Episode 6: First Day of School

EPISODE 6

Anong kinaibahan ng bahay sa ospital kung itinuturing pa rin si Zoelle na pasyente? 'Yon ang tanong niya sa isip sa loob ng isang linggong pamamalagi sa mansion.

Gumigising siya nang may naka-prepare nang breakfast at tatawagin na lang bago kumain ng tanghalian. Matutulog sa hapon at kakain ulit ng meryenda. Aaliwin niya ang sarili bago ang hapunan. Pagkatapos n'on, matutulog na lang at uulit na naman ang lahat kinabukasan.

Tumulong siya sa mga maids sa pagwawalis, pag-va-vacuum at pagligpit ng pinagkainan noong isang araw para magkaroon siya ng silbi, pero sinabihan siya ni Manang Herminia ipaubaya na lang sa kanila ang trabaho nila.

So she tried other hobbies. Nagbasa siya ng mga libro, pero nakatulugan lang ang mga ito. Nanood rin siya ng series and movies pero alam niyang hindi niya rin gusto. Magpinta, tumugtog ng piano, lumangoy sa pool-- lahat 'yon ay hindi niya pa rin kayang gawin.

Hindi niya maiwasang mainggit sa mga kapatid niyang pumapasok sa school. Wala ang mga ito magmula umaga hanggang paglubog ng araw. Pagod din sila kaya dumi-diretso agad sa kaniya-kaniyang silid.

Parang ang laki-laki ng bahay nila. Parang ang layo-layo nila sa isa't isa. Parang may malaking espasyo sa pagitan nilang lahat at may sari-sariling mundo.

Napabuntong-hininga si Zoelle.

"Gusto ko na po ulit sanang bumalik sa pag-aaral," pagtatapat niya kay Manang Herminia.

Dineretso niya ang kanyang punto dahil sumaglit lang siya ng pakikipag-usap. Ayaw niyang makaabala rito dahil marami itong ginagawa bilang mayordoma at pinaka-katiwala sa mansion. Nakatayo lang silang dalawa malapit sa hagdanan.

"Naiinip ka na ba rito mag-isa?" tanong ni Manang Herminia na sinundan ng mahinang tawa.

Nahihiyang tumango si Zoelle.

"Noon rin naman ay katulad ka ng mga magulang mo na palaging abala. Hindi ka rin pumapayag na wala kang ginagawa at pahiga-higa lang kahit isang oras."

"'Yon na nga po, eh," sabi ni Zoelle. "Tinawagan ko po sila Papa para po makausap ko sana tungkol dito, kaya lang hindi po nila nasasagot."

"Mahirap talaga ma-kontak sina Sir Ezekiel."

Natahimik silang dalawa. Parehas nag-iisip ng solusyon. Mayamaya, humarap ito sa kanya at ngumiti.

"Hayaan mo na. Bukas na bukas rin, papasok ka na rin kasama ang mga kapatid mo. Ako na ang bahala kumausap at magpaalam kina Ma'am Amanda."

"Talaga po?" Tumaas ang boses ni Zoelle.

Tumango-tango ang ginang at tinapik pa siya sa buhok. "O siya, matulog ka na dahil maaga pa ang pasok mo bukas."

Biglang napayakap si Zoelle kay Manang Herminia. Nabigla ang huli sa ginawa niya at hindi agad nakagalaw.

"S-Sorry po. Nadala lang."

Natawa na lang silang dalawa bago magpaalam sa isa't isa. Bumalik si Zoelle sa kanyang kwarto nang abot-tenga ang ngiti.

Halos hindi siya nakatulog noong gabing 'yon. Paulit-ulit sa isip niya ang mga eksenang pwedeng mangyari bukas. Hindi niya alam kung nananaginip ba siya dahil pagmulat niya ng mga mata ay nag-umaga na agad.

Ngunit walang laban ang antok sa excitement sa katawan ni Zoelle. Mabilis siyang bumangon at nag-ayos ng sarili. Naligo siya nang maaga. Hinanap niya ang uniform sa kaniyang walk-in closet.

Mapupunit ang labi niya habang nakatingin sa sariling repleksyon sa salamin.

Nakasuot siya ng itim na sapatos, medyas na hanggang ilalim ng tuhod, at asul na palda. White polo na pinatungan ng light grey coat naman ang pang-itaas niya. Sinuot niya rin ang blue bowtie.

Itinali niya sa isa ang buhok at nag-spray ng pabango sa kabuuan bago siya muling ngumiti sa harap ng salamin.

Paalis na siya nang mahagip ng mga mata ang isang maliit na name tag. Pinulot 'yon ni Zoelle at binasa ang nakasulat na pangalan.

"Mori, Zoelle Erika Rose."

She pinned it on her coat. And finally, she's ready for her first day of class.

Kinuha niya ang bag at bumaba na. Pagkarating niya sa breakfast table, pinagtinginan siya ng mga kapatid.

"Good morning, Zoelle," bati sa kanya ni Timothy, bakas ang gulat sa mukha. "P-Papasok ka na sa school?"

Nagpipigil siya ng ngiti habang papaupo sa kaniyang pwesto. Pagharap niya kay Two, kinikilig siyang tumango-tango.

Forrester scoffed, others looked at her with disbelief. Ang iba ay nanahimik lang at walang reaksyon. Lumiwanag ang mga mata ni Timothy.

"That's great! Makakasabay ka na namin pumasok," sabi nito.

"Did you tell Papa about this?" biglang singit ni Odysseus. Seryoso ang boses nito at diretso ang titig kay Zoelle. "First of all, how did you talk to them?"

Natahimik siya at napayuko.

"Even if you did tell, I bet he won't let you because he's afraid something would happen to her unica hija again," dagdag pa ni Odysseus.

"Let's just let her," pangungumbinsi ni Timothy sa kambal nito. "Hindi naman masama pumasok sa school. Baka makatulong pa 'yon para bumalik ang memories niya 'di ba?"

"Sa akin ibinilin ni Papa si Zoelle. At 'pag may nangyari sa kaniya, ako ang malalagot," sagot ni Odysseus.

"If that's the case, then I am also responsible and accountable for Zoelle's safety."

Matagal naglaban ng titig sina Odysseus at Timothy. Sa huli ay iniangat lang ni Odysseus ang bridge ng kaniyang salamin, tinitigan si Zoelle nang matalim, at umiwas na lang ng tingin.

Napakagat si Zoelle sa labi at mas yumuko. Hindi naman niya alam na responsibilidad pa siya ng ibang kapatid. Hindi naman siya gagawa ng ikakapahamak niya, pero paano kung may mangyaring hindi inaasahan? Ayaw naman niyang madamay pa ang mga ito.

"Zoelle," Timothy called her. "Have your breakfast already if you don't want to be late."

"Ano kasi. . ." Napalunok siya.

"Huwag mong sabihin sa'kin na sasayangin mo lang ang binihis mo?" Tinuro nito ang suot niyang complete uniform. Ngumiti ito sa kanya. "Sasama ka sa amin."

Isa-isang tumayo ang mga kapatid niyang tapos nang kumain. Tuloy, nagmadali na siya at nanumbalik ang determinasyon na pumasok sa paaralan.

Lumipas ang ilang minuto at lahat sila ay naghihintay nang ilabas ang family size van. Pinapasok na sila ng magmamanehong si Kuya Henry. Nginitian pa nito si Zoelle nang makita siya.

Nakasakay na silang lahat. Katabi ni Zoelle ang bintana at sa kanan niya ay si Timothy. Nalaman niya mula sa katabi na lahat sila ay high school na mapwera na lang kay Terrence. Accelerated si Nicholas kaya kasama ito sa mga junior, at silang tatlo lang nina Odysseus at Timothy ang seniors. Magkakaiba pa sila ng strands.

"STEM student si Odysseus. Ako naman ay nasa HUMMS. And you're in ABM strand," wika ni Timothy habang itinuturo ang buildings nila.

"Thank you."

"Good luck, Zoelle!" huling sinabi ni Timothy bago sila magkahiwalay ng landas.

Tinangala niya ang building na may tatlong palapag. Humigpit ang hawak niya sa strap ng bag niya. Huminga si Zoelle nang malalim bago nagsimulang humakbang patungo sa classroom niya.

Sa labas pa lang ay rinig na niya ang ingay ng section nila. Tumibok nang mas mabilis ang kaniyang puso ngunit inalis niya agad ang kaba sa dibdib at ipininta ang makulay niyang ngiti sa pagpasok ng silid.

Biglang tumahimik ang buong classroom.

Ang kaninang may kaniya-kaniyang kadaldalan ay napahinto. Ang mga nagkakagulo ay parang nanigas sa kinatatayuan. Ang mga nakaupo ay hinarap siya na para bang nakakita sila ng multo.

Dumiretso siya sa paglalakad sa harapan nila. Mabibigat ang mga hakbang. Parang bumagal ang takbo ng paligid. May nagbubulungan. May nagsisikuhan. May nagbabato sa kaniya ng mga makahulugang tingin.

Sinubukan pa rin niyang lumakad nang hindi yinuyuko ang tingin.

"Good morning, classmates," nakangiti niyang bati. "Pwede ko bang malaman kung saan ako nakaupo?"

Nagmistulan siyang nakikipag-usap sa hangin.

"Good morning, class-- Zoelle Mori?"

Lumingon si Zoelle sa isang lalaking mukhang nasa late thirties na nito at may bigote. Iba ang uniporme nito at parang hindi rin makapaniwala sa nakikita. Nang makabawi, umubo ito.

"C-Come with me, Miss Mori."

Sumunod lang siya rito hanggang makarating sila sa labas, malapit sa railings. Nag-iwas ito ng tingin at natawa pa sa nerbiyos.

"Your parents informed me last week that you will not attend the class for an indefinite time. I also heard from them that you're suffering from amnesia after being in a coma. How are you?"

Muling bumalik ang kaba ni Zoelle nang mabanggit nito ang mga magulang niya. Ngunit ang huling tanong lang nito ang sinagot niya.

"I'm fine, Sir. I got enough rest and I am in good health now."

Tumango-tango ito at pinagmasdan siya. "Have you recovered some of your memory?"

Mabagal na umiling si Zoelle.

"But are you willing to attend your classes today?"

"Opo."

Nagdadalawang-isip pa itong pinagmasdan ang kabuuan niya at mabagal na tumango-tango. "Alright. I'll just ask the vice president of the class to assist you," wika nito. "By the way, I am your class adviser. You can call me Sir Alfred."

"Thank you po, Sir Alfred." Bahagya siyang yumuko at ngumiti.

Natulala ito sa ginawa niya. Hindi na siya nito binalingan ng tingin nang muli silang pumasok sa classroom. Pinaupo siya sa pinakaharapan, sa gitna.

Nagsimula nang magturo ang guro. Itinutok ni Zoelle ang atensyon sa mga leksiyon, ngunit napapansin pa rin niya ang mga simpleng tingin at bulungan ng mga kaklase niya. Mukhang nakausap na rin ng ibang teachers si Sir Alfred dahil alam na nila ang kondisyon ni Zoelle, ngunit hindi pa rin nawawala sa mukha nila ang paninibago.

"Class dismissed," deklara ng propesor. "You can have your morning break."

Nagsipagtayuan ang mga estudyante at mabilis na lumabas ng silid. Agad ring tumayo si Zoelle at humabol sa isa niyang babaeng kaklase.

"Hi," bati niya nang makalapit siya.

Nanlaki ang mga mata ng babae nang tumingin sa kaniya at halos patakbong lumakad. Naiwan si Zoelle mag-isa sa hallway. Mabigat ang mga balikat niyang bumaba ng hagdan.

Bakit walang may gustong kumausap sa kanya? Bakit parang lahat na lang ng tao ay hindi gusto ang pagbabalik niya?

Wala siyang gana nang makarating sa cafeteria.

Nakabangga siya ng grupo ng mga kalalakihan. Nang iangat ni Zoelle ang ulo, nagliwanag ang kaniyang mukha nang makita si Emmanuel. Inakala niya ngang ito si Stephen pero napansin niya ang maliit na hiwa sa kilay nito at ang mabigat na aura.

Binalingan siya nito ng tingin pero agad ring naiwas. Na parang wala lang. Nilagpasan siya nito at sumama sa mga kaibigan na parang si Zoelle ay isa lamang estranghero.

Si Timothy lang siguro talaga ang pwede niyang malapitan, pero hindi naman niya ito makita.

Akala niya 'pag pumasok na siya ng school ay hindi na siya mag-iisa sa isang sulok, pero heto siya ngayon, kumain mag-isa sa pinakabakanteng lamesa. Walang lumapit sa kanya o nag-alok na tumabi siya. Humiling, 'yon na lang ang magagawa niya.

Pagkatapos ng morning recess, pumunta siya ng rest room para gumamit ng banyo. Lalabas na sana siya ng cubicle niya nang makarinig na may mga pumasok sa CR. Naghuhugas ang mga ito ng kamay, naririnig niya ang paglagaslas ng tubig sa gripo.

"Do you think that Zoelle really has amnesia? Or she's like, just pretending to have it?" tanong ng isang babae.

"Why do you think she would pretend?" boses naman ng isa pa.

"Uh, maybe she wants to, like, start anew? You know, she's acting like she has changed completely."

"From her annoying, arrogant, bitch attitude?" sabat ng isa nilang kasama.

Nagtawananan sila at nag-shh sa isa't isa. "Baka mamaya biglang pumasok 'yon..."

"Eh, ano naman? Hindi naman natin siya bina-backstab. We're just telling the truth!"

"She thinks highly of herself naman talaga. Wala nga sa kanyang gustong kumausap because she's, like, so intimidating!"

"Yeah. So, 'yong pagkawala, aksidente at amnesia niya, it's her karma."

Narinig pa ni Zoelle ang pagsalpukan ng mga palad at hagikhikan ng mga ito. Nang humina na ang naririnig niyang tawanan, lumabas na siya ng cubicle. Nag-e-echo pa rin sa tenga niya ang mga salitang binitawan ng mga babae.

'Yon na siguro ang sagot sa mga tanong niya kanina. Siguro nga, masama talaga siyang tao dati. Hindi na nila kaya siyang bigyan ng simpatya.

Lumapit siya sa salamin. Nanggigilid ang luha sa kaniyang mga matang hinawakan niya ang repleksyon ng mukha.

"Bakit ka pa ba nandito, Zoelle Mori?" seryosong tanong niya sa sarili.