5: Insult

"I-Ikaw?! Ikaw 'yung sa elavator kanina!" Aniya. Hindi niya pansin na tinuro niya na pala ito.

Walang kaemo-emosyon na tiningnan siya ni Troy, lalo na ang kaniyang daliri na nakatuon dito. Nang mapansin niya iyon ay agad niyang binawi ang kamay at tumikhim.

"Bakit ako nandito?" Pagiiba niya.

"You should be dead by now if I was not able to bring you here." Walang ka taste taste nitong sagot at tinalikuran siya. "After you're done eating, you're free to leave. There's a car waiting outside, you can utilize it." At iniwan siya nang hindi man lang siya hinayaan na makapagsalita.

"S-Sandali--"

Isa lang ang nasa isip niya ng oras na 'yun, that man is despicably rude.

Shempre, no'ng una gusto niya na umuwi agad. Pero nang makita ang kabuoan ng bahay, nagbago isip niya at napagpasyahan na aliwin ang sarili bago umalis.

Hindi lang ang kaniyang tiyan ang nabusog, kundi pati na rin ang kaniyang mga mata. Hindi na kasi siya makakabalik dito kaya dinalasan na niya. Napakalaki ng bahay at ang tema nito ay gold and black, may nga mamahaling painting sa mga pader, chandeliers sa ceiling, marmol na tiles sa sahig, makapal at mamahaling kahoy para sa hagdanan at mga appliances na hindi mabiro sa presyo at lahat 'yun ay nagkakahalaga ng limpak. Yung flatscreen TV talaga ang nakapagpamangha sa kaniya, napakalaki ba naman at mukhang kasinglaki pa ng aparador niya sa bahay nila.

"Mag ingat po kayo sa byahe niyo pauwi, ma'am." Habilin ng katulong na tumulong sa kaniya na e tour siya at nagsilbi sa kaniya.

Ngumiyi siya dito, nasa harap na sila ng sasakyan na kaniyang gagamitin sa pagbalik. "Hailey nalang po, auntie. Salamat po pala sa naitulong niyo sa'kin habang nandirito ako." Sinsero niyang usal dito at walang sabi-sabing niyakap ito.

Ramdam niyang nanigas ang katulong na ikinangiti niya lalo. Siya na rin ang humiwalay sa yakap at kumaway dito. "Bye po."

---

Hinatid siya ng kotse hanggang sa eskinita ng baranggay nila. Gabi na at malamang sa malamang ay nag-aalala na ang kaniyang ina sa kaniya.

Pero pag uwi niya ay napakunot-noo siya nang mapansin na walang tao at madilim ang kanilang bahay.

Lumapit siya sa katabing bahay upang magtanong. "Tiya Silya, napansin niyo po ba si Mama kanina?"

Nakaupo kasi sa labas ng bahay ang naturang tiyahin kaya ito na ang kaniyang tinanong. "Ah, oo. Habilin niya sa'kin na sabihin sa'yo na may racket siya ngayong gabi at kinabukasan na makakauwi. Huwag mo na raw siyang hintayin at matulog ka ng maaga dahil may klase ka pa."

Napapahugot siya ng isang malalim na hininga, at tumango. "Gano'n ho ba? Sige po Tiya, salamat po."

"Walang anuman, hija. Magandang gabi din sa'yo." Anito bago siya nagtungo sa bahay nila.

Naligo siya at nagbihis bago humiga sa kaniyang kama, no'ng una ay panay titig niya lang sa bubong ng kuwarto niya hanggang sa nakatulogan niya ito.

Kinabukasan, maaga siyang nagising at binisita niya ang silid ng ina. Nakita niya itong mahimbing ng natutulog kaya hindi na niya ito ginising at kinumotan nalang ng maayos. Nagluto siya ng pang agahan at naghanda na rin sa pagpasok.

Nang matapos siya ay naghain siya ng mga pagkain sa lamesa para sa kaniyang ina at tinakpan iyon ng plato. Nag iwan siya ng sulat para rito bago umalis at pumasok.

Himala talaga na ngayong araw ay hindi siya ginulo nila Vanessa, Grace at Leah. Naging maayos ang takbo ng byernes niya at nagkaroon din siya ng peace of mind mula sa mga pangungutya ng mga ito sa kaniya. Pero hindi pa rin nawawala ang mga nakakamatay na titig na idinadawit nito sa kaniya na siyang iniignora niya lang.

Lahat ng quizzes at test ng araw na ito ay perfect niya at umuwi siyang masaya. Gabi na nang marating niya ang bahay nila, dumaan kasi siya sa library upang humiram ng Human Anatomy book para sa gagawin niyang report sa lunes.

Pero pag uwi niya naman ay wala ang kaniyang ina. Maliwanag naman na ang bahay, pero nag nakakapagtaka, saan ito nagpunta?

Nagbihis si Hailey ng pambahay at baka bumili lang ang kaniyang ina ng makakain sa tindahan.

Pero lumipas ang isang oras at tapos na siyang maligo at magbihis nang wala pa rin ang kaniyang ina. Lumabas siya ng bahay. Alas otso na at may katahimikan na rin ang daan.

"Tiya Silya." Kumatok siya sa katabing bahay para magtanong. "Tiya. Nandiyan ka po ba?"

Ilang katok pa ang kaniyang ginawa nang wala namang sumagot kaya tumigil nalang siya at naglakad-lakad, baka sakaling makasalubong niya ang ina.

"Oi, Hailey. Bakit nasa labas ka pa?" Tanong ng kapitana ng baranggay nila nang magkasalubong sila sa kalsada.

"Pasensya na kap, pero kasi si Mama. Wala siya sa bahay, napansin niyo po ba siya?" Tanong niya dito sa nagaalala na tono.

Napabuntong hininga ang kapitana. "Kayo talagang mag ina kayo, naglalaro ba kayo ng tago-taguan ha? Naghahanapan kasi kayo."

"Ho?" Hindi niya gets ang sinabi nito.

"Hinanap ka ng nanay mo kanina, Hailey." Sabi ng kararating lang na kilala nilang tanod. Kaibigan ito ng kaniyang ina. "Medyo nataranta nga ito nang may tumawag sa kaniya. Hindi ko na alam ang sumunod na detalye basta nagmamadali nalang siyang tumakbo paalis kanina." Ulat nito.

Doon siya napaisip, at agad na tumakbo pauwi. Naiiling namanwang dalawang babae sa inakto ni Hailey at tumuloy sa pag ronda.

"The number you have dialed is currently unavailable." Unang dial niya sa numero ng ina ay hindi ito na kontak pero sa ikalawang subok niya ay sa wakas sinagot na rin nito ang kaniyang tawag.

"Ma, nasaan ka po ngayon? Kanina pa kita hinahanap dito sa Baranggay, bakit hindi ka nagsabi na aalis ka pala?" Nag-aalala niyang tinig.

"Hahahaha! I didn't know that you are incredible when you are worried, Hailey." Nanigas si Hailey sa kaniyang kinatatayuan nang marinig ang boses ni Vanessa sa kabilang linya.

"Nasaan ang mama ko, Vanessa? Bakit nasa iyo ang cellphone niya?" Sunod-sunod niyang tanong na may diin.

The other girls giggled from the other line, "Chillax ka lang, Hailey. Okay naman ang mother mo, actually she's sleeping peacefully now." Mapanguyam na wika ni Leah sabay tawa pagkatapos.

"Sabing nasaan ang mama ko?! Anong ginawa niyo sa kaniya, huh?" Pagdating sa mama niya, nagiging tigre si Hailey. Ito lang kasi ang source ng lakas niya.

"Heh? You're mad already? You're no fun." Sabat ni Grace at naiisip ngayon ni Hailey ang makapeke nitong ekspresyon sa mukha.

"You know, why don't we put some spice to make things fun?" Ani ni Vanessa at narinig niya iyon. Nag meeting ata ang tatlo at talagang pinanindigan ang binitawan itong salita na gagantihan siya.

Ano ba ng inexpect niya sa mga bullies? Eh, ayaw naman ng mga iyon na magpatalo. They always wanted revenge and vengeance. It doesn't matter kung ang mga ito ang dahilan o kaya ang iniatiator ng conflicts. They don't care anything as long as they're making people pity.

Wala itong awa at tanging kasiyahan lang ang hanap. They don't consider others, they're selfish and witty.

May time nga na nasa classroom siya, lunch 'yun at may binabasa siyang libro. Dumating ang tatlo at nakita siya malapit sa bintana na tahimik na nagbabasa. At dahil inggit ang mga ito sa ganda niya at katalinohan, they went to her and pour the chocolate drink to her book, making her gasped. Namimilog ang mga mata na binalingan niya ito ng tingin.

"Oops! Sarry?" At nagtawanan ang mga ito sabay sabunot sa kaniyang buhok at iningudngod sa chocolate drink na tinapon nito sa libro niya.

"That is where your face suits. You look like a poop. A poor poop!"

Naalala pa niya iyon at nabubuhay ang dugo ni Hailey doon sa galit. She wants to fight back, but to think na wala siyang maibuga at ang gagawing paglaban ay makakalala lang sa situwasyon lalo ay pinili niya nalang indahin. It sucks when you are abused for something unreasonable, ayaw niya 'yung mangyari sa kaniya. Pero ano ba ang magagawa niya? Sadyang may sayad talaga sa utak ang mga estudyante sa private universities. Mga abnormal pagdating sa mga pobre. Mahirap ba naman kalabanin ang mga mayayaman na may malakas na kapit sa ekonomiya.

"Hindi ba't prosti ang mother mo, Hailey?" Mapanukso na wika ni Leah. "Angganda pala ng mother mo, kaya pala ang ganda mo rin. Pero sadly, ang panget ng role niyo." Talagang may galit itong si Leah sa mga magagandang mahihirap. Minsan talaga ay gusto niya nalang alisin sa mundo, kung sana rin ay hindi makasalanan ang pumatay ay talagang ginawa na niya noon pa man.