Pagbalik nina Frank at Kat sa suburban cottage, nakita nila si Nash sa pintuan na kanina pa naghihintay. Mukha siyang kinakabahan habang hawak niya ang phone niya at nakahinga nang maluwag nang nakita niya sila. Lumapit siya sa kanila nang nakangiti. “Mr. Lawrence, kakatawag ko lang kay Ms. Blue. Hindi ko inakalang maililigtas ka niya nang ganito kabilis. “Oh, hindi yun kailangan.” Ngumiti naman si Frank. “Tawagan mo ulit si Ms. Blue. Sabihan mo siyang hindi niya kailangang pumunta.”“Oh, sige.” Mabilis na tumawag si Nash.Gayunpaman, hindi nagtagal ay narinig ni Frank ang pagod na tono ni Frida. “Pakipasa ang phone kay Frank.”Nang ginawa ito ni Nash, pagod na nagtanong si Frida, “Isang araw pa lang, at napasok ka na kaagad sa gulo?”“Hindi ko to kailangan.” Tumawa si Frank, sabay tumingin kay Kat sa tabi niya. “May mga hangal na umatake kay Nash. Kinailangan kong tumulong.”“Kay Nash…?”Natulala si Frida nang nabanggit ni Frank si Nash at bumuntong-hininga. “Hindi mo kail
Kahit na hindi ito sabihin ni Kat o ni Nash, parehong pinahahalagahan ng mag-ama ang isa't-isa. Ipinagtanggol ni Kat ang tatay niya noong nasaktan siya, kahit na isa dapat siyang nagrerebeldeng dalaga at sa kabila ng mga kahihinatnan nito. Ganun din si Nash, kung kaya't sigurado si Frank na medyo nagrerebelde lang si Kat at hindi bulok ang pag-uugali niya. At normal lang ito para sa mga babaeng nasa edad niya. “Oh, gabing-gabi na, Mr. Lawrence… Matulog ka na. Naglinis na ako ng kwarto para sa'yo.”Mula rito, dinala ni Nash si Frank sa taas papunta sa guest room. Hindi engrande ang disenyo rito, pero malinis ito at nasa loob ang lahat ng kailangan niya. “Sapat na ba ito para sa'yo, Mr. Lawrence?” Nag-aalalang tanong ni Nash. “Maganda to. Wag kang mag-alala, hindi ako mareklamo.” Tumango si Frank. “Salamat, Nash.”Nakahinga nang maluwag si Nash at bahagyang yumuko habang sinara niya ang pinto. “Walang anuman, at dapat ikaw ang pasalamatan ko—napahamak siguro kami ng anak
Pumuslit siya sa kwarto ng isang estranghero nang gabing-gabi, at umupo nang matapang sa kama niya? Maliligaw ang imahinasyon ng kahit na sinong lalaki sa ganito kalinaw na imbitasyon!“Basta, pasensya na at inabala kita nang ganitong oras.” Inayos ni Kat ang sarili niya bago tinitigan nang seryoso si Frank. “Frank Lawrence, tama? Nandito ako para manghingi ng pabor.”“Ganun ba,” sagot ni Frank, na hindi iginiit ang isyu kanina. “Sige lang. Sabihin mo sa'kin.”Sumigla ang mga mata ni Kat. “Pwede mo bang sabihin sa'kin kung bakit ang galing mong lumaban? May superpowers ka ba?”“Superpowers? Ano yun?” Umirap si Frank. “Isa akong martial artist, sinanay ko ang katawan at isipan ko bilang isang mandirigma. Sapat ang lakas ko para lumaban ng daan-daang tao, lalo na ang iilan lang sa karaoke bar.”“Tsk.”Pinatunog ni Kat ang dila niya sa pagdududa, kumbinsido siyang nagyayabang lang si Frank. “Talagang hilig mong magyabang, ano? Pwede ba tigilan mo na yan?”“Hindi ko kasalanan kung p
“Ano?!” Kinamot ni Kat ang ulo niya bago tinanong si Frank, “Kung ganun, pwede mo kong tignan. Malay mo isa pala akong martial prodigy?”“Malabo.” Umiling si Frank. “Iunat mo ang kamay mo.”“Sige.” Kaagad na sumunod si Kat.“Makinig kang maigi,” seryosong sabi ni Frank. “Ilalagay ko ang purong vigor ko sa katawan mo. Kung maramdaman mo ito, ibig sabihin ay may kakayahan ka para sa martial arts. Kundi ay mauuwi lang sa wala ang pagsisikap mo.”“Teka lang, kaduda-duda yan,” biglang hinila ni Kat ang kamay niya habang tinitigan nang may pagdududa si Frank. “Pinagsasamantalahan mo ba ako?”“Pwes, kung di mo gagawin, kalimutan mo na ang tungkol dito,” masungit na sabi ni Frank na sumama ang ekspresyon. Gabing-gabi na at nagpapantasya pa rin ang batang ito. At wala talaga siyang intensyon na pakinggan ang kalokohan niya!“Hoy!” Nang makitang napupuno na si Frank, iniunat ni Kat ang kamay niya at tumigil sa pagtingin sa kanya nang nagdududa. “Binibiro lang kita—di ka ba marunong tum
Sa sobrang tibay ng seal, maging si Frank ay hindi ito kayang buwagin nang ganun kadali. Kahit na ganun, napagtanto niya pagkatapos magtingin na isa itong protective seal na hindi nakakasakit sa katawan. Ang isyu lang ay pinipigilan nito ang isang tao sa paggamit ng vigor nila—ang totoo, ang kahit na anong anyo ng vigor na lumitaw sa katawan niya ay magpapagana sa seal, na nagpapawala naman sa mga ito. Mukhang natapos na ang paglalakbay ni Kat bilang isang martial artist bago pa ito nagsimula, ngayong imposible niyang magamit ang vigor niya dahil sa seal. Gayunpaman, nagdala ito ng iba pang tanong. Kailangan nito ng martial artist na nasa tuktok ng Ascendant rank para gumamit ng ganitong seal, at malaki ang kapalit nito sa kanila. Kung ganun, anong mayroon kay Kat at kailangang gamitin ng isang Ascendant rank ang seal na iyon sa kanya?At kung napatunayang hindi maayos ang seal, kakainin nito ang host nang wala pang isang segundo, kung kaya't malaking sugal ito. Hindi kaya
“Saan?” Diretsong tanong ni Frank. “Sa Sunblaze Dojo. Sa South Morhen,” sagot ni Hux. “Sige. Hintayin mo ko roon.”“Siya nga pala, Mr. Lawrence…” Pinigilan siya ni Hux bago niya maibaba ang tawag. “Kailangan mong mag-ingat. Hindi talaga natutuwa ang boss ko tungkol dito.”“Sige.”Pagkatapos nito, mabilis na naligo si Frank at lumabas. Tumawag siya ng taxi na dinala siya diretso sa Sunblaze Dojo. Hindi siya nagulat na nagalit ang boss ng Sunblazers sa sitwasyong ito—bakit niya isusuko nang ganun kadali ang posisyong pinagsikapan niyang makuha?Sa totoo lang, ang imbitasyon sa Sunblaze Dojo ay malinaw na isang patibong, dahil kitang-kita sa pangalan ng dojo na ito ang teritoryo ng Sunblazer at ang mga dojo ay lugar kung saan dumadanak ang dugo. -Nang dumating si Frank higit sampung minuto ang nagdaan, sinalubong siya ni Hux kasama ng isang grupo ng mga kalalakihan. Mapagpaumanhin siyang nakangiti at madidilim ang paligid ng mata niya. “Mag-iingat ka, Mr. Lawrence. Pinata
"Heh…" Tumingin si Pax kay Frank, sabay ngumiti na hindi umabot sa mga mata niya. "Kailan naging desisyon ng isang tagalabas ang susunod na pamumuno para sa amin na mga Sunblazer? Iniisip mo ba uto-uto ako na susuko na lang dahil may nagsabi nito?!"Nagbago ang tono ng pananalita niya habang nakatitig siya kay Frank. "Wala akong problema kung hinahamon mo ako, Hux, pero handa ka ba sa mga kahihinatnan nito?!"Nanginig ang pisngi ni Hux sa banta ni Pax, ngunit hindi nagtagal ay napansin niyang tumango si Frank sa kanya.Sa isang hakbang pasulong, kampante siyang sumigaw, "Syempre naman! At dapat handa ka rin sa mga mangyayari pagkatapos mong bumaba, Pax!""Hah! Wala kang dapat alalahanin diyan, dahil siguradong talo ka!" Ngumisi si Pax.Ang kumpiyansa niya ay nagmula sa Four Kings, na ang bawat isa ay mga martial elite na sinanay mula pagkabata at nasa Birthright rank na may mala-diyos na kakayahan.Hindi kalabisan na sabihing kaya nilang lumaban sa mahigit isang daang tao nan
”Ano? Anong nangyayari?” Lumingon si Frank kay Hux, nagtaka siya sa kanyang reaksyon.Lumapit si Hux para bumulong, "Siya si Ned Janko. Siya ang sumusuporta kay Pax Darman."Nagtaas ng kilay si Frank. "Ganyan ba talaga kahanga-hanga ang Janko family?"Napapagod na tumingin si Hux sa tanong niya. "Ang pamilya ni Ned ay kasunod ng Four Families ng Morhen sa kahalagahan, at si Ned mismo ay pangalawa sa linya para magmana ng pamumuno sa pamilya. Bukod dito, kamakailan lamang ay sinubukan ng mga Janko na kunin ang bakanteng upuan sa Four Families kasunod ng paghina ng Lawrence family.""Oh, ganun pala..." Hinawakan ni Frank ang baba niya sa realisasyon.Doon nagmadali si Pax sa tabi ni Ned kasama ng Four Kings nang nabigla nila sina Frank at Hux. "Hoho..." Tumawa siya. "Punong-puno ako ng pasasalamat, Mr. Janko… Hindi ko inakalang personal kang pupunta!"Habang nagsasalita ay tumingin si Pax kay Hux at ngumiti nang nakakaloko nang makitang namutla ang mukha ni Hux.Lalo na't walang
“Ano…”Naiilang na bumulong si Frank, sabay lumingon kay Rory na nakatayo sa malayo. "Hmm…?"Mabilis na naintindihan ni Gene ang ibig niyang sabihin at kinawayan si Rory para umalis. May bakas ng inis na lumitaw sa mukha ni Rory sa isang iglap, at tinitigan niyang maigi si Frank habang nagpunta siya sa kwarto niya. Ngayong wala na siya, nagtanong si Gene, “Sige, malaya ka nang makakapagsalita ngayon, Mr. Lawrence. May kinalaman ba kay Rory ang sakit ko?”Bahagyang tumango si Frank. “Ang totoo, kailangan mong kumalma at makinig sa sasabihin ko sa'yo ngayon, Mr. Pearce.”“Sabihin mo sa'kin.” Sumama ang timpla ni Gene kahit nang nakita niya ang masamang ekspresyon sa mukha ni Frank. “May nagtanim ng Chestbusters sa loob mo… Ang totoo, may tatlo nito sa loob mo, nasa kalahating metro ang haba ng bawat isa nito. Kapag naging magulang ito, bubutasin nito ang dibdib mo.”Bumagsak ang ekspresyon sa mukha ni Gene kahit na binalaan siya ni Frank na kumalma. Nagsimula siyang matara
“Nagkataon lang talaga ito.” Matapat na sabi ni Frank. “Bumalik tayo sa kung saan tayo huminto, Mr. Lawrence. Ano ang gusto mong gantimpala?” Tanong ni Gene. Hindi siya nag-aalalang baka subukan siyang lokohin ni Frank—nag-aalala siya sa mga mas pambihirang hiling. Kilala ang mga espesyalista sa pagiging kakaiba at nanghihingi ng mga bagay na hindi kayang bilhin ng pera. At kung pera lang ito, marami nito si Gene, kundi ay hindi niya magiging kasintahan ang top songstress ng Draconia. “Sige pala, didiretsuhin kita.” Ngumiti si Frank. “Kanina, gumawa kami ng asawa ko ng bid para sa ilang lote sa South Zamri, ngunit may nauna sa'min.”“Hmm?” Bulong ni Gene, at mabilis niyang napagtantong gusto ni Frank ang mga loteng iyon at tumawa siya, “Oh, maliit na bagay lang yun. Sasabihan ko si Zorn Woss ngayon din at tignan kung nakaalis na siya sa bid. Kung oo, sasabihan ko siyang gawin ang paperwork—sa’yo na ang lahat ng lote, Mr. Lawrence.”“Ano?!” Sumigaw si Rory Thames sa sandalin
Nagulat din si Frank. Lalo na't hindi niya inasahang makita rito si Rory Thames, ang top singer ng Draconia na nakaaway niya noon sa opening ceremony ng farm resort niya. Naaalala ni Frank ang okasyong iyon nang parang kahapon lang ito nangyari, kaya hindi siya magkakamali. Halatang nakilala rin siya ni Rory at kaagad niya siyang sinigawan, “Sinong nagsabi sa’yong pumunta ka rito? Layas!” Sinubukan niyang isara ang pinto sa mukha niya, ngunit nasalo ito ni Frank gamit ng isang kamay. Hindi siya interesado kay Rory, pero hindi niya rin hahayaang mawala sa kanya ang pagkakataong ito. Nang nakangiti, sabi niya, “Ms. Thames, nandito ako para gamutin ang sakit ni Mr. Pearce. Hindi ba nakakabastos kung palalayasin mo ako kaagad ngayon?”“Gagamutin mo si Mr. Pearce? Talaga?” Suminghal si Rory, pero sumuko siya sa pagsara ng pinto nang makitang hawak itong maigi ni Frank. Umatras siya nang ilang hakbang, sabay pinagpatong ang mga braso niya sa dibdib niya habang suminghal siya,
Pagkatapos ng isang sandali ng katahimikan, sabi ni Frank, “Medyo kulang sa sinseridad kung pag-uusapan natin to sa telepono. Bakit di tayo mag-usap nang harapan?”“Sige,” mabilis na sagot ni Gene kahit na hihintayin pa niya ang sagot niya. Napaisip siya pagkatapos ibaba ang telepono—para bang bata pa ang lalaki, pero napakakampante niya. “Heh…” Tinawanan niya ang sarili niya. Isang taon na siyang nagkasakit, kahit na pinanatili niya itong isang lihim. Sa umpisa, napagod lang siya at naisip niyang lumamig lang ang kasintahan niya, pero hindi nagtagal ay nalanta ang katawan niya. Pagkatapos, nahirapan na rin siyang maglakad—at ngayon, hindi na niya kayang maglakad nang walang tulong, dahil iikot ang paningin niya at sasakit nang matindi ang kalamnan niya. Sinubukan na ni Gene ang lahat ng magagawa niya, bumisita siya sa bawat isang ospital at kumonsulta sa bawat isang kilalang doktor sa buong Draconia. Sinubukan niya rin ang lahat ng klase ng medical equipment at gamot, n
Kumunot ang noo ni Helen at bumuntong-hininga. “Kung ganun… sumusuko na ba tayo?”Sa totoo lang, ayaw niyang manalo si Kallum, pero isa itong imposibleng layunin at hindi niya dapat ipilit ang sarili niya. “Syempre hindi tayo susuko.” Ngumiti si Frank at tumango kay Helen. “May naisip akong ideya. Bumalik ka na lang muna sa Lanecorp at maghintay.”“Talaga?” Nagduda si Helen, pero dahil ito ang sabi ni Frank, tumango na lang siya at sinabihan si Frank na huwag masyadong magpadalos-dalos. Pagkatapos niyang umalis, nag-inat ng likod si Frank. “Sige, puntahan natin ngayon ang pinakamayamang lalaki ng East Coast.”Umalis siya ng mansyon at sumakay ng taksi sa main street at sinabihan ang tsuper, “Sa Grand Coast Hotel.”Ito rin ang hotel na tinutuluyan nila ni Helen.-"Hello?" Sinagot ng nakakalbong si Gene Pearce ang telepono sa sala. Nakasuot siya ng bathrobe, at sa kabila ng pagiging pinakamayamang lalaki sa East Coast, halatang masama ang kalusugan niya mula sa nangingitim n
Mabilis na sabi ni Will, “Kumalma lang kayong lahat. Ang mga nasa taas ang nagdesisyon nito. Head lang ako ng department at hindi ako pwedeng gumawa ng desisyon rito—sa kasamaang palad, walang mangyayari kung sa'kin kayo magrereklamo.”Doon lumingon si Will kay Frank, at naintindihan ito kaagad ni Frank. Gusto silang tulungan ni Will, pero may nakatataas na mangialam. “Drenam Limited? Narinig mo na ba sila noon?” Tanong ni Frank kay Helen habang tumingin sa nasa apatnapung taong gulang na si Mr. Woss na hindi mukhang may-ari ng isang negosyo. “Hindi. Baka hindi pa nga sila totoo… Kahit na totoo sila, imposibleng maging napakalaking kumpanya nila,” kampanteng sabi ni Helen. Lalo na't nagsaliksik na siya—kaya niyang ilista ang bawat isang kumpanya sa Zamri na may impluwensiya, at hindi pa niya talaga naririnig ang Drenam Limited.At ngayong gumagana pa rin ang kasunduan nina Helen at Kallum, hindi nila hahayaang mapunta sa kamay ng iba ang mga lote. Kinuha ni Frank ang phone
Nahuli ni Helen si Frank at nagseselos na nagtanong, “Anong sinasabi mo sa babaeng yun?”“Ano?” Nabigla si Frank—ganito ba talaga siya kaselosa noon?Kahit na ganun, tumawa siya pagkatapos mag-isip. “Inimbitahan niya ako sa isang masquerade ball.”“Isang masquerade ball?!” Sumama ang mukha ni Helen, halatang alam na alam niya ang ibig sabihin nito. “Ano? Pumayag ka ba?”“Bakit di ka manghula?” Tumawa si Frank at mabilis na tumakbo papasok ng manor. “Hoy!” Sigaw ni Helen sa inis. Kahit na ganun, kumalma siya kaagad—kilala niya si Frank, at hindi siya mangangahas na pumunta sa ganung klaseng lugar. Lalo na't hindi niya siya pinagsamantalahan kahit noong…Namula si Helen at uminit ang pisngi niya nang naalala niya ang gabing iyon. “Hmph!” Suminghal siya bago nagmadali ring pumasok sa manor. Puno ng tao ang manor, at lahat ng tao roon ay nakatitig nang maigisa iisang tao.Natural na ito ay wala nang iba kundi si Will Zeller.Nakatayo siya sa hagdan suot ng itim na suit niy
Si Frank ang nagmamaneho, at nang dumating sila ni Helen, nakita nilang isa pala itong pribadong hardin. Pinalamutian ang lugar na para bang para ito sa isang social ball, kasama ang buffet, wine, at classical music. Naglabas-masok ang mga waiter sa gitna ng mga tao at nagsilbi para sa mga bisita. Natural na ang lahat ng naroon ay mga representante ng malalaking negosyo sa Zamri—kahit na hindi mahina ang Lanecorp kumpara sa kanila, wala rin silang maipagmamayabang. Ang bawat isang bisita ay may tag na nagpapakita ng grupong kinakatawan nila, at napansin pa nga ni Frank si Victor Sorano mula sa malayo. “Hmm…? Hindi na si Kallum ang kumakatawan sa Lanecorp ngayon?” tanong ng isang matandang lalaking may hawak na red wine habang nilapitan niya si Helen kasama ng isang babaeng nasa dalawampung taong gulang na nakakapit sa braso niya. Isa itong malinaw na kaso ng pagiging sugar daddy—nasa animnapung taong gulang na ang lalaki. Magalang naman siyang binati ni Helen. “Ikaw si Mr.
Kapag naulit ito, baka talagang hindi makapagpigil si Frank—matinding hamon ito para sa kanya!Nagising din nang maaga si Helen at naglakad papunta sa bintana. Iniunat niya ang buhok niya habang pinanood niyang tumakbo si Frank sa baba. Kaagad na naging malambing, natatawa, at dismayado ang titig niya. -Sa sumunod na linggo, nanatili si Frank sa tabi ni Helen sa lahat ng oras, handa siyang harapin ang kahit na anong posibleng pag-atake sa kanya. Kahit na ganun, mas madaling hawakan ang Lanecorp kumpara sa inaasahan niya—para bang nalinis ang kurapsyong nagkalat sa kumpanya sa loob ng isang linggo, at sari-saring operasyon ang nagaganap at tumatakbo. Bilang pinuno, natural na nakakuha si Helen ng paghanga mula sa lahat ng board members at shareholders. Natural na pasalamat din ito sa makapangyarihang sumusuporta sa kanya—paano pa nila siya malalabanan ngayong kaya niyang maningil ng utang mula sa Victorget?Samantala, nakakulong pa rin si Kallum sa sarili niyang opisina n