Chapter Five: Threat

ALIYAH

Nahinto ang ginagawa kong pagpunas ng lamesa nang may marinig akong kumakatok sa pinto. Hindi ito malakas, pero sapat na para marinig ko. Kaaalis lamang ni Sir Caleb at katatapos ko lang kumain kaya naglilinis na ako ngayon ng hapag. Mabilis ang naging paglakad ko patungo sa pinto para pagbuksan ito, naisip ko kasi na baka si Sir Caleb ang kumakatok. Nagmamadali kasi siya kanina at may naiwan siyang folder sa coffee table namin, mukhang binalikan niya ito dahil ilang minuto palang naman siya nakaaalis.

“Nasa coffee table po—” hindi ko na nagawa pang matapos ang bungad ko sanang sasabihin kay Sir Caleb nang pag-bukas ko ng pinto ay wala akong ni anino ng tao ang nakita roon. Malakas ang hangin sa labas at tirik na rin ang araw. Dahil pinuno ako ng pagtataka ay lumabas ako para suriin ang buo naming labas, wala talagang tao. Pero papaanong may narinig akong kumatok? Guni-guni lang ba ‘yon?

Nakakatakot naman kung guni-guni nga, para kasing totoo ito sa akin kanina. Kahit mahina ang katok ay klarong-klaro iyon sa akin. Namayani sa aking sistema ang kakaibang pakiramdam kaya bumalik na lamang ako sa loob at isasara na sana ang pinto ngunit nakakita ako ng isang sobre sa may doormat namin. Mabilis ko itong kinuha at sinuri, walang pangalan sa harapan. Gayunpaman ay hindi nakadikit ang bukana nito kaya nagawa kong buksan, ganoon na lamang ang gulat ko nang makita ang pangalan ko sa loob ng sobre.

May laman pang papel sa loob ngunit may kung ano sa aking kalooban ang ayaw itong kuhanin para tignan. Tuluyan akong pumasok sa bahay at sinara na ang pinto, nasa kamay ko pa rin ang sobre hanggang sa makaupo ako sa isang bakanteng upuan sa hapag. So, totoo na may kumakatok kanina at iniwan lamang itong sobre para sa akin? 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba sa dibdib, sa mga nangyayari pa lang ay na-weweirduhan na ako. Kahit labag sa aking dibdib na tignan na ang nilalaman ng sobre ay ginawa ko na, wala rin naman magbabago dahil nangyari na at nandito na sa akin ang sobre. Ayoko nang mag-iisip pa at mag-overthink ng mas malala, ano kaya ang nilalaman ng papel?

Ang natitirang positibong enerhiya sa aking sistema ay unti-unting naglaho nang makita ko na ang laman ng papel. Para akong tinakbuhan ng kaluluwa at inubusan ng dugo sa katawan— nanlalamig ako.

Mabilis ko naibaba ang papel na hawak, halos ayaw ko nang tingnan muli ang litratong laman niyon. Malaswa itong litrato ng isang babae kung saan ipinatong ang mukha ko. Alam ko sa sarili kong hindi ako— hindi ko katawan ang nasa litratong ito. Malinaw sa litrato ang mukha ko habang ang katawan na ginamit sa akin ay walang saplot at halos mapuno na ang katawan ng dugo.

Para itong totoo— para akong totoong pinatay sa larawang ito. Ramdam ko ang namumuong kaba’t takot sa dibdib ko, para akong hindi makagalaw sa pwesto habang ang imahe ng edited kong picture ay hindi mawala sa utak ko. Sobra itong nakakikilabot. Ano na naman ba ito? Sino na naman ang may gawa nito? At anong ibig sabihin ng litratong ito?

Nang makakuha ng sapat na enerhiya ay pataob kong ibinalik sa sobre ang litrato, subalit sa ginawa ko ay doon ko nakita na may nakasulat pala sa likod ng papel. Muli ko itong nilapit sa akin para mabasa ng buo, sa ginawa kong ‘yon ay doon ko na hindi napigilan ang emosyon ko at naramdaman na lamang ang mga luha kong kumawala na sa aking mga mata.

"You were born eager to do sins, then I will make sure you die a sinner. I cannot wait to see you in the news again, Aliyah. May you rest in hell."

Bumagsak ang lakas ko nang hindi mawala sa naksulat sa papel ang tingin ko. Hindi ko mapigilan ang sarili ko kundi magpaka-lunod sa takot at pangamba. Isa na namang pagbabanta ang natanggap ko sa ibang taong hindi ko kilala, ngunit sa lahat ng mga pananakot na natanggap ko ay dito ako labis nanghina. Halos hindi ko na nga magawang makahinga ng maayos dahil sa paninikip ng aking dibdib.

Inaamin ko nang makasalanan ako. Noong una ay hindi ko naman gustong maging kabet, pero ngayon ay hindi ko na maiwasang maging masaya kapag kasama ko si Sir Caleb. Sa ginagawa ko ay parang tinatanggap ko na ang kasalanan na ibinabato sa akin ng mga tao na noong una naman ay hindi totoo, ngunit ano ba ang dapat kong gawin? Hindi ko rin naman kayang layuan at takasan na lamang ang buhay ko kay Sir Caleb, kasi alam ko na sa buong buhay ko ay siya lang ang taong nagparamdam sa akin maging masaya ng totoo kahit sa ilang sandali lang na magkasama kami.

Hindi ko pa man alam ang tunay kong nararamdaman sa kaniya pero alam kong mahalaga na siya sa akin ngayon. Kaso pati itong nararamdaman ko sa kaniya ay kasalanan na rin sa mata ng lahat. Subalit sapat na ba talaga ang mga nagawa ko sa nagdaang mga buwan para masaktan ng paulit-ulit mula sa ibang tao? Sa mga taong hindi naman ako kilala, pero grabe kong patayin ang natitirang pag-asa sa buhay ko. Ganoon na ba talaga ako kasamang tao kaya umabot na ang galit ng iba sa r***k at nais na lamang akong pagbantaan na papatayin?

Gusto ko lang naman mamuhay ng normal at masaya noon dahil hindi ko pa nararanasan ang mga iyon sa buong buhay ko. Kaya ngayon na kasama ko si Sir Caleb, masaya na ako sa maliliit na bagay na nagagawa niya para pagaanin ang bigat sa dibdib ko. Sa mga sandaling ito ay masasabi kong si Sir Caleb lang ang taong nagpaparamdam sa akin na may halaga rin ako— hindi dahil binili niya ako kay Mama kapalit ng malaking halaga, kundi dahil inaalala niya ang kapakanan ko palagi. 

Noong una ay hindi naman ganito si Sir Caleb sa akin, isang araw ay naramdaman ko na lang na may kakaiba sa buhay ko kasama siya. Kahit hindi niya sabihin ay alam kong may nangyari kaya mas lalong naging magaan ang buhay ko sa puder niya.

Hindi ko naman talaga gustong maging mas malapit sa kaniya dahil siya naman talaga ang dahilan kung bakit ako napasok sa pagiging kabet ko na ikinagagalit ng iba sa akin ngayon, e. Ngunit sa kabilang banda ay nagpapasalamat ako na siya ang bumili sa akin kay Mama, kasi alam ko na kahit hindi niya ako binili noong araw na iyon ay ipauubaya pa rin ako ng ina ko sa ibang tao. Kung nagkataon ay baka mas naging malala ang buhay ko at baka hindi ko naranasan ang ligaya’t pagpapa-halaga na pinararamdam sa akin ngayon ni Sir Caleb.

Nang bumalik ang isip ko sa reyalidad ay natagpuan ko na lamang ang sarili kong dina-dial na ang number ni Mama. Ayaw kong distorbuhin si Sir Caleb ngayon dahil lang dito kaya si Mama ang naisipan kong tawagan. Wala man akong ideya kung anong sasabihin, gagawin, o mararamdaman ni Sir Caleb kung ipaaalam ko sa kaniya ang tungkol sa nararamdaman ko ngayong takot gawa ng pagbabantang natanggap ko ay hindi ko na siya gustong madamay dito.

Sa mga sandaling ito ay parang mas gusto kong kausapin si Mama—kahit malabo na matulungan niya ako rito sa nararamdaman kong bigat sa dibdib— gusto ko pa ring subukan. Umaasa na baka nagbago na ang nararamdaman niya sa akin bilang nag-iisa niyang anak. Kahit ang dami na nangyayari sa buhay ko mula ng pag-iwan niya sa akin sa sitwasyong ito ay may pag-asa pa rin sa puso kong makukuha ko rin ang pagmamahal—kung hindi man maski ang pag-aalala lang ng nanay ko sa akin balang araw.

Kaya umaasa ako na isa na ang araw na ito para magawa ko namang mapalapit sa Mama ko… kahit ngayon lang sana.

“Hello? Sino ito?”

Ilang buwan ko na ring hindi naririnig ang boses ng mama ko. Sa simpleng salita niya ay ramdam ko agad ang ginhawa sa aking damdamin, maliban kay Sir Caleb ay si Mama talaga ang isa sa mga taong inaasahan kong papawi ng sakit na nararamdaman ng dibdib.

“M-ma? A-ako ho ito, si Aliyah.” utal kong sagot kay Mama. Pigil na pigil ang pag-iyak ko dahil ayokong marinig ni Mama na umiiyak ako ngayon. Gusto ko lang may mapagsabihan ng mga nangyayari sa buhay ko.

“Anong kailangan mo at napatawag ka pa talaga sa akin? Sinaktan ka ba niya?” nag-iba ang tono ng boses ni Mama at naging blanko ng itanong nya ‘yon sa akin. Kahit hindi tunog na nag-aalala siya ay inisip ko na lang na tinanong niya ‘yon para malaman kung ayos lang ba ako sa kamay ni Sir Caleb o hindi.

Sanay na ako sa ganitong tono ng boses ng mama ko, kahit pa man noong maliit ako ay madalas wala siyang emosyon sa akin tuwing nagkakausap kami. Gayunpaman ay masakit pa rin— nasanay lang naman kasi ako, e. Kung pwede ko lang sana siya yakapin ngayon ng mahigpit… miss na miss ko na si Mama. Pero kahit naman nasa puder niya ako ay hindi ko siya mayayakap dahil ayaw niya ito palagi.

“Hindi po, M-ma. Mabait po sa akin si Sir C-caleb…” mahina kong sagot. Wala siyang naging sagot kaya muli ako nagsalita. “Pwede po ba akong pumunta riyan? Gusto ko lang po sana kayong makasama kahit saglit lang po, Ma. Natatakot po kasi ako, e.”

“Wala akong oras, Aliyah, tigilan mo—”

“P-please po, Ma…” hindi ko na napigil at nakiusap na sa kaniya. “M-may nagbabanta po kasi sa buhay ko, Ma. G-gusto ko lang po humingi ng tulong…”

“Sa tingin mo ba talaga ay may maitutulong ako sa’yo, Aliyah? Ibinenta nga kita dahil hindi ko kayang tulungan ‘yang buhay mo, tapos hihingi ka pa sa akin ng tulong? Makapangyarihang tao si Caleb, Aliyah. Sa kaniya ka humingi ng tulong at huwag sa akin.” ramdam ko ang galit sa boses niya nang sabihin iyon kaya napayuko na lamang ako habang hinahayaang bumuhos ang mga luha sa mata.

“S-sorry po, Ma…”

“Tigilan mo na ako, Aliyah. Wala ka nang mapapala sa akin.” iyon ang huli kong narinig sa kaniya bago tuluyang maglaho ang linya. Ang inaasahan kong pag-gaan ng dibdib ay kabaliktaran ang nangyari, dahil sa naging pag-uusap namin ng mama ko ay mas lalo lamang akong nasaktan at nilamon ng kalungkutan.

Ang sakit-sakit… ano ba ang nagawa ko sa buhay ni Mama para iparamdam niya sa akin ang lahat ng ito? Kulang ba ang pagmamahal na ibinibigay ko sa kaniya bilang anak niya? Ginawa ko naman ang lahat, e.

***

“Okay ka lang?” mabilis akong nakabalik sa kasalukuyan nang marinig ang boses ni Jacob na katabi ko na ngayon sa bakanteng upuan dito sa karinderya. Kasalukuyan kong inaayos ang mga kakailanganin namin sa pamimili sa susunod na mga araw para sa inventory sa kusina. Dala ng lungkot pa rin sa dibdib gawa ng pag-uusap namin ni Mama kahapon ay nilipad na naman pala ang utak ko sa kung saan.

“Oo, a-ayos lang ako.” may tipid na ngiti sa labi nang sagutin siya. Nang makita ko ang usisa niyang tingin ay napaiwas ako ng tingin.

“Pakiramdam ko nagsisinungaling ka ngayon, pero kung hindi ka pa ready… take your time. Nandito lang ako kung kailangan mo ng kausap.” salita niya na siyang nagpabalik sa kaniya ng tingin ko. Dahil sa kabutihan ng kaibigan kong ito at sumilay sa akin ang isang magandang ngiti.

“Maraming salamat, Jacob! Maaasahan ka talaga palagi.”

“Siyempre, no. Ako lang ‘to, e.” tawa niyang banggit na kinatawa ko rin ng bahagya. 

“May tanong ako, Jacob.” napatingin siya sa akin at tumango. “May napapansin ka bang umaaligid na tao rito sa atin?”

Pansin ang paglitaw ng kaseryosohan sa kaniyang mukha nang marinig ang tanong kong iyon. Nilibot niya ang tingin sa paligid hanggang sa labas ng karinderya bago bumalik sa akin ang mga mata niya. Gusto ko lang din talaga malaman kung may napapansin siyang kakaiba sa mga taong napaparito sa karinderya, hindi kasi talaga mapalagay ang sistema ko sa pagbabanta na nakuha ko kahapon. Ang dumadagdag pa sa kaba sa dibdib ko ay alam niya kung saan ako matatagpuan, hindi ko lang talaga kayang sabihin kay Sir Caleb, pero takot na takot na ako sa amin.

“Wala naman. Bakit? May nangyari ba sa inyo?” seryoso siya nang itanong iyon sa akin kaya mabilis akong umiling. Hindi ko kasi alam kung dapat ko bang sabihin sa kaibigan ko ang nangyari, baka kasi mas lalong lumala ang bagay na iyon kapag mas marami ang nakaalam, e. Mas lalo akong natatakot, parang mas mabuting kimkimin ko na lang ulit. Nadala na kasi ako sa pag-uusap namin ng mama ko. 

“W-wala… nag-ooverthink lang siguro ako. Alam mo na m-marami akong issue na ikinakalat ng mga tao sa social media…” sagot ko kay napatano ito aat malalim na huminga.

“Sabihan mo lang ako kapag may ginawa sa’yo ang Caleb na ‘yon, siya kasi talaga ang may kasalanan nito kaya—”

“Huwag mo na idamay ang ibang tao na wala naman dito, Jacob. A-ayos lang naman ako…” salita ko para putulin ang sinasabi niya kay Sir Caleb na wala namang ginawa sa aking mali. Ang tao sa likod ng pagbabanta na natanggap ko kahapon ang tunay na may kasalanan ng pag-ooverthink ko ngayon sa mga bagay-bagay.

“Sana nga, Aliyah… Sana nga ay maayos ka lang sa kaniya.” malalim ang nagawaniyang paghinga kaya malungkot akong napangiti. Sa ngayon naman kasi ay maayos lang naman ako kasama si Sir Caleb, e. Sadyang may mga bagay lang talaga na gumugulo sa aking buhay ngayon.

Nahinto ako sa pagtanaw sa malayo nang marinig ko ang pagtunog ng teepono ko sa bulsa. Text message ito galing kay Sir Caleb kaya mabilis ko itong binasa.

From: Sir Caleb

Be home early. I got us some groceries; I will make us dinner.

Nang mabasa ito ay kusang sumilay ang kakaibang ngiti sa labi ko. Hindi ko inaasahan ang text message na ito ni Sir Caleb kaya mas lalong natuwa ang puso ko. Sa isang iglap ay parang may kuryenteng bumuhay sa sistema ko, muli ay unang pagkakataon na naman ito sa aming dalawa ni Sir Caleb…

***

CALEB

I left the office early to rest at home. I had a headache and felt really bad earlier while I was in a meeting. Because of the many business meetings I have to attend for the company’s sake, I can’t get enough rest I need every night. The reason behind the busyness in the office is that my father wants to get as many partnerships as we can with different companies outside of Asia to make our company even stronger, pakiramdam kasi nito ay humihina na ang takbo namin dahil sa pag-ingay ng pangalan ni Dominic sa bansa dahil sa successful launching ng bago niyang negosyo sa Singapore last month.

Sa totoo lang ay wala namang naging epekto sa amin ang ginawang hakbang na iyon ni Dominic. Katulad ng dati ay wala pa rin siyang kuwenta kumpara sa akin, kahit ilan pa ang itayo niyang negosyo sa ibang bansa ay mananatili siyang pumapangalawa lang sa akin dito sa Pilipinas. I actually don’t find him challenging, he is not better than me when it comes to business.

He is just good at stealing other people's wives, but when it comes to business, he will never defeat me. Kaya magsama na lang sila ni Victoria, after all, they are both worthless in my life. Kaya hindi ko maintindihan ang tatay ko kung bakit takot na takot siya kay Dominic, alam naman naming dalawa na walang-wala ang kumpanya sa kumpanyang pinatatakbo namin.

Ang sabihin niya, gusto lang talaga ng tatay ko na maging abala ako sa trabaho para mawala ang oras ko kay Aliyah. Hindi na kasi ako umuuwi sa mansyon at palagi na lamang ako narito sa bahay at si Aliyah ang kasama. Sino ba ang hindi gugustuhin maparito? Tuwing nandito ako sa bahay ay ramdam ko ang kaginhawaan sa buhay ko.

Sa bahay na ito ay hindi ko iniisip ang pamilya ko na habol lang sa akin ay ang kakayahan ko sa kumpanya namin. Isa pa, hindi ko na talaga kayang sikmurain na makita ang ex-wife ko— not legally, but our marriage has been invalid to me for a long time now.

F*ck this headache! Ayaw ko nang isipin pa ang mga walang kuwentang tao’t bagay sa buhay ko sa mga sandaling ito at gusto na lamang magpahinga. Sa mga sandaling ito ay si Aliyah lamang nais kong ispin. Kahit stress ako sa trabaho ay hindi lumilipas ang mga oras na hindi ko siya naaalala. Para na ata akong na-adik sa presensya niya sa buhay ko, hindi ko na mapigil ang sarili kong mapangiti kapag siya na ang iniisip ko.

Nagawa ko pa ngang mag-grocery bago ako umuwi rito dahil sa kaniya, naisip ko na gusto ko siyang makasbay mamaya ng hapunan na ako ang naghanda. It’s just random thing I thought about earlier, kaya gusto ko nang magpahinga ngayon para sapat ang lakas ko para sa kaniya mamayang pag-uwi niya. I miss her so bad— kahit araw-araw na kaming magkasama ay namimiss ko pa rin siya sa ilang oras na nagkakahiwalay kami. Para na akong tanga sa kaniya, hindi ko rin alam kung ano ba ang nangyari sa akin bigla. 

All I know is that I want to be with her all the time because of all the people in the world, she is the only one that gives me rest in everything. Aminado ako na noong una ay sex lang naman talaga ang gusto ko sa kaniya, but now— everything seems to change. Even without kissing her, I am contented as long as I am with her. Just seeing her smile makes my heart skip a beat, that may be the reason why I do things I didn’t know I could do for a girl. Aliyah is different— and I am starting to like it.

Nang maayos ko ang mga pagkaing binili ko para sa pagluluto mamaya ay umakyat na rin ako kaagad sa kuwarto namin para roon magpahinga. Naghubad lang ako ng pang-itaas at hihiga na sana sa kama nang may puting sobre akong nakita sa drawer ng side table. Nakasarado ito ngunit tila ba naipit ang envelope roon kaya agad ko itong hinugot at binuksan.

I froze the moment I saw the paper inside the envelope. It was an edited picture of Aliyah that was extremely violent, obscene, and disgusting. What the f*ck is this?

Are these the threats she always receives because of our situation? This is too much. People are so dumb these days…

But to be honest, it’s all my fault. Dapat ay hiniwalayan ko muna ang asawa ko bago ko inangkin si Aliyah, hindi ko rin naman naisip na aabot ang lahat sa ganito— lalo na sa buhay ni Aliyah. The only thing I was thinking about months ago was myself, I never thought that Aliyah will have a special place in my life.

Damn it!

I should do something with these threats. Gaya ng sinabi ko sa tatay ko ay responsibilidad ko na si Aliyah, kailangan at gusto ko siyang protektahan sa lahat ng bagay.

I examined the paper again, there I saw two letters at the bottom that were almost invisible because they were faded. It’s a watermark.

“DBC… Who the hell are you?” mahina kong bulong sa sarili, dala ng galit na nararamdaman sa tao sa likod ng pagbabantang ito ay agad kong tinawagan ang pinagkakatiwalaan kong investigator. Hindi ako papayag na hindi ko mahahanap kung kanino o kung saan galing ang threat na ito sa buhay ni Aliyah.

I will make them pay…