Chapter Four

Dalawang araw na si Belle sa ospital. Maayos naman na ang lagay niya pero sadyang napaka OA lang nang asawa niya. Pati mga doctor ay sinabi nang unang gabi nila na pwede na siyang lumabas nang ospital. Pero pinilit lang ni William na hindi pa siya okay. Dalawang araw din siyang binantayan nang asawa. Hindi niya alam kung bakit ito ginagawa nang asawa. Pero inaappriciate niya nalang ang effort nito.

Tulog ngayon ang asawa. Madaling araw na rin kasi. Bukas ay pipilitin na niyang ayaing umiwi ang asawa. Nananawa na rin siya sa pag kain nang ospital. Nahihiya din siyang humiling sa asawa na mag paluto nang pag kain.

Nararamdaman niyang para siyang naiihi kaya bumangin siya at tinungo ang CR. Pumasok bugla ang anak sa isip niya siguro tulog na ito sa mga oras na iyon, ilang araw palang niyang hindi nakikita ay namimiss na niya. Sinabi ni William na hindi ito pwedeng pumunta sa ospital dahil ayaw nito na makakuha nang sakit ang anak.

Sa tuwing naiisip niya kung gaano pinahahalagahan ni William ang anak niya ay lagi niyang naiisip na tama lang ang naging desisyon niya simula una palang. Mula sa loob nang banyo ay narinig niyang ang tunog nang cellphone. Hinintay niyang mamatay ang tunog pero mukang ganun nalang kalalim ang tulog nang asawa kaya hindi nito naririnig ang pag ring. Naisip niyang baka maabala din ng tunog ang tulog nang asawa kaya lumabas na siya nang banyo at nilapitan ang cellphone.

Nakita niyang tumatawag ang Untie Genny nito. Hindi lingid sa kanya na may lihim na galit ito sa kanyang asawa. Dahil madalas nitong usisain ang mga bagay bagay tungkol sa kanila. Hindi niya alam kung napapansin ito nang asawa niya o hindi. Muntik pa silang hindi maikasal noon dahil sa mga issue na kumalat at napag alaman nilang ang Untie Genny nito ang may gawa. Nanahimik lang sila na parang walang nangyari pagkatapos nang issue.

Hindi niya sinagot ang tawag nito dahil ayaw niya din itong makausap. Pero mukang hindi ito nakuntento at nag text pa.

From: Untie Genny

Boom! 

"Boom?" basa niya sa text nito.

Kumunot ang nuo niya dahil hindi niya makuha ang ibig sabihin nang Untie Genny nito. Ano nanaman bang iniisip nang matandang to? Tanong niya sa sarili.

Hindi na lamang inintindi ni Belle ang nabasang text. Kinabukasan ay uuwi na sila nang hapon. Kaya ngaying umaga ay nag aayos na sila nang gamit. Mabuti nalang ay napakiusapan niya ang asawa na umuwi na. Dinahilan niya na namimiss na niya ang anak na totoo namang nararamdaman niya sa ngayon. Hindi niya din alam pero ngayong araw sa tuwing naiisil niya ang anak ay parang may mabigat sa loob niya. Ayaw niyang mag isip nang hindi maganda pero ang bigat nang pakiramdam niya parang may mangyayari.

"Hey you're okay?" tanong sa kanya ni William.

Napatingin siya sa asawa at napansin agad ni William ang mga mata nitong nangungusap.

"Are you okay? May masakit ba sayo? Wait I'll calla doctor" hindi pa niya naiihakvang ang paa ay hinawakan na siya ni Belle sa kamay. Napatingin si William sa kamay nang asawa na nakahawak sa pulsuhan niya. Nanlalamig ang mga kamay nito.

"Hey"

"Can you call Eza?" tanong ni Belle aa asawa.

"Pero katatawag ko lang kanina sa yaya niya. Nasa school na si Eza" sagot ni William

HUMINGA nang malalim si Belle para pakalmahin ang sarili niya. Okay lang si Eza. Okay lang siya. Paulit ulit niyang kinukumbinsi ang sarili.

"Ayos ka lang ba talaga?" tanong ulit sa kanya nang asawa.

Ngumiti siya sa asawa na parang walang inaalala.

"Okay lang ako" sagot niya. Nag patuloy naman ang asawa niya sa pag aayos nang gamit nila. Habang siya ay naka upo lang sa hospital bed at pinagmamasdan ang asawa. Maayos na inilalagay nito ang mga damit nila sa isang ba sa tatlong taon nilang nag kasama ay napansin na niya ang pagiging organizado nito pag dating sa mga personal na gamit. Hindi kailangan linisin nang mga kasambahay ang kwarto nila dahil ang asawa mismo ang nag lilinis noon. Kahit siya ay namamangha sa linis nang kwarto nila mula sa pinto at kasuluksulukan nang kwarto ay wala kang makikitang kahit anong bakas nang alikabok. Lalo na ang banyo, sobrang linis ni katiting na lumot o itim ay wala kang makikita pag ito ang naglinis. Isama na ang veranda sa kwarto ni isang manipis na sapot ay wala ding makikita.

Habang patuloy siya sa pag iisip ay pumasok ang isang lalaking naka doctor's robe.

"Excuse me, aalis na po ba kayo?" tanong nang doctor.

"Yes, we're leaving" sagot nang asawa niya

"Okay, sir"

Umalis na rin ang doctor pag kasagot nito.

"Aalis na tayo? Kala ko mamayang hapon" nagtataka siya kasi sabi nito sa kanya kahapon ay hapon na sila uuwi.

"No. We're after i done this. We're going somewhere" sagot nito habang nakatingin sa kanya at makikita ang kislap nang mga mata nito.

"Saan?" tanong niya sa asawa pero hindi ito sinagot nang asawa bagkus ay nag patuloy lang sa pag aayos nang gamit nila.

MABILIS ang kabog nang d****b ni William habang papalapit sila nang papalapit sa destinasyon nila. Gusto niyang surpresahin ang asawa hindi niya alam kung bakit niya to ginagawa pero gusto niyang mapasaya ang asawa dahil sa nangyari dito noong nakaraan. Napansin niya na parang laging malalim ang iniisip nito at parang laging may inaalala.

Nababahala siya sa mga kilos nang asawa kaya nagplano na siya na dalhin ito sa isa sa mga paboritoniyang lugar.

"William. Saan ba tayo pupunta?" hindi alam ni William kung ilang beses na nagtanong sa kanya ang asawa pero hanggang ngayon ay wala pa rin siyang sagot dito.

Tinapunan niya lang nang matamis na ngiti ang asawa nakita niya ang pagkunot nang noo nito at pagtaas nang isang kilay. Ngayon palang ay alam niya nang naiirita ang asawa sa kanya. Pero pinag wawalang bahala niya. Dahil alam niyang magiging panatag ito sa pagdadalhan niyang lugar.

Ilang minuto nalang ay mararating na nila ang destinasyon pero kahit na medyo malayo pa ay makikita na ang maliit na burol. Napangiti si William sa nakikita niya.

Huminto sila sa paanan nang burol. Pinagbuksan niya nang pinto ang asawa.

Time check: 4:30 pm

Medyo natagalan sila dahil malayo ang pinanggalingan nilang ospital pero mabuti nalang at nasa lugar ding iyon ang paboriti niyang puntahan na burol kung saan niya unang nakita ang babaeng nakapag pabilis nang tibok nang puso niya.

HINDI alam ni Belle kung matatawa siya sa asawa o maiinis. Kanina pa siya nito hindi sinasagot yun pala ay dadalhin lang siya nito sa burol na malapit sa bahay niya dati. Parang timang na nakangiti ito ngayon sa kanya.

"Surprised" sabi nang asawa. Nginitian na lang niya ang asawa dahil ayaw niyang mapahiya ito. Noong mga panahon na nakatira pa siya sa lugar na to ay madalas siyang pumunta sa buro dahil nasa paanan lang nang burol ang bahay niya. Pero nasa likod na bahagi yun malayo sa pinaghintuan nang kanilang sasakyan.

Ipinikit ni Belle ang mga mata at muling sinariwa ang mga araw na nagpupunta suya sa lugar na ito. Nilalanghap niyang muli ang sariwang hangin na malabong mag karoon sa syudad. Muli niyang naririnig ang mga munting tunog nang hangin mula sa kanyang mga tenga.

"Isa, dalawa, tatlo"

Iminulat niya ang mga mata at muling nasilayan ang paglubog nang araw mula sa kinatatayuan niya. Makikita ang kulay dilaw hanggang sa mag kulay pula ang sinag nito habang papalubog. Muling lulubog ang araw at sisilay ang gabi. Ngunit kahit ganyo ang mangyayari ay may bukas pa ring darating. 

Napangiti siya sa naiisip. Hindi man maganda ang nakaraan niya sa lugar na ito ngunit ito ang pinagpapasalamat niya na napadpad siya dito.

"Okay ka na?" napalingon siya sa taong naging dahilan upang masilayan muli ang napakagandang pag lubog nang araw.

"Salamat" ito ang unang beses na pinasalamatan niya ang asawa. Unti unting lumapit sa kaniya ang asawa at mula sa likod ay niyakap siya nito. 

Napigil ang pag hinga ni Belle sa kinilos ni William. Hindi siya makagalaw.

"You deserve to be happy. From today I will make you happy"

____

Madilim na nang makauwi sila Belle sa bahay dahik hinintay pa nilang lumubog nang tuluyan ang araw. Parang isang panaginip para kay Belle ang mga nangyari. Ni minsan sa pag sasama nila ay hindi niya naisip na mangyayari ito. Masaya niyang tinititigan ang likod nang asawa na naglalakad papasok nang kanilang bahay.

Huminto sa harapan nang pintuan ang asawa kaya pati siya ay napahinto na nagtataka sa asawa.

"Bakit?" tanong niya sa asawa. Sinenyasan siya nitonh tumahimikkaya ganun ang ginawa niya. Habang nasa labas ay nakatayo lang sila hanggang sa automatikong humakbang ang mga paa nila nang marinig ang malakas na palahaw nang iyak nang isang bata.

Iisa lang naman ang bata sa bahay nila at ang anak niya iyon. Aligaga silang pareho ni William sa paghahanap kung nasaan ang anak at natagpuan nila itong nasa kusina na pinalilibutan nang mga katulong.

"What the fuck happened to her?"tanong nang asawa habang hinahawi ang mga katulong. 

" Sir. Kanina pa po siya umiiyak, hindi rin po namin alam kung bakit, " makikita ang takot sa nga mata nang isang katulong. 

" Hey princess, you okay? " hinihimas nang asawa ang likod nang anak niya habang kinakausap. Samantalang siya ay nakatayo lang kasama ang mga katulong. Nag aalala siya sa anak pero panatag siya dahil kay William. Nakita niyang sinisipat nito ang bawat angulo nang anak niya. Siguro ay tinitignan nang asawa kung may sugat. 

Unti unti na siyang lumapot dahil hanggang ngayon ay nakayuko pa rin at umiiyak ang anak niya. 

"Eza" malambing niyang banggit sa pangalan nito at unti unti ay umangat ang tingin nang mga mata nitong napupuno nang luha. Tila may sampong kutsilyong tumusok sa puso niya nang makita ang mga mata nito. Bihira lang umiyak ang anak niya nang ganito dahil kadalasan lang itong masaya at masigla kung iiyak man ay halos iilang luha lang ang makikita. Kahit na naranasan na nitong masugatan ay hindi ganto kagrabe umiiyak. Alam niyang may hindi magandang nanguari sa bata kaya kung kanina ay panatag siya. Ngayon ay nanlalamig na ang kamay niya. 

Agad na bumaba ang bata sa kinauupuan at dali daling lumapit sa kanya. Yumakap ito sa mga hiya niya habang patuloy pa ring umiiyak. Namumuo na rin ang mga luha niya. Bumaba siya nang bahagya at pinagpantay ang taas nila nang anak. 

"Eza, what happened?" muling umiyak ang bata na mas dumurog sa kanya. Niyakap niya ito at mula sa mga hikbi nito ay narinig niya ang mga tinig nang anak. 

"M-mommy d-di b-a k-o a-anak ni D-daddy?" 

Isang simpleng tanong na nagpaguho sa mundo niya. Akala niya ay ang makita ang anak na umiiyak ay ang pinakamalala niyang mararamdaman ngunit mali siya dahil nang tanungin siya nang anak ay gumuho na rin ang mundo niya. 

Natahimik siya ay umiyak na din dahil sa tanong nang anak. Hindi niya alam kung sasabihin niya ba o hindi. Alam niyang sobrang malulungkot ang anak kapag nalaman nito ang totoo. 

Habang yakap ang bata naramdaman niyang unti unting gumagaan ang pagkakayap nito sa kanya. Inilayo niya nang bahagya at nakitang nakapikit na ang bata automatiko namang hinipo niya ang noo nito at naramdaman ang nakapapasong init. 

"Shems. William nilalagnat si Eza" nilapitan sila nang asawa at binuhat ang bata mula sa kanya. Dinala nila ito sa kwarto at doon inihiga. Kumuha siya nang bimpo at maligam gam na tubig upang punasan ang katawan nang anak. Habang pinupunasan ang mga maliliit na braso nang anak ay bumukas ang pinto at mula doon pumasok ang asawa kasunod ang isang magandang babae na naka salamin. 

"Good evening Mrs. Santiago, I am Hanna Cevas your family doctor" nginitian niya ang nag pakilalang doctor. Lumapit ito sa kanila at sinuri ang anak habang siya ay nakatayo na sa gilod sa tabi nang asawa. 

"She will be fine" tinignan niya ang asawa at bahagyang ngumiti. 

"She already knew" alam niyang napatingin angsi William sa kanya dahil aa sinabi niya. 

"What?" aa pagkakataong ito ay tumingin na siya sa mga mata nang asawa. 

"Mr.and Mrs. Santiago your daughter is fine no other symptoms that she has other illness than fever. Just to make sure she'll drink her meds on time and prepare some soup for her also it helps a lot" natuon ang tingin niya sa doctora habang nag sasalita ito. 

"Thank you" pasasalamat niya dito. 

"Okay. I need to leave just call me if you need anything" tumango siya dito. 

Nang makaalis ang doctor sa kwarto ay lalapit sana siya sa anak pero pinigilan siya nang mga kamay na nakakapit sa braso niya. 

"What are you saying?" tinignan niya ang asawa sa mga mata ay makikita ang pag kalito nito. 

"She asked be before she passed out. Tinanong niya kung anak mo ba siya. William i don't know what to say to her. Masasaktan siya pag nalaman niya. Alam mo kanina habang tinitignan ko siyang umiiyak. Nadudurog ako William. Alam nating pareho na hindi siya umiiyak nang ganun. Pero kanina William she cried a lot"

unti unti nang namumuo ang luha niya sa mga mata. At lumapit sa kanua si William upang yakapin siya. 

Habang yakap siya nang asawa ay nagsalita ito. 

"She's my daughter. No matter what happen" napatingin siya sa asawa at lumayo siya nang bahagya. 

"What do you mean? Mag sisinungaling tayo sa kanya? William it can make the situation more worst"

"No we won't" mas naguluhan siya ngayon sa asawa. 

"What i mean is. Hindi natin sasabihin sa kanya hanggat hindi siya mag tatanong ulit" ngayon ay naiinis na siya sa asawa. 

"Narinig mo ba ko kanina?"

napalakas ang boses niya kaya tumingin siya sa anak at mabuti nalang ay mahimbing ang tulog nito.

"Nag tanong na nga siya kanina William." 

Bumuntong hininga ang asawa.

"Calm down okay. She will not asked about it tomorrow beside it doesn't matter if she is my biological daughter or not. What it matters is i love her. I treasure the both of you"

hindi siya nakapag salita sa mga sinabi nang asawa hanggang sa lumabas na ito sa kwarto. 

He treasure us. What does that mean? Pero naka kontrata lang sila. Baka ngayon lang to dahil hindi pa tapos ang apat na taon. Baka ngayon lang sila pinahahalagahan nito dahil kailanga pa sila nito. Hindi siya aasa yan ang paulit ulit niyang sinasabi sa sarili habang binabantayan ang anak at pinagdadasal na sana hindi na nga ito mag tanong tungkol doon.