Chapter 1

LORIANA

Pinasadahan ko ng tingin ang paligid. Madilim na ang kalangitan at dama ko ang malakas na ihip ng hangin. Ang kapitolyo ay tila hango sa mga disenyo ng ancient Greece. The architecture of the Greek culture is everywhere. Maging ang mga simbolo at estatwang nasa palibot ng kapitolyo ay halatang hango sa kultura ng sinaunang Greece.

Natigil ang pagmamasid ko nang lumabas muli ng kapitolyo ang lalakeng nagdala sa akin sa lugar na ito. Ano na nga ulit ang pangalan niya?

Nakasimangot siya at masama ang tingin sa akin habang nakabulsa sa jacket niya ang mga kamay niya. Sa kanyang pantalon, nakita kong nakasukbit ang isang hindi pangkaraniwang pistol na kulay puti at may gray lining. Sa kabilang bahagi ng pantalon niya ay ang pamilyar na boomerang.

Napansin ko ang babaeng nakasunod sa kanya. Halos umawang ang bibig ko nang makita ang kakaibang gandang taglay nito. Kung tatantyahin ay tila nasa late fourty's na ang edad nito ngunit napakaganda pa rin ng kanyang mukha. May bungkos ng putong hibla sa kanyang buhok na nagmukhang higlight ng kanyang itim na itim na buhok. Nakasuot siya ng kulay pulang sedang bistida na balot hanggang sa kanyang palapulsuhan. Nang magtama ang mga mata namin ay matamis siyang ngumiti.

"Just how Fritz described you, dear." She muttered before giving me a hug.

Kumunot ang noo ko. "S-Sino kayo? Anong ginagawa ko rito? Mali. Paano ako napunta rito? Ano 'yong nangyari sa library namin?" Nagsisimula na namang mataranta kong tanong.

The guy in faded jeans and gray jacket released a dramatic sigh. "See? I told you, Lady Louisiana. She's one useless ordane. Are you sure Fritz was right?"

Napabuntong hininga ang babaeng kaharap ko. Nilingon niya ang lalake saka ito pilit nginitian. "Jiro, Fritz is the best tracker we got. Kailan ba siya pumalya?"

"Uh, this time? When he tracked this," he looked at me as if I am such a disgusting rat. He pouted his lips while narrowing his gaze. "weakling."

"Jiro, tama na." Suway ng babae.

Jiro shrugged his shoulder. Tinalikuran niya kami saka siya nagsimulang bumalik sa loob ng kapitolyo.

Nahilot ng babae ang kanyang sintido. Napailing na lamang siya saka niya ako muling nilingon. "Pagpasensyahan mo na si Jiro. Masyado lang soyang pressured ngayon lalo na dahil sa mga nangyayari."

"Nasaan po ba talaga ako? Si Fritz, bakit kilala ninyo si Fritz?" Kunot-noo kong tanong.

The woman forced a smile at me. Magsasalita na sana siya nang makarinig kami ng tila mahinang pagsabog. Nang lingunin namin ang pinanggalingan ng ingay ay ganoon na lang ang pagtataka ko nang makita si Fritz. May galos ang kanyang mukha at dumudugo ang kaliwa niyang balikat. Habol-habol niya ang kanyang hininga habang palapit sa amin.

Nang makalapit siya sa amin ay pinunasan niya ng likod ng kanyang braso ang namuong pawis sa kanyang noo.

"Grabe naman si Jiro. Iniwan lang ako basta ro'n eh ang dami no'n." Reklamo niya. Nang mapansing nakatingin ako sa kanya ng puno ng pagtataka ay napahugot siya ng malalim na hininga. "Right. Explanations and such."

Nagkamot siya ng batok saka humarap muli sa babae. "Paano 'to Lady Louisiana? Biglaan ang pagkakadala sa kanya rito?"

Umiling ang babae habang nakaguhit ang problemadong ekspresyon sa kanyang mukha. "Wala na tayong magagawa. Hindi na natin siya pwedeng ibalik sa normal na mundo. Right now, Santicus is the safest place for her. She's the last soul keeper. We have to protect her at all cost."

Lalong nagsalubong ang mga kilay ko. Humarap ako kay Fritz at hinawakan ang braso niya. "Fritz, ano ba talagang nangyayari? Naguguluhan na ako nasisiraan ba ako ng ulo?"

Napangisi siya. "Hindi, Ria. Huwag kang mag-alala hindi ka nababaliw. Maiintindihan mo rin kapag naipaliwanag na sayo lahat."

"Pero gusto ko nang umuwi." Untag ko.

Gumuhit ang lungkot sa mukha ni Fritz. Hinawakan niya ang balikat ko saka ito mahinang piniga. "I'm sorry, Ria but we cannot go home right now. The olympians need us."

My brows furrowed. "What do you mean?"

Hindi ako sinagot ni Fritz. Tinignan niya si Lady Louisiana na tila nanghihingi ng permiso kung itutuloy pa ba ang usapan namin.

Lady Louisiana held my hand. "Why don't we get inside, first? Sigurado akong kailangan mo na ng pahinga."

Kahit na ayaw ko, wala na rin akong nagawa nang yayain nila akong pumasok. Gusto kong tadyakan si Fritz. Gulong-gulo ang isip ko sa mga nangyayari pero hindi ko alam kung handa ba ang isip kong tanggapin ang mga bagay na malalaman ko. Lahat ng narito, halos hindi na makatotohanan.

Not even in my wildest dreams that I thought I'd see men like those Fritz had faced on the library.

Ang library.

Napahinto ako at nanlalaki ang mga matang napatingin kay Fritz. "Hala 'yong library! Si Mariz!"

Umiling si Fritz saka tinapik ang balikat ko. "Reality has layers, Ria. That fight happened o the second layer. The part where no normal eyes see. Huwag kang mag-alala. Sa paningin ng mga mortal, walang gulong naganap."

Napasabunot ako sa aking ulo. "Mapapraning na ako, Fritz. Sana panaginip lang ang lahat ng ito. Pakiramdam ko masisiraan na ako ng bait."

Isang mapaklang ngiti ang gumuhit sa labi niya. "Sinabi ko rin 'yan sa sarili ko no'ng una akong nakarating dito...sadly, this is the reality normal people couldn't see."

I sighed. Bumagsak ang aking mga balikat. "I guess that makes things even worse for us..."

Fritz slightly squeezed my shoulder. "Don't worry, Ria. Hindi kita papabayaan."

Tanging tango na lamang ang naging tugon ko. I believe Fritz. He had always been a good friend to me. A year ago, nagtransfer siya sa university namin. Halatang anak mayaman pero piniling mag-apply as student assistant. Magmula nang magkasama kami sa trabaho ay naging malapit na kami sa isa't-isa.

Now I'm starting to doubt the friendship we've had. Hindi ko na alam ngayon kung totoo ba iyon o parte rin ng katotohanang isinasampal sa akin ngayon. I never thought reality could hurt me more than it already did.

Idinala ako ni Fritz at Lady Louisiana sa isang may kalakihang silid. Gaya ng mismong kapitolyo, inspired din ng greek architecture ang loob ng silid. Mula sa mga mwebles hanggang sa kurtina, halata ang impluwensya ng bansang iyon. The red and gold curtains ang sheets made it more elegant.

"Magpahinga ka na muna, Loriana. Ihanda mo ang sarili mo para sa unang piging kasama ang iba pang Ordane. Matagal ka naming hinintay. Siguradong matutuwa silang makilala ka." Malumanay na sabi ni Lady Louisiana.

Pinilit ko na lang ngumiti at tumango. I highly doubt that... Baka nga sila lang ni Fritz ang natutuwang nadirito ako. Maging ako ay hindi ikinakatuwa ang mga nangyayari.

Nang iwan kami ni Lady Louisiana, naupo kami ni Fritz sa malambot na kama. Hindi ko siya magawang tignan dala ng tampo ko. Gulong-gulo pa rin ang isip ko at hindi pa tuluyang napoproseso ng utak ko ang mga kaganapan. This is literally hard for me to understand.

"Look, sorry if I lied." He mumbled.

Napairap ako. "You better be. You faked the friendship I thought was real."

"Hey, hindi ah." Depensa niya. "I am your friend. Walang nagbago ro'n, Ria. Ako pa rin 'to. Nakilala mo nga lang 'yong Ordane na bahagi ng pagkatao ko?"

Nilingon ko siya ng may malungkot na ekspresyon. "Gulong-gulo ang isip ko, Fritz. Ano ba talaga 'to? Gimik ba 'to para sa birthday ko?"

Bumuntong hininga siya saka umiling. "Hindi, Ria. We're at Santicus City, the hidden city of ordanes."

Nagsalubong ang aking mga kilay. "Ordanes?"

Itinango-tango niya ang kanyang ulo. "Ordanes are the kins of the olympian gods. Humans commonly call us demigods or someone with a titan or god's blood in our system."

Hindi ako nakakibo. Ilang segundo akong napatitig kay Fritz. Seryosong-seryoso ang mukha niya habang naghihintay ng reaksyon ko ngunit hindi ko talaga magawang iproseso ng maayos ang mga sinabi niya.

Hindi ko na napigilan. Napabungisngis ako ng tawa hanggang sa tuluyan akong natawa. Nababaliw na nga yata ako. Mapapraning ako sa mga pinagsasabi ng mga tao sa lugar na ito.

Demigods? Kami? Ako? This is officially the joke of the century...

"Ayoko na, Fritz. Itigil niyo na itong joke niyo." Naluluha kakatawa kong sabi. Hindi ko mapigilan. Pakiramdam ko ito na lang ang paraan ng katawan ko para maiwasan ko ang pagkapraning sa mga pinagsasabi nila.

"Ria, hindi kami nagbibiro." Malumanay na sabi ni Fritz.

Huminga ako ng malalim saka ko pilit pinakalma ang sarili ko. Tumindig akong muli at inayos ang sarili ko.

"Fine then I guess I'll just walk myself out." I mumbled before taking my steps towards the door.

"Ria, sandali!" Tawag ni Fritz ngunit nagpatuloy ako sa paglalakad.

Nang buksan ko ang pinto ay isang palaso ang nakitang kong patungo sa direksyon ko. Nanlaki ang mga mata ko at hindi ako nakagalaw. Pakiramdam ko biglang huminto ang paghinga ko at ang buo kong atensyon ay nakatuon sa papalapit na palaso.

Napapikit ako't napasinghap nang ilang dangkal na lamang ito bago tumama sa aking mukha.

Ilang segundo ang lumipas at wala akong naramdamang matalas na bagay na tumama sa akin. Bagkus ay tila mainit na hiningang tumatama sa aking pisngi ang nadama ko.

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko ngunit nanlaki ang mga ito nang makita ang kulot na lalakeng nakapangalumbaba sa harap ko. Itim ang kanyang singkit na mga mata at napakaputi ng kanyang kutis. Hawak niya ang palaso at hindi nakatapak sa lupa ang mga paa niya. Ang sapatos na suot niya ay tila may pakpak. Parang nakita ko na 'yon noon...

"What a cute newbie." He chuckled. Pinisil niya ang aking pisngi bago siya umalis sa harapan ko.

"Hey, Devorah! You almost hit the only keeper we got!" He chuckled.

Binato niya ang palaso sa isang babaeng may panang gawa sa kulay puti at asul na liwanag. Nang magtama ang mga mata namin ay tumaas ang kilay niya. Pinasadahan niya ako ng tingin saka siya ngumisi.

"Kaya naman pala problemado si Jiro. Mukha ngang hindi tatagal ng isang laban ang keeper niya." She chuckled.

Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya. Alam kong insulto iyon, hindi ako tanga ngunit masyado pa akong napapraning sa mga nakikita at nasasaksihan ko para mapagtuunan ko ng pansin ang panlalait niya.

"Tigilan niyo na ang keeper. She's the best we've got." Untag ng isang hindi pamilyar na boses.

Kunot-noo akong napalingon sa kaliwa ko. Halos mapatalon ako sa gulat nang makitang may lalake nang nakatayo roon na kahawig ng babaeng tinawag na Devorah. May nilalaro siyang palaso sa kanyang mga daliri at gaya ng palaso ni Devorah, gawa rin ito sa pambihirang liwanag.

Kumurba ang gilid ng kanyang labi. Tumindig siya ng maayos saka inalok ang kanyang kamay. "I'm Clover, one of the seekers. Descended from Apollo."

"A-Apollo? A-As in Olympian A-Apollo?" Hindi makapaniwala kong tanong.

Tumango siya saka ngumiti. "May alam naman pala siya. Masyado la---holyshit!"

Hindi ko na alam kung ano ang huli nilang mga sinabi. Basta ang alam ko, bigla na lang nanlambot ang mga tuhod ko. Hindi na kinaya ng katinuan ko ang mga pinagsasabi nila. Tuluan akong bumagsak at nawalan ng malay.