Chapter 4

AMARIE’S POINT OF VIEW

“P-Po?” hindi makapaniwala ko’ng tanong kay Dad.

“D-Dad, waag naman po ganito. Daddy, I-I..I c-cant marry him, hindi ko po kaya. He’s my sister’s boyfriend,” nakayuko ko’ng saad. Tila hindi pa ‘rin nag si-sink in sa akin ang mga nangyayari.

“Sinusuway mo baa ko, Amarie Cielo?”

Ang mababa’ng boses nito ay mas lalo’ng nakadagdag sa mabigat na tensiyong namumuo sa loob ng silid. Nakikiusap ko’ng nilingon si Mom, humihingi ng tulong.

“D-Daddy, please! A-Ayoko po, gagawin ko ang lahat wag lang ito.” Umiiyak ko’ng pakiusap.

“Buo na ang desisyon ko, Amarie. At wala ka’ng magagawa kundi pakasalan ang lalaki’ng ‘yon! Sa ayaw at sa gusto mo!” mariin nito’ng saad tsaka napahawak sa kaniyang sentido.

Mas lalo’ng lumakas ang aking hikbi. Pinagdikit ko ang dalawang kamay tsaka mahina’ng kinurot ang sarili. Sana…Sana panaginip na lang ang lahat ng ito.

A-Amber, please. Bumalik ka na, please! Hindi ko na kaya!, mahina’ng dalangin ko, kahit na alam ko’ng imposible ang aking hinihingi.

“Wala ka’ng karapatan na masaktan, Amarie. Dahil kasalanan mo naman ang lahat ng ito. Aminin mo, ginusto mo ‘to hindi ba? Ano? Sumagot ka!” Hatak ni Dad ang aking braso habang sinasabi ang mga salitang iyon.

Mga salitang bumabaon hanggang sa puso ko, tila patalim na dinudurog ang aking damdamin.

Hindi…Hindi po Dad, hindi ko ginusto ang lahat. K-Kung maibabalik ko lang ang oras ay hindi ko na ginawa ang bagay na ‘yon. Hindi ko na sana sinabi pa ang totoo.

Nais ko’ng sabihin ang mga kataga’ng iyan sa kaniya, ngunit wala ako’ng lakas ng loob. Hindi ko kaya.

“Dad..”

Wala ako’ng iba’ng ginawa kundi yumuko at humingi ng tawad. Umaasa’ng magbabago pa ang kaniyang desisyon tungkol sa pagpapakasal ko sa nobyo ni Amber.

“Umalis ka sa harapan ko, Amarie.” Napatunghay ako sa iniutos nito. Ibig ba nito’ng sabihin ay pumapayag na siya na wag ituloy ang kasal?

“Wag mo ako’ng tungangaan! Ang sabi ko ay umalis ka sa harapan ko! Ilayo niyo ang babae’ng iyan rito! Ayaw ko’ng makita ang pagmumuka mo!” sigaw nito tsaka ako dinuro.

Umiiyak ko’ng tinungo ang silid tsaka wala’ng imik na sumalampak sa likod ng pintuan.

Bakit?

Bakit ba nangyayari sa’kin ‘to?

Totoo, kasalanan ko nga. Ako, a-ako ang dahilan kung bakit namatay si Amber. A-Ako..

Napatitig ako sa dalawa’ng kamay tsaka napagtanto’ng sinasaktan ko na pala ang sarili ko. Hila-hila ko ang sarii’ng buhok, at paminsan-minsa’y sinusuntok ang aki’ng braso.

“Amarie~”

Nahinto lamang ako sa ginagawa na’ng makarinig ng isang malalim na boses, tinatawag ang aking pangalan. Sinuyod ko ng tingin ang buo’ng silid, ngunit wala’ng nakita’ng kahit sino.

“A-Amarie, halika na. S-Sumama ka na sa’kin, mahal mo ako di’ba?”

“Hindi..Hindi..A-Ayoko..”

“Wag ka na’ng mag-inarte! Sumama ka sa’kin! Wala na’ng ibang tatanggap sa’yo kundi ako lang! Ako lang ang nagmamahal sa’yo, Amarie!”

“Tama na! Hindi! Hindi ‘yan totoo!”

“AMARIE!”

“Ahhhhh!!!!”

“Hija! Diyos ko, aqno’ng nangyayari sa’yo?!” Napatunghay ako na’ng makarinig ng boses na tumatawag sa akin.

“N-Nanay Mildred?” taka’ng usal ko, pilit siya’ng inaaninag gamit ang nanlalabo ko’ng mga mata.

“Ako nga, hija.”

“N-Nay…N-Nay..N-Nanay Mildred!” Mahigpit ko siya’ng niyakap tsaka humagulgol sa kaniya’ng dibdib.

“Ano’ng nangyayari sa’yo, Amarie? Bakit?” she said in a soft voice while caressing my back.

Iling lamang ang aking isinagot. Mas lalo’ng humigpit ang yakap ko kay Nanay na’ng makita ang rebukto ng pamilyar na lalaki.

“N-Nanay, d-dito ka lang po. W-Wag mo po ako’ng iwan, p-please po,” pakiusap ko haba’ng nakatitig sa madilim nito’ng anino.

“Shh, tahan na Amarie. Dito lang si Nanay, ‘di kita iiwan.”

..

Naalimpungatan ako tsaka kinapa ang gilid ng aking higaan. Ganoon na lamang ang pagka-taranta ko na’ng hindi ko makita si Nanay.

“Nay Mildred?” kinakabaha’ng tawag ko. S-Sabi niya, ditto lang siya. S-Sabi niya, hindi niya ako iiwan.

Nagmamadali ko’ng isinuot ang sapin sa paa tsaka dahan-daha’ng pinihit ang sendura ng pintuan. Nanatili ako’ng nakasilip sa maliit na siwang habang pinagmamasdan ang nagwawala’ng si Daddy sa salas.

“P*tanginang matanda ‘yon!” saad nito tskaa inihagis ang hawak na telepono.

“Honey, kumalma ka muna.” Nakikita ko ang pag-aalala sa mga mata ni Mom haba’ng haplos ang kuyom na kamao ni Daddy.

Hinintay ko muna sila’ng umalis upa’ng pumasok sa opisina. Tsaka ako lumabas ng kwarto upang hanapin si Nanay Mildred.

“Ate Sandra? N-Nasaan po si Nanay Mildred?”

Kaagad ako’ng kinabahan na’ng makita ko ang lungkot sa kaniya’ng mga mata.

“Wala na si Nanay Mildred, Ma’am Amarie. Pinalayas na siya ni Sir kanina lamang,” sagot nito tsaka dire-diretso’ng tinungo ang kusina.

Ako naman ay nakasunod sa kaniya’ng likuran. “P-Po?”

She sighed. “Hindi naman po sa sinisisi ko kayo, Ma’am Amarie. Pinalayaw po ng inyo’ng Daddy si Nanay dahil nagnakaw daw po ito ng mga alahas ni Ma’am Amira. Hindi po kami naniniwala, hindi po iyon magagawa ni Nanay. Sa ila’ng taon na paninilbihan niya rito ay hindi niya kailanman binalak na pagnakawan kayo,” sagot nito.

“A-Alam ko po, Ate Sandra.”

“Sa tingin ko ay pinagbibintangan lamang ng iyo’ng ama si Nanay Mildred. Dahil hindi nito sinunod ang utos sa kaniya na ikulong ka sa iyong silid ng mag-isa. Sa halip ay nanatili ito kasama mo buo’ng magdamag. Ikinagagalit ni Sir na mayroong kumakampi sa iyo. Kaya sana lamang ay huwag mo na ‘rin ako kausapin o lalapitan, dahil ayoko ri’ng mawalan ng trabaho katulad ni Nanay Mildred.”

Siguro nga, totoo. Na isa ako’ng salot, malas. Lahat ng tao’ng npapalapit ang loob sa akin ay nalalagay sa alanganin. Lalo na si Amber. Ngayon naman ay si Damon ang na-argabyiado na’ng dahil sa akin.

Ang malas mo, Amarie. Isa ka’ng malaki’ng malas.

Tinungga ko ang bote ng alak mula sa lamesa kahit na ramdam ko na ang hilo. Hindi ito ang una’ng pagkakataon na nakatikim ako ng alcohol. Mababa ang tolerance ko kaya naman madali ako’ng malasing at tamaan.

Nag-text sa akin si Damon at sinabi na hindi siya uuwi ngayong gabi.

Para sa kaniya ay ayos na kami’ng dalawa, batid ko’ng iniiwasan niya’ng pag-usapan namin ang nangyari kahapon para hindi na ako masaktan. But I still can’t help but to blame myself for my stupidity.

Malaki’ng kawalan si Mister Guzman sa kumpanya. At alam ko’ng matagal na’ng pinagpa-planuhan ni Damon ang dapat sana project na bubuuin nila as business partners. Pero ano? Nang dahil sa’kin ay nasira ang lahat.

Pa gewang-gwang ko’ng tinungo ang silid sa itaas. Pakiramdam ko umiikot ang buong bahay. Hindi pa ako nakakapsok sa pintuan na’ng bigla ako’ng tumumba sa sahig.

“Aishhh. Malash..M-Malash ka talaga, A-Amarie..Hik!”

“Amber?”

“The door was open, that’s why I came in.”

Nanlalabo ang paningin ko nang lingunin ang boses na tumawag sa akin. Lasing man ako ay alam ko’ng hindi iyon pagmamay-ari ng asawa ko.

“U-Uyy, s-shino ka?” tanong ko.

He walked closer. So, I moved backwards.

“Wag ka lalapit! Shino ka shabi ‘eh!” sigaw ko.

He raised his hands, as if he’s surrendering.

“Ako ‘to, si Nick. Your neighbor, I live just beside your house.”

Kumunot ang noo ko. Sino’ng Nick?

Napaatras ako hanggang sa naramdaman ko na lamang ang malakas nap ag-umpog ng ulo ko sa kung saan.

“Hey! Amber!”

Nagmamadali niya ako’ng nilapitan. Ako naman ay napaiyak habang sapo ang likurang parte ng ulo.

“Waahhh! A-Ang sakit!” hagulgol ko.

He hugged me and caressed that part of my head. “Ikaw kashi! K-Kashalanan mo ‘to! Bakit mo kashi ako iniwan dito mag-isa! ‘Y-Yan tuloy!” umiiyak ko’ng ani tsaka hinampas ang kaniyang dibdib.

“Amber, nagkakamali ka yata.”

Napayuko ako. “Oo, n-nagkamali ako. P-Pero ‘di ko naman shinashadya ‘eh. Patawarin mo na ako.”

He two times. Naramdaman ko na lamang ang pag-angat ko sa ere. He was carrying me up in a bridal style.

“So, I guess this is your room.”

Napapikit ako nang dumampi ang likod ko sa malambot ng kama. Feels like heaven.

“N-Nick?”

Inaninag ko ang mukha nito gamit ang naniningkit kong mga mata.

“Ako nga, buti naman at na-realize mo na.” I heard him slightly chuckled.

“P-Pwede ba’ng dito ka muna?” tanong ko.

“S-Sinaktan niya ako. A-Ang tanga ko kasi. A-Ako ‘yung dahilan kung bakit nawala ‘yung opportunity na matagal niya na’ng hinihintay. H-Hindi ako nag-iisip,” iyak ko.

He sat beside me and caressed me head.

“What happened?” he asked.

I looked up. “D-Dahil ‘to sa sobrang pagseselos ko. B-Bakit ba kasi ganito ako? B-Bakit ko ginawa ‘yon? D-Dapat hindi ko na nilabanan ‘yung babae’ng ‘yon ‘eh.”

He smiled. “He’s too fool for hurting you, Amber.”

“Don’t he know that he is the luckiest man on earth for marrying you? For having you? Sino’ng mag-aakala na sa simpleng paraan ka niya nakuha? Samantalang ako….”

Napatingala ako. “Samantalang ikaw?” taka ko’ng tanong.

“Hindi mo ba talaga ako naaalala, Amber? O sadyang kinalimutan mo na ako?” he asks.

“S-Sino ka ba talaga?” tanong ko.

He smiled. “You don’t have to worry about who am I, Amber. Kung ano man ang nangyari sa nakaraan, wala na ‘yon.”

“Let’s go back to your problem,” he said.

“So, it’s about jealousy, huh?” he asks.

I nodded while putting.

“You know what? Being jealous is normal. Specially if you have the right to feel that way. And if you love that person, you’ll be afraid that he might be stolen by other girls.”

May karapatan nga ba ako? Kahit na alam ko’ng hindi naman ako ang totoo’ng babae na mahal niya?

Pero ako ang pinakasalan niya.

“P-Pero wala sa lugar ‘yung pagseselos ko. Nagpadalos-dalos ako,” pagdadahilan ko.

He sighed. “It really is a problem,” he said.

“Matulog ka na, Amber. Paggising mo bukas, okay na ulit kayo ng asawa mo,” he said, trying to cheer me up.

I nodded. “S-Sana nga.”

He was about to turn his back on me when I stopped him. “Sandali.”

“Pwede ba’ng dito ka muna? N-Natatakot ako’ng mag-isa. K-Kahit hanggang makatulog lang ako,” I requested.

He blinked twice and looked at me hesitantly.

“Please, k-kahit sandali lang.”

He sighed and then nodded. He sat on the couch and stared at me. “Sleep now, Amber.”

Tumango ako. Subalit lumipas ang ilang minuto ay nanatili lamang ang pakikipagtitigan ko sa kisame.

“Nick?” tawag ko rito.

“I can’t sleep,” I said problematically.

“Can you tell me a story?” I requested.

“Don’t you know that a wife staying with a man on her room is a sin for her husband’s eyes?” he asked.

“Pero wala naman tayo’ng ginagawang masama. He was gone. And I need someone to be with me because I’m afraid to be alone. Please Nick. Help me fall asleep. Pagkatapos nito, hindi na kita gagambalain ulit.”

He sighed and nodded.

“In a castle of Kings and Queens, there is a princess named Amber,” panimula nito.

“Kapangalan ko talaga ang prinsesa?” ngiti ko’ng tanong.

“Yes.”

“The princess is always alone in her dark room, without having anyone to talk with. No friends, no one.”

“Hmm? And then?” nasasabik ko’ng tanong.

“She can’t sleep. So, she went to the balcony to stare at the beautiful sight of the shining crescent moon in the middle of the night. She met a pair of mysterious eyes from afar. Until he slowly went out and showed himself. Unexpectedly, it was a handsome tall prince smiling at the lonely princess. He asks her if he could stay beside her for the night. The princess was too hesitant that she became too sarcastic towards the prince. The prince sadly accepted her decision for not allowing him to stay with her. So, he bid goodbye and left the place,” he paused. “Ganoon na lang siya kabilis na sumuko? Kung ganoon ay wala namana talaga siyang nararamdaman para sa prinsesa,” ani ko.

“The Princess fell asleep after an hour. And then the Prince came out from where he was hiding. He sat beside the Princess and caressed her hair. Staring at the most beautiful woman he has ever seen.”

“He was there all along?” I asked. He nodded. “He was.”

“The Prince kissed her forehead. A drop of tear fell from his eye. Even if still in pain, he left the place with a broken heart. Because it was the first and the last time that she met the Princess.”

“Bakit naman?” tanong ko.

“Because the Prince is dying. And the Princess is marrying another man the time she will open her eyes from sleeping.”