Chapter 3

UMAGA na nang magising si Eleanor. Masakit at mahapdi ang mga mata niya nang magmulat. Akala niya noong una ay nananaginip pa siya nang makita ang sarili sa kwarto nila ng kaniyang asawa dahil ang pagkakatanda niya ay nasa hospital siya ngunit nang bumukas ang pintuan at pumasok si Herbert, nakumpirma niyang hindi siya nananaginip. Nakauwi na siya. 

Magtatanong palang sana siya tungkol doon at sa mga taong tumulong sa kaniya nang naunahan siya ng asawa sa pagsasalita.

“You're awake. Uh, I already…file our divorce paper.” Anito at inabot sa kaniya ang isang brown envelope. Ni hindi man lamang siya nito kinamusta. Ang pakay lang talaga ng lalaki ay ipakita ang papel sa kaniya. 

Muling dumagan ang bigat sa dibdib ni Eleanor. Akala niya ay magbabago ang isip ng asawa. Umaasa siyang hindi sila maghihiwalay, na siya parin ang pipiliin nito ngunit naglaho ang pag asa niya nang marinig ang mga salita nito.

“Desigido kana talaga…”puna ni Eleanor sa garalgal na boses.

Umiwas naman ng tingin si Herbert bago dahan dahang tumango. Sumulyap ito, tumikhim, bago nagsalitang muli. “Look, Eleanor, I'm very sorry. I'm sorry if we end up like this. That I hurted you. But yeah… maybe, this is just really meant to happen. Atleast…we tried, right? Let's just accept that…this is where we bound to end, okay?”

Ngunit hindi para kay Eleanor. Hindi niya matanggap ang mga sinasabi ng asawa niya. Hindi bukas ang isip niya sa rason nito at lalo na sa walang halong sinseridad nitong paghingi ng tawad. Sa unang pagkakataon ay nakaramdam siya ng galit para dito at nadadagdagan pa iyon dahil sa walang pusong mga sinasabi nito.

“Don't worry, you will get your right alimony.” Dagdag pa ng lalaki.

Mariin niyang tinignan ang lalaki bago napabuntong hininga at binuklat ang envelope. Nanggigigil at nanggagalaiti niyang binasa iyon. May pirma na si Herbert doon at tila atat na atat na ring hintayin ang pirma niya dahil binigyan pa siya ng ballpen nito. 

“Atat na atat kaba dahil balak niyo na ring magpakasal ng kabit mo?” tanong niya nang hindi inaalis ang tinging ipinupukol sa dokumento. Nagpapantasiya na siyang isampal iyon sa lalaki.

“Eleanor pirmahan mo na lang. Huwag na tayong mag away pa—”

Inangat niya ang tingin dito. Nag iinit muli ang sulok ng mga mata niya. Ngunit walang luhang lumandas, tila napagod na sila.

“Ang kapal ng mukha mo.”putol niya sa asawa. “Ang kapal kapal ng mukho mo, Herbert. Paano mo nagawa sakin ito?”

Ginulo ng lalaki ang buhok, naiiinis. Bago tumalikod sa kaniya. Hindi napigilan niyon si Eleanor. Tumayo siya at pilit na pinaharap ito sa kaniya.

“Dahil lamang sa hindi tayo mabiyayaan ng anak? Iyon ba? Kung ganoon, nasaan na ang mga pangako mo? Sinabi mo saking kahit hindi tayo magka anak, hindi mo ako iiwan Herbert! Sinabi mo saking hindi mo ako sasaktan! Pero nasaan na iyon—”

“Tama na, Eleanor! Ayoko na, okay? Tanggapin mo na lang. Hayaan mo na lang akong maging masaya—”

Dumapo na ang kamay niya sa mukha nito. Isang beses lamang iyon ngunit agad na nanigas at humapdi ang palad niya.

“Tapos ako nagdurusa?!” Huminga siya ng malalim dahil sa sumisikit na dibdib bago tinuro ang sarili. 

“Ako ba, Herbert? Tinanong mo man lamang ba ako kung naging masaya ba ako? Tinanong mo man lamang ba ako kung anong gusto ko? Binigay ko ang lahat sayo! Tiniis ko ang pangungutya at insulto ng pamilya mo sakin! Hindi ako kailanman nagreklamo, Herbert…” 

“Tinanggap ko lahat. Kahit ang sakit sakit na. Tinitiis ko parin dahil mahal na mahal kita pero sobra na ito, Herbert. Sobra kana.” 

Namumula ang matang nag iwas nang tingin sa kaniya ang asawa. 

“Kung ayaw mo pang pirmahan, bibigyan kita ng isang linggo.” Anito na tila walang narinig sa mga sinabi niya. Mapait siyang ngumiti at pinanood ang pagtalikod nito. Wala na talaga. Wala na silang pag asa.

Tinignan niya ang divorce paper. Isang desisyon ang ginawa niya bago siya umalis ng mansion ng mga Jimenez. Pumunta siya ng simbahan. Ipinagdasal niya ang lahat lahat ng nararamdaman niya. Kahit sa ganoong sitwasyon ay naniniwala parin siyang may dahilan ang lahat.

Inubos niya ang oras sa simbahan hanggang sa dumilim na. Wala paring laman ang sikmura niya ngunit hindi parin siya nakakaramdam ng gutom. Wala siyang ganang kumain at hindi niya alam kung kailan siya magkakaroon. 

Ayaw man niyang umuwi sa mga Jimenez, wala naman siyang mapupuntahang ibang lugar. Kailangan niya rin ng pera para makaalis. Bumaba siya ng taxi di kalayuan ngunit natigilan nang makita ang kaniyang biyenan at mga anak nitong babae na tinatapon ang mga damit niya sa tapat lamang ng gate nila. Tumatawa ang mga ito habang pinaghahahagis ang mga gamit niya.

Agad siyang tumakbo papalapit doon at sinubukang pulutin ang mga iyon. Nakita siya ng mag iina.

“Oh? Nandito kana pala. Mabuti naman. Ayan na ang mga gamit mo at lumayas kana. Hindi kana maaari pang makapasok dito! Hala tsupi!” sigaw ng biyenan niya.

Tinignan niya ito, mangiyak ngiyak. 

Kailanman ay hindi niya ito binastos. Ginagalang niya parin ito sa kabila ng pang aapi nito sa kaniya. Ngunit sa mga oras na iyon ay hindi na siya nakapagtimpi pa. 

“Napakasama niyo!” sigaw niya.

Humakbang papalapit sa kaniya ito bago hinaklit ang kaniyang buhok. Napadaing siya sa sakit.

“Ah talaga? Kaya pala pinatira kapa namin dito ng ilang taon? Pasalamat ka nga at nakatikim ka ng kaginhawaan dahil sa anak ko! Dahil kung hindi ka lang talaga pinakasalan ng anak ko, matagal na kitang ipinatapon!” tinulak siya nito pagkatapos.

Maaaring dahil sa pagkagutom, sa sakit, at pagkahina ay hindi niya na napigilan ang pagkawala ng balanse. Naumpog ang ulo niya sa sahig. Ramdam niya ang pag iinit sa kaniyang ulo at pagkahilo. Bumigat ang hininga niya at humina ang pandinig niya. 

“Ohmygod! Mom, she's bleeding!” rinig niyang nagpapanic na sigaw ni Shiela. Ngunit wala siyang lakas magmulat.

Pinilit niya lamang buksan ang mga mata nang marinig ang boses ng asawa na tumatawag sa kaniya. Nakkaramdam siya ng pag asa nang marinig ang pag aalala sa boses nito. Ngunit nawala iyon nang makita niya itong papalapit, kasunod ang kabit nito. Dismaya at galit lamang ang naramdaman niya hanggang sa balutin ng dilim.

“WHAT happened mom?” sigaw ni Herbert at agad na nilapitan si Eleanor na wala ng malay sa semento. Kabado ang kaniyang ina maging ang kambal. Hindi nila nilapitan si Eleanor at hinayaan lang ito sa sahig dahil inaakala nilang nagdradrama lamang ito. Ngunit nang makakita ng dugo sa bandang ulohan nito ay natakot na sila at tinawagan siya.

“H-Hindi ko alam! Nadulas siya dahil siguro ay patanga tanga siya!”sigaw ni Suzanna at nilingon ang kambal na agad ding mga sumang ayon.

Mariin niyang tinignan ito bago ang mga gamit ni Eleanor sa sahig. Gusto niyang kumprontahin ang mga ito patungkol doon ngunit hindi iyon ang oras para doon.

“Call the ambulance mom!” sigaw ni Herbert sa ina. Nag aatubiling kikilos na sana ito ngunit natigilan dahil sa limousine na pumarada sa harapan nila.

Napatingin silang lahat nang bumukas iyon at bumaba sa back seat ang isang lalaki na pinagbuksan ng nakaunipormadong lalaki. Malamig silang tinignan nito bago dumapo ang mata kay Eleanor.

“N-Noah? Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Clarisse ngunit hindi siya pinansin ng lalaki. Sa halip ay lumapit ito kay Herbert na matalim naman ang tingin sa kaniya.

“What are you doing here, Madrigal? Naliligaw ka yata?” tanong ni Herbert sa madiin na boses.

Noah flashed a grin, para lalo lamang sumidhi ang inis sa mukha ng isa.

“I am not here for you, Jimenez.” Sumulyap din siya sa ibang naroon bago bumaba ang mata kay Eleanor.

“I am here for her.” Matigas na ingles na dagdag niya. 

Hindi kaagad naka react ang mga ito kaya agad niya nang binuhat at dinala sa bisig ang walang malay na si Eleanor.

“W-What? Bakit?” ani Suzanna.

“Noah?!” si Clarisse naman at lumapit. “What are you doing?”

Blanko ang mukha niyang sinulyapan lang ang mga ito bago dinala ang mga mata kay Herbert na tulala lang sa kaniya at tila hindi makapaniwalang binuhat niya ang asawa nito. He gave him a sarcastic smile.

“You're stupid.” Aniya dito bago pumasok sa sasakyan at iniwan ang mga ito.