Kabanata 3: Her Secret

              Tumayo ng tuwid at marahang tumango bilang pagbati kay Astrid ang lider ng mga sundalo. “Ms. Trinidad, maaari na po kayong sumakay sa kotse.”

              “Bakit ang daming tao?” Tiningnang muli ni Astrid ang kaniyang paligid. Hindi lamang maraming tao ang kaniyang nakikita kundi maging ang naglalakihang armas na hawak ng mga ito.

              “Ms. Trinidad, isa kang importanteng tao sa bansa natin na dapat naming protektahan. Kung hindi mo pa sinabi na hindi mo gusto ng maraming tao, higit na doble pa dapat ang bilang ng sundalo at pulis na nais na ipadala na magbabantay sayo.” Sagot ni Gen. Lucas. Mapapansin ang magandang postura at tindig nito.

              “Masyado naman kayong nag-eexaggerate. Pupunta lang naman ako sa research institute, kaya bakit naman ako mawawala? And if I were ever in trouble, I’m confident that I could defend and protect myself.” Simpleng paliwanag ni Astrid.

              “Ms. Trinidad, hindi ito exaggeration at masasabi ko na kalkulado lahat ng kilos namin. Buong mundo ay nakaantabay sa research na ginagawa mo at sa oras na matapos ito, malaking pagbabago ang magiging epekto nito sa lahat ng tao. Ang maprotektahan ang kaligtasan at personal identity mo ang top priority at mission namin.” Maririnig ang mataas na paghanga sa boses ng heneral habang sinasabi ito kay Astrid. Bahagyang itinaas na lamang ng dalaga ang kaniyang kilay at hindi na umimik pa para pahabain ang kanilang usapan.

              “Alam mo ba kung nasaan si Marcus?”

              “Nasa abroad si Sir Marcus ngayon para sa sinalihan niyang international martial arts competition. Sa akin muna ipinag-utos na magbantay sayo sa mga susunod na araw.”

              “Okay, let’s go.” Hindi na nagtanong pa si Astrid at dumiretso na sa pagsakay sa naghihintay na kotse.

             

              Dahil sa malakas na tunog na nanggagaling mula labas ng hacienda ng pamilya Trinidad ay lumabas ang bantay at katiwala nito upang silipin ang pinagmumulan ng ingay. Nang makalabas ay nakita niya na daladala ng mga sundalo at pulis sa loob ng papalayong sasakyan si Astrid. Sa sobrang pagkabigla ay nagmamadali siyang dumiretso sa loob ng bahay at sinabi ang nakita sa kaniyang amo.

              “Ma'am Amara! Ma'am Amara! May mga grupo ng unipormadong lalaki na kumuha kay Miss Astrid!”

              “Anong sinabi mo? Anong nangyari?!” Nanginginig na tanong ni Amara.

              “Hindi ko rin po alam kung anong nangyari! Kanina lang po ay nakita ko na maraming sundalo na nagsakay kay Miss Astrid sa isang kotse.” Matapos marinig ang sinabi ng katiwala ay nagmamadaling lumabas si Amara. Nagmamadali ring sumunod sina Mira at Conrad sa ginang.

              Sa oras na makalabas ang tatlo ay nakalipad na papalayo ang helicopter at ang huling natanaw na lamang nila ay ang papalayong SUV.

              “Anong nangyayari? Bakit—“ Sa sobrang pagkabigla at takot ay namutla si Amara at napahawak sa kaniyang dibdib.

              “Hindi kaya ay may ginawa si Ate na labag sa batas?” Tanong ni Mira.

              “Anong klaseng batas naman iyon para magkaroon ng ganito kalaking gulo?” Kunot-noong tanong pabalik ni Conrad.

              Nakapatay ba si Astrid? At higit pa sa isa ang pinatay niya? O may ginawa pa siyang mas malala para umabot sa ganito? Sa mga oras na iyon ay walang makasagot sa mga katanungan nila.

***            

              Makalipas ang dalawang araw.

              Malakas na palakpakan at pagbati ang maririnig sa loob ng pinakamakabagong research laboratory ng Vista City.

              “Great! After a whole year of researching this experiment, it finally worked!”

              “This is all thanks to our research leader, Ms. Astrid Trinidad. If it weren’t for her great skills and knowledge, the new carbon nanomaterials would not be developed so quickly!”

              “Thank you research leader, Ms. Trinidad. Sa oras na gamitin ito ng lahat, malaking development sa iba’t-ibang industriya ng bansa natin ang matutulungan nito.”

              “Hindi lang sa bansa natin. Ang tagumpay ng experiment na ito ay malaking sorpresa sa buong mundo!”

              Nagmistulang mga bata na naghihiyawan at sumasayaw sa saya ang mga professors na hindi mo aakalain na may mga importanteng ginagampanan sa mundo ng edukasyon at agham.

              Malaking kaibahan ang reaksyon nila sa makikitang reaksyon ni Astrid na sentro ng mga papuri. Nakaupo habang tahimik na umiinom ng kape at may kalmadong ekspresyon sa kaniyang mukha.

              Ang isa sa mga professors ay naglakad papalapit sa kaniya. “Astrid, nakatanggap ako ng tawag mula sa National Academy of Sciences. Pinapatanong nila kung kailan mo gustong magkaroon ng press conference?”

              “I'm fine with it whenever you are.” Sa kabila ng sinagot ni Astrid, hindi magawa ng professor na magdesisyon na lang basta-basta kaya tinanong niya ulit ito, “Kung ganoon, ayos lang ba sayo na ako na ang bahalang mag-asikaso nito?”

              “Yes.” Matipid na sagot ni Astrid.  Matapos marinig ang positibong sagot ay nagpatuloy ang professor na magsalita.

              “Naging interesado maging ang mga nasa ibang bansa dahil sa research na ito. Nagpadala rin ng imbitasyon ang International Joint Research Organization para magtanong. Kaya kung maaari ay kailangan mo ng pumunta at makipagkita para mapanatili natin ang kapayapaan at magandang relasyon sa kanila.” May halong pag-aalala ang professor dahil nanatiling mailap at hindi nagpapakita sa publiko si Astrid. Mas pinili nitong mamuhay ng tahimik na walang nakakaalam ng tunay niyang pagkatao sa kabila ng pagiging matagumpay at mahusay na researcher.

              Nag-alangan ng ilang segundo si Astrid bago sumagot: “I understand.”

              Mabuti naman at sa wakas! Sa kalooban ng professor ay gusto niyang maiyak sa tuwa. Kanina lang ay kaba at takot ang nararamdaman niya kung sakaling hindi pumayag si Astrid. Kung nagkataon ay paniguradong siya ang maiipit at mahihirapan sa sitwasyon niya.

              “I’ll arrange everything right away.”