng kilay.

Muli kong sinuklay ang aking buhok. Pasalamat nalang ako dahil tuwid na itong buhok ko, hindi ko na kailangan pang pumunta ng parlor.

“Syempre damay kana bestfriend. Pag maganda yung nagdadala pati yung damit gumaganda din hahaha” natawa nalang ako sa sinabi nya. “Hindi ka pa ba aalis? Baka ma-late ka nyan”

Tiningnan ko ang orasan. May isang oras pa bago ako pumunta doon. “Sabagay, mas maganda nga iyong maaga. Oh sya, see you later!”

Pumara na ako ng tricycle at nagpahatid sa building ni Mr. Montemayor. Ngayon ko lang naalala magiging nanay na ako ng anak nya pero maski pangalan nya hindi ko parin alam.

“Di bale, mamaya ay tatanungin ko sya” kausap ko saking sarili.

“Maam nandito na po tayo” agaw pansin ng m driver. Bumaba na ako at iniabot sa kanya ang bayad.

Pero dahil magkakatrabaho na ako’t malaki ang kita ay dinagdagan ko ng sampung piso sa pamasahe. Ang bait ko talaga!

“Jusko, kailan ba ako masasanay sa laki ng building na ito?” kahit yata pandalawang beses ko na itong nakita ay naa-amaze parin ako.

Kailan kaya ako magkakaganito? Yun tipong paupo-upo lang sa swivel chair at tinatanaw ang magandang tanawin. Hayst, yung pangarap ko ngang coffee shop wala pa, ito pa kayang malaking kumpanya? Nahawa na yata ako sa lakas ng sira ni sari.

“Miss Zai punta nalang po kayo sa office ni Mr. Montemayor. Kanina kapa nya inaantay don” mukhang ininform na sya na darating ako.

“Ang aga naman po? Tsaka wag nyo na po akong tawaging miss, zai nalang po” naiilang na wika ko. Pakiramdam ko kasi ay ang taas kong tao.

Hindi ko na sya inantay pang makapag-salita dahil umalis na ako. Katulad kahapon ay napapalingon ang mga tao sa aking kinaroroonan. Hindi ko naman magawang taasan sila ng kilay dahil baka mapaaway lang ako. Hindi pa man din ako marunong manabunot, baka sipa at suntok ang abutin nila sakin.

“Your late” ayan na agad ang bungad nya ng makapasok ako sa loob.

Tiningnan ko ang aking wristwatch at nakitang isang minuto lang naman akong late. “Ang oa, ha. Para isang minuto” hindi ko tuloy mapigilan mapairap.

“Don’t give me that kind of attitude, woman. Simply follow my rules and we don’t have a problem” kailan ko ba makikitang ngumiti ang isang to?

Gosh! Ngiti na nga lang ay ipagdadamot pa. Okay na sana eh. Gwapo. Yon nga lang sobrang seryoso.

“Opo master” labag sa loob na wika ko.

“Don’t fucking used that endearment to me. Call me brix since you will be the mother of my unborn child” Tumango nalang ako para hindi na kami humaba pa.

Kailangan ko yatang bumili ng mga english books mamaya. Kakaunti nalang ang baon kong english words. Mahirap ng maubusan. Sa tingin ko ay tamad ang lalaking ito mag-tagalog.

“Kailan pala ako magsisimula?” naitanong ko.

“Now. We’ll be going to my doctor to check if you’ll fit to carry my son” wika nya.

“Agad agad? Bakit ang bilis naman yata?” nabibiglang tanong ko. Hindi naman halatang excited syang magkaanak, ano?

“Got a problem with that?”

“H-hahaha sino bang may problema? Okay na okay nga sakin yon. Tara na, para ma-check up agad ako” napapalunok kong saad.

Seryoso syang tumingin sakin. “Follow me”

Habang nasa byahe ay tahimik lang kaming nakasakay sa backseat. Mapapanis na yata ang laway ko ay hindi parin sya nagsasalita. Ang layo din ng agwat naming dalawa. Para namang diring diri syang makatabi ako. Duh! Naubos ko na yata yung pabangong ibinigay ni sari kanina.

“We’re here” wika nya ng tumigil ang sasakyan at nauna ng bumaba.

Nag-aantay akong pagbuksan nya ng pinto ngunit hindi yata mangyayari. “Gosh! Turn off ka sakin. Ungentleman ang gago”

Pabalang kong binuksan ang pintuan na ikinalingon nya. Tinaasan ko lang sa ng kilay at malakas na sinarado ang pinto. Nagsalubong ang kilay nya sa inakto ko pero hindi na umimik pa.

“Hospital ba talaga to, bakit itsurang bahay naman” wala sa sariling wika ko habang pinagmamasdan ang paligid.

“Idiot. I said we’ll be going to my doctor not in the hospital” hindi ko alam na narinig nya pala ang sinabi ko.

“Sorry, ah? Maganda lang nagkakamali rin” pasiring kong inalis ang tingin sa kanya.