CHAPTER 7: THE CHASE

TIGER CALLEOPE

Nagbuga ako ng malalim na buntong-hininga habang nilalaro ang butterfly knife ko. Paikot-ikot sa mga daliri ko ang hawak kong blade, ginagawa ko itong distraction dahil sa sobrang pagkabagot.

"Mom, I wish you could see me right now," bulong ko sa sarili habang nakatingala sa madilim na kisame. "Ilang taon na rin kitang hindi nakikita mula noong nag-aral ako. Mom, nasa Norte ako! Who would've guessed na mapupunta ako rito? Kasama ko pa yung kinukwento ko sa inyo noon sa mga sulat ko sa school, si Miss Camuri. I'm with her, Mom!" Napangiti ako sa naalala. "Mom, miss na miss ko na yung chicken stew mo, pati na rin yung yakap mo."

Napakamot ako ng ulo at natatawang umiling. Nobody knows I'm a Mama's boy. Hindi ko masabi sa mga kasama ko dahil siguradong aasarin lang nila ako nang walang katapusan.

Napalingon ako kay Camuri na prenteng naka-upo sa sofa. Tahimik siyang nagbabasa ng isang libro, ang itim na pabalat nito mukhang kasing bigat ng mood niya. Sa kaliwang kamay niya, hawak niya ang isang tasa ng kape, tila wala siyang pakialam sa paligid.

Sinubukan kong pagmasdan siya nang palihim, pero kahit iyon, parang imposible itago sa kanya. Nagtama ang aming mga mata. Tumitig siya diretso sa akin, kaya dali-dali kong iniwas ang tingin at tumitig sa kung saan-saan, kahit saan, basta malayo sa kanya. Agad naman siyang bumalik sa pagbabasa na para bang walang nangyari.

Damn! Siya na yata ang pinaka-kakaibang babaeng nakilala ko. Marami na akong naging kaibigan, kakilala, at kabarkada mula pa noong nasa military school ako, pero walang sinuman ang kagaya niya. She’s beyond different—and definitely the most badass.

Idol ko siya noon pa man. Sa military school, matunog ang pangalan niya dahil sa galing, talino, at tapang niya. At oo, pati sa pagiging brutal.

Noong freshmen ako, senior ko siya. Tuwing may taunang "Bang Battle" sa paaralan—isang deathmatch simulation kung saan ang pinakamagaling sa combat skills ay pinagsasabong sa arena—si Camuri palagi ang huling natitira sa laban ng mga seniors. Dead-on-the-spot halos lahat ng kalaban niya. Hindi lang basta nananalo, pero literal na iniiwan niyang walang buhay ang mga nakakaharap niya sa arena.

Matagal ko siyang sinusubaybayan noon, pero nang magtapos siya sa school, nawalan na ako ng balita sa kanya. Hindi ko inakalang magkikita kami ulit... at mas malupit pa, magkasama kami ngayon sa parehong misyon.

Kahit wala na siya sa school, hindi pa rin nabura ang pangalan niya sa kasaysayan ng akademya. Kilala at tinitingala pa rin siya ng mga estudyante. Sino nga ba naman ang makakalimot sa nag-iisang babaeng nasa Hall of Fame ng school? Siya lang ang kauna-unahang babaeng nakapagtapos ng may matataas na parangal. Laging lalaki ang nakakakuha noon, pero pinatunayan ni Camuri na kaya rin ng babae.

Idol na idol ko talaga siya! Hindi lang ako; pati mga kasama ko dito sa misyon ay tinitingala siya. Ang problema lang, mukhang wala siyang interes sa mundo.

Lagi siyang malamig makipag-usap. Minsan lang siya magsalita, at kung magsalita man, parang binibigyan niya kami ng yelo imbes ng sagot. Madalas siyang mapag-isa, at palaging may hawak na baril na parang parte na ng kanyang katawan. Walang sino man sa amin ang nangangahas lumapit sa kanya nang basta-basta. Sino ba naman ang hindi matatakot na baka isang maling galaw lang, sabog ang utak mo?

Minsan, natatakot ako sa kanya, pero noong nalaman namin kay Core ang dinadala niya, lalo akong humanga. Hindi ko inakalang may ganoong kwento pala ang buhay niya... pati na rin ang tungkol sa pinsan niya.

She saved me once, pero tingin ko, hindi niya naalala. Kahit anong titig ko sa kanya, parang wala siyang iniisip o nararamdaman. Ang hirap basahin ng mga mata niya. It’s an honor to be with the coolest person ever, though.

Biglang tumunog ang cellphone ko—yung espesyal na cellphone na gawa ni Core. Napamura ako nang makita ang lumabas sa screen.

"Shit!" Napatingin ako sa paligid. "Na-trace nila ang ginawa ko! That was faster than I thought!"

Agad kong pinaalam ito sa mga kasamahan ko. Nagmamadali kaming nagtakip ng mga mukha gamit ang masks at iniwan ang lugar gamit ang isang kotse sa parking lot. Binasag namin ang salamin nito at pinasok. Bago kami umalis, tinapon ko ang cellphone ko. Tumango si Core bilang pagsang-ayon.

"Tracker kasi ang cellphone na iyon," paliwanag ko.

Pero huli na. Nakahabol na sila.

Biglang lumagabog ang pintuan ng gusali habang umaalingawngaw ang malalakas na yabag mula sa ibaba. Tumayo si Camuri, mabilis na isinara ang hawak niyang libro at ibinalik ito sa kanyang bag, kasabay ng pagkuha ng baril na nakatago sa loob. Walang anumang emosyon ang mababanaag sa mukha niya—parang isa na siyang nilalang na hindi kailanman nakaramdam ng kaba.

"Core, get the car running. Tiger, cover the rear," utos niya, diretso at walang pag-aalinlangan.

Napatingin kami ni Core sa isa’t isa at tumango na lang. Sino ba naman ang mangangahas magtanong pa kapag si Camuri na ang nagbigay ng direktiba?

Mabilis kaming kumilos. Habang sinisilip ko mula sa basag na bintana ang paparating na mga tauhan ng kaaway, hindi ko maiwasang magmura sa sarili. Damn it, Tiger. Bakit ba ang tanga mo minsan?

Nakasuot ng tactical gear ang mga kalaban, at armado sila ng malalakas na armas. Mukhang hindi biro ang nakabangga namin. These guys are professionals.

"Tiger, how many?" tanong ni Camuri, habang iniinspeksyon ang kanyang rifle, walang bakas ng kaba o pagmamadali.

"Six—no, eight! And they're armed to the teeth," sagot ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses ko.

"Baka kaya nilang i-disable ang kotse natin," dagdag ni Core habang sinisimulan niyang i-hotwire ang sasakyan.

Hindi sumagot si Camuri. Sa halip, tumayo siya sa tabi ko at kinalabit ang baril niya. Ang bilis ng reflex niya, para bang kabisado na niya ang bawat galaw ng katawan niya sa ganitong sitwasyon. Nagpaputok siya ng isang beses, at agad na bumagsak ang isa sa mga kalaban.

"Seven," malamig niyang sabi, bago tumingin sa akin. "What are you waiting for? Fire."

Gusto kong tumawa nang mahina dahil kahit nasa gitna na kami ng delikadong sitwasyon, nagawa pa niyang utusan ako nang ganoon kasimple. Pero sa totoo lang, may bahid iyon ng pang-uudyok—parang sinasabi niyang kaya ko ito.

Agad akong nagpaputok, pero gaya ng inaasahan, mas magaling pa rin siya. Bawat bala niya, tiyak ang direksyon. Ako? Siguro kalahati ng bala ko lang ang tumama sa target.

"Damn it, Tiger. Watch your aim," singhal ni Camuri habang nagsasalin ng bagong magazine sa rifle niya.

Nasa ilalim na ng dashboard si Core, at narinig ko ang malakas na 'click' ng makina. "Got it! Let's go!" sigaw niya.

Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Habang nagpaputok si Camuri at tinatakpan ang pag-alis namin, mabilis akong sumakay sa likod ng sasakyan. Si Core naman ang pumwesto sa driver's seat, nagmamaneho nang parang kasing-bilis ng kidlat.

Pagkapasok ni Camuri, sinigawan niya si Core. "Left! Sa eskinita! Mabilis!"

Halos umangat ang gulong ng sasakyan habang mabilis naming niliko ang makipot na kalsada. Sa likuran namin, rinig na rinig ang tunog ng mga putok ng baril at ng mga sasakyang humahabol.

"Shit, they're not letting up!" sigaw ko habang sinusubukang tumingin mula sa likod ng sasakyan.

"Stop shouting and start shooting, Tiger!" sagot ni Camuri, ang tono niya ay punung-puno ng awtoridad.

Sumilip ako mula sa bintana, kinalbit ang trigger ng rifle ko, at tinarget ang isa sa mga sasakyang humahabol. Napangiti ako nang makita ang unahang gulong ng isang SUV na sumabog. Nawalan ito ng balanse at sumalpok sa pader ng eskinita.

"One down!" sigaw ko, kahit alam kong walang pakialam si Camuri.

Bumaling ako kay Core. "Core, can this car go any faster?"

"I'm trying my best here, man!" sagot niya, pawisan at halatang nape-pressure. "This thing isn't exactly a race car, you know!"

Bumuntong-hininga si Camuri habang nililinis ang kanyang baril. "Core, turn right at the next intersection. We'll take them out one by one."

Tumingin si Core sa rearview mirror. "Are you crazy? There's too many of them!"

Hindi na sumagot si Camuri. Tumingin siya sa akin, at agad ko nang naintindihan ang plano niya. Tumango lang ako.

Pagkaliko namin, bumaba si Camuri mula sa sasakyan habang nagtatago sa gilid ng pader. Hinintay niya ang isa sa mga sasakyang humabol, at sa tamang timing, pinaputukan niya ang driver nito sa windshield. Sumalpok ang sasakyan sa poste, at narinig namin ang malakas na pagsabog.

Hindi ko maiwasang mamangha. How does she always stay so calm?

Tumakbo siya pabalik sa sasakyan, at bago pa makabawi ang iba pang kalaban, umarangkada na ulit kami. One down, two to go.

Mabilis ang tibok ng puso ko habang tinitingnan ang kalmadong mukha ni Camuri. Parang wala siyang nararamdamang takot, samantalang ako, halos mabaliw na sa adrenaline.

"Core, keep going straight," malamig na sabi ni Camuri, habang sinusuri ang mga natitirang bala niya.

"May plano ka bang tapusin 'to? O tatakbo na lang tayo nang habambuhay?" tanong ko, pilit na itinatago ang kaba sa boses ko.

"Tiger, shut up and focus," sagot niya, hindi man lang tumingin sa akin. Ang tono niya ay parang sinasabi, *I have everything under control.*

Sa likuran, nakikita namin ang dalawang natitirang sasakyan na humahabol. Ang isa, may tumatakbong lalaki sa bubong nito, hawak ang isang RPG. Napamura ako.

"Shit! They've got heavy artillery!" sigaw ko.

"Huwag kang mag-panic," sagot ni Camuri, sabay kuha ng sniper rifle mula sa likod. Sa loob ng sasakyan, walang ingay maliban sa tunog ng makina at ng bala niyang nilalagay.

"Core, steady the car," utos niya.

"Are you serious right now?" reklamo ni Core, pero tumalima pa rin siya.

Bumukas ang bintana ni Camuri. Nakaluhod siya sa passenger seat, itinapat ang baril sa papalapit na sasakyan. Hindi siya nagmamadali—parang may sarili siyang oras sa bawat galaw.

Napakabilis ng sumunod na mga pangyayari. Pinaputok niya ang sniper rifle, at sa isang segundo, tumama ang bala sa lalaking may hawak ng RPG. Napatilapon ito mula sa bubong ng sasakyan at bumagsak sa kalsada, kasabay ng pagkalas ng hawak niyang armas.

"One more," malamig niyang sabi, habang bumalik sa loob ng sasakyan.

Habang patuloy kaming tumatakbo, ang natitirang sasakyan ng kalaban ay tila naging mas agresibo. Binilisan nito ang takbo, tila balak kaming banggain.

"Tiger, take the wheel," utos ni Camuri.

"Huh?! Are you kidding me?" tanong ko, pero mabilis din akong umupo sa driver's seat nang tumabi si Core. "What are you gonna do?"

Hindi siya sumagot. Lumabas siya sa bintana ng sasakyan, tumayo sa bubong, at hinintay ang paglapit ng sasakyan ng kalaban. Sa likod ng isip ko, iniisip ko kung paano siya nakapapanatili ng balanse kahit mabilis ang takbo ng sasakyan.

Paglapit ng sasakyan ng kalaban, mabilis siyang tumalon papunta sa bubong nito, hawak ang kanyang combat knife. Gamit ang isang maliksi at malinis na galaw, dinisarmahan niya ang driver, at ang sasakyan ay nawalan ng kontrol, sumalpok sa isang pader, at nagliyab.

---

Bumalik si Camuri sa aming sasakyan, walang bakas ng pagkabahala sa mukha niya. Habang umuupo, tila wala siyang iniindang pagod.

"Drive faster, Tiger. We're not done yet," malamig niyang sabi.

Hindi ko maiwasang tumingin kay Core, na mukhang parehong takot at humahanga sa nakita niya. Tanging naisip ko lang ay kung paano, sa kabila ng lahat ng ito, nagawa ni Camuri na manatiling parang makina—walang takot, walang alinlangan.

"Where are we going?" tanong ni Core.

"To the safehouse. We need to regroup before they send reinforcements," sagot ni Camuri.

Habang papalayo kami sa lugar ng engkwentro, hindi ko maiwasang isipin kung hanggang kailan namin kakayanin ang ganitong klase ng buhay. Pero isang bagay ang sigurado: sa ilalim ng pamumuno ni Camuri, alam kong kahit gaano kahirap ang laban, hindi kami basta-basta matatalo.