Chapter 6

AMARIE’S POINT OF VIEW

Silence field the whole car, and it makes the situation awkward. Napatingin ako sa’king sarili, I am wearing a jeans paired with a long sleeve. Mabuti na lamang at nakabukas ang ac sa kotse, kung hindi ay kanina pa ako pinagpapawisan nito, panigurado.

“Ahmmm..Damon? Hindi ba parang masyado naman ata’ng mainit ‘tong suot ko?” alangani'ng saad ko.

“Mas mabuti nang ganiyan. Kaysa kung sino-sino’ng tumitingin sa’yo, baka hindi ako makapagtimpi at maubos lahat ng empleyado sa kumpanya,” malamig niyang sagot.

Today, he decided to bring me in the company, together with him. Pinanindigan nito ang sinabi’ng hindi ako maaaring umalis na’ng wala siya.

“Let’s go,” anyaya nito na’ng tuluyang mai-park ang kotse.

Nanliit ako na’ng makita ang tinginsa’min ng bawat madadaanan na empleyado, lalo na sa suot ko. Napaangat naman ako ng tingin na’ng higpitan ni Damon ang pagkakakapit sa aking baiwang.

Nang marating ang elevator ay wala’ng nagtangkang pumasok sa loob maliban sa amin ni Damon. Pinagdikit ko ang dalawang kamay tsaka yumuko. While Damon on the other side, fixed his tie while looking at his reflection. I stood in front of him that made his brows furrowed.

I insisted to fix his tie, napangiti ako na’ng mas lalo’ng lumitaw ang kakisigan ng aking asawa. Nanatili’ng malamig ang kaniyang mukha. I placed my both hands in his lips to form it a smile.

“Alam ko’ng hindi mo pa ‘rin ako napapatawad. Pero gusto ko’ng malaman mo na sincere ako sa panghihingi ng tawad sa’yo,” saad ko.

Ting!

As the elevator opened, Damon pulled my waist and pulled me off the wall. Napasinghap ako na’ng maramdaman ang mainit nito’ng labi. Mapusok ito’ng gumagalaw na ikinalaki ng mga mata ko. Lalo ako’ng natuod na’ng makita ang isang babae sa labas ng elevator, napako ang paningin nito sa aminwith her lips parted

“S-Sorry po Sir Blaze! W-Wala po ako’ng nakita Sir!” taranta nitong saad tsaka pinulot ang nahulog na clipboard.

Damon cut the kiss and stared at me. I bit my lower lip and looked at the other direction. He then closed his eyes, tila hindi nagustuhan ang ginawa ko. He pulled me out of the elevator and lead me the way to his office.

..

“Ma’am? G-Gusto niyo po’ng sumama sa kabilang team? You seem so bored po kasi, since wala naman po si Sir Damon. While he’s in the conference, I’d like our employees to meet the CEO’s wife,” nakangiti’ng anyaya sa akin ni Liezl, secretary ni Damon.

“A-Ahh, Salamat na lang, Pero hindi kasi ako pu-pwedeng umalis na’ng wala si Damon ‘eh,” magalang na sagot ko.

“Sige na po Ma’am, kahit ilang minuto lang. Promise po, hindi tayo magtatagal Ma’am!” saad nito sa akin.

Npakamot ako saaking batok. “Sorry talaga Liezl.”

Five mintuted after Liezle left the room, Damon arrived. He seems so bothered about something.

“Are you alright?” tanong ko. He just looked at me and nodded. Nakapangalumbaba lamang ako habang si Damon ay busy sa paperworks, hindi pa ‘rin ako pinapansin. Hanggang sa may naisip ako’ng magandang ideya, to ease my boredom.

I got a paper and a ballpen. Masinsinan ko siyang tinignan tsaka napahagikhik sa naiisip, I am going to draw him.

Isa sa mga talento ko ay ang pagguhit, I am having fun with it all the time. Ngunit imbes na maging seryoso ay ginawa ko’ng katawa-tawa ang mukha ni Damon sa iginuguhit ko.

Malaki ang mga mata, nakakunot ang makapal na kilay, maging ang butas ngbilong nito ay malaki. Naitikom ko ang labi tsaka yumuko upang pigilang matawa. Ngunit sa aking pagtunghay ay hindi ko na siya nakita sa kaniyang upuan. Sa halip ay isang kamay ang humablot sa iginuguhit ko tsaka ito itinaas sa ere.

“Damon!”

Pinilit ko’ng agawin yon sa kaniya subalit mas lalo niya iyong iniangat. Tumungtong ako sa upuan dahil hindi ko magawang abutin ang kaniyang tangkad, ngunit aksidenteng umuga ito at nawalan ako ng balanse. Bago pa man ako tuluyang bumagsak ay isang bisig ang sumalo sa akin. Doon ako sinalubong ng mapupungay na mga mata ni Damon.

“S-Sorry.” Napatikom ako ng bibig na’ng mabanggit ko na naman ang salitang ayaw niyang marinig.

“Mabuti pa, mag-lunch na tayo. Kanina ka pa tuok sa trabaho, you should rest your mind kahit ilang sandal lang. Come on, my treat”! anyaya ko tsaka tumayo.

“No, my treat.”

“Hep! Hindi pwede! Sige ka, kapag nilibre mo ako, iiwan kita mag-isa!” banta ko na kaniyang ikinatigil.

“That’s not a good joke, Amber.” Saglit na nagdilim ang kaniyang mga mata.

“Who says I’m joking? Come on, Mister CEO!” I said.

“Jollibee?” takang usal ni Damon. Nakatitig sa loob ng fastfood chain kung saan ko siya dinala.

“Yes! I bet you miss this place,” nakangiti ko’ng saad.

“Amber, not this time. Hindi mo ba napapansin na nagtitinginan ang mga tao?” apila nito. Hindi naman na nakapagtataka. Iyon ay dahil sa pormal niyang kasuotan.

“Ahh basta! Nagtitinginan sila dahil gwapo ka! Sit right here and do not ever let another girl sit on the same table. I’ll be back in a minute!” nagmamadali ko’ng saad tsaka siya nilisan.  

Dumiretso ako sa Surplus para bilhan siya ng casual na damit. I bought two plain maroon shirt and paid it in the cashier.

“Para sa boyfriend niyo po?” tanong sa akin ng isang salesman. Umiling ako. “This is for my husband,” ngiti ko’ng sagot tsaka dumiretso sa cr para magpalit ng damit.

Yes, it’s a couple shirt. Cheesy man pakinggan but I like it. Sana magustuhan niya ‘rin.

“Tadaa!” Inilabas ko ang dala tsaka iniabot sa kaniya. “Go on and change, I’ll wait for you here.”

I ordered food while he’s away. Gusto ko sana’ng sulitin ang oras na ‘to dahil magiging busy na naman siya mamaya. So, I ordered a bucket meal, large sized fries and two burgers with sundae.

“Wow, seriously? You think we can eat all of this? Bakit naman um-order ka ng ganito karami?” takang bungad ni Damon na’ng makabalik mula sa cr.

“Ahh, basta! Just enjoy it!” Ngiti’ng tagumpay ko’ng sabi tsaka tinitigan ang kaniyang suot.

He looks so damn cute wearing a shirt that matches mine! Hindi ko tuloy nnaiwasan ang pamumula ng mga pisngi ko.

“Why is your face so red? Are you sick?” nag-aalala niyang tanong.

Napaiwas ako ng tingin bago sunod-sunod na umiling.

“Then, why is it turning red?” he asked, raising a brow.

Seriously? Talaga ba’ng wala siyang experience sa love? Doesn’t he know that he is damn making me feel so kilig? Ahhh!

“Let’s go.”

Nanlaki ang mga mata ko nang hatakin niya ako patayo. “S-Saan?! B-Bakit tayo aalis?” tanong ko.

“We’re going to the hospital. Aside from your whole face is red, you were smiling like an idiot out there. Are you possessed?”

..

“Whoo! Busog much!” sigaw ko tsaka tinapik ang aking tiyan. I pouted. “Look at my tummy, para tuloy ako’ng buntis,” natatawa ko’ng saad.

He looked at me with a smirk in his face. “Can’t wait for that to happen,” sagot nito kaya naman mahina ko siyang hinampas sa braso.

“Amber?”

Napalingon ako na’ng mayroong tumawag sa akin. It was Margarette. She then looked at Damon before looked at me again suspiciously

The last time with her wasn’t a good time. I can still remember how mad is she. Nakadagdag iyon sa kunsensiya ko. Too much guilt about deceiving them.

“A-Ano? H-Hindi totoo ‘yan,” tulalang saad nito.

“I’m sorry.”

“No! Ikaw ang namatay hindi ba?! Bakit ganito? B-Bskit ang gulo? Ibalik mo si Amber!” Inalog nito ang braso ko, masakit ang pagkakakapit. Hinayaan ko siyang gawin ito at hindi nagreklamo. I deserve this. I deserve to be hurt. And she also deserves to do this to me. Because she is my twin’s best friend.

“Wow, really. Unexpected to see you two here,” manghang saad nito.

Damon remained silent. “Ahh, ikaw? Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko.

Itinaas nito ang dala’ng meal. “I bought these for my sister,” nakangiti nitong saad.

“Uhmm. Blaze? Can I borrow my friend just for a while?” tanong nito na ikinalaki ng mga mata ko.

Ano’ng kailangan niya sa’kin? Hindi ba…

Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng labis na kaba at pangamba.

“No,” diretsahang sagot ni Damon. Pasimple ko siya’ng tinignan dahil ‘ron.

Hindi ng apala ako maaaring humiwalay sa kaniya kahit ano’ng mangyari.

“Please, Blaze. I promise to bring her back to you at exactly five in the afternoon.”

..

“Didiretsahin na kita, Amarie.” She paused and looked at me coldly, malayo sa masiyahing Margarette kanina lamang. “Umamin ka na. Kay Damon, sa lahat, itigil mo na ‘tong ginagawa mo’ng pagpapanggap.”

Napayuko ako tsaka umiling. “Margarette, h-hindi mo ako naiintindihan.”

“Ikaw ang hindi nakakaintindi, Amarie.” She stared at me. “Mali ito, mali ang ginagawa mo. Kung totoong mahal mo ang kakambal mo, magagawa mo’ng itama ang lahat.”

Sarkastiko ako’ng natawa. “Sino ka para husgahan ang pagmamahal ko kay Amber?” mapait ko’ng saad.

“Sa tingin mo ba ginagawa ko ‘to para sa sarili ko? Sa tingin mo ba ginusto ko ‘to? Sa tingin mo ba ginagawa ko ‘to dahil lang sa wala? Margarette, ginagawa ko ‘to dahi, mahal ko si Amber! Ginagawa ko ‘to para bigyang katuturan ang buhay na inalay niya para sa’kin! Sino ba namang tao ang gugustuhin na mabuhay sa ganitong sitwasyon? But this is my last option, Margarette. This is the only thing that I can do to give importance of her life. Kung hindi ko ‘to ipagpapatulay, mawawalan ng katuturan ang pagkamatay ni Amber.”

“Kaya nakikiusap ako sayo, Margarette. Kailangan ko ang tulong mo. Help me, help me to keep this a secret. Help me to pretend as her,” pakiusap ko rito, hawak ang dalawa niyang mga kamay.

“Hindi madali ang hinihingi mo, Amarie. Sa tingin mo gagawin ko ‘yon?” tugon nito.

“Hindi ko kontrolado ang magiging sagot mo. Pero tatanggapin ko ang anu,ang magiging deisyon mo,” saad ko tsaka tumalikod na para umalis.

“Payag na ako.” Hindi pa ako tuluyang nakakaalis na’ng sumagot ito.

“Pumapayag na ako’ng tulungan ka. Kung ipapaliwanag mo sa akin ang lahat. K-Kung sino ang may gawa niyon kay Amber.”

…

“Sigurado namang kilala’ng kilala mo na si Amber dahil kakambal mo siya. You may know her more than I do, but you still need improvements with your acts while pretending to be her,” panimula nito.

We dropped by a shop and bought some clothes. “Katulad na lamang sa pananamit. We all know that Amber is a model. So definitely, she is a fashionista. Kailangan maging mapili sa ka pagsusuot ng mga damit. She like wearing revealing clothes because she’s proud of her body. But look at you, palagi ka’ng balt na balot at tago,” paliwanag nito.

“H-Hindi lang kasi ako sanay,” sagot ko naman.

“Kung lagi mo’ng iisipin ‘yan, sa tingin mo pa magtatagumpay ga na gawin ang lahat ng ‘to? Katulad nga ng sinabi mo, ginagawa mo ‘to para kay Amber at hindi para sa sarili mo.”

Katulad ng ipinangako ni Margarette ay hinatid niya ako sa bahay ng around 6:00 om. She did helped ma about things, katulad na lamang ng pananamit, pananalita, attitude, o maging ang mga hilig ni Amber. Though kilala ko siya, she also keeps things with friends that I don’t know.

Umuwi ako’ng maraming dala. I bought new clothes for myself, para na ‘rin kay Damon.

“How was it?” he asked as I lie beside him.

“The bonding with Erin,” dugtong nito.

“It was fine, we enjoyed. Matagal ‘rin kami’ng hindi nakapagkita,” sagot ko naman.

I hugged him from the back. “Are you still mad?” I asked, biting my lower lip.

Mas dumiin ang pagkakakagat ko rito na’ng sa isang iglap lamang ay pinapaibabawan na ako ni Damon. Lust were all written in his eyes as he looked at my lips. Hinawi nito ang ilang piraso ng aking buhok tsaka inipit sa likod ng aking tainga. “Matitiis ba naman kita?” he answered and kissed my forehead.

Nakahinga ako ng malalim. I felt relieved. Hindi ako sanay na nagagalit si Damon, the worst thing was his cold treatment.

“Thank you, Damon.”