AMARIE'S POINT OF VIEW
Isang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan na'ng sa wakas ay makarating na ako sa bahay. Tahimik ko'ng binuksan ang pintuan. Pero bakit sobrang tahimik naman yata?
Isn't he home yet?
Nagmadali ako'ng pumasok. Subalit ganoon na lamang ang gulat ko dahil sa aking nadatnan.
Napatalon ako sa gulat na'ng salubungin ako ng isang party popper. Tumingala ako at sinalubong ang mga nahuhulog na confetti. Ang iba pa rito'y sinasalo ko gamit ang isang kamay at tsaka muling isasaboy paitaas
Inside was Damon, smiling from ear to ear.
Kunot ang noo ko'ng nilingon siya. "Okay? What's this?"
I was shocked to see he wasn't done yet. Nilibot ko ng tingin ang buong kabahayan, different from what it used to look like.
Napuno ng mga balloons ang iba't-ibang corner ng silid. Naagaw ang aking atensiyon ang malaking banner sa git
AMARIE'S POINT OF VIEW"Ano?!"Napatayo ako dahil sa sinabi ni Damon. "Baby.."Napatulala ako, hanggang ngayon ay gulat pa 'rin sa mga pangyayari. Hayyy."Hindi naman magtatagal rito si Lola, dalawang linggo lamang at babalik na siya ulit sa Laguna. Amber, please? Besides, she wanted to meet you. She wasn't present in our wedding, remember?" paglalambing nito.I sighed. "Ano pa nga ba ang magagawa ko?"Maaga kami'ng umuwi ni Damon, kailangan ko kasi mag-ayos sa bahay at ihanda ang guest room para sa Lola ni Damon. Yes, she's planning to have a vacation in our house for two weeks.I haven't met his grandmother before. Kaya ganito na lamang ang kaba ko. Takot sa kung ano'ng mararamdaman nito para sa'kin.Will she like me for his grandson?"Baby, wag ka na masyado mag-alala. Mabait si Lola, she's the best. And I know she will
AMARIE'S POINT OF VIEW"Hija? Ikaw ba'y hindi pa inaantok? Ala'y alas dose na at gising ka pa riyan," sita ni Lola Esther."Ahh, hindi pa naman po. Hinihintay ko po kasi si Damon 'eh," sagot ko naman.Pero ang totoo niyan ay kanina ko pa gusto'ng-guto na ipikit ang mga mata ko. Nasaan na ba kasi si Damon? Bakit ang tagal niya umuwi?Hindi ko alam pero biglang sumama ang kutob ko. No, no, no, wala'ng mangyayari'ng masama. Knock on the woods!"Kung ganoon ay sasamahan na lang muna kita rito. Bakit naman kaya kay tagal umuwi ng asawa mo'ng 'yon ha?" saad nito tsaka ako tinabihan sa couch."Hindi ko 'rin po alam. Hindi 'rin naman po siya nag text or what. Nag-aalala na po ako, La."It's been more than a week since Lola arrived, at masasabi ko'ng nagiging maayos naman ang lahat. At first, masungit siya sa'kin, but now.."Maghintay tayo ng ilan
AMARIE'S POINT OF VIEWPuno man ng mga katanungan ang isip ko ay pilit ko iyong iwinaksi. Ayaw ko'ng umuwi na may dala'ng pag-aalala dahil sa ikinikilos ko.For how many months of being a married couple, Damon has been taking care of me so good. Kaya ngayon ay gusto ko naman bumawi sa kaniya.I am undeniably lucky with him. I couldn't help but to wonder, kung hindi ba ako nagpapanggap bilang si Amber ay mararanasan ko 'rin ang ganitong pagmamahal mula sa the one ko?I wanted Damon to feel I am not the only one who's lucky in this relationship. He is a good husband, he deserves the best."What do you have there?" tanong nito na'ng makita ang dala ko'ng supot."Ahh, binili kita ng prutas." Inilabas ko ang mga dala mula sa supot tsaka siya pinagbalat."Kamusta? Masakit pa 'rin ba ang mga sugat mo?" tanong ko.He stared at me. "What? I w
AMARIE'S POINT OF VIEWLate na ako'ng nakauwi kagabi dahil may urgent na meeting sa company. So, I decided to sped the whole day with Damon in the hospital."Do you want anything? Let's watch movies? Or you want to eat something?" I asked.He smirked at me. Kasunod ay sumenyas ito sa akin na lumapit ako sa kaniya."I want cuddle," he said, pouting. Kaagad ko naman siyang niyapos, sino ba naman ang makakatiis sa ganitong klaseng lalaki?"Bakit ang clingy mo? Siguro may kasalanan ka sa'kin noh?" he said suspiciously.I raised one eyebrow. "What?" I asked innocently."What did you do?" he asked and crossed his arms."What? What did I do? You said you want cuddles so I give it to you, and now you're suspecting me? I can't believe you, husband," I said.He pouted again. "Sorry naman po, naninigurado lang. Baka kasi binabakuran
AMARIE'S POINT OF VIEWIlang linggo na ang lumipas na'ng magkaroon kami ng pagtatalo ni Mom. And I must say things changes, they absolutely do.Unlike before that Mom and Dad weren't giving a sheez for me at all, their eyes were on us. Hindi ako tanga para hindi mahalata na pinasusundan niya ako araw-araw. Kaya naman natuto ako'ng maging maingat sa mga galaw ko dahil roon."Baby, can we talk?"I was doing something in my laptop when Damon approached me. "About what?" I asked."Nothing, you were just like so bothered and problematic about something nowadays, no I mean- matagal ko na'ng napapansin. Is there something bothering you?" he asked.
AMARIE’S POINT OF VIEWDamon was fast asleep as of Nine in the evening. I was lying on the bed with him while brushing his hair up using my fingers and humming a song.I was in the middle of doing that when my phone rang.I was curious to see Feri’s name on top of it. I immediately answered the call, thinking it must have be urgent.“What’s up?” bungad ko.“Hey, cous. Is Mister CEO with you?” she asked.My brows furrowed. “He is, why?” I replied.“Well, uhh. You know, I was just looking forward to catch up with you? Same old. Bar, party, drink, unwind.” I bit my lower lip in hesitation.“I am not hearing his voice, so I assume he is asleep? Yea, come on Amber!” sigaw nito sa kabilang linya.
AMARIE'S POINT OF VIEWWe went back to the Manila right that night. Dad warned me and tried to stop me, but I really convinced Damon hard just to get out of the place.Many days had come and I must say that I and Damon become busier regarding the company.Desidido na ako'ng umamin sa kaniya. Naghihintay lamang ako ng tamang panahon at nag-iipon ng lakas ng loob.Damon is a great guy indeed, I just can't..I don't know where to start. I don't want to hurt his feelings. Pero 'yun lang ang tanging paraan ara malaman niya ang totoo."You go and rest, ako na ang bahala dito. Masyado mo naman kasi pinapagod ang sarili mo," I said.I am not stupid to know he is not feeling alright. Ilang gabi na'ng halos wala siya'ng tulog dahil sa trabaho. Between one to two am na siya kung umuwi, and then get up in four in the morning. Sino ba naman ang hindi ma s-stress?"I'm f
AMARIE'S POINT OF VIEW"N-Nico..""Ynigo, ano ba?! M-Masakit sabi!" Halos kaladkarin na niya ako papasok sa kaniyang kotse. Nang mabuksan ang pintuan ay padarag niya ako'ng ibinalibag sa backseat. Napadaing ako nang tumama sa pintuan ang ulo ko. Subalit 'di kalauna'y napapikit nang marahas niyang isara ang pintuan ng kotse. Madilim ang kaniyang mga mata, 'di man lamang ako magawa'ng tapunan ng tingin. Dire-diretso niyang tinungo ang driver's seat tsaka binuhay ang makita ng sasakyan. "Y-Ynigo, saan tayo pupunta?" He shouldn't drive at this state. He's fuming mad, masyadong delikado! "Ynigo!" "Slow down!" sigaw ko nang walang pag-iingat ang naging pagmamaneho nito. I kept talking to him in the car, trying to cool his head. "
BLAZE DAMON CASTRO “Yes, Dad. I am planning to marry her. Mag po-propose na ako sa kaniya,” ngiti ko’ng sabi kay Dad. Nangunot ang kaniyang too. “Sigurado ka na ba sa desisyon mo?” he asked. “Oo naman Dad. You know, when it comes to Amber, I am sure of everything.” “Will you marry me?” My eyes were shining in so much happiness right now. Ito ang pinakahihintay ko’ng araw. It’s her eighteenth birthday. Now that she’s in a legal age, pwede ko na siya’ng pakasalan. Hindi ko maiwasan na maging emotional. This ring was bought year ago. Naaalala ko pa noon, binili ko ito kasama si Mom sa paborito niyang jewelry shop. She was the one who chose this one for me. Palibahasa’y wala ako’ng alam sa taste ng mga babae. Amber is my first girlfriend, and I want her to be the last. “I’m sorry, Blaze. I-It’s a no.” &nbs
AMARIE’S POINT OF VIEW Patakbo ko’ng nilisan ang coffee shop tsaka sinundan ang dinaanan ni Damon kanina lamang. Naabutan ko ito’ng pasakay na papasok sa kaniya’ng kotse kaya naman kaagad ko siya’ng pinigilan. “D-Damon! Sandali!” I yelled. Hingal ako’ng lumapit sa kaniya’ng direksiyon tsaka mahigpit na hinawakan ang kaniya’ng kamay. “K-Kailangan natin mag-usap,” I said, gasping for air. Malamig niya ako’ng tinignan tsaka marahas na inalis ang kamay ko sa pagkakakapit sa kaniya’ng braso. Nataranta ako na’ng akma’ng itutuloy na nito ang pagpasok sa loob ng sasakyan. “Ahh!” Hindi nito nagawa’ng maisara ang pintuan ng kotse na’ng iharang ko ang aki’ng kamay. Napahiyaw ako, inda ang sakit mula sa pagkakaipit. Ngunit isinara ko na lamang ang aki’ng palad tsaka itinago sa aki’ng likod.
AXEL’S POINT OF VIEW “Amarie, are you awake?” mahina’ng katok ko sa kaniya’ng kwarto. Nakarinig ako ng mahina’ng kaluskos, ibig sabihin ay gising siya. Pero wala ako’ng nakuhang sagot na ikinabuntong-hininga ko na lamang. Dismayado ako’ng bumalik sa kitchen tsaka bagsak ang balikat na inilapag ang mga pagkain sa mesa. “Sir, h-hindi pa ‘rin po ba kumakain si Ma’am Amarie?” malungkot na tanong ni Aling Minda sa akin. Isang tahimik na pag-iling ang isinukli ko sa matanda. “Let us let her think for now. I have to go, mayroon pa po kasi ako’ng meeting this afternoon. Kapag nagtanong, pakisabi po ay ako na ang bahala’ng sumundo kay Darren,” bilin ko rito. I was in the hurry while on my way in the office. I have been trying to free my schedule because I want to take care of Amarie. Masyado na ‘rin kasi ako’ng nagiging busy these past few days kaya hindi
AMARIE’S POINT OF VIEW Mabilis ang tibok ng puso ko habang tahak ang daan papunta sa ospital. Nagpapasalamat ako at nagawa ko pa’ng makapag-drive ng maayos habang lumilipad ang utak ko sap ag-aalala kay Daddy. “Jhames Aldus Torres,” banggit ko sa isang nurse na’ng makarating ako sa lobby. “Nasa operating room pa po.” Wala ako’ng sinayang na oras at mabilis na nagtatakbo patungo sa silid na iyon. Patuloy pa ‘rin ang panginginig ng aking mga kamay. Naabutan ko si Mommy na nakayuko habang nakaupo sa waiting area. “M-Mom,” tawag pansin ko rito. Mabilis siya’ng nag-angat ng tingin tsaka ako sinalubong. She hugged me tight, and there she started crying and sobbing while leaning on me. “N-Nasaan po si Daddy?” tanong ko. Saglit ako’ng humiwalay sa kaniyang pagkakayakap. Sumilip ako
AMARIE’S POINT OF VIEWNang tumunog ang bell, hudyat na oras na ng break time ay wala ako’ng sinayang na oras. Mabilis ko’ng niligpit ang mga gamit at isinilid sa aking bag. Kinuha ko ang cellphone sa bulsa at itinext si Axel na tapos na ang klase ko. Sabay kasi kami’ng mag l-lunch. Ili-libre niya ako dahil na perfect ko ang long quiz namin doon sa masungit ko’ng teacher sa Math. “Malapit na ang game namin sa intramurals, manood ka ah?” nakanguso’ng sabi sa akin ni Axel. Natatawa ko’ng isinubo sa kaniya ang malaki’ng siopao. “Oo naman. Kailan pa ako hindi nakanuod ng game mo, captain?” nakataas ang isa’mg kilay ko’ng sabi. Lalaban ulit para sa intrams ang grupo ng basketball na pinamumunuan ni Axel dito sa school namin
AMARIE’S POINT OF VIEWIkalawa’ng araw na matapos ang pagdiriwang na iyon para sa kaarawan ni Lola Esther. Pero hanggang ngayon ay hindi pa ‘rin ako mapakali.I’ve been distracted the whole day. Believe me, nakakabaliw.Mamaya’ng gabi na ang uwi ni Axel sa Pilipinas, panigurado’ng may dala iyo’ng balita. Kaya naman heto at iniimpake ko na ang mga gamit namin ni Darren upang bumalik sa poder ni Axel.Napabuntong-hininga na lamang ako. Sinuyod ko ng tingin ang buong kwarto. Bigla ko lang tuloy na miss noo’ng dito pa ako tunay na nakatira. I miss my room, I miss our room.Minadali ko ang ginagawa para tumulong kay Aling Minda sa paghahanda ng lunch. Napag-sipan ko’ng magluto ng masarap dahil ito ang huling araw namin dito sa bahay.Katulad ng nakasanayan ay niluto ko ang paborito’ng ulam ni
AMARIE’S POINT OF VIEW “D-Damon! Sandali lang!” Hinatak ko ang aking kamay na mahigpit niya’ng hawak tsaka hinihingal na sinapo ang aki’ng dibdib. Wala’ng pasabi niya ako’ng hinatak paalis sa lugar na iyon. And then we started running endlessly to somewhere I don’t know. “Where are you taking me?” I asked. Hindi ko siya magawa’ng tignan. Ito marahil ay dahil sa naging takbo ng usapan kanina lamang sa lamesa. Hindi kaya napapansin siya na hindi na ako nagiging komportable sa mabigat na atmospera roon? Kaya naman ay hinatak niya ako papalayo? Pumungay ang kaniya’ng mga mata na nakatingin sa akin. “Can you trust me, Amarie?” malumanay niya;ng tanong. Saglit na kumunot ang aki’ng noo. Subalit naramdaman ko na lamang ang sarili na sunod-sunod ang pagtango. “Hindi ko alam kung bakit o
AMARIE’S POINT OF VIEWA week passed. At masasabi ko na para ba’ng kay bagal ng pagtakbo ng oras.Damon has been taking care of me indeed. At mas lalo niya ako’ng ginugulo sa ginagawa niya’ng iyon.Sinusubukan ko siya’ng pakisamahan ng pormal sa mga nagdaa’ng araw. Been trying to talk to him casually. Hangga’t maaari ay ayaw ko siya’ng kausapin kung hindi naman importante.Batid ko ‘rin na unti-unti na’ng napapalapit ang loob ni Darren rito. Unti-unti man ay mas lalo sila’ng nagiging magkasundo. Sa tuwing umaga ay asikaso ito ng Ama, hanggang halos sa buong araw. Tila ba ayaw niya na ako’ng pakilusin upang asikasuhin si Darren.Hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba sa aki’ng puso. Imbes na mag-protesta ay may parte sa akin na nakakaramdam ng saya sa ganito’ng tagpo.Marahil
BLAZE DAMON CASTRO I immediately placed my hands on the other side of the bed as I woke up. I did nothing but to release a heavy sigh for realizing I a now alone in the room with no one beside me. I let myself stare at the ceiling for how many minutes before I finally decided to do my morning routines. After doing my thing, I did check Darren in his room if he already is awake. I have confirmed that he is, so I went downstairs to look for those two. “Good morning, Tay!” bati ni Darren nang makita ako’ng pababa ng hagdan. I simple nodded and tapped his head two times. “Morning.” I scanned the whole dining, looking for someone, looking for her. “Aling Minda? Where is Amarie?” I asked. Abala ito sa pagluluto sa kusina na’ng puntahan ko. Tinapos muna nito saglit ang ginagawa tsaka ako hinarap. &nbs