Chapter 1

HALOS madurog ang puso ni Marilyn habang pinagmamasdan ang pamangkin na walang tigil ang iyak, mahigpit na yakap nito ang kabaong ng ina tapus lilipat ito sa isa pang kabaong kung nasaan ang katawan ng ama.

"Mama, papa, sasama na ako sa inyo." Umiiyak na sabi ng bata.

Napapikit ng mga mata si Marilyn sa narinig na sinabi ng pamangkin, sobrang naaawa siya sa bata. Walong taong gulang pa lang ang pamangkin niyang si Maya, pero maagang naulila na sa magulang.

Mahigpit na niyakap ng matandang babae ang apo na walang tigil sa pag-iyak, pilit na inilalayo sa mga kabaong dahil ipapasok na ang mga ito sa butas kung saan ilalagak ang mga kabaong.

"Mama! papa!" umiiyak na nagwawala ang batang si Maya.

Mabilis naman na nilapitan ni Marilyn ang kanyang ina, niyakap niya ang umiiyak na pamangkin.

"Maya," tawag niya sa pangalan ng pamangkin. "N'andito pa naman ang tita, hindi naman kita pababayan. Mahal kita, kami ng lolo at lola mo."

Yumakap ng mahigpit sa kanya ang bata habang tuloy pa din ang pag-iyak

"Tita, hindi ko na ba makikita sina Mama at Papa?" inosenteng tanong nito sa kanya.

Tumingala si Marilyn upang pigilan ang luhang sumisilip na sa kanyang mga mata.

"Maya, kahit kailan hindi ka iiwan ng Mama at Papa mo. Mahal na mahal ka nila, hindi mo man sila nakikita pero lagi silang nakatingin saiyo. Babantayan ka nila, Maya!" paliwanag niya sa bata habang hinihimas ang likod nito.

"Totoo po, tita?"

Tumango si Marilyn.

"May pupuntahan lang ang Mama at Papa mo, pero lagi ka nilang babantayan. Huwag ka ng umiyak ha, naandito pa naman ang tita ako ang mag aalaga saiyo. Mamahalin kita tulad ng pagmamahal ng mga magulang mo."

Tumango ang bata pero humihikbi pa din ito.

PAGKATAPOS ng libing, tumuloy na muna sila sa bahay ng kanyang kapatid ang ina ni Maya. Pinag-usapan nila ng kanyang magulang at magulang ng asawa ng ate niya kung saan titira ang bata.

"Iuuwi ko na lang ang aking apo sa probinsya," sabi ng ina ng ama ni Maya.

Agad naman na nag-react si Marilyn.

"Hindi po p'wede, napakalayo ng inyong probinsya. Paano namin madadalaw ang bata?" sabat niya.

Mabilis naman siyang hinawakan sa kamay ng kanyang ina para patahimikan. "Hindi, Nay," piksi niya. "Kung tutuusin mas may karapatan tayo kay Maya, dala niya ang apelyedo natin."

Totoo ang sinabi ni Marilyn dahil bago pa man ikasal ang mga magulang ni Maya ay naipanganak na ito. At dahil sa hindi naman agad tinanggap ng lalaki ang bata napilitan silang ipagamit ang apelyedo nila sa bata.

Natahimik naman ang matanda, nakuha nito ang ibig pakahulugan ng dalaga. Hindi lingid sa mga ito na hindi sila boto sa asawa ng anak nilang namayapa na ama ni Maya.

"Sa probinsya mabibigyan namin siya ng magandang buhay, nag-iisang apo lang namin si Maya. Lahat ng aming kayamanan sa kanya mapupunta." Segunda naman ng matandang lalaki.

"Ang kailangan ni Maya ang totoong pagmamahal, hindi ako papayag na iuwi niyo siya sa probinsya kahit na humantong pa tayo sa hukuman. Hindi ninyo makukuha ang bata!" Mariing sabi ni Marilyn.

"Tita," boses ni Maya.

Sabay na napalingon ang mga nasa sala sa mahabang hagdan, nakita nila ang batang si Maya na nakatayo sa itaas ng hagdan.

"Excuse me," paalam ni Marilyn sa mga kausap. Tumayo ang dalaga at tinungo ang hagdan para puntahan ang bata.

Naiwan naman ang apat na matanda sa sala, muli nilang pinag-usapan ang kustodiya ng bata.

INAKAY ni Marilyn ang pamangkin na si Maya, muli niya itong ipinasok sa silid nito.

Binuhat ng dalaga ang bata at pinaupo sa ibabaw ng kama.

"Maya, pakiusap huwag ka sumama sa mga lolo at lola mo sa probinsya. Malulungkot ang tita," aniya at mahigpit na niyakap ang bata, gumanti naman ng yakap sa kanya si Maya..

"Tita, huwag mo po akong ibibigay sa kanila, dito na lang po tayo sa bahay ni Mama. Malumanay na sabi ni Maya.

Hinalikan ni Marilyn ang ulo ng bata.

"Oo Maya, hindi ako papayag na kunin ka nila saamin. Kami ang iyong pamilya ang totoong nagmamahal sayo,"

"Talaga po tita?" inosenteng tanong nito sa kanya. Tumingala pa ang bata kaya nakita niya ang malungkot nitong mukha, namamaga ang mga mata dahil sa pagdadalamhati nito sa pagkamatay ng mga magulang.

"Pangako, hindi ako papayag na makuha ka nila saamin." Paniniguro niya dito. "Sige na magpahinga kana muna dito sa kuwarto mo, baba muna ang tita ha." Paalam niya sa bata.

"Sige po tita," tumango ito.

"Gusto mo ba manood ng tv?'' tanong niya sa bata.

Tumango ulit ang bata.

Tumayo si Marilyn, kinuha niya ang remote ng tv na nasa ibabaw ng maliit na tokador ng bata. Ine-on ng dalaga ang tv at saglit na namili ng mga kids show, spongebob square pants ang napili niya.

"Ok na ba 'yan o papalitan ko pa?" tanong ng dalaga sa bata.

"'Yan na lang po tita," malumanay na sagot nito.

Muli siyang naupo sa kama, hinalikan niya sa noo ang bata. Inabot niya ang dalawang malalaking unan at nilagay iyon sa likuran ni Maya, bahagya niyang inihiga ang pamangkin. Nakita niya kasi ang sunod-sunod nitong paghikab. Alam niyang pagod ang bata at kulang ito sa tulog dahil ni minsan hindi ito umalis sa tabi ng kabaong ng mga magulang, lagi itong umiiyak.

Muling nakaramdam ng lungkot at awa ni Marilyn para sa pamankin, napakabata pa nito para maulila sa mga magulang.

Car accident ang ikinamatay ng mag-asawa kasalukuyan na papunta ang mga ito sa trabaho ng mahagip ng malaking truck ang kotseng sinasakyan ng mga ito. Masakit din sa kanila ng kanyang magulang ang pagkawala ng mahal nila sa buhay lalo na at panganay ang ate niya, mabait at mapagmahal na anak at kapatid.

Naalala pa niya kung paano nito kinaya ang pagbubuntis sa pamankin niyang si Maya, kahit na alam niyang sobrang nasasaktan ito dahil hindi pinanagutan ng lalaki ang pinagbubuntis nito. Lalo pa nag sumikap sa buhay ang kanyang ate nang makapanganak na ito, mataas ang pangarap nito para sa anak. Pero ng tumuntong sa edad na dalawang taon ang batang si Maya muling nagparamdam ang lalaki, inalok nito ng kasal ang kanyang ate. S'yempre noong una hindi sila pumayag dahil sa ginawa nitong pang-iiwan sa ate niya, pero wala din naman silang magawa dahil mahal pa din nito ang lalaki. Kinasal ang dalawa at namuhay na isang masayang pamilya, nakita naman nila ang pag-susumikap ng lalaki para makabawi sa mag-ina kaya natutunan na din nilang patawarin ang lalaki.

Pero sadyang may hangganan ang buhay ng tao, walang nakakaalam kung kailan ka kukunin ng may kapal, kung hanggang saan lang ang buhay na ibinigay saiyo ng diyos.

Napabuntong hininga si Marilyn. "Lalabas na muna ang tita," paalam niya sa bata.

Inaantok na tumango naman ang bata, muli niya itong hinalikan sa noo bago siya lumabas ng silid nito.