Kabanata 2: The Past

              Yumuko si Astrid at tiningnang mabuti ang kaniyang kamay na malakas na hinampas. Makikita ang bakas ng pamumula nito dahil sa ginawa ng ina. Makalipas ang ilang segundo ay nilipat niya ang kaniyang tingin sa babae sa kaniyang harapan.

              She knows that she is her biological mother, but she is only nice to her adopted daughter Mira.  Hindi man sila magkadugo pero masasabi ng kahit sino sa kanilang paligid na mas mahal at pinapaburan nito si Mira kaysa sa kaniya na sariling dugo’t laman nito.

              Namumula ang mata ni Mira dahil sa pagpipigil ng pag-iyak, “Ma, wag mo siyang sisihin. Ako ang may kasalanan nito. Hindi ko dapat inagaw ang fiancé niya—“ Bago pa matapos ni Mira ang pagsasalita ay pinutol na ito ni Astrid.

              “How can I blame you? You were born like that. Hindi mo kayang pigilan ang sarili mo na hindi agawin lahat ng makikita mo na pagmamay-ari na ng iba. Wala na akong magagawa kung ganiyan ka na noon pa.”

              Hindi makapaniwala si Mira sa mga narinig kaya hindi nito nagawa pang sumagot sa mga sinabi ng kapatid. Makikita ang mabilis na pamumula ng mukha nito dahil sa magkahalong pagkapahiya at galit. Nagpipigil siyang sumabog sa galit dahil kailangan niyang mapanatili ang pagpapanggap na mabait at mahinahong imahe sa kaniyang ina na si Amara at kasintahan na si Conrad.

              “Astrid, kapatid mo siya! Paano mo nagagawang sabihin sa mismong kapatid mo iyang mga salitang iyan?” Hindi na maitago ni Amara ang pagkadismaya sa kaniyang mga mata at mukha.

              Hindi mababakas kung ano man ang emosyon ni Astrid, mahirap malaman kung ano ba ang iniisip o nararamdaman nito sa mga oras na iyon.

              “Hindi ko siya kapatid. Hindi kami magkadugo.”

              Dalawampung taon noon nang mangyari ang malaking trahedya sa pamilya Trinidad. Matapos maipanganak ay aksidenteng naipagpalit ng attending nurse ang mga sanggol na sina Astrid at Mira. Isang pagkakamali na nagpabago ng malaki sa buhay ng dalawa.

              Labinlimang taon ang inabot bago nila malaman ang katotohanan at maibalik si Astrid sa kaniyang tunay na pamilya.

              Hindi matiis ni Amara na makita ang kaniyang pinalaking anak at nakasama ng maraming taon na si Mira na mamuhay at maghirap mag-isa sa probinsya kaya nagdesisyon siya na alagaan ang dalawa.

              Bilang kaniyang tunay na ina, hindi maitatago ang pagkadismaya ni Amara sa kinalakhang lugar at uri ng pamumuhay ni Astrid. Dahil dito ay hindi nito mapigilang ituring ng iba at mas paboran si Mira kaysa sa tunay na anak dahil sa kanilang malaking pagkakaiba. Lumaki ang dalawang bata na alam nila na si Mira ang paborito at mas mahal na anak.

              “Paano mo nagagawang sabihin ang masasakit na salitang iyan? Anak ko siya! Kahit hindi kami magkadugo, tinuturing ko siya bilang tunay kong anak. Kapag narinig ko pa na sinabi mo ulit ang mga salitang iyan at masaktan si Mimi, ako na ang nagsasabi sayo na hindi ko na palalampasin pa at sisiguraduhin ko na pagsisisihan mo ang sinabi mo.”

              Nang malaman ni Amara ang katotohanan ay walang araw na hindi niya hiniling na sana ay isang masamang panaginip na lang ang lahat at si Mira talaga ang kaniyang tunay na anak.

              Ilang beses ng narinig ni Astrid ang mga salitang ito sa sariling ina na wala na itong halos epekto sa kaniya.

              “I'm busy and I need to leave. I won't be home for tonight.” Matapos itong sabihin ay tumuloy na siya papunta sa pintuan.

              “Hindi ka uuwi? Saan ka na naman pupunta at gagawa ng kalokohan?” Galit na tanong ni Amara sa papaalis na anak.

              “Wala akong ginagawang kalokohan.” Maikling sagot ni Astrid.

              “Kung hindi pala iyan kalokohan, bakit hindi mo magawang sabihin kung anong ginagawa mo?” Pasigaw na tanong ni Amara. Kahit kailan ay hindi nila magawang maging magkasundong mag-ina. Maraming lihim na ginagawa si Astrid kaya hindi maiwasang paghinalaan at patuloy na madismaya ni Amara dahil dito.

              Bahagyang kumunot ang noo ni Astrid, itinikom ang kaniyang mga labi at di kumibo ng ilang segundo bago muling magsalita, “It’s a state secret, I’m afraid I can’t tell you.”

              “What do you—“ Bago pa makabawi ng sasabihin si Amara ay nakaalis na si Astrid sa hacienda.

              “Ano bang kasalanan ang nagawa ko at binigyan ako ng anak na katulad niya!” Nanghihinang sigaw ni Amara.

              Pagkalabas at pagkalayo sa hacienda ay natanaw agad ni Astrid ang maraming bilang ng armadong sasakyan na papalapit sa kaniyang kinatatayuan. Nakalinya ang mga ito at di maiiwasan ng ibang makakakita na humanga sa bihirang pangyayari.

              Ilang saglit pa ay may malakas na tunog na maririnig mula kalangitan dahilan upang siya ay tumingala at salubungin ng malakas na hangin. Makikita ang isang dosenang armadong helicopters sa kalangitan na pumapalibot sa kaniya, handang kumilos at sumunod sa utos ano mang oras.

              Malalakas at nagmamadaling hakbang ng mga unipormadong sundalo at pulis ang mabilis na lumabas sa sasakyan at nakahilerang luminya at pumalibot kay Astrid.