Mukhang nagulat si Kat, ngunit hindi nagtagal ay dinutdot niya ang isang daliri niya sa pisngi ni Frank, sabay mahinang bumulong, “Master Lawrence?”Nagpatuloy na magpanggap na natutulog si Frank. “Nagpapanggap kang natutulog, ano?” Naiinip na sabi ni Kat habang tumayo siya sa tabi ng kama niya. Hindi pa rin kumilos si Frank. “Heh. Kung ganun, di ko na'to kasalanan…”Tahimik niyang hinubad ang sapatos niya at tinapat ito sa harapan ng ilong ni Frank. Nagsalubong ang kilay ni Frank doon, pagkatapos ay umupo siya at naiinis na sumigaw, “Tama na!”Nakita niya sa ilalim ng ilaw ng buwan na nilagyan na naman niya nang makapal na makeup ang pisngi niya at nagsuot din ng puting wig. “Babae ka,” naiinis na sabi ni Frank. “Bakit kailangan mong pumuslit sa kwarto ko nang para bang may binabalak tayo? Paano kung makita tayo ng tatay mo? Anong iisipin niya tungkol sa'kin?!”“Hehe… Alam kong nagpapanggap ka lang,” malokong tumawa si Kat bago misteryosong nagsabi, “May pabor akong hihi
“Hindi ang panganib ang tinutukoy ko. Yung… ano…”Bumuntong-hininga si Nash na hindi makapagpatuloy. “Hindi ka ba nagsasawang magpaulit-ulit?!” Naiinis na sabi ni Kat sa sandaling iyon. “Gusto ko lang lumabas, at sinasamahan ako ng martial elite na si Mr. Lawrence. Ano bang masamang mangyayari? Gusto mo ba talagang mawalan ako ng kaibigan?!”“Syempre hindi. Gusto ko lang na makipagkaibigan ka sa mga normal—”“Sa nakikita ko, ikaw ang hindi normal dito!” Sinigawan ni Kat si Nash bago nagdabog papalayo. Bumuntong-hininga ulit si Nash. “Naku, ang batang yun talaga…”Tumango si Frank sa kanya. “Wag kang mag-alala, Nash. Magiging ayos lang siya basta't nasa paligid ako.”Tinitigan naman siya ni Nash—si Frank mismo ang pinag-aalala niya… Gayunpaman, hindi niya ito masabi. Nang nakabuntong-hininga, binigyan niya si Frank ng isang maliit na kahon at umalis nang walang imik at nakayuko. Naiwang nakatitig si Frank nang nagtataka pag-alis niya at nanigas siya nang tinitigan niyang
Hindi lang sinungaling si Soren, wala rin siya sa katwiran, seloso, at mayabang. Kasuklam-suklam talaga ang lalaking ito, at nagtaka si Kat kung paanong hindi niya iyon napansin noon. Habang pinapakalma ang sarili niya, nagpamaywang si Kat habang tinitigan niya nang masama si Soren. “Hindi ko maalalang inimbitahan kita.”“Si Lily ang nag-imbita sa'kin,” sagot ni Soren, na mas lalong sumama ang mukha tingin kay Frank dahil napapansin niyang iba ang trato sa kanya ni Kat. Mabilis na sinubukan ni Lily na pakalmahin ang sitwasyon. “Sige—kailangan pa nating simulan ang palabas dito. Malapit na tayo, Kat… Handa ka na ba?”“Hmph. Syempre naman,” tinapik ni Kat ang dibdib niya at mapagmalaking tinignan si Frank, nang parang isang batang gustong magpakitang-gilas. Napapagod na bumuntong-hininga si Frank. “Kung ganun, hindi na ako mangingialam. Babalik ako para sunduin ka pag tapos ka na.”“Hindi!” Sumimangot si Kat sa sandaling iyon. “Ito ang dahilan kung bakit kita pinasama. Papanoo
Ngumiti ulit si Lily at nakita ang dimples niya. “Habang dumarami ang shows namin at tumitindi ang kasikatan namin, binigyan kami ng offer ng isang entertainment company—magsasagawa kami ng show para sa kanila. Kukunin niya kami kung pasok sa pamantayan nila ang perfomance namin, at magde-debut kami bilang mga pro. Kaya ka dinala ni Kat dito sa pag-asang magch-cheer ka para sa'min.”“Syempre,” dagdag niya nang may mapait na ngiti, “Kung hindi ka interesado sa band music, hindi ka naman namin pipilitin… Manatili ka lang dito at hintayin mong matapos si Kat.”Lumingon si Frank kay Kat sa gulat pagkatapos marinig ang sinabi ni Lily. Malinaw na hindi mahirap si Nash, pero hindi gugustuhin ni Kat ng pera sa suporta ng mga Turnbull—ang mas malamang pa roon, ang pagtugtog sa banda siguro ang paraan niya para suportahan ang mga kaibigan niya. “Kaya ka pala pumupuslit nang gabing-gabi.” Bumuntong-hininga si Frank sa napagtanto niya. Dahil ganun ang pagkakasabi ni Lily, parang wala siya
Kumunot ang noo ni Frank pero hindi siya nakipagtalo kay Mandy, sa halip ay kumuha siya ng pitsel ng tubig at nagsalin sa baso niya. Suminghal si Mandy. “Di man lang niya kayang bumili ng sarili niyang inumin, tapos sinubukan pa niyang makalibre kay Soren. Kadiri.”Ginamit ni Frank ang madilim na ilaw at nakakabinging ritmo para magpanggap na di niya narinig si Mandy at hindi man lang lumingon sa kanya. Natagalan hanggang sa natapos ang Dragondawn at nagpalakpakan ang lahat sa bar kabilang na si Tilda. Lumingon siya kay Frank nang namumula ang mga pisngi niya habang ngumiti siya at nagtanong, “Ano sa tingin mo? Hindi ba ang astig nila?”“Wala akong masyadong alam sa musika,” pag-amin ni Frank. “Pero naisip ko medyo maingay sila.”“Hah! Probinsyano ka talaga.” Kaagad na sumingit si Mandy para kutyain siya. “Hindi mo man lang maintindihan ang new age rock. Sa totoo lang, ano bang ginagawa mo rito?”Sa puntong iyon, napansin ni Frank na kinakampihan ni Mandy si Soren. Nakikita
Nagulat si Frank—sa umpisa, simple lang ang tono ni Lily, pero para bang tinaas ng tugtugin ang boses niya na hinayaang bumalot ang kanta niya sa tao.Nanahimik din ang basement bar sa perfomance niya. Naiwang nakatulala ang mga lalaki at babae sa dalagang nakasuot ng disenteng damit, na ang boses ay hindi magpapatalo sa mga sikat na mang-aawit. Kahit ang isang taong walang alam sa musika na kagaya ni Frank ay nalamang magaling siyang kumanta. Pagkatapos, nang sinabayan siya ni Kat sa chorus, para bang umalingawngaw ang boss nila sa buong bar. Nanahimik at nasabik ang mga manonood mula rito. Bumuntong-hininga si Tilda, ang dalaga sa tabi ni Frank. Tumango si Frank nang hindi niya namamalayan. Sa kabilang banda, nakatitig si Mandy sa mga dalaga nang puno ng inggit. -Nang natapos si Lily sa huling kanya, natulala ang manonood nang isang segundo bago pumalakpak nang malakas. Maging si Willy ay napatayo sa front row at walang humpay na nagbigay ng papuri, “Ang galing! Tala
Ramdam na ramdam ni Kat na siya ang habol ni Soren sa request niya para sa isang love ballad at talagang nainis siya rito. Sumama ang mukha ni Eder, ang may-ari ng bar. “Ano, tatanggihan mo ba ang request ng customer? Sinusubukan mo bang sirain ang reputasyon ng bar ko?”“Hindi, hindi, syempre hindi.” Mabilis na mapagpaumanhing ngumiti si Lily. “Kakanta kami.”Habang nagsalita siya, lumingon siya kay Kat nang may nagmamakaawang tingin. “Pakiusap…”Kumunot ang noo ni Kat sa inis ngunit bumuntong-hininga siya. “Sige. Bahala na.”“Sandali!” sumigaw ang matabang lalaki habang tumayo siya. “Dalawandaang libo para sa My Heart Will Go On!”“Dalawandaang libo?!” Nagulat ang lahat ng tao sa bar. Hindi makatotohanan ang ganitong halaga ng pera para sa isang request!“Hah!” Mayabang na tumingin sa paligid ang matabang lalaki na hawak pa rin ang magandang kasama niya. “Sino pang gustong mag-bid?”“Limandaang libo,” tumayo ulit si Soren habang nagtaas siya, sabay tinignan ang matabang la
Kinakabahan rin si Tilda, ang babaeng nakaupo sa tabi ni Frank. Pagkatapos ay lumingon siya kay Soren nang nagmamakaawa, “Wala ka bang pwedeng gawin, Soren?! Kailangan nating tulungan si Kat!”Gayunpaman, napakamot lang ng ulo si Soren. Sinundan niya ang titig ni Frank at napansin niyang ang lalaki sa front row ay ang pangalawang anak na lalaki ni Emilio Sorano na si Willy Sorano. Isa sila sa Four Families ng Morhen, at tiyak na hindi sila kayang banggain ni Soren. Kahit na isa siyang Lionheart, malayong kamag-anak lang siya—malayong-malayo kay Willy, na nagmula sa direktang lahi nila. Higit pa roon, ginastos na niya ang lahat ng pocket money niyang limang daang libo. Dahil dito, sumimangot si Soren at nagpaliwanag nang pabulong, “Di niya ba nakikita? Si Willy Sorano yan! Kapag nagalit siya…”Hindi niya tinapos ang sinabi niya, pero naintindihan ito ng iba—hindi kayang kalabanin ni Soren si Willy. “Hahayaan na lang ba natin siyang pahiyain sila Kat?!” Kontra ni Tilda n