“So, ano na? Kayo na? Sinagot mo na siya?” nasasabik na tanong sa akin ni Mira habang nagsasandok siya ng niluto kong pasta sa kanyang plato. Lunes ngayong araw at naisipan kong magluto ng pasta dahil ginamit ko ang natirang ham mula sa inulam namin kaninang almusal ni Cyrus. Eksakto rin naman na wala palang pasok si Mira kaya inanyayahan ko siya ngayon para makapagmiryenda.
Ibinaba ko sa mesa ang ginawa kong garlic bread bago nagsandok ng aking pagkain at umiling ako sa kanya bilang sagot sa kanyang tanong. Agad namang napakunot ang kanyang noo at napatigil sa pagsubo ng pagkain.
“Hindi? Bakit? Ayaw mo ba kay Cyrus? Hindi ba siya consistent? Ilang linggo na ba siyang nanliligaw?” sunod-sunod na tanong niya sa akin. Napasandal naman ako sa aking kinauupuan bago inabot ang tinidor at napabuntong hininga.
“Araw-araw ipinaparamdam sa akin ni Cyrus na mahal niya ako at wala naman akong mahihiling pa mula sa kanya dahil bukod sa likas si
Ika-limampu’t apat na araw sa mundo ng mga tao; ika-dalawampu ng Oktubre; at ang ika-tatlumpung kaarawan ni Cyrus. Ang araw na ito ay mahalaga kay Cyrus dahil ngayon ang simula ng panibagong kabanata ng kanyang buhay, panibagong taon, at panibagong mga kahaharapin. Sa araw na ito ay dapat may malaking selebrasyon na magaganap, ngunit dahil para bang sumpa ang araw na ito sa kanya dahil parati na lamang siyang nagkakasakit. Hindi ito dahil sa panahon at pagkakataon, mayroong rason sa likod nito na hindi ko alam kung ano, at wala akong oras upang alamin iyon dahil mas kailangan kong intindihin ang lagay niya.Magdamag ko siyang binantayan kagabi dahil hindi bumuti ang lagay niya. Mas tumaas ang kanyang lagnat at mas nanakit ang ulo at katawan kaya oras-oras akong nakabantay sa kanya, pinupunasan siya, at pinapainom ng gamot kapag kailangan. Hindi na ako nagpahinga dahil naging tutuok ako sa pagbabantay sa kanya. Wala lang din naman iyon sa akin dahil mas importante ang pa
Mabilis na lumipas ang buong maghapon. Pagkatapos kong maligo at makapag-ayos ay kumuha na kami ng litrato ni Cyrus bago namin pinagsandok ng pagkain sila Mira at ang iba pa. Ako na ang naghatid ng pagkain kina Mira at nagpatulong sa kanya na ibigay ang iba pang pinabalot ni Cyrus para sa iba pang mga taga rito. Lahat naman sila ay nagpasalamat at pinabati si Cyrus. Ang iba ay may regalo pang inabot na pinasalamatan ko. Pagkabalik ko sa bahay ni Cyrus ay kumain na kami. Bumalik ang sigla niya sa pagkain kung kaya’t hinayaan ko siyang kainin ang lahat ng gusto niya pero ang softdrinks ang nilimitahan ko. Kahit paborito niya ito ay hindi pa rin ‘to masustansya. Mabuti na lang at nakinig siya sa akin at ang mga ibinibigay ko ang inuubos. Ang akala ko’y didiretso na sa pagbuti ang lagay niya dahil simula pagkagising niya ay mas umayos na ang pakiramdam niya hanggang sa buong hapon, pero nabigla ako nang pumatak ang gabi ay bumalik na naman ang init ng temperatura ng kata
“Ngayong nagising mo na ang totoo niyang pagkatao, ay ang susunod na kailangan mong gawin ay ipakilala sa kanya kung sino siya at kung paano mamuhay kagaya natin. Siya ay kailangan mong sanayin sa pakikipaglaban dahil sa oras ng pagbabalik mo sa ating mundo ay kasama na siya. Tandaan mo mahal na reyna, siya ang nakatakda mong kabiyak at ang magiging susunod na hari kung kaya’t nakadepende sa iyo kung paano ang gagawin mong pagtuturo. Sa iyo siya kukuha ng lakas at dedepende lalo na’t kaya siya napunta sa sitwasyon na iyan ay dahil na rin sa iyo.” Iyon ang mga huling kataga na binitawan ng bampirang nagligtas sa akin, nagbibigay ng mga gagawin, at ng mga kasagutan at kalinawan sa aking misyon, bago humalo sa hangin at hindi na nagpakitang muli. Iniwan niya kami kanina ni Cyrus sa may ilog na para bang iyon ang pagtatapos ng kanyang gawain sa araw na ito. Matapos niyang ituro sa akin ang gagawin upang iligtas sa Cyrus ay nagbigay ulit siya ng sunod na gagawin. Alam k
“Mahal na reyna…” Nagpalingon-lingon ako sa paligid at hinanap ang boses na tumawag sa akin. Ang boses na hindi ko kilala, ngunit alam kong galing sa isang nilalang na may malaking parte sa akin dahil iba ang dulot na saya no’n na may kasamang lungkot sa aking puso. “Fajra, anak ko…” Sa muling paglingon ko sa aking likod at sa madilim na lugar na ito ay napatulala ako nang makita ang isang nilalang na tanging ang mga mata lang ang kaibahan sa aking wangis. Ang buhok niya na kapareho ng akin, ang hugis ng ilong, mata, labi at katawan ay magkapareho. “I-Ina?” tawag ko sa kanya. Ngumiti siya sa akin kung kaya’t iyon ang naging hudyat ko upang tumakbo papalapit sa kanya, ngunit sa kahit anong bilis ang gawin ko ay tila ba’y hindi ako umuusad. Napuno ng pagkabahala ang puso ko. Gusto ko siyang lapitan. Gusto ko siyang makita ng malapitan at yakapin dahil ngayon ko lang siya makakasama. Ilang taon kong hinihintay na kahit sa panaginip ko ay magpakita
“Talas ng pandama. Iyan ang unang bagay na dapat mong matutunan dahil ang mga kalaban ay patagong kumilos at may mga taglay na bilis at kayang sumabay sa hangin. Bago ka nila matamaan ay kailangan mo na agad malaman kung nasaan sila upang maiwasan iyon at makadepensa. Kailangan mong salagin ang lahat ng pag-atake na gagawin ko at alamin kung nasaan ako nakapwesto. Magagawa mo ba?” tanong ko sa kanya habang nilalagyan ng piring ang kanyang mata. Nang matapos ko iyong ilagay sa kanya at siniguradong wala siyang nakikita ay tumayo ako sa kanyang harapan.“Seryoso ka talaga, Fajra? Gan’to agad? Hindi muna mga suntukan? Basic attack skills, gano’n?” tanong niya na ikinataas ng kilay ko.“Oo, dahil ang mga sinasabi mo ay mabilis mo na lang matutunan, at lakas at estilo lang ang kailangan. Kahit na mortal ay makakaya iyon,” sagot ko sa kanya at kinuha ang patpat na nasa gilid bago naglakad paikot sa kanya.“Handa ka
Labing-isang araw at sampung gabi ang mabilis na lumipas ng gano’n-gano’n na lang. Walang gabi ang aming pinalampas ni Cyrus para sa pag-eensayo dahil ang pagtuturo sa pagkontrol ng espesyal niyang kapangyarihan ay hindi gano’n kadali, ‘di tulad ng mga kakayahan ng mga bampira na natural at kayang-kaya kong ituro sa kanya.Sa ikalawang araw ng pag-eensayo niya ay nagpakita sa amin ang bampirang nagligtas sa akin. Nagpakilala siya kay Cyrus ngunit ang totoong pagkakakilanlan ay tago pa rin. Ipinaliwanag niya sa amin ang kapangyarihan ni Cyrus at nagbigay ng mga dapat gawin upang mapalabas iyon at magamay. Wala akong alam tungkol sa kakayahan niya at binabase ang pagtuturo sa sinabi sa amin kung kaya’t hindi iyon naging madali.Bukod rin sa pagbibigay niyang muli ng tulong ay ipinakita niya sa amin ang kasalukuyang nagaganap sa aming mundo at ang impormasyon na alam na ng mga kasamahan ko na buhay ako at malapit nang makabalik.
Isang araw na lamang ang nalalabi bago kami umuwi sa tunay naming mundo at tahanan. Isang araw na aking hinihiling na mas humaba pa at maging isang linggo kung maaari, ngunit alam ko namang hindi mangyayari. Sobra na ang kabang nararamdaman ko, hindi dahil sa nalalapit na ang araw na pagharap namin sa mga kalaban, kung hindi dahil dalawang araw mula ngayon ay haharapin ko na ang mga kasamahan namin, pati na si Heinrich. Ang akala ko noong mga nakaraan ay maayos na ako dahil nabuo na sa aking isipan ang mga sasabihin sa kanya, ngunit nang ipaalala kanina ni Cyrus na malapit na kaming umuwi sa aming mundo ay para bang iyon ang nagbukas sa pinto ng pagkabahala ko at nabura sa isip ko ang mga paghingi ng tawad, at kung ano pa mang sasabihin ko kay Heinrich. Siguro’y kaya ko ito nararamdaman ay dahil nagkaroon siya ng parte sa akin, at gano’n na rin ako sa kanya na hindi naman nauwi sa maayos dahil sa gulo ng mga nangyari. Handa akong tuldukan ang kung ano
Hindi ako makapaniwala… Hindi ko lubos maisip na hindi isang panaginip ang nangyayari ngayong mga oras na ito. Hindi ako makapaniwala na ang aking inang inakala kong lumisan na dahil iyon ang parating sinasabi sa akin ng aking ama at ni Danie, ay nakatayo ngayon sa aking harapan—lumuluha habang nakatitig sa akin. Bakas ang ang lungkot, pagsisisi, at pag-aalangan sa kanyang mukha sa mga oras na ito.Hindi ako makapaniwala na ang kanyang binanggit noon sa aking panaginip na hanggang sa aming susunod na pagkikita ay ito pala. Hindi sa panaginip, kung hindi sa personal dahil buhay pa siya at nasa tabi ko lang parati. Binuhay ako, binabantayan, at binibigyan ng mga pagsubok na maghuhubog sa akin bilang isang reyna at magmumulat sa akin sa katotohanan.Hindi ako makapaniwala na ang gaan ng nararamdaman ko sa kanya sa kabila ng hindi ko pagkilatis sa kanya noong nagbabalat kayo siya, at sa kabila ng mga pagkainis ko ngayong binibigyan niya ako ng misyon
“P-paano mo nalaman ang aking pangalan? At saka sino ka ba sa inaakala mo?!” galit na wika kong muli. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang pangalan ko. May kakayahan ba siyang basahin ang isip ng isang tao?! Sinamaan ko siya ng tingin, ngunit hindi ko inasahan na bigla siyang lumuha sa harap ko. Sunod-sunod na pumatak ang mga iyon at kitang-kita ko ang iba’t-ibang emosyon sa kanyang mata na hindi ko alam kung para saan at bakit. Napasinghap ako nang bigla siyang lumapit sa akin at kinulong ako sa kanyang yakap. “Maraming salamat sa pagbabalik, mahal ko… Maraming salamat sa paglaban. Mahal na mahal k-kita. Antagal ka naming hinintay ng mga anak natin. Sa wakas, nandito ka nang muli…” Napaawang ang aking labi dahil sa sinabi niyang iyon. Ang lungkot, sakit, at saya ay maririnig sa kanyang boses. Hindi ko alam kung bakit, pero nang marinig ko pa lang ang boses niya ay para bang naging kakaiba ang bilis ng tibok ng puso ko, kung kaya’t nang maramdaman
FAJRAKadiliman. Puro kadiliman ang nakikita ko. Hindi ko alam kung ilaw oras, araw, buwan, o taon na ako rito dahil hindi ko na kalkulado. Para bang walang katapusan ang kadiliman na ito dahil kahit anong lakad at takbo ang gawin ko ay hindi ko alam kung nasaan ang daan palabas, o kung paano makakaalis dito. Hindi ko alam kung paano ako nakapasok dito dahil sa pagmulat ng mga mata ko ay nandito na ako sa lugar na ito, at hindi ko rin alam kung isa ba itong panaginip o ilusyon dahil hindi ako nakakaramdam ng kahit ano sa lugar na ito, at basta na lamang naglilibot.Hindi ko alam kung gaano na ako katagal sa lugar na ito, ngunit isang araw, bigla na lamang sa pagmulat ng mga mata ko ay natagpuan ko ang sarili ko sa kapaligiran na puno ng mga puno. Mag-isa lang ako at hindi ko alam kung nasaan ako. Ang tanging alam ko lang at ang nasa isip ko ay ang kaalaman sa pangalan ko, at kung anong nilalang ako. Isa akong imortal—isa akong Demon at a
Cyrus, Hindi ko alam kung matagal na bang wala sa hulog ang pag-iiwan ng sulat, ngunit sa pangalawang pagkakataon ay gagawin ko ito. Habang isinusulat ko ito ay kasalukuyan kang kasama nina Dan sa pag-iikot sa mga hangganan ng mundo, at wala akong ibang kasama dahil nanghingi ako sa kanila ng mga pagkain upang maging rason para maiwan nila akong mag-isa kahit na saglit. Cyrus, hindi ako mapapagod na magpasalamat sa iyo dahil sa pagmamahal mo. Ikaw ang nagmulat sa akin ng totoong kahulugan ng pagmamahal at saya. Sa kabila ng bigat ng responsibilidad ko sa aming mundo, sa tabi mo ay naramdaman ko ang kalayaan. Hindi ko inakala na sa mahabang panahon ay hinahanap ko rin pala iyon, kung kaya’t maraming salamat. Minahal at tinanggap mo kung sino ako, pati ang nangyari sa iyo sa nakaraan dahil sa akin. Mahal na mahal kita. Kahit kailan ay hindi ako magsisisi na sinunod ko ang puso ko. Sa tabi mo, naging masaya ko, ngu
Ang pagtulong sa kapwa, lalo na sa oras ng pangangailangan ay palagi kong ginagawa. Hindi ako napapagod na tumulong dahil alam ko, at naranasan ko ang hirap ng buhay. Kahit gipit ako o nagmamadali, hindi ako nagdadalawang isip na tumulong. Ano lang naman ba ang pagaanin ang sitwasyon ng nangangailangan? Lahat naman tayo ay may hinaharap sa buhay, at ang isang paraan upang mapagaan iyon kahit kaunti ay ang pagtulong. Nagiging masaya ako at lumuluwag sa kalooban kong makita ang pagngiti nila sa akin at pasasalamat. Hindi ko kailangan ng kahit anong material na bagay bilang kabayaran. Makita ko lang na masaya sila sa aking ginawa ay kuntento na ako. Sa nagdaang mga buwan, para bang kay bilis ng mga pangyayari. Nagsimulang magkaroon ng kulay ang boring kong buhay mula nang matagpuan ko ang isang babae sa may tabing ilog noon. Hindi ako nagdalawang isip na tulungan siya at kupkupin kahit sa kabila ng katotohanan na hindi ko siya kilala. Walang nakakakilala sa kanya,
CYRUS “Hijo, maaari mo ba akong ihatid sa tabing ilog? Masyado lang marami ang dala ko at nananakit na ang aking likod sa pagbuhat.” Napatigil ako sa paglalakad nang bigla may magsalita sa aking likuran. Boses iyon ng isang matanda, kung kaya’t agad ko siyang nilingon, at nabigla nang makita ngang naroon siya. Nilingap ko ang paningin ko sa paligid upang tignan kung saan siya posibleng nagmula dahil malalim na ang gabi at sa pagdaan ko naman dito kanina ay wala siya, ngunit dahil hindi ko alam at wala akong ideya ay muli ko siyang hinarap at ngitian. Siguro ay masyado lang akong tutok sa paglalakad kanina at hindi siya napansin. Pagod na pagod na kasi ako dahil tatlo ang trabaho ko ngayong araw, at pagtapos ay wala naman nang masakyan kung kaya’t hanggang sa kalagitnaan lang ng daan pauwing lugar namin ang naabutan ko. Halos nakisabay nga lang ako. Pagtapos kong ihatid si Gov kanina sa Munisipyo ay kung saan-saan naman pumunta si Ms. Sof
“Hindi ko nais na umalis…” Napahigpit ang hawak ni Cyrus sa aking kamay. Napangiti ako sa kanya at pinisil pabalik ang kanyang kamay. “Hindi ko nais na iwan ka sa ganitong sitwasyon, ngunit dahil hindi natin alam ang mangyayari ay kailangan ko pa rin itong gawin. Tutol ako sa paglayo lalo na’t ganito ang kinalalagyan mo, ngunit kailangan kong sumunod para sa ikabubuti ng lahat, lalo na para sa inyo ng mga anak natin,” dugtong niya. “Naiintindihan ko. Huwag kang mag-alala dahil sa pagbabalik ninyo ay makakasama mo na kami. At isa pa, nandito sina Ina at ang iba upang bantayan at tulungan ako. Nakakasigurado akong palagi silang magsasabi sa iyo ng mga magaganap,” paninigurado ko sa kanya. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Cyrus bago yumakap sa akin. Kaagad naman akong gumanti ng yakap sa kanya at ipinikit ang aking mga mata. “Panghahawakan ko ang ipinangako mo sa aking hindi mo ako iiwan. Naniniwala at nagtitiwala akong malalampasan natin ito,
“Cyrus, maaari bang pumunta tayo sa hardin?” tanong ko sa kanya na kasalukuyang nasa likuran ko at sinusuklayan ang mahaba kong buhok. Napatigil siya sa kanyang ginagawa, kung kaya’t kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang lumingon sa kanya. Nakakunot ang noo niya sa akin at mukhang hinihintay na sabihin ko ang rason ko para sa kahilingan ko na ito. “Gusto kong masaksihan ang paglubog ng araw, at sa hardin natin matatanaw iyon,” dugtong ko. Napatango naman siya sa akin at napangiti, bago tinapos ang kanyang ginagawa at tumayo na. Kaaalis lang ng mga kasamahan namin upang maghanda sa magaganap bukas, kung kaya’t kaming dalawa na lang ang naiwan sa aming silid. Buong araw nila akong binantay, at ngayong malapit nang sumapit ang paglubog ng araw ay nagpaalam na muna, ngunit mga babalik din mamaya. Nang sumapit ang ika-sampung araw bago ang takdang kabilugan ng buwan ay parati silang nasa silid namin ni Cyrus at nakabantay, lalo na sina Helena, Danie, at ang akin
Unti-unti kong minulat ang mga mata ko nang marinig ang mga nag-uusap sa paligid ko. Agad na nakilala ko ang boses nina Ina, Danie, Helena at ni Cyrus na nangingibabaw roon. Ako ang pinag-uusapan nila at bakas ang pag-aalala sa mga boses nila. Gusto kong pumagitna sa pag-uusap nila upang siguraduhin na maayos lang ang lagay ko—na hindi sila dapat mag-alala sa amin ng mga anak ko dahil maayos ang lagay namin, ngunit dahil masyado pa akong nanghihina ay simpleng pagmulat lang ng mata at paglingon sa kanila ang nagawa ko. Nakatayo si Cyrus at kasalukuyang nakaharap sa bintana. Katabi niya sina Dan at Dyke na tahimik lang, habang sina Ina, Danie at Helena ay nasa may sopa. “C-Cyrus…” tawag ko sa kanya. Alam kong kahit sa mahinang boses ay naririnig nila ako, at hindi nga ako nagkamali nang lahat sila ay napabaling sa akin. Nagmamadaling lumapit sa akin si Cyrus at naupo sa aking tabi, bago ako tinulungang makabangon at niyakap nang mahigpit. Ipinikit ko ang aking mga mat
Simula nang dalhin ko ang aming mga anak ni Cyrus ay hindi ako naaalis sa malalim na pagtulog sa gabi kahit gaano pa karami ang iniisip, ngunit sa pagkakataong ito ay para bang may pilit na hinihila ako upang gumising, kung kaya’t unti-unti kong minulat ang mga mata ko. Rinig ko ang pagkatok na nagmumula sa bintana at para bang kahit walang naririnig na boses ay may tumatawag sa akin. Dahan-dahan kong inalis ang braso ni Cyrus na nakapulupot sa akin at agad na pinalitan iyon ng unan. Sinigurado ko ring gamitan iyon ng aking kapangyarihan upang mas akalain ni Cyrus na ako pa rin ang kanyang yakap. Palagi kasi siyang nagigising kapag umaalis ako sa tabi niya kung kaya’t hindi ko na nais na maistorbo siya ngayon. Mahaba ang naging araw niya dahil naglibot siya sa lahat ng bayan, at pagtapos ay pinagluto ako noong hapon, at nang sumapit naman ang gabi ay nag-ensayo. Kaagad na bumaba ako ng kama at lumapit sa bintana. Sa paghawi ko ng makapal na kurtina ay napakunot ang a