Chapter 5

AMARIE’S POINT OF VIEW

Nasapo ko ang aking ulo na’ng makaramdam ng matinding sakit mula rito na’ng ako’y makabangon.

“Arghh, hangover is the worst part in drinking.”

Subalit kaagad ako’ng nanlamig na’ng mapagtanto kung saad ako nakahiga…sa kama.

P-Paano?

Sa pagkakatanda ko ay hindi ko na magawa’ng umabot pa rito dahil sa kalasingan kagabi. I fell right in the door.

Nagmamadali ko’nng nilibot ng tingin ang paligid tsaka napatingin sa alarm clock. It’s six in the morning. Pinangunahan ako na’ng kaba na’ng makita ang isang maliit na sticky note sa side table.

Eat it .

Nilingon ko ang nakahaing almusal tsaka napagtanto’ng hind inga ako nag-iisa. Nahihilo man ay pinilit ko’ng bumangon tsaka nagmamadali’ng tinungo ang kusina.

P-Posible ba na narito na si Damon?

S-Si Nick? He was here last night. He stayed with me for the night. D-Does Damon knew? Did he saw him?

Lakad takbo ang ginawa ko pababa ng hagdan. Napatuwid pa ako ng tayo na’ng muntik na ako’ng tumumba tsaka nanlalaki ang mga mata’ng tumingin sa malapad na likod ni Landon.

Walang imik ito’ng nakaupo sa couch habang naka[atong ang siko sa kaniyang hita. Napalunok ako bago ko pa man siya dahan-dahang nilapitan.

I sat in a couch just in front of him. His creased brows and serious face addended nervous to me.

“What’s this?” malamig na tanong nito, patungkol sa bote ng alak sa lamesa.

“A-Ano..”

“You drank..”

Napayuko ako na’ng pangunahan niya ang sagot ko. “H-Hindi naman m-masyado..”

“Ohh, that’s why you are unattened the whole night, huh?” he sarcastically answered.

“D-Damon, s-sorry..”

“Wala na ba ako’ng ibang maririnig sa’yo kung hindi sorry? Damn, Amber! Bakit ba hilig mo’ng suwayin ako? You drank, yes you did! Paano kung malooban tayo at may gawin silang masama sa’yo? Paano kung..damn! Ang daming possibilities Amarie! Sana inisip mo muna ‘yung mga bagay na pwedeng mangyari bago mo ‘to ginawa!” sigaw nito. Umalingawngaw sa buong kabahayan ang kaniyang boses.

“I…I-I just wanted to had fun,” palusot ko.

“Have fun? Well, I am more than disappointed to know your way of having a good time,” saad nito tsaka ako tinalikuran.

Napatulala na lamang ak osa kaniyang dinaaanan tsaka napasabunot sa aking sarili. What did I do?

…

Dalawang araw na ang lumipas ngunit hindi pa ‘rin ako iniimik ng aking asawa. Maaga itong umaalis sa umaga, paggising ko ay wala na siya. Samantalang sa gabi naman ay hindi niya na ako naaabutang gising.

Gusto ko siya’ng kausapin, gusto ko’ng makipag-ayos. Pero paano ko ‘yun gagawin kung palagi niya ako’ng iniiwasan?

Kasalukuyan ako’ng naglilinis sa kwarto nang tumunog ang aking telepono. Kunot-noo ko iyo’ng tinignan, ganoon na lamang ang aking pagtataka na’ng isang ‘di kilalang tao ang ngayo’y tumatawag sa akin.

Out of curiosity, I answered the call.

“Hello? S-Sino ‘to?” taka’ng bungad ko.

“This is Jhen. Amber? I didn’t know you changed your phone number,” salubong ng isa’ng babae.

Maybe, Amber’s friend?

“A-Ahhh, oo. Pasensiya ka na kung hindi ko sinabi,” sagot ko naman.

“Ano ka ba! It’s alright b*tch! Why are you acting so kind, of a sudden? Parang hindi ikaw si Amber na kilala ko,” natatawa’ng tanong nito na ikinakaba ko.

“A-Ano kasi.. M-May sakit ako ngayon, o-oo tama,” sagot ko tsaka ilang beses na umubo.

“Hindi ko alam na nagkakasakit ‘rin pala ang demonyita,” sarkastiko nito’ng saad.

Hindi ako nakasagot. “Hey? Are you still there? Don’t tell me you take that seriously?” she said and then laughed.

“By the way, I called you because Vixy and Erin wants a meet up. G ka ba- wait, dapat talaga pumayag ka! Porket may asawa ka na hindi mo na kami kinakausap ha!” saad nito.

“A-Ahh, oo naman.” Napapikit ako sa aking isinagot. I never met Amber’s friends. Isa lamang sa mga kaibigan niya ang nakilala ko. Iyong si Margarette, and she’s so kind.

“Alright! Good! Akala ko aayaw ka na naman. Six pm at the same place, see you b*tch,” saad nito tsaka ako binabaan ng tawag.

Paano na ‘to?  

…

“Amber!”

Naglilibot ako ng tingin habang naglalakad sa mall, hawak ang aking telepono kung saan naroroon ang mensahe ni Jhen. Ganoon na lamang ang gulat ko nang isang babaeng mestiza ang tumawag sa akin.

She walked towards my direction with a brow furrowed.

“What took you so long?” naiirita niya’ng tanong.

Sinuyod ko siya ng tingin. She was wearing a sleeveless hanging top and a jogger, nakalugay ang mahaba nito’ng buhok na umabot hanggang balikat.

“Arghh, nevermind. Let’s go.” Hinatak niya ako patungo sa kung saan, samantalang nagpatianod naman ako.

“Finally!” Salubong ng isang babae’ng Morena na’ng makarating kami sa starbucks.

“What are you wearing?” sunod ay tanong nito sa akin, bahagya pa’ng itinabingi ang kaniyang ulo.

“A dress,” I stated.

“Well, what I mean is this is the first time you wore that kind of dress- oh I mean. The first time you wore clothes like that is when you met Damon. At hindi na ‘yon naulit,” sagot nito.

“Oh, come on, Vixy. People changes, ganoon ‘rin ang interest natin sa iba’ng bagay. Let’s just let her what she wants to,” sagot ni…Margarette?

Mariin ang kaniyang pagkakatitig sa akin kaya naman ako na ang nag-iwas. “A-Ahh, haha. Ako na ang o-order, ano ba ang gusto niyo?” I broke the silence.

“You’ll do that? You never do us a favor, and ohh. Other one, you know na iisa lang ang gusto natin na drink, right?” sagot ni Jhen.

Napalunok ako tsaka alanganibng tumawa. “I’m in a good mood today. Consider yourself lucky then, girls.”

I put my bag in the table and went right in the counter. Alanganin ko’ng nilingon ang mga drink tsaka nag-isip ng mabuti having nakapila. Hayshh, alin ba rito ang sa tingin ko magugustuhan nila?

I am the next customer. Nanatili ako’ng nakatingala at nakatingin sa mga drink na’ng magsalita ang crew. “White chocolate mocha for these four gorgeous ladies- and add more ice on it. “ Napatunghay ako sa kaniyang iniusal.

Ganoon na lamang ang panlalaki ng aking mga mata nang makita ang isang pamilyar na lalaki. “Nick?”

..

“Mukhang mas lumalala ang tama ni Nicky boy sa’yo ah?” natatawang saad ni Jhen.

“Well, hindi na kami magtataka. Since high school, lagi na ‘yan nakabuntot sa’yo. Pero sorry siya dahil may Damon ka na,” sagot naman ni Vixy.

Nick saves me, hindi ko alam na matagal na pala silang magkakilala ni Amber. And he does work part time as a crew here. My luck, dahil kung hindi ay mabubuking talaga ako.

Hindi ko tuloy maiwasang alalhanin ang tungkol sa nangyari kagabi. Nakakahiya. Nagkalat ako , nag-drama ako sa kanya. I even asked him a favor to stay with me.

He’s right. That’s wrong.

Kaya nga ngayon na nag sink-in na sa’kin ang lahat ng ‘yon ay tuluyan na ako’ng tinubuan ng hiya. As in!

But now, he helped me. Again.

Oh God! Thanks to Nick! He’s been saving me many times!

Naaalala ko. Mayroon pa pala ako’ng kailangan itanong sa kaniya. Did Damon know he was in the house yesternight?

“Right, makakahanap ‘rin siya ng tamang tao para sa kanya,” sagot ko naman.

Muling nagtagpo ang paningin namin ni Margarette. “Kailan ka babalik sa modeling?” she asked and took a sip of her drink.

“Hmmm, Hindi ko pa ‘rin sigurado. Maybe, I’ll ask for Damon’s permission first before I proceed,” sagot ko naman.

“Ask for his permission? Modeling is more important for you, rather than love or anything else. Direk Jayson has been waiting for you. Baka kapag mas tumagal pa ay humanap na siya ng ibang endorser,” mahabang paliwanag nito.

“Why are you acting so strange, Amber? Wait- Let me ask this easy question for you.. How did we four met each other?” masinsinan niyang tanong. Sa pagkakataong ito ay tatlo’ng pares ng mata na ang mariing naghihintay sa aking isasagot.

“Hindi mo alam, tama ako di’ba? You wouldn’t know! Dahil hindi ikaw si Amber!” Napatayo si Vixy, kaya naman nagsilingunan sa amin ang iba pa’ng customer.

“Stop it! ANo ba’ng pinagsasasabi niyo? Of course, she is!” giit ni Margarette.

Nanlaki ang aking mga mata na’ng dire-diretso niya ako’ng lapitan tsaka hinatak papaalis sa lugar na ‘yon.

“What the heck, Erin? Where are you taking her? Hindi pa ako tapos sa impostora na ‘yan!” sigaw ni Vixy. “Vixy, stop it already! Nakakahiya!” pagpigil ni Jhen na nasa kaniyang tabi.

..

“Amarie.”

Nanigas ako na’ng banggitin nito ang pangalan ko.

“Tama ako di’ba? Hindi ka si Amber, kundi ikaw si Amarie.” She held my arms and shook it. “Kung hindi ikaw si Amber, n-nasaan siya? B-Bakit ikaw ang nakipagkita sa’min? B-Bakit ikaw ang nagpakasal kay Damon? M-May bali-balita na patay ka na, hindi ba?” sunod-lsunod niya’ng tanong.

Nanatili ako’ng tahimik, hindi malaman ang isasagot. Dapat ko ba’ng sabihin sa kaniya ang totoo? Should I even trust her? The other side of my mind says that I should. Besides, sa tingin ko ay karapatan niya ‘ring malaman ang totoo.

“W-Wala na siya. W-Wala na si Amber, p-patay na ang kakambal ko.”

..

Lantang gulay ako’ng umuwi sa bahay. Inabot ako ng alas diyes ng gabi. Dahan-dahan ko’ng hinubad ang sapatos tsaka tahimik na pumasok sa loob.

Ganoon na lamang ang kaba ko na’ng bumukas ang ilaw. Bumungad sa akin ang madilim niya’ng mukha habang nakakrus ang mga braso.

“Where have you been?” tiim ang bagang nitong tanong.

Napayuko ako. “A-Ano, n-nagkayayaan kasi kanina. S-Sorry kung hindi ako nakapagpaalam sa’yo,” paumanhin ko.

“T*ngina, puro ‘yan na lang ba ang maririnig ko sa’yo?!” Napatili ako na’ng sipain nito ang babasaging mesita. Dahilan upa’ng maglikha ito ng ingay at mabasag.

“Talaga ba’ng sinasagad mo ang pasensiya ko, Amber?” galit nitong saad.

“S-Sorry.”

“Ahh!”

Napasigaw ako na’ng hablutin nito ang kuwelyo ng aking suot. “D-Damon..”

“Kasal na tayo, Amber! Kaya sana naman respretuhin mo ako bilang asawa mo! Hindi gawain ng isang babae ang umuwi ng late sa gabi, lalo na kung alam mo’ng may asawa ka na! F*ck, Amber! Ginagawa mo ako’ng tanga!” sigaw nito na ikinatubig ng aking mga mata.

“Akin ka, Amarie. Dito ka lang sa tabi ko, dahil akin ka lang! NAIINTIDIHAN MO BA?!”

Natulala ako na’ng marinig ang pamilyar na boses na iyon.

H-Hindi. Hind, Amarie. W-Wag ka’ng mag-isip ng ganiyan, hindi mangyayari ‘yon. I-Iba siya, iba si Damon. Hindi niya gagawin ‘yon sa’yo.

“D-Damon…please..”

“Umakyat ka na sa taas,” malamig nito’ng utos.

“Damon, m-mag-usap muna t-tayo,” sa halip ay sagot ko.

“You wouldn’t want me to repeat myself, Amber.”

 Wala ako’ng ibang nagawa kundi sundin ang utos niya. Ang bigat ng dibdib ko, tila nahihirapan ako’ng huminga. Ngayon ko lamang siya nakita’ng magalit. At hindi ko na gugustuhin pa’ng makita ko ‘yon muli.

“Simula ngayon, hindi ka na pwedeng mawala sa paningin ko. Hindi ka aalis ng wala ako, hindi ka pwedeng makipagkita sa kahit kanino. You tested my temper, Amber. Taste my consequences.”

..

Pagdating ng gabi ay hindi man lamang nag-abala ang aking asawa na saluhan ako sa pagkain. Pakiramdam ko tuloy pati ako ay nawalan na ng gana.

Silence filled the whole house. Matapos ko’ng hugasan ang mga pinagkainan ay umakyat ako sa itaas.

Akma’ng papasok na ako sa aking kwarto nang mapahinto ako sa harapan ng silid ni Damon. Wala’ng imik ako’ng nakatayo sa harapan ng pinto.

Gusto ko siyang katukin. Gusto ko’ng humingi ng tawad sa kaniya. Ayoko na ganito siya sa’kin.

“Kasal na tayo, Amber! Kaya sana naman respretuhin mo ako bilang asawa mo! Hindi gawain ng isang babae ang umuwi ng late sa gabi, lalo na kung alam mo’ng may asawa ka na! F*ck, Amber! Ginagawa mo ako’ng tanga!”

Naiwan sa ere ang aking kamay nang akmang kakatok na ako.

He’s mad. And he’s right. Lagi na lang ako’ng nagkakamali. Lagi na lamang ako’ng nakakagawa ng kasalanan. And for how many times I have made him feel bad.

Idinikit ko ang tainga sa pintuan. Nakarinig ako ng pag ta-type sa keyboard. Marahil ay abala ito sa pag-aasikaso ng nga trabaho sa opisina.

Napabuntong-hininga na lamang ako tsaka nakayuko’ng nilisan ang silid.

I’m sorry, Damon.