How do I tell a well-structured story when life is absolute chaos?
"Shit..."
There is a small light coming from the window. My head is aching and it feels like an ultra hangover.
I groaned as I massaged my temples. Ilang araw na ba akong tulog? I turned to my left. And then to my back. And there, I saw a door. May kaunting liwanag din mula roon.
"May tao ba r'yan?" tanong ko na umalingawngaw sa apat na sulok ng kwarto. The deafening silence enveloped the whole room.
Lumapit ako sa pintong may apat na mga rehas sa itaas sapat para makita kung ano nang nangyayari sa labas. Nakasuot pa ako ng dextrose kaya agad ko itong hinugot.
Wala naman akong makita sa labas bukod sa isang mahabang hallway na patay-bukas ang ilaw. Sinubukan ko itong buksan. Kinalampag. Hinampas. Sinigawan. Sinilip ko kung naka-padlock ang pinto pero wala ito. Hindi ito naka-padlock! Pero nakasara pa rin ito. Kung maaabot ko lang sana ang handle mula sa labas, makakalaya na ako sa kulungan na 'to! Sa wakas! Pero paano ko 'yon maaabot? Masyadong mababa.
Tumingin uli ako sa madilim kong kulungan. Bukod sa higaang pinaglumaan na ng panahon, isang pitsel na may lamang malamig na tubig, isang baso, isang biscuit at isang sintas. Sandali, bakit may sintas dito?
Nasaan ba si Doc. Stephen? Si Nurse Camille?
Napatingin ako sa bedside table at may digital clock doon. The clock is indicating the date and time. October 2, 02:23 PM. Naalala ko pang noong huli akong tumingin d'yan ay September 25 palang. So, isang linggo akong unconscious? Fuck.
Napasulyap ako sa pinto dahil parang naramdaman ko na may tao roon. Pero wala.
"May tao ba r'yan?!" Sigaw ko dahil sa inis.
I tried to shout. Thirty minutes passed.
An hour.
Two hours.
Two and a half hours pero wala paring lumalabas para pagbuksan ako ng pinto. I'm getting exhausted.
"Damn you, people! Nasaan kayo? Damn it! Pakawalan niyo ako rito-" hindi pa ako natatapos sa sigaw kong makaputol-litid, bigla akong napaatras dahil sa kamay na dumukwang mula sa rehas ng pinto. Muntik na niya akong makalmot kung hindi ako umatras. Shit! What the heck was that?!
Umungol ito at nagsisigaw na parang ulol na aso. Nagmamadali akong umatras hanggang sa mabangga ko ang kama. Nanlaki ang mga mata ko sa itsura niya.
Hindi siya normal na tao! Naglalaway siya na parang aso, may harang na puti ang pupils, may bakat ng itim na ugat sa buong katawan, puro dugo at agnas ang balat niya! Nakasuot siya ng laboratory gown pero puro dugo rin. At nagwawala siya! Kinalampag niya nang kinalampag ang pinto at kung wala ang pintong harang na 'yan ay sigurado akong kanina niya pa ako inatake rito at sinisiguro kong wala akong palag.
Nanginginig akong lumapit sa pitsel at baso ng tubig. This can't be happening. God, wake me up. This is a bad, bad dream. This is the worst nightmare I ever had. It looks so damn real!
The man in the lab gown looks very familiar. Shit! Siya si-
"Doc. Stephen!" sigaw ko. Hindi ako pwedeng magkamali. Siya ang isa sa nagturok sa akin ng syringe bago ako makatulog.
Tawagin niyo na akong baliw pero sigurado akong nawawala na siya sa sarili niya na parang isang-
"Z-zombie..." I muttered underneath my breath.
Paano kung mabuksan niya ang pinto? Paano kung pasukin niya na ako rito? Paano kung... Paano kung sakmalin niya ako gaya ng sa mga palabas? Magiging kagaya niya ba ako?
I held the pitcher and put some water on the glass. I need to think properly. Gosh, this is a nightmare. I drank the glass of water and wiped the excess using my knuckles.
I can hear my heartbeat. Palakas nang palakas. Parang may nagkakarerahan. Parang may nagtatambol.
Napatingin ako sa pitsel na hawak ko, stainless ito at baka pwede ko itong gamitin bilang self-defense. I heard a loud bang on the door. Fuck! Naalis na ang pagkakakawit ng handle! Kung paano niya nagawa, hindi ko alam! Ang alam ko lang, pwede akong mamatay ngayon din.
My instinct told me to slam this pitcher on his head so I did. Buong lakas kong inihampas sa kanya ang hawak ko at nakarinig pa ako ng nagcrack. Agad na napahiga ang Zombie at nawalan ng malay. Patay na. Baka patay na.
"Shit. Shit. Shit," I muttered. Tears rolled down my cheeks. Hindi parin ako makapaniwalang natulog lang ako, pagkagising ko ay may zombie na akong kaharap. Paano nalang kung hindi ko siya tinamaan?
Teka, what if buhay pa pala siya?
Nakatagilid siya habang nakahiga kaya pumwesto ako sa likod niya. Pag gumising siya, hindi niya agad ako maaatake, hindi niya ako mapapatay.
Hihintayin ko pa bang gumising siya?
Hinawakan ko ng mahigpit ang metal na pitsel at pinaghahampas sa ulo niya. Dumugo ito nang dumugo. Siguro naman ay hindi na siya magigising?
Wait, napatay ko siya! Shit! Hindi naman ako makukulong 'di ba? What if prank lang ang ginawa niya? Tapos hinampas ko siya ng sobrang lakas! Shit.
First of all, bakit naman siya magpa-prank sa akin?!
Hinampas ko sa pinaka huling beses ang kawawang doktor atsaka dumiretso sa bedside table. Kinuha ko ang biscuit. Napansin ko ang tray. Stainless din siya at sigurado akong pwede ko siyang magamit. Hindi ko alam kung anong pwedeng mangyari kaya baka kailanganin ko nga ang stainless tray na ito.
Napalunok ako nang mapatingin sa pinto. Ayoko mang lumabas, kailangan ko. Dahan-dahan kong binagtas ang daan palabas.
Nagpadagdag pa ng kaba ko ang patay-sinding ilaw, nakabibinging katahimikan at mga dugo sa sahig. Sana lang ay si Doc. Stephen lang ang Zombie.
Sinubukan kong buksan ang mga pinto pero nakasarado ang mga ito. Hindi gaya ng pinto kong gawa sa bakal, ang mga pinto rito sa corridor ay gawa sa kahoy at parang room lang sa hotel.
Makalipas ang ilang minutong paglalakad ay bumungad sa akin ang dalawang daan. Isang kaliwa at isa sa kanan. Makalat at may mga patak ng dugo. Tahimik. Sobrang tahimik.
Naisip kong dumaan sa kanan. Mas kaunti ang patak ng dugo rito kaya baka mas safe. Hinigpitan ko ang hawak ko sa pitsel at inihanda ito sakaling may umatake. Kada lingon ko sa likod ay napapalunok ako.
I tried to open a door on the right side.
It clicked!
The door opened. I pushed it slowly and my jaw dropped the moment I saw a woman in white uniform eating something, scratch that, eating someone!
"N-nurse Camille..." I muttered underneath my breath. "No way. No. No." I can't believe it! Ang kulay puti niyang damit ay nabahiran ng pula habang kinakain ang laman-loob ng isang matandang lalaki. Nakaluhod siya rito at sinimulang dukutin ang bituka nito.
Muntik na akong masuka sa nakita ko. Unti-unting nag-iba ang kulay ng lalaki at naging maitim ang balat nito. Naglabasan ang mga ugat na itim at nabalutan ng puti ang pupils. Na agnas din ang balat niya na mas lalo akong nasuka. Gaya ng kay Doc Stephen.
"Nurse..." bulong ko, hindi pa rin makapaniwala. The next scene made my jaw dropped more.
Unti-unting gumalaw ang bangkay at agad itong tumayo. Nabuhay siya! Kahit nakalawit ang mga internal organs niya ay tumayo siya.
Dalawa silang napalingon sa akin kaya bigla kong naisara ang pinto. Shit.
Tumakbo ako sa malayong malayo at hindi ko na alam kung nasaan ako. May mga hagdan, automatic doors, escalators, at gate akong nilabasan. Kada lumilingon ako sa likod ay mas lumalakas ang pintig ng puso ko. Paano kung sobrang bilis nilang tumakbo gaya ni Doc Stephen?
Tuluyan akong nakalabas ng building na kulay puti at bumungad sa akin ang mga sasakyang nagkabanggaan, sunog, maduming lugar, madugong daanan at mga taong naglalakad pero walang patutunguhan.
Sangkatutak na zombies. Shit. I'm still alive but I know I'm going to die soon. Walang laban ang pitsel at tray ko sa kanila.
I still don't know what to do. Sobrang dami nila at ang tanging hawak ko lang ay pitsel at stainless tray. I won't survive with this shit. I know that I won't.I looked back at the building and saw a capital letter A on top of it. The building is wrecked and the windows were broken.Napatingin ako sa harap ko nang may marinig akong mga yabag ng paa only to find a zombie running towards me. Adrenaline rushed through my veins and I immediately slammed the pitcher on his head.Nagtago ako sa isang sulok na may nakaharang na yero at niyakap ang sarili. Hindi ko kakayanin ang lahat ng zombies na 'yon. I'm not a hero with superpowers to kill those bastards.Ilang minuto pa akong nanatili sa maliit na siwang na 'yon at hindi alam kung ano ang patutunguhan. Saan ba ako pupunta? Wala akong matandaan sa kahit na anong nangyari sa akin. Ang natatandaan ko lang ay ang pag-uusap namin ni Doc. Stephen at Nurse Camille. Bukod doon ay wala na. Wala na akong alam tungkol sa a
Itinulak niya ako papasok sa sirang bahay dahil wala akong balak maglakad kasama niya. Kunot-noo kong binagtas ang maputik na daan. Wala akong sapin sa paa dahil sino ba naman ang magsusuot ng pumps habang nakaratay sa isang hospital bed? Kung hospital bed nga ba ang pinanggalingan ko."Bilisan mo!" pag-angal niya habang itinutulak ako gamit ang baril niya. "Magkano kaya kita maibebenta? Mukha kang mahina that's why I doubt na mahal ang halaga mo," palaisipan niya na para bang patabaing baboy lang ang kinakausap niya. Anong karapatan niyang ipagbili ako? Hindi niya naman ako pag-aari!Nakarating kami sa harap ng isang bahay na sira-sira ang mga bintana pero may terrace. Kulay puti ang bahay at hindi mo aakalaing may titira pa roon dahil sa malubhang kalagayan. American-style ang bahay na ito pero gawa sa bato ang karamihan.I thought he's going to save me! 'Yon pala ay siya ang makikinabang sa akin!"Bilisan m
Itinulak niya ako papasok sa sirang bahay dahil wala akong balak maglakad kasama niya. Kunot-noo kong binagtas ang maputik na daan. Wala akong sapin sa paa dahil sino ba naman ang magsusuot ng pumps habang nakaratay sa isang hospital bed? Kung hospital bed nga ba ang pinanggalingan ko."Bilisan mo!" pag-angal niya habang itinutulak ako gamit ang baril niya. "Magkano kaya kita maibebenta? Mukha kang mahina that's why I doubt na mahal ang halaga mo," palaisipan niya na para bang patabaing baboy lang ang kinakausap niya. Anong karapatan niyang ipagbili ako? Hindi niya naman ako pag-aari!Nakarating kami sa harap ng isang bahay na sira-sira ang mga bintana pero may terrace. Kulay puti ang bahay at hindi mo aakalaing may titira pa roon dahil sa malubhang kalagayan. American-style ang bahay na ito pero gawa sa bato ang karamihan.I thought he's going to save me! 'Yon pala ay siya ang makikinabang sa akin!"Bilisan m
Seriously, init na init na talaga ako sa suot ko dahil pinuno nila ng leather ang katawan ko. "Dudulas lang ang ngipin ng mga zombies d'yan kaya maganda kung puro leather ang suot mo," sabi ni Cedrick habang matamang nakatingin sa akin. Nanliliit ang mga mata niya at nakalagay pa ang dalawang daliri niya sa chin niya na para bang iniisip kung may kulang pa ba. Unlike Maximus, Cedrick's body is leaner and slimmer. Sakto lang ang kulay niya. Hindi sobrang puti o sobrang brown. His nose is pointed and his lips are red. "At hindi masakit sa mata, di gaya ng suot mong hospital gown kanina," dugtong naman ni Celine habang inaayos ang collar ng leather jacket na suot ko. Pinahiram niya ako ng spaghetti strap sando,
Naglakad ako patungo sa kinaroroonan ni Pisces. Patuloy kong iniisip ang mga bagay tungkol sa akin.Sinong mag-aakalang may nakakakilala sa akin at inakalang patay na ako pitong taon ang nakararaan?"Pisces..." I knocked on his door thrice.Walang sumagot. May narinig ako mula sa loob ng pinto pero hindi ko gaanong marinig kaya inilapit ko ang tenga ko sa pinto."Do not forget me even when I'm gone..." Isang tinig ang narinig ko.Isang lumang kanta pero may mapait na ibig sabihin."Remember me, do not forget..." Maganda ang boses niya...H
Ang akala ko ay mabilis lang kaming makakarating sa north wing pero nagkamali ako!Naglakad lang kasi kami. Kapag daw ginamit ang sasakyan ay mataas ang possibility na mawalan kami ng gas at hindi naman namin pwedeng iwan ang sasakyan. Kaya iniwan nila sa garahe ng lumang bahay ang sasakyan at iba pang gamit at siniguradong hindi makikita ng mga hunters. Nakita ko ang paglock nila no'n at sinisiguro akong walang makakanakaw do'n.Sa paglalakbay ay unti-unti ko silang nakilala."Sa taas..." Mahinang usal ni Pisces na nasa gitna namin. Kaagad na bumaril si Cedrick sa taas na parte ng kagubatan. Alerto ang lahat ngunit hindi naiiwasan ang pakikipagbiruan."Naaalala ko pa 'yung huling cartoon na napanood ko bago magsimu
Sandali ko pa lamang silang nakakasama ay mas lalo na akong naguguluhan. After the mention of the name Iris Aquino, the team decided to rest.We created a small tent using leaves and trunk of trees. Sa labas nito ay ang sigang hindi parin nawawala."Pahangin lang ako," saad ni Nate kahit wala namang nagtatanong kung saan siya pupunta. Hindi siya pinansin ng apat at ako lang ang napatingin sa kanya.Ramdam ko ang pagod dahil sa mahabang paglalakbay pero kahit anong gawin ko ay hindi ako dinadalaw ng antok. Dahil siguro sa alam kong anumang oras ay maaaring may sumulpot na zombies dito.Nakahiga na kaming lahat at si Nate na lang ang gumagala. Sana lang ay maging safe siya.
"Bitawan niyo ako!" sigaw ni Celine habang pilit na nagpupumiglas.Dalawang lalaki ang nakahawak sa kanya. Isang babae at si Bubble Joe naman ang nakatutok ang baril sa amin.Nakatutok din ang baril namin sa kanila."My, my, such a pretty lady. Magkano kaya ang halaga mo sa market?" My forehead creased."I thought you were a member of Fascists?" I asked them.The slutty girl laughed so hard as if something was funny."Oh, did you see our Jeepney? Ang cool ng design 'no? Parang Fascist talaga. Para dagdag takot syempre.""Bitawa
Dan. Meow-Meow. Carrot. Bolt. Huwanie. Zyrah. This story is for you. --- After three years of hardwork, we finally reached the end. I would like to thank all of those people who supported me. It took me a lot of time to finish this because deep inside myself, I never want this story to end. I want to cherish every moment with my very first story. I want to cherish all the lessons that I've learned throughout this journey. I would like to thank you for reaching this part. You made it. I hope I made an impact with your life. I hope that you've learned something from Collier and her friends. If ever you feel like there's no hope for you, always remember that living is really hard... Life is really unfair... Live through it and be happy. I love you so much.
They said that dying is easier than living. I used to think before that I never wanted to die too early. Everyone count on me and I am their only hope.Reminiscing those memories of the past... Those people that I lost... I think that dying for them could be peace.Yumuko ako para tingnan ang puntod niya. It’s been four years but the wounds are still fresh. I learned to forgive myself but I don’t think I’ll ever forgive fully.“Bago pa man magsimula ang lahat, kinaiinisan ko na siya... Hindi ko gusto ang aura niya.” Cedrick was beside me while holding a bouquet of flower. He is smiling but his eyes were never happy. “Makaka-move on kaya tayo?”I chuckled a little. “Hindi na yata.”
Tinuloy ko ang paglalakad. Every step I take feels so nostalgic. It’s as if I was back to the nightmare I entered... Just like before, I was the one who enter it to my doom.Nakarinig ako ng pag-uusap sa gitnang parte ng arena. Naaalala ko pang ito ‘yong parte ng arena na madamo. Tiningnan ko ang inaapakan at tuyong damo lang ang mga natatapakan ko. This place is a mess.“Aalis na ako, Sir. Nagawa ko na ang trabaho ko.” Mababa ang boses ng lalaki pero nakapaninindig ng balahibo.“Walang aalis! Sama-sama tayo rito! You entered Fascist and there’s no turning back!”“Hindi ko pa ho gustong mamatay, kung gusto niyo pong mamatay, hindi ako ang tamang tao na dapat niyong idamay.”
“We have no time for this...” Napaupo ako kahit na nanghihina. “Sabi niya ay pasasabugin niya ang buong bansa! We know his capabilities!”Kunot ang noo ni Apollo habang malalim na nag-iisip.“Matagal nang inihinto ang land bomb project dahil self-destruct ang plano na iyon kaya paanong-” Nanlaki ang mga mata niya sa iniisip na posibilidad.“He’s purposely doing it to self-destruct. Na kung mamatay man siya ay damay ang buong Coventry,” wika ni Nate sa isang malalim na boses.“We have to stop him, Harem.” Puno nang pag-aalala ang boses ko. Ang mga taong umaasa sa pag-uwi namin ay hindi ko maaaring biguin.Sumakay kami sa sasakyan namin upang ihanda na ang
I really don’t know what gotten into him but after that realization, he helped us... He probably thinks that he doesn’t want Celine to really die in vain.He told us all the possible places. Nakakagulat na sobrang dami niyang alam na kahit pasikot-sikot ay alam niya. Of course, it’s his job!There are three possible hideouts. First, his unit just near La Serpienta. His oil company on Sky Town, and the last one is their vacation mansion on the Isla Corvientos. Some of our men headed to his unit and some went to Sky Town. Kaming lima ay nagpasyang magtungo sa Isla Corvientos dahil iyon ang pinakamalayo.“Hindi kagaya sa Coventry, dito sa Naion ay may signal. Tawagan niyo kami sa kung anong balita. Ganoon din ang gagawin namin,” paalala ni Harem. Sila ang team na pupunta sa unit. Sina Apol
“He’s two cities away from Azteria. Ayaw niya rin talagang bumibisita ako dahil may naaalala raw siya. Kaya tinanong ko rin kayo kung sure ba talaga kayo... Lalo na si Collier...” Malapit na kami sa probinsiya ng La Serpienta at mas nadadagdagan lang talaga ang kaba ko sa tuwing maaalala kung kanino kami patungo.“Sigurado naman akong alam niya ang buong Naion dahil mahilig daw mamasyal ang mga amo niya,” dugtong pa ni Nate.Nagkabati rin sila ng fiancée niya kagabi. Nagselos lang daw dahil akala yata ay kinausap ako para sabihing mahal pa ako. Na kaya raw ako umiyak ay dahil mahal ko rin talaga si Nate kaso lang ay hindi na kami pwede. Gusto kong maiyak lalo sa katatawa pero alam ko ang pakiramdam ng nagseselos kaya hindi ko na ginawa pa.Kaya rin busangot kagabi si
I couldn’t believe it... Magician na siya? Agad akong tumakbo patungo sa kung saan nagkukumpulan ang mga tao at doon ko tuluyang nakita ang dating kaibigan. I almost cried and felt nostalgic to see Max right in front of me pero hindi ko na pinalampas pa ang pagkakataon.“Puntahan natin siya!” tawag ko kay Pisces.“He’s still performing... We don’t want to let this people get mad at us for ruining his performance.”“B-baka umalis siya...” wika ko habang patuloy na pinagmamasdan ang kaibigan.He changed a lot... mas tumangkad siya at mas nag-mature. Sa ganda ng ngiti niya ay para bang payapa na ang utak laban sa mga trahedyang pinagdaanan. I suddenly felt embarassed... dahil pumunta kami rito para lang
I never knew that I’ll be able to go to the Naion. Hindi ko iyon naisip kailanman at nadagdagan pa nga ang takot ko na pumunta roon nang malamang nadi-discriminate ang mga taga-Coventry dahil sa lumalaganap na zombie virus outbreak. Malamang ay kung malaman nila na ako ang pinakanaunang maging zombie ay hindi na sila mag-aksaya pa ng panahon para paalisin ako. They would probably stone me to death for the mischief I brought and what I can bring to their country.Well, that should be the least of my priority. Takot lang din siguro talaga ako dahil alam ko kung sino ang pupuntahan namin doon. Ang taong pinagkakasalaan ko ng malaki. Hindi ko alam kung handa na ba ako na makita sila dahil hanggang ngayon ay ikinahihiya ko pa rin ang nangyari dati.“Don’t worry... I know them.” Napansin yata ni Pisces ang kaba ko nang nasa eroplano na kami pa
After a long journey of searching for the remains of those people inside the helicopter, we found out that it was Vos Rockefeller, Crimson and Velvet Benchers’.Nahirapan pa kaming ma-identify and mga bangkay dahil sunog na sunog na ang mga ito but the accessories and jewelries gave it all.I’m happy that we eliminated three of them but still unsatisfied since Sid Rockefeller is still at large.“His first hideout would probably be Naion since they can enter it back and forth without any permission from the government.”Ngayong iniisip naming kung paano mapababagsak si Sid nang walang nasasaktan na taga-ibang bansa, alam ko na agad na mahihirapan kami. We don’t want to cause any bad image and the team wants to do it secretly.