CHAPTER 4: HER MISSION

CAMURI SENAI

Nagising ako ingay ng alarm clock ko at sa inis ko ay hinagis ko ito sa pader ng kwarto ko. Sino ba nagpauso ng alarm clock na 'yan?! Puwede naman na baril agad sa ulo.

Wasak ang alarm clock ko dahil sa lakas ng pagkabato ko. Napatingin ako sa bintana ko at naalala ko ang nangyari kagabi. Great! Nasira mo na gabi ko kagabi tapos pati araw ko sinira mo din! Naks! Sana tinuluyan ko nalang kagabi 'yun. Binasag ko na lang sana ang bungo.

Naiinis akong naglakad at nagpunta akong kusina at nagluto ng almusal bago pa ako mawalan ng gana sa mundo at masuka sa damuhong hilaw na yon. Wondering how did I get here in North Hales?

2 years ago, I receive a phone call from the president’s secretary. Pinapapunta nila ako sa opisina ng presidente. Hindi na ako nagulat, I’ve been there a couple of times. Mostly missions, important matters at secret matters. Isa ako sa inuutusan ng pangulo sa pagliligpit ng kalat. Marami-rami na ring naibigay ang pangulo na misyon sa'kin lalo na kung pagpatay ng tao ang pag-uusapan. He is my stepfather, siya ang kumupkop at nag-aruga sa'ming magkapatid pero hindi niya alam na magkapatid kami ni Sorobi pagkat ang sabi ko ay magpinsan kami.

Wala kaming papeles ni Sorobi, pareho dahil sinunog ito nila mama at papa noong tatakas sana kaming mag-anak papuntang Norte, ngunit sa kasamaang palad ay napatay ito ngunit nakatakas ako at ang kapatid ko. Natagpuan niya kami sa kalsada ni Sorobi noong dose anyos ako. Nagahasa si Sorobi noon ng limang kalalakihan at iyak lang ako ng iyak sa kalsada habang yakap-yakap ko siya pagkat nahuli ako ng dating.

Nakahiga si Sorobi noon, n*******d sa malamig na kalsada, lumuluha at tulala. Yakap-yakap ko siya at sinusubukan takpan ang kanyang katawan ng karton. May dugo ang bandang pribadong bahagi ng katawan nito at nanginginig ang tuhod nito sa lamig at sa trauma.

Ang lamig ng gabing iyon ay hindi ko malilimutan. Ramdam ko pa'rin sa balat ko ang galit at poot para sa mga hayop na bumaboy sa kapatid ko. Klaro pa'rin sa memorya ko ang lahat. Ang hubad na katawan ng kapatid ko, ang galos sa binti nito, ang sugat nito sa braso, ang leeg nito na sinakal at ang gutay-gutay nitong damit habang wala itong saplot pang-ibaba.

Isang kotse ang biglang tumigil sa aming harapan habang sinusubukan kong takpan ang aking kapatid. Lumalakas ang ulan noon at kasabay noon ay kulog at kidlat. Isang kidlat na na maliwanag at malakas na kulog ang umalingawngaw sa kalangitan kasabay ng hikbi ko habang ang kapatid ko ay tulala na lamang na lumuluha. Bumaba ang Presidente sa itim na kotse at pinunasan ang mga luha ko.

“Bakit ka iiyak kung pwede mo namang balikan ang mga gumawa nito sa kanya? Bakit mo sasayangin ang luha mo kung puwede mo namang kunin ang mga buhay nila.” Nakatitig lang ako sa kanya habang pinapahiran nito ang luha ko at inayos ang buhok ng kapatid kong nanghihina sa lamig.

”Kaano-ano mo ba ang batang ito? Kapatid mo ba siya?” tanong ng Presidente.

Bigla akong nanlamig sa tanong niya at nakita ko ang mga bodyguard niya na nakatutok ang baril sa kapatid ko.

“H-Hindi P-Po, Sir. P-Pinsan ko po siya.” Kinakabahan kong sagot.

“Mr. President, we have to verify kung nagsasabi ang bata ng totoo baka nagsisinungaling lang siya.” Sabi nung lalaking nakatayo malapit sa kanya.

“Regor, narinig mo naman ang bata, hindi ba? Magpinsan daw sila. Segi, isakay niyo sila sa kotse.“ Utos niya sa mga tauhan niya.

“Huwag poooo! Bakit niyo po kami kukunin?!!! Wala po kaming ginagawang masamaaaa! Wag pooo. Pakiusap poooo! Huwag niyo po kaming saktan!” Umiiyak kong paki-usap.

“Huwag kang mag-alala, tutulungan ko kayo ng... pinsan mo. “ makahulugang sabi nito saken.

Doon nagsimula ang lahat hanggang sa kinaroroonan ko ngayon. Kung anong meron ako, kung hindi dahil sa kanya ay baka wala na ako sa mundong to at ang kapatid ko. Nasa harapan na ako ng opisina ng Presidente. Kinapkapan ako ng mga guwardiya at pinadaan sa scanner bago ako tuluyang pinapasok sa loob.

Pagpasok ko sa loob ay nakita nakaupo siya sa upuan niya. Nilibot ko ang tingin sa buong opisina hanggang sa mapadpad ang mga mata ko sa lamesa niya kung saan nandoon ang isang glass na pahaba, may disenyo iyong dragon sa bawat dulo at may sulat na President Douglas Esquire.

“Camuri Senai, reporting for duty, Mr. President” taas noo kong bati gamit ang matigas na boses saka sumaludo habang nakatayo sa harapan niya.

“Good Morning, Camuri.” Pormal na sagot nito at sinagot ang saludo ko.” Have a seat, may misyon ako para sayo, My Dear Camuri.”

“Ano po 'yun?” tanong ko habang pa upo sa upuan.”Sa Isagyo City po ba?”

“No, hindi dito sa South. This time ipapadala kita sa Norte.” Sagot nito sa'kin na kinagulat ko. Hinigop nito ang kopa ng tsaa sabay ngumiti ng makahulugan.” Wag kang mag-alala, hindi ka mag-iisa. Ngunit may misyon akong ipapagawa sayo na ikaw lang ang dapat trumabaho.”

“Babayaran kita ng malaking halaga at pinapangako kong palalayain kita at ang pinsan mo, hahayaan ko na kayo kapag nagtagumpay ka sa misyong ito.” Saka ito may inabot na papeles.” Kilala ko ang huling lalaking gumahasa sa pinsan mo, Camuri. Nasa Norte siya and you have all the power to kill him.”

Nabuhay bigla ang galit ko sa loob ko. Binasa ko ito ay naglalaman ito ng mga kontrata.

“Baliw lang ang sasang-ayon sa mga plano nila.” Biglang nagsalita ang Presidente habang nakatingin sa labas.” Ano akala nila sa'kin? Uto-uto?! Hinding-hindi ko ibibigay ang South! Kung kailangan isa-isahin sila lahat, uubusin ko sila. Habang nawawala ang bawat kinatawan nila unti-unti ring guguho ang sangay ng gobyerno.”

Kahit kailan ay hindi ako sang-ayon sa mga plano niya. Hindi ko gusto ang prinsipyong pinaglalaban niya. Alam ko kung gaano siya kasama at kung ano ang kaya niyang gawin.

Alam ko lahat, pati ang pinakatago-tago niyang sikreto pero hindi ako nagsalita. Sinarado ko ang bibig ko dahil hindi ko pa naisasakatuparan ang plano ko. At ang utang na loob sa kanya ay parang tinahi ang bibig ko. Lalo na’t hawak niya ang buhay ng kapatid kong si Sorobi.

“Saan ko siya makikita?” Pinilit kong maging pormal at kalmado ang boses ko.

“Good girl, Camuri. With that question, I supposed pumapayag ka na." tumawa ito. "Kaya hindi ako nagsisisi na kinupkop kita” ngisi itong nakatingin sa'kin.

”Makikilala mo rin siya, Camuri. You’ll know him, Sinasabi ko sa'yo siya mismo ang lalapit sayo at siya mismo ang aamin sa kasalanan niya. At kailan ba ako 'di tumupad sa usapan, Camuri? 'Wag na 'wag mo lang akong tatraydurin. Alam mo na ang mangyayari sa'yo at sa pinsan mo.” dagdag pa nito.

Kinuha ng presidente ang telepono at sabay sabing, “Papasukin niyo na sila.” Biglang bumukas ang pintuan at pumasok doon ang dalawang babae at dalawang lalake.

“Sila ang makakasama mo sa misyon, Camuri. Si General Migrado na magpapaliwanag sa'yo ng ibang impormasyon. Kailangan ko ng umalis“ wika ng Presidente saka ito nagpaalam sa amin at umalis.

“C-Camuri?! Camuri Senai?!” naaamaze na tanong ng babaeng naka pony-tail ang buhok na may suot na combat boots habang yung isa namang babae at gulat. Pinilit nilang maging pormal ngunit ang kanilang expresyon at hindi maikakaila.

“No way!” 'di makapaniwalang reaksyon ng lalaking blonde ang buhok at ng katabi niya.

Eh? Kilala ba ako ng mga 'to? They seemed to know me. Bigla silang nagsalute sa akin.

“We are the Alpha Team, reporting for duty, Ma’am!” 'yung lalaking itim ang buhok. Sinagot ko ang saludo nila ng may pagtataka.

"Camuri Senai," pagpapakilala ko.

May pumasok ulit na lalaki at napagtanto kong si Gen. Migrado Rewaldon pala ito ang General ng buong kasundaluhan sa South Hales.Nilatag niya ang plano kung paano kami makakalusot sa papuntang Norte.

Kailangan naming dumaan sa Taja River, isa itong ilog na nagkokonekta sa dagat na pwede naming daanan patungong Norte. Hindi ito biro dahil kailangan naming sumisid ng 1000 Ft. para hindi kami madetect ng detector ng Norte at pumasok sa kweba sa isla ng Kyo. May lagusan sa ibabaw noon palabas ng kweba. Ang kweba ay konektado sa minahan ng Solen dito kami dadaan palabas.

Ito ang tanging daan at pinakamadaling daan para makapuslit kami sa Norte. Ayon ka Gen.Migrado Rewaldon, may chansa paring may makadiskubre ng dinaanan namin at matrack kami kaya kailangan ng ibayong pag-iingat. Binigay na ni Gen. Rewaldon ang mga papeles na kinakailangan namin sa pananatili sa Norte at pati rin ang mga papeles na naglalaman ng mga taong kailangan naming patayin.

Hawak-hawak ko noon ang papeles at folder ng sarili kong misyon. Kailangan kong lang tapusin to at magiging maaayos na ang lahat, Sorobi. Pinapangako ko yan sayo, Kapatid ko. Pinapangako ko ring kukunin ko ang huling buhay ng gumahasa sa'yo. Babalik ako ng South pagkatapos ng misyon, kukunin kita, at lalayo na tayo sa ibang bansa.

Mahigit dalawang taon narin ang nakakaraan ng pumunta kami ng mga kasamahan ko rito sa Norte. Napagawi ang tingin ko sa terrace ng lalaking nakasagutan ko kagabi at naalala ko ang ginawa ko kagabi. Biglang bumukas ang pinto ng terrace at niluwa ang lalaking pinaka-una sa listahan na ayaw kong makita. Nakakasira siya ng araw ko kaya agad kong sinarado ang bintana. Napakasarap niyang gilitan sa leeg at sakalin ng sinturon sabay pilipitin yung bagag na 'yon na makati pa sa higad!

Biglang tumunog ang cellphone ko at pagtingin ko kung sino ay agad ko itong sinagot.

“Papunta kami d'yan.” Agad na sabi ni Tiger na nasa kabilang linya.

Pinatay ko ang tawag at agad na nilinis ang buong kwarto. Tinago ko ang mga dyaryo, pictures at files pagkat hindi ito pwedeng makita ng kasamahan ko.

May misyong pinapagawa ang Presidente sa'kin na ako lang mag-isa. Hinahanap ko parin ang taong sinasabi niya saking huling gumahasa sa kapatid ko.

“ …You’ll know him, I tell you siya mismo ang lalapit sayo, at siya mismo ang aamin sa kasalanan niya.” Ito ang makahulugang sinabi sakin ng Pangulo. Hindi ko alam kung bakit ayaw niyang ipaalam sa kasamahan ko pero hindi maganda ang kutob ko. Maya maya pa ay dumating na sila.